My Disciples Are All Villains - ตอนที่ 604 จํานวนไม่ได้สําคัญเสมอไป

ลู่โจวรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยเมื่อได้เห็นผู้ฝึกยุทธจากดินแดนหยานเดินทางมายังจุดสูงสุดของพระราชวัง แม้ว่าผู้ฝึกยุทธคนนั้นจะสวมใส่หน้ากากและยังแต่งกายเพื่อปกปิดตัวตนที่มี แต่ลู่โจวก็มองเห็นตัวตนของชายคนนั้นได้

ชื่อ: เหวยชั่วหราน

เผ่าพันธุ์: มนุษย์จากดินแดนหยาน

พลังวรยุทธ: ขั้นมหาภัยพิบัติศักดิ์สิทธิ์

เมื่ออยู่ภายใต้พลังกระจกทองคํา เพราะแบบนั้นจึงทําให้ทุกคนมองเห็นพลังอวตารที่ส่องแสงสว่างไสวอยู่ได้ พลังอวตารดอกบัวหกกลีบก๋าลังส่องประกายอยู่ ดูเหมือนว่าชายคนนี้จะฝึกฝนอย่างหนักจนมีพลังอวตารได้

หอยสังข์ถอยกลับไปเล็กน้อย

ลู่โจวที่เห็นแบบนั้นได้พูดขึ้น “ไม่ต้องกลัวไป”

เหวยชั่วหรานมองดูลู่โจวด้วยสายตาอันซับซ้อน ตัวเขามองดูซ้ําแล้วซ้ําเล่าก่อนจะพูดขึ้น “แม้ว่าข้าจะไม่รู้ว่าท่านหลอกคนอื่นด้วยวิธีการแบบไหน แต่พลังจากกระจกทองคําก็ได้แสดงให้ข้าเห็นความจริงแล้ว”

“ความจริง?” ลู่โจวพูดออกมาอย่างเฉยเมย “แล้วความจริงที่เจ้าว่าคืออะไรล่ะ?”

เหวยซัวหรานเหลือบมองเมืองที่กําลังวุ่นวาย สายลับที่ถูกจับได้ถูกประหารไปในทันที แม้ว่าจะวุ่นวายมากแค่ไหนแต่เรื่องทั้งหมดก็ไม่ได้เกี่ยวข้องกับตัวเขา เหวยซัวหรานยิ้มก่อนจะพูดต่อ “ที่วิหารสู่ฟาน ที่นั่นมีเทพผู้พิทักษ์ที่แม้แต่นกตัวเล็กๆ ก็ยังไม่สามารถเข้าออกได้ พระโพธิธรรมเคยว่าไว้ สิ่งที่เห็นก็คือความจริง ไม่มีวันที่ความจริงจะถูกบิดเบือนไปได้” ฯ

“พูดจาฉะฉานซะจริง” ลู่โจวลูบเครา “แต่ถึงแบบนั้นเจ้าจะแน่ใจได้ยังไงว่าอะไรคือความจริง?”

เหวยซัวหรานชี้นิ้วไปหัว ตา และท้องฟ้าก่อนจะตอบกลับ “บางคนเกิดมาฉลาดมีไหวพริบ บางคนเกิดมาโง่เขลา บางคนเกิดมาก็กลายเป็นทาส…เจ้าพวกนั้นไม่ได้แตกต่าง…” เหวยซัวหรานชี้ไปยังชาวเมืองและผู้ฝึกยุทธที่พยายามอย่างเต็มที่เพื่อกําจัดสายลับ จากนั้นตัวเขาก็ได้ก้าวไปข้างหน้าก่อนจะพูดต่อ “บางคนเกิดมาก็เพื่อที่จะหลอกลวงผู้อื่น บางคนก็ทําเหมือนกับตัวเองมีความรู้ บางคนก็ทําเหมือนกับว่าควบคุมทุกอย่างได้ คนเหล่านั้นก็แค่พูดหลอกคนที่ไม่รู้อะไรเลยก็เท่านั้น…”

เห็นได้ชัดว่าสายตาที่เหวยชั่วหรานจ้องมองมาเป็นสายตาของนักล่าที่กําลังเหลือบมองเหยื่อ

ลู่โจวลูบเคราก่อนที่จะตอบกลับอย่างไร้อารมณ์ “เหวยชั่วหราน”

“หืม?” ดวงตาของเหวยชั่วหรานเบิกกว้างด้วยความตกใจ ตัวเขาถอยหลังตามสัญชาตญาณ ก่อนที่จะมองดูลู่โจว เขารู้จักข้าได้ยังไงกัน?”

“เจ้าคิดว่าตัวเองแข็งแกร่งแล้วอย่างงั้นสินะ? ข้าจะทําให้เจ้ารู้จักพลังตัวเองมี ขอบคุณข้าซะเถอะ…”

เหวยรั่วหรานสงบสติก่อนจะพูดขึ้น “ผู้อาวุโสจี ในเมื่อท่านรู้จักข้า ก็อย่าได้โทษข้าเลย!”

เหวยชั่วหรานมองลงไปที่เมือง ตัวเขารู้ดีว่าเหลือเวลาไม่มาก เพราะแบบนั้นเขาจึงเลือกเคลื่อนไหวให้เร็วที่สุดพุ่งหาลู่โจว เหวยชั่วหรานยื่นฝ่ามือออกไปเพื่อโจมตีอย่างสุดตัว พลังฝ่ามือนี้จะต้องทําให้เป้าหมายของเขาไม่ตายก็ได้รับบาดเจ็บสาหัสแน่

ลู่โจวได้ยกมือขึ้นมาอย่างช้าๆ ก่อนที่จะผลักไปยังด้านหน้า พลังฝ่ามือสีทองที่มีสีฟ้าผสมอยู่ได้พุ่งออกมา

ตุ้ม!

เหวยชั่วหรานอยู่ใกล้จนเกินไป ไม่มีเวลาเลยที่เขาจะหลบเลี่ยงได้ทัน พลังฝ่ามือที่มีขนาดพอๆกับคนได้กระทบกับร่างของเหวยซัวหรานจนทําให้เขากระเด็นไป ผ้าสีดํา หน้ากากที่เคยสวมใส่ ทุกอย่างถูกทําลายจนไม่เหลือชิ้นดี

ตุ้ม!

เหวยชั่วหรานชนเข้ากับหอคอยแห่งหนึ่งก่อนจะตกลงสู่พื้น

“ข้าจะไว้ชีวิตเจ้า หรือจะพรากมันไปเมื่อไหร่ก็ย่อมได้!” ลู่โจวก้าวไปด้านหน้าในขณะที่เอามือไขว้หลังเอาไว้

เหวยชั่วหรานดวงตาเบิกกว้าง ตัวเขาสับสนและตื่นตกใจอย่างที่ไม่เคยเป็น คําพูดของลู่โจวได้ทําให้ตัวเขารู้ซึ้งถึงความกลัว “ไม่ ไม่ ไม่ เป็นไปไม่ได้…” เหวยชั่วหรานเอามือแตะไปที่บาดแผลก่อนที่จะเรียกพลังอวตารออกมา

ฝ่ามือนักบวชปีศาจ!

เหวยชั่วหรานถูกกดดันให้ถอยกลับไปด้วยพลังฝ่ามือ หัวใจของเขาเต้นรั่วอย่างที่ไม่เคยเป็น แม้แต่ตัวเขาก็ไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่เกิดขึ้น

แต่น่าเสียดาย ไม่มีอะไรในโลกที่เป็นไปไม่ได้

ถ้าหากไม่ใช่ผู้มีพลังอวตารดอกบัวแปดกลีบ ทุกคนก็ไม่ได้แตกต่างจากข้า แม้แต่ผู้ที่แข็งแกร่งก็ยังไม่สามารถจัดการข้าด้วยฝ่ามือเพียงแค่สองครั้งได้

ลู่โจวเหลือบมองไปที่เหวยชั่วหรานก่อนจะถามออกมา “เจ้าทํางานให้กับใครกัน?”

ดวงตาของเหวยชั่วหรานเบิกกว้าง แต่ถึงแบบนั้นเขาก็ไม่ได้ตอบอะไรกลับมา

ลู่โจวถึงเหวยชั่วหรานเข้าหาก่อนที่จะโยนตัวเขาลงบนพื้น

เหวยซัวหรานถอนหายใจก่อนจะถามกลับมา “พลังอวตารดอกบัวห้ากลีบของท่านเป็นของปลอมอย่างงั้นเหรอ?” สิ้นสุดเสียงเหวยรั่วหรานก็เอนศีรษะไปที่ด้านข้าง ลมหายใจของเขาดับไปแล้ว

“ติ้ง! สังหารเป้าหมายสําเร็จ ได้รับรางวัลแต้มบุญ: 1,500”

ลู่โจวสังเกตเห็นใบหน้าของเหวยซัวหรานตอนตาย แม้ว่าจะตายไปแล้วแต่ดวงตาของเขาก็ยังเบิกกว้าง สีหน้าที่ตื่นตกใจและหวาดกลัวไม่ได้จางหายไปกับชีวิต

พลังฝ่ามือนักบวชปีศาจไม่ใช่พลังที่จะเอาชีวิตเหวยซัวหรานได้ แล้วทําไมชายคนนี้ถึงได้ตาย? หรือว่าเขาจะตายเพราะตกใจกัน?

ในตอนนั้นเองยี่เทียนซินก็ยังคงเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว เสื้อคลุมสีขาวของนางได้พลิ้วไหว ภายใต้ของแสงกระจกทองคํา พลังอวตารดอกบัวแปดกลีบยังคงอยู่ที่ด้านหลังนาง และเพราะแบบนั้นจึงทําให้ยเทียนซินดูน่าเกรงขามมากยิ่งขึ้น

“พลังอวตารดอกบัวแปดกลีบ!”

“นางก็คือศิษย์คนที่หกของศาลาปีศาจลอยฟ้า!”

ในขณะนั้นเองยี่เทียนซินก็ได้ลอยมาหาผู้เป็นอาจารย์ ในที่สุดผู้ฝึกยุทธส่วนใหญ่ก็สังเกตเห็นว่านางเป็นผู้มีพลังอวตารดอกบัวแปดกลีบ

“ที่ศาลาปีศาจลอยฟ้ามีผู้มีพลังอวตารดอกบัวแปดกลีบกี่คนกัน?”

“ถ้าหากข้าคิดไม่ผิด…คงจะมีราวๆ สามคน”

สําหรับสํานักส่วนใหญ่ ผู้ที่มีพลังอวตารดอกบัวแปดกลีบก็มีคุณสมบัติมากพอแล้วที่จะกลายเป็นเจ้าสานักได้ บางสํานักถูกนาโดยผู้มีพลังอวตารดอกบัวเจ็ดกลีบซะด้วยซ้ํา ยิ่งไปกว่านั้นที่ศาลาปีศาจลอยฟ้ายังมีผู้มีพลังอวตารดอกบัวแปดกลีบถึงสามคน!

ยี่เทียนซินไม่ได้ใส่ใจอะไรกับเสียงรอบตัว นางรีบบินไปยังจุดสูงสุดของพระราชวังอย่างรวดเร็ว

ลู่โจวสังเกตเห็นยี่เทียนซินกําลังเหงื่อออก เห็นได้ชัดว่านางยังไม่พร้อมที่จะรับมือกับการต่อสู้อันดุเดือด

หลังจากที่ยเทียนซินมาถึงจุดสูงสุด นางก็ได้โค้งคํานับให้กับลู่โจวในทันที “ท่านอาจารย์”

“ศิษย์พี่หก!” หอยสังข์วิ่งไปหายเทียนซิน

“ปกป้องหอยสังข์ซะ!” ลู่โจวพูดกับยเทียนซิน

“ค่ะ ท่านอาจารย์” เทียนซินเดินไปหาหอยสังข์

ลู่โจวเหลือบมองกระจกทองคํา จากนั้นตัวเขาก็หันกลับไปยังใจกลางเมือง

เป็นเพราะศัตรูที่มีไม่ได้ทรงพลังอะไร เพราะแบบนั้นการกําจัดสายลับจึงไม่ได้ยากล่าบาก ไม่มีการนองเลือดเหมือนกับในตอนที่สํานักอเวจีบุกโจมตีเมืองหลวงศักดิ์สิทธิ์

สายลับทุกคนที่ถูกเปิดเผยตัวตนต่างก็ถูกจับกุมตัว

แม้ว่าเมืองหลวงศักดิ์สิทธิ์จะกว้างใหญ่ แต่ถึงแบบนั้นก็ยังมียอดฝีมือจํานวนมากค้นหาตัวสายลับภายในเมืองอย่างถี่ถ้วน การค้นหาสายลับทั้งหมดจึงใช้เวลาไม่นาน

บนท้องฟ้ากระจกทองคําไท่ซูยังคงดูดซับพลังจากม่านพลังต่อไป

ในตอนนั้นเองลู่โจวก็สังเกตเห็นเหยี่ยวตัวหนึ่งกําลังบนวนอยู่เหนือกระจก “หม?”

โดยปกติแล้วสัตว์ป่าจะไม่เลือกเข้าใกลถิ่นที่อยู่ของมนุษย์แบบนี้

ผู้ฝึกยุทธทั้งหลายต่างก็รู้ดี สัตว์ร้ายทั้งหลายที่ไม่มีพลังลมปราณจะไม่เลือกเข้าใกล้ที่ตั้งถิ่นฐานของมนุษย์ ยิ่งประชากรมนุษย์มีมากเท่าไหร่ สัตว์ร้ายทั้งหลายก็เลือกที่จะถอยห่างมากขึ้น เท่านั้น แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่าพวกมันจะไม่เลือกโจมตีมนุษย์ ในทางกลับกันหมู่บ้านเล็กๆ หรือหมู่บ้านที่อ่อนแอมักจะถูกสัตว์ร้ายโจมตี แต่ในตอนนี้เมืองหลวงศักดิ์สิทธิ์เต็มไปด้วยผู้ฝึกยุทธผู้แข็งแกร่ง นอกจากนี้ยังมีการป้องกันจากม่านพลังที่จะขัดขวางสัตว์ร้ายทั้งหลายอีกด้วย

น่าแปลกที่เหยี่ยวตัวใหญ่ยักษ์นี้จะกล้าเข้ามาใกล้ โดยปกติแล้วมันจะต้องถูกหน้าไม้ที่ใช้ปกป้องเมืองจู่โจมไปแล้ว

ลู่โจวกําลังเฝ้ามองเหยี่ยวตัวนั้น

ในที่สุดเหยี่ยวก็ลดระดับความสูงลงก่อนที่จะเข้าใกล้กระจกทองคําไท่ซู

“เจ้าสัตว์ชั้นต่ํา!”

ลู่โจวหันกลับมาพูดกับหอยสังข์ “หอยสังข์”

“ท่านอาจารย์?”

“ไล่เหยี่ยวตัวนั้นไปซะ” ลู่โจวไม่จําเป็นที่จะต้องใช้พลังวิเศษกับสัตว์ร้ายแบบนั้น

“ค่ะ” หอยสังข์หยกขลุ่ยหยกหลานเทียนขึ้นมาก่อนที่ทาบลงบนริมฝีปาก

เสียงดนตรีอันไพเราะได้ดังขึ้น มันเป็นท่วงทํานองที่เปลี่ยนผันไปอย่างรวดเร็ว