My Disciples Are All Villains - ตอนที่ 602 แสงแห่งความหวังและมณฑลทั้งเก้าที่มีภัย (1)

ไม่มีใครคิดว่าจีเทียนเด่แห่งศาลาปีศาจลอยฟ้าจะท้าทายสายลับทั้งหมดที่ซ่อนตัวอยู่ท่ามกลางชาวเมือง

สายลับ ชาวเมือง ผู้ฝึกยุทธทั้งหลายต่างก็เหลือบมองลู่โจวที่ยืนอยู่บนพระราชวัง ทุกคนกําลังจ้องมองไปที่วายร้ายที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในโลก ผู้ที่สามารถเปลี่ยนแปลงโลกทั้งใบพร้อมกับเหล่าสาวกที่ยืนอยู่ ทันใดนั้นเองทุกคนก็จําได้ว่าชายชราคนนี้ก็คือจอมวายร้ายจะมีจอมวายร้ายที่ไหนกันที่จะช่วยชีวิตชาวเมือง? นี่ไม่ใช่เรื่องตลกขบขันที่สุดในโลกเลยอย่างงั้นเหรอ?

บางคนตาแดงก่า บางคนหวาดกลัว และหลายคนยังคงเป็นกังวล

เพชฌฆาตยังคงกวัดแกว่งดาบต่อไป ในที่สุดสายลับสองคนสุดท้ายที่ถูกจับได้ก็ถูกตัวหัว หัวของพวกเขากลิ้งตกลงพื้น ทันทีที่หัวสัมผัสกับพื้น ในตอนนั้นเลือดที่มีก็กระเซ็นไปตามพื้นอย่างน่าสยดสยอง

ในตอนนั้นเองสายลับกว่าหลายได้แต่เก็บความแค้นที่มีเอาไว้ พวกเขาได้แต่หาทางแก้แค้น ในยามค่ําคืน ในตอนนี้ไม่มีใครคิดจะฆ่าชาวเมืองห้าคนต่อวันอีกต่อไป สายลับทั้งหมดตัดสินใจที่จะเปลี่ยนเมืองหลวงศักดิ์สิทธิ์แห่งนี้ให้กลายเป็นนรกบนดิน

ที่จริงแล้วศาลาปีศาจลอยฟ้าทรงพลังมาก มันทรงพลังมากพอจนไม่มีใครกล้าคิดที่จะต่อต้านได้ แต่ถึงแบบนั้นมันก็ไม่ได้ทําให้เหล่าสายลับยอมออกมาจากที่ซ่อนตัวได้อยู่ดี

ถ้าหากศาลาปีศาจลอยฟ้าแสดงความกล้าแบบนี้ สายลับทุกคนคงจะอดไม่ได้ที่จะแก้แค้นชาวเมือง ด้วยวิธีการนี้การจะจับสายลับทุกคนได้ก็จะง่ายมากขึ้น แม้ว่าจะต้องสละชีวิตของชาวเมืองไปก็ตาม ถ้าหากไม่ใช่เทียนเดํา จอมวายร้ายที่ยิ่งใหญ่ที่สุดก็คงจะไม่มีใครใช้วิธีการนี้ ยังไงซะ ฝ่ายอธรรมก็ไม่มีวันที่จะเป็นฝ่ายถูก! แผนการจับกุมครั้งนี้จะเป็นดั่งฝันร้ายของชาวเมือง

ชาวเมืองทั้งหลายที่คิดแบบนั้นต่างก็ถอยห่างด้วยความหวาดกลัว บางคนที่เห็นศีรษะถูกตัดได้แต่หันไปอาเจียน

ณ จุดสูงสุดของเมืองหลวงศักดิ์สิทธิ์

เมื่อได้รับค่าสั่งโจวยไคก็เริ่มพูดขึ้นด้วยพลังลมปราณ “ข้าเป็นประมุขของสถานศึกษากลุ่มดาวหมีใหญ่ พวกเราถูกแนะนําให้เปิดใช้เขตแดนพลังทั้งสิบ ข้ารู้ดีว่าทุกคนกลัวศาลาปีศาจลอยฟ้าคงจะมีหลายคนสงสัยว่าทําไมข้าเข้าข้างพวกเขา…จักรพรรดิที่ดีควรค่าที่ผู้รับใช้จะภักดีให้…ตั้งแต่ที่องค์จักรพรรดิขึ้นครองบัลลังก์ เขาก็ไม่เคยเลยที่จะปรากฏตัวหรือบริหารบ้านเมืองเลย ในนามของสถานศึกษากลุ่มดาวหมีใหญ่พวกเราจะเป็นผู้แสดงบาปทั้งสิบประการขององค์จักรพรรดิหลิว’เอง!”

สาวกจากสถานศึกษากลุ่มดาวหมีใหญ่หลายคนปรากฏตัวอยู่นอกประตูเมือง สาวกทั้งหลายต่างก็แจกแจงสิ่งที่องค์จักรพรรดิหลิวคู่เคยท่าเอาไว้

“บาปประการแรก จักรพรรดิเผด็จการ

บาปประการที่สอง เข่นฆ่าผู้บริสุทธิ์

บาปประการที่สาม อกตัญญไม่รู้คุณ

บาปประการที่สี่ เป็นผู้วางแผนก่อกบฏ

ประการที่ห้า ไร้คุณธรรม
ประการที่หก ผิดศีลธรรม

ประการที่เจ็ด สังหารราชวงศ์

ประการที่แปด ใช้ผู้คนทดลองอย่างไร้ความปรานี

ประการที่เก้า หลอกลวงตั้งตนเป็นจักรพรรดิ

ประการที่สิบ สังหารจักรพรรดิ

นอกเหนือจากบาปประการทั้งสิบแล้วยังมีเนื้อหาสิ่งที่หลิวคู่เคยท่าเขียนอธิบายไว้ยาวเหยียด

“จักรพรรดิตัวปลอม? เขาเป็นจักรพรรดิตัวปลอมอย่างงั้นเหรอ? นี่มัน…เป็นไปได้ยังไง?”

ป้ายประกาศนั้นได้เน้นย้ําถึงความผิดฐานสังหารจักรพรรดิและตั้งตนเป็นจักรพรรดิอย่างละเอียดถี่ถ้วน

ก่อนที่หลิวก่จะกลายเป็นจักรพรรดิ ในตอนนั้นก็เคยมีข่าวลือหนาหู พระราชวังได้เปลี่ยนแปลงไปแล้ว ยิ่งไปกว่านั้นสถานศึกษากลุ่มดาวหมีใหญ่ยังเป็นสถานศึกษาที่มีมาอย่างยาวนานเป็นผู้ประกาศเรื่องทั้งหมดเอง เพราะแบบนั้นเรื่องที่ได้ฟังจึงน่าเชื่อถือยิ่งกว่าเดิม

ยังมีหลายคนที่สงสัย และยังมีหลายคนที่ยังไม่เชื่อ แต่ยังไงซะความจริงก็ไม่สําคัญอีกต่อไป! ในตอนนี้ไม่มีใครหยุดการสนทนาของมวลชนได้ ผู้คนต่างก็แลกเปลี่ยนความคิดเห็นกันอย่างดุเดือด

ในตอนนั้นมีใครบางคนพูดขึ้น “ผู้อาวุโสจี…แม้ว่าข้าจะรู้สึกดีมากที่ได้เห็นท่านสังหารสายลับทั้งห้านั่น แต่ท่านจะมั่นใจได้ยังไงว่าพวกเราจะปลอดภัย? ท่านจะยืนอยู่เฉยๆ โดยที่ไม่ทําอะไรเลยอย่างงั้นเหรอ?”

“ท่านจะจัดการกับสายลับได้ยังไง? ท่านจะไต่สวนทุกคนเลยอย่างงั้นเหรอ?”

มีใครอีกคนพูด “พวกเขาจะต้องแก้แค้นแน่ ข้าขอร้องปิดเขตแดนพลังทั้งสิบ ปล่อยพวกเราไปเถอะ!”

ชาวเมืองทั้งหลายกลัวเกินกว่าที่จะอยู่เมืองหลวงศักดิ์สิทธิ์

“พวกเราจะต้องออกจากเมืองหลวงศักดิ์สิทธิ์ให้เร็วที่สุด!”

หลายคนเคยคาดหวังไว้ว่าศาลาปีศาจลอยฟ้าจะทําสักอย่างเพื่อช่วยพวกเขา ตอนนี้ทุกคนต่างก็ไม่คิดแบบนั้นแล้ว

“พวกเจ้าจะมั่นใจได้ยังไงว่าพวกสายลับจะไม่ไล่ตามไป? การจะฆ่าพวกเจ้าที่นอกเมืองคงจะเป็นอะไรที่ง่ายยิ่งกว่า เจ้าหวังว่าจะมีผู้ฝึกยุทธคอยคุ้มกันปกป้องพวกเจ้าอย่างงั้นเหรอ?”

เมื่อได้ยินแบบนั้น ชาวเมืองทั้งหลายก็ยิ่งหวาดกลัวมากขึ้นไปอีก การที่ชาวเมืองคนธรรมดาทั้งหลายเลือกที่จะตั้งรกรากอยู่ภายในเมืองเป็นเหมือนกับการลี้ภัยอย่างหนึ่ง ถ้าหากจะทิ้งที่ลี้ภัยไป ก็คงจะไม่มีที่ไหนที่ปลอดภัยจะให้ทุกคนอยู่แล้ว

แคลัง!

ตัวนมู่เฉิงบินลงมาก่อนที่จะใช้หอกราชันย์กระแทกกับพื้น “ทุกคนใจเย็นลง!” เสียงของต้วนเฉิงฟังดูกล้าหาญ สายตาที่เฉียบแหลมของเขาเหลือบมองชาวเมืองอยู่

ฝูงชนที่เห็นแบบนั้นถอยหลังไปอีกหลายก้าว

ในขณะนี้เขตแดนพลังทั้งสิบได้ถูกเปิดใช้งานเพียงแค่เก้าชั้นเท่านั้น นั่นก็หมายความว่าภายในเมืองหลวงศักดิ์สิทธิ์ยังคงสามารถใช้พลังลมปราณบางส่วนได้

“อาจารย์ของข้าได้บอกไปแล้วว่าจะกําจัดสายลับผู้ชั่วช้าทั้งหมดในวันนี้!”

“แล้วอาจารย์ของท่านจะทํายังไง? พวกท่านจะสุ่มตัวพวกเรามาสอบปากคําอย่างงั้นเหรอ?”

ผู้คนยังคงพูดคุยให้ความเห็นกันต่อไป

ในตอนนั้นเองสู่โจวก็ได้พลิกฝ่ามือ กระจกทองคําไท่ฟูได้ปรากฏขึ้น

กระจกส่องแสงสว่าง

ลู่โจวได้หันกระจกไปยังฝูงชน ล่าแสงจากกระจกได้ตกกระทบใส่ผู้ที่พูดจาถากถางต้วนมู่เฉิง ในชั่วพริบตาเดียวร่างอวตารราชันย์หมาป่าก็ได้ปรากฏขึ้นต่อหน้าทุกคน

“นี่มันพลังอวตารราชันย์หมาป่า! เจ้านี่เป็นชาวรั่วหลี่”

“โอ้สวรรค์ เจ้านั่นเป็นสายลับจริงๆ ด้วย!”

ฝูงชนต่างก็ถอยห่าง ทุกคนได้แต่เหลือบมองดูพลังอวตารราชันย์หมาป่าอย่างตื่นตกใจ

เมื่อโจวยไค ประมุขแห่งสถานศึกษากลุ่มดาวหมีใหญ่มองเห็นกระจก ตัวเขาก็ได้อุทานออกมาด้วยความตกใจ “นี่มันกระจกทองคําไก่ช?”

กระจกทองคําไท่ซูเป็นของวิเศษ มันเป็นของที่สามารถเปิดเผยพลังวรยุทธของผู้ที่ถูกส่องได้ มันเป็นสมบัติล้ําค่าของสถานศึกษาไท่ซูนั่นเอง

ในขณะที่ทุกๆ ยังคงตกตะลึงอยู่ ในตอนนั้นตัวนมู่เฉิงก็ได้ยกหอกราชันย์ขึ้นด้วยความโกรธเคือง “ตายซะ!” หอกราชันย์โจมตีชายคนนั้นอย่างรวดเร็ว ไม่นานนักเงาของหอกนับพันก็ได้พุ่งถาโถมใส่สายลับคนนั้น

ตุ้ม! ตุ้ม! ตู้ม!

สายลับที่ถูกโจมตีได้แต่ตื่นตกใจ ในตอนนี้ตัวเขาตกเป็นฝ่ายที่เสียเปรียบซะเอง แม้จะหงุดหงิดที่ถูกเปิดเผยตัวตนได้ แต่ถึงแบบนั้นสายลับก็ต้องปกป้องตัวเองอยู่ดี แม้จะพยายามโคจรพลังมากแค่ไหนแต่สายลับคนนั้นก็ไม่อาจใช้พลังได้อย่างเต็มที่ ในตอนนี้เขตแดนพลังทั้งสิบที่มีถึงเก้าชั้นได้ถูกเปิดใช้งานไปแล้วนั้นเอง

การโจมตีของตัวนมู่เฉิงเกรี้ยวกราดและรุนแรงเป็นอย่างมาก ตัวนมู่เฉิงไม่เปิดโอกาสให้คู่ต่อสู้ได้โต้กลับเลย “หอกทะลวงสวรรค์!” ต้วนมู่เฉิงได้กระโดดขึ้นไปบนอากาศก่อนที่จะพุ่งลงมา พร้อมกับหอกราชันย์

เมื่อผู้อาวุโสทั้งหลายของศาลาปีศาจลอยฟ้าเห็นแบบนั้น ทุกคนก็ได้แต่นึกถึงภาพการฝึกฝนบนภูเขาทอง ในตอนนั้นทักษะของตัวนมู่เฉิงยังไม่เฉียบคมเช่นนี้ แม้มันจะเปี่ยมไปด้วยทรงพลัง แต่มันก็ไม่มีแก่นสาร แต่ถึงแบบนั้นวิชาที่ตัวนมู่เฉิงใช้กลับดูประณีตและยังรุนแรงยิ่งขึ้นไปอีก เมื่อเงาหอกเข้าใกล้ศัตรูมากพอ ในตอนนั้นพลังงานสีทองก็ได้ส่องออกมาจากปลายหอก

ตุ้ม!

ชาวรั่วหลี่ถูกหอกโจมตีเข้าไปเต็มๆ ปลายเท้าของเขาจมลงไปในพื้น

หอกราชันย์ยังไม่หมดพลังแต่เพียงเท่านั้น มันยังส่งแรงกดให้กับคู่ต่อสู้อย่างต่อเนื่อง!

ตุ้ม!

สายลับที่รับหอกคุกเข่าลงสู่พื้น และในที่สุดแผ่นหินบนพื้นก็ถูกทําลาย!

การต่อสู้ได้จบลงอย่างรวดเร็ว!
ตัวนมู่เฉิงได้ยกหอกราชันย์กลับมา
“น่าทึ่งจริงๆ ศิษย์พี่สาม!”
“วิชาหอกของท่านยิ่งดูเฉียบคมมากขึ้นทุกวันจริงๆ ศิษย์พี่สาม”
หลังจากที่ได้รับเสียงชื่นชม ตัวนม่เฉิงก็ก้าวเดินต่อไปอย่างภาคภูมิใจ
ดวงตาของชาวรั่วหลีที่กําลังคุกเข่าเต็มไปด้วยความหวาดกลัว เมื่ออยู่ต่อหน้าผู้ที่อยู่จุดสูงสุดของดินแดนหยานชาวรั่วหลื่อย่างเขาก็ดูไร้พลังไม่ต่างอย่างมดปลวก

“ท่านอาจารย์บอกไว้ว่า…พวกสายลับชั่วช้าทั้งหมดจะต้องถูกกําจัด!”

เมื่อทุกคนได้เห็นความสามารถของกระจกทองคําไทชู ทุกคนก็เข้าใจวิธีการใช้งานของมันได้ในทันที

ในที่สุดชาวเมืองทั้งหลายก็รู้ซึ้ง ทุกคนได้แต่กัมขอความเมตตาจากชาวศาลาปีศาจลอยฟ้า
“ได้โปรดช่วยพวกเราด้วย ชาวศาลาปีศาจลอยฟ้า!”

“ได้โปรดช่วยพวกเราด้วย ชาวศาลาปีศาจลอยฟ้า!”

ในขณะที่ผู้คนเริ่มส่งเสียงร้อง ในตอนนั้นสายลับจากชนเผ่าอื่นก็เริ่มเกิดความหวาดกลัว ทุกคนต่างก็เหลือบมองดูม่านพลังที่อยู่บนท้องฟ้า สองชั่วโมง…พวกเขาจะต้องเอาชีวิตรอดในเวลาที่เขตแดนพลังยังคงใช้งานได้ เมืองหลวงศักดิ์สิทธิ์กว้างใหญ่ มันย่อมมีสักที่ที่พวกเขาจะอาศัยหลบซ่อนตัว

ลู่โจวที่เงียบไปสักพักได้พูดออกมาอย่างเสียงดังฟังชัด “ผู้ฝึกยุทธจะไม่อาจปิดบังพลังต่อหน้ากระจกทองคําได้…เป็นเพราะข้าต้องดูแลเมืองหลวงศักดิ์สิทธิ์แห่งนี้ ข้าจะไม่ยอมปล่อยให้พวกชนเผ่าอื่นทําร้ายชาวเมืองได้แน่” ลู่โจวได้โคจรพลังลมปราณก่อนที่จะกระจายเสียงด้วยพลังที่มี

ชาวเมืองทั้งหลายต่างก็คุกเข่าลงเพื่อเป็นการขอบคุณ
“ขอบคุณผู้อาวุโส!”

“ขอบคุณผู้อาวุโสที่เมตตา!”

“ติ้ง! ได้รับการคารวะจากใจจริง 350 คน ได้รับรางวัลแต้มบุญ: 3,500

โจวยู่ไคโค้งคํานับก่อนจะพูดต่อ “ผู้อาวุโสจี ข้าไม่รู้เลยว่าท่านจะมีกระจกทองคํา เป็นเพราะท่านพวกเราจะต้องหาสายลับทั้งหมดเจอแน่ ไปตามหาสายลับให้เร็วที่สุดได้แล้ว!”

ฝานลี่เทียนพูดขึ้น “ข้าเกรงว่าการจะตามหาสายลับทุกคนในเวลาสองชั่วโมงไม่ใช่เรื่องง่ายเลยจริงๆ”

แม้ว่าจะไม่ใช่เรื่องง่ายแต่พวกเขาก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากจะต้องกวาดล้างสายลับทั้งหมด ถ้าหากไม่ทําแบบนั้นสายลับทั้งหมดก็จะต้องลงมือแก้แค้นกับชาวเมือง

ลู่โจวพยักหน้าก่อนจะลูบเครา ตัวเขากําลังเหลือบมองไปที่ม่านพลังที่อยู่บนท้องฟ้า

โจวยไคมองไปยังฝูงชนก่อนจะพูดขึ้น “ชนเผ่าอื่นได้สร้างปัญหามากมายให้กับพวกเราเอาไว้ ผู้ฝึกยุทธแห่งดินแดนหยานเอ๋ยจงร่วมมือกันต่อต้านศัตรู!” ตัวเขารู้ดีว่าผู้ฝึกยุทธหลายคนยังคงอคติต่อศาลาปีศาจลอยฟ้า

ตัวนมู่เฉิงจับหอกราชันย์เอาไว้แน่น ตัวเขาก้าวไปที่ข้างหน้าก่อนจะพูดขึ้น “มาเริ่มกันเลยเถอะ!”

ผู้อาวุโสทั้งสี่แห่งศาลาปีศาจลอยฟ้าเองก็กระโดดลงมาเช่นกัน

ลูโจวที่พร้อมแล้วพูดอย่างเยือกเย็น “เริ่มได้!”

สิ้นสุดเสียงของลูโจวตัวเขาก็ลอยสูงขึ้น ทุกคนที่อยู่ตรงนั้นต่างก็จับจ้องไปที่เขา