My Disciples Are All Villains - ตอนที่ 595 พิมเก้าสาย

สู่โจวหันไปมองไทเฮาก่อนที่จะถามต่อ “แล้วผู้ชี้แนะคนนั้นสนใจในดนตรีด้วยอย่างงั้นเหรอ?”

ไทเฮาถอนหายใจก่อนจะตอบกลับมา “ผู้ชี้แนะคนนั้นรู้จักศิลปะถึงสี่แขนง เขามักจะเล่นขิมเป็นครั้งคราว แต่ถึงแบบนั้นข้าก็ไม่เคยเห็นเขาใช้ขิมตัวนี้มาก่อน นี่ถือเป็นผลงานศิลปะที่สวยงามเกินกว่าจะใช้งานหรือว่าบางทีมันอาจจะเป็นเครื่องประดับอะไรบางอย่างกัน?”

ลู่โจวส่ายหัว “ข้าเองก็ไม่แน่ใจ”

ทุกๆ คนต่างก็คิดว่าของชิ้นนี้เป็นแค่ของตกแต่ง แต่สําหรับลูโจวที่มีประสบการณ์และความรู้ตัวเขารู้ได้ทันทีว่าขิมตัวนี้สามารถควบคุมได้ด้วยพลังลมปราณ

การแจ้งเตือนของระบบถือเป็นเครื่องพิสูจน์ได้ดี

ทุกๆคนยังเฝ้ามองลู่โจวต่อไป

จู่โจวได้ปล่อยขิมเก้าสาย ขิมตัวนั้นได้ลอยอยู่ที่ตรงหน้าเขา หลังจากนั้นจู่โจวก็ยื่นมือทั้งสองข้างออกมา…

ซูวว!

ขิมเก้าสายได้ส่องแสงสีทองก่อนจะชยายใหญ่มากยิ่งขึ้น หลังจากนั้นพลังงานทั้งหลายก็ปรากฏขึ้นก่อนที่จะผสานเข้ากับขิมเก้าสาย

สายแต่ละเส้นที่อยู่ระหว่างนิ้วของลูโจวก่อให้เกิดพลังขึ้น

ทุกคนต่างก็เหลือบมองด้วยดวงตาเบิกกว้าง

ฝานลี่เทียนเป็นคนแรกที่เริ่มต้นพูด “มีคนเคยว่าไว้ การจะใช้วิชาคลื่นเสียงได้จะต้องอาศัยทั้งทักษะและความรู้อันมหาศาลผู้ฝึกยุทธส่วนใหญ่จึงเลือกที่จะใช้วิธีที่ป่าเถื่อนโดยการใช้กําลัง แทนยอดฝีมือผู้ใช้คลื่นเสียงที่แท้จริงจะใช้วิธีที่นุ่มนวลกว่ายอดฝีมือเหล่านั้นจะใช้คลื่นเสียง สะกดจิตใจจนส่งผลต่อเจตจํานงต่อผู้อื่นได้ท่วงทํานองที่ชายหนุ่มชอบใช้มักจะเป็นท่วงทํานองที่รวดเร็ว ดุร้ายราวกับเสียงฟ้าร้องส่วนท่วงทํานองที่หญิงสาวใช้มักจะอ่อนโยนและเปี่ยมไปด้วยความสวยงามมันเป็นเหมือนกับสายน้ําที่ไหลริน…”

“แต่น่าเสียดาย ผู้ฝึกยุทธส่วนใหญ่มักจะฝึกฝนการใช้ท่วงทํานองกันไปตามกระแสท้ายที่สุด แล้วเสียงดนตรีก็ถูกเปลี่ยนไปเป็นอาวุธทําลายล้าง น่าเสียดายน่าเสียดาย”

“เล้งลั่ว จะมีสักวันไหมที่เจ้าจะไม่ขัดข้า”

“ข้าก็แค่แสดงความคิดเห็นก็เท่านั้น”

ถ้าหากเป็นครอบครัวทั่วๆ ไปคงจะไม่มีครอบครัวไหนพยายามดิ้นรนค้นหาทรัพย์สินเงินตราก็ เพื่อที่จะให้คนในครอบครัวได้เรียนรู้ศิลปะอันสวยงาม ถ้าหากวางมีดและขิมต่อหน้าเด็กจากครอบครัวธรรมดา ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเด็กคนนั้นจะเลือกมีดโดยไม่ลังเล

ฝานลี่เทียนถามกลับมา “แล้วเจ้าจะอธิบายเรื่องของหอยสังข์ว่ายังไงกันล่ะ?”

เล้งถั่วเหลือบมองไปที่สาวน้อยที่ยืนอยู่ไม่ไกลนัก เล้งถั่วที่เห็นนางส่ายหัว “สาวน้อยคนนี้เป็นคนพิเศษ แต่ถึงแบบนั้นมันก็ไม่ได้เปลี่ยนมุมมองที่ข้ามได้หรอก”

แต่

ยิ่งแก่ก็ยิ่งดื้อด้านจริงๆ

สู่โจวไม่คิดที่จะสนใจการสนทนาของทั้งสองคนตัวเขาเลือกที่จะขยับนิ้วแทน

เสียงต้องกังวานดังไปทั่วคลังสมบัติ

ลู่โจวไม่เคยเรียนรู้วิธีการใช้ขิมมาก่อนเลย ตัวเขาที่มาต่างโลกจะไปเรียนรู้วิธีการเล่นขิมได้ยังไงกัน?

“วิเศษมาก! นี่ถือเป็นการเล่นขิมอันสุดยอดท่านปรมาจารย์!” ฝานซงปรบมือชมเชย
ทุกคนหันไปมองฝานซงในทันที

ฝานซงหยุดปรบมือก่อนที่จะพึมพําเบาๆ “มัน…เอ่อ…ดีจริงๆ …”

โจวจเฟิงมองไปที่ฝานซงอย่างดูแคลน พี่ฝานประจบประแจงเก่งจริงๆ แต่ถึงแบบนั้นมันก็ยังห่างกับท่านแปดอยู่ดี…แต่เดี๋ยวนะ ท่านแปดอยู่ที่ไหนกัน ทําไมเขาถึงได้พลาดโอกาสแบบนี้ได้?”

แม้ว่าเสียงของขิมจะดังขึ้น แต่ถึงแบบนั้นทุกคนก็ไม่ได้ตั้งใจที่จะฟังมัน

หลังจากนั้นไม่นานจู่โจวก็ส่ายหัว “แม้ว่าข้าจะรู้วิธีควบคุมพลังลมปราณผ่านท่วงทํานองเพลงก็ตาม แต่ถึงแบบนั้นข้าก็ไม่เคยฝึกฝนมันมาก่อนขิมเก้าสายตัวนี้มีความพิเศษมากกว่าที่เห็นแน่”

เมื่อได้ยินแบบนั้นหยวนเอ๋อก็ได้เสนอความคิดเห็น “ท่านอาจารย์ ถ้าหากเป็นเช่นนั้นทําไมท่านไม่ลองให้หอยสังข์ได้ลองเล่นดูล่ะ?”

ในตอนที่ยิมเก้าสายปรากฏขึ้น ในตอนนั้นหอยสังข์ก็ตั้งหน้าตั้งตารออย่างใจจดใจจ่อมาโดยตลอด เห็นได้ชัดว่าสาวน้อยคนนี้ชื่นชอบขิม จู่โจวเองก็เกือบจะลืมสาวกคนนี้ไปในบรรดาสาวกทั้งหมดมีเพียงหอยสังข์เพียงคนเดียวที่ควบคุมพลังลมปราณผ่านท่วงทํานองได้

ลู่โจวได้ถอนพลังกลับมา ท้ายที่สุดแล้วขิมเก้าสายก็เปลี่ยนรูปลักษณ์กลับไปเป็นแบบเดิม ตัวเขาได้โบกแขนเสื้อก่อนที่ชิมตัวนั้นจะลอยไปหาหอยสังข์

หอยสังข์รู้สึกตื่นเต้นอย่างเห็นได้ชัด นางหยิบขิมเก้าสายขึ้นมาก่อนที่จะวางลงบนมือ

ไทเฮาและหลี่หยุนเฉาได้หันไปมองหอยสังข์อย่างพร้อมเพรียงกัน

“แล้วสาวน้อยคนนี้เป็นใครกัน?”

“นางเป็นศิษย์คนล่าสุดของข้าเอง นางมีชื่อว่าหอยสังข์” สู่โจวตอบกลับมา

หลี่หยุนเฉาที่ได้ฟังแบบนั้นกล่าวชมเชย “ในบรรดาศิษย์สาวกที่ท่านปรมาจารย์แห่งศาลาปีศาจลอยฟ้ายอมรับมักจะเป็นคนที่พิเศษอยู่เสมอ” หลี่หยุนเฉาเองก็สัมผัสได้ถึงพลังวรยุทธและ การไหลเวียนของพลังลมปราณที่หอยสังข์มีได้ตัวเขาไม่เคยคิดที่จะดูถูกสาวน้อยคนนี้เลย

“ตั้งสติให้มั่น” จู่โจวพูด

“ค่ะ” หอยสังข์ทําตามที่บอก นางวางมือเล็กๆ ลงบนขิมเก้าสายที่อยู่ตรงหน้า

ลู่โจวไม่จําเป็นเที่จะต้องสอนอะไรนางเลย หอยสังข์รู้ดีว่าจะต้องทําอะไร

หอยสังข์รวบรวมพลังลมปราณ พลังของนางได้ล้อมรอบขิมเก้าสายเอาไว้ พลังที่เห็นมีสีแดงชัดเจน

ขิมเก้าสายได้ปรับขนาดให้เท่ากับหอยสังข์

“พลัง…สีแดงอย่างงั้นเหรอ?!” หลี่หยุนเฉาตกใจ

ลู่โจวรู้ดีว่าพลังสีแดงของหอยสังข์จะทําให้ทุกคนตกใจ แต่ถึงแบบนั้นตัวเขาก็ไม่ได้ใส่ใจอะไร…

ในขณะเดียวกันผู้อาวุโสทั้งสี่แห่งศาลาปีศาจลอยฟ้าและสาวกทุกคนต่างก็เหลือบมองหอยสังข์อย่างสับสน

พลังสีแดง? นี่มันเป็นไปได้ยังไงกัน?

เมื่อเห็นท่าทีของทุกคนลูโจวก็พูดออกมาอย่างไม่พอใจ “ไม่มีอะไรที่ต้องแปลกใจทั้งนั้น”

ผู้อาวุโสทั้งสี่เข้าใจในทันทีว่าจู่โจวต้องการอะไร จู่โจวเองก็ยังสามารถใช้พลังสีฟ้าและพลังสีทองได้ เพราะแบบคงจะไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรที่ลูกนอกสมรสจะสามารถปล่อยพลังสีแดงได้?

สายตาของทุกคนเฝ้าทองนิ้วของหอยสังข์ที่ก่าลังอยู่บนสายของขิม

ในที่สุดขิมก็เริ่มส่งเสียงนิ้วเล็กๆ ของนางได้สร้างท่วงทํานองที่ไพเราะออกมา

แม้ว่าจู่โจวจะไม่เคยฝึกเล่นขิม แต่ถึงแบบนั้นตัวเขาก็รู้ดีว่าขิมส่วนใหญ่มีเพียงเจ็ดเส้นเท่านั้น แม้แต่ตัวเขาเองก็ยังตกใจที่ยิมเก้าสายจะสามารถสร้างเสียงดนตรีขึ้นมาได้จู่โจวในตอนนี้มองหอยสังข์อย่างตกตะลึง ภายในใจของเขากําลังเชื่อมโยงเรื่องทุกอย่างต่อไปบางทีหอยสังข์เองก็อาจจะมาจากที่ที่ผู้ชี้แนะคนนั้นจากมาก็เป็นได้

ไม่นานนักโน้ตเสียงที่เกิดจากพลังของหอยสังข์ก็ได้ลอยไปทั่ว มันลอยไปตามสายลมที่พัดผ่าน

“แบบนี้ต้องแย่แน่!” หลี่หยุนเฉารีบเตรียมตัวปกป้องไทเฮา

พรึบ! พรึบ! พรึบ!

โน้ตเสียงได้เปลี่ยนกลายเป็นใบมีดก่อนที่จะพุ่งกระจายออกไป

ในตอนนี้เสียงท่วงทํานองรวดเร็วราวกับพายุคลั่ง

ตุ้ม! ตุ้ม! ตู้ม!

ลู่โจวเองก็ใช้พลังลมปราณเพื่อป้องกันการโจมตี

ในท่านองเดียวกันสาวกทั้งหมดต่างก็ป้องกันตัวเช่นกัน

หลังจากจบการแสดงทั่วทั้งคลังสมบัติก็มีสภาพที่เปลี่ยนแปลงไป

ในตอนที่หอยสังข์ปล่อยมือออกมา สาวน้อยคนนี้ก็ได้กําหมัดแน่น
เสียงดนตรีที่ดังจบลงแล้ว

พลังสีแดงที่ล้อมรอบขิมเก้าสายเองก็จางหาย ขิมเก้าสายได้ย่อขนาดก่อนที่จะหล่นลงมือของหอยสังข์

หอยสังข์ที่เห็นสภาพรอบตัวเปลี่ยนแปลงไปรู้สึกผิด “ท่านอาจารย์…ข้า ข้า ข้า…ข้าไม่ได้ตั้งใจที่จะทําแบบนั้น…”

จู่โจวลูบเคราของตัวเองก่อนจะตอบกลับ “เจ้าเพิ่งจะฝึกฝนตัวเองจนถึงขั้นศักดิ์สิทธิ์เท่านั้น แม้ว่าเจ้าจะมีพรสวรรค์ในการใช้ท่วงทํานองก็ตาม แต่ถึงแบบนั้นเจ้าก็ยังต้องเรียนรู้วิธีการควบคุมพลังลมปราณด้วยเสียงให้มากกว่านี้”

“ศิษย์เข้าใจแล้ว ศิษย์จะตั้งใจฝึกฝนตัวเองให้มากขึ้น

ล่โจวยกมือขึ้นมา ในตอนนั้นพลังของเขาก็ได้ล้อมรอบขิมเก่าสายเอาไว้ ท้ายที่สุดแล้วยิ้มก็ลอยกลับไปหาลู่โจว

หอยสังได้แต่เหลือบมองขิมที่จากไปด้วยความอาลัย

“ขิมเก้าสายเป็นสิ่งที่ผู้ชี้แนะคนนั้นทิ้งเอาไว้….เพราะแบบนั้นข้าจะเก็บมันเอาไว้ก่อน”

หอยสังข์พยักหน้ายอมรับแต่โดยดี

เมื่อหยวนเอ่อเห็นว่าหอยสังข์กําลังหดหูใจ ในตอนนั้นนางจึงรีบกระซิบข้างหูของหอยสังข์ อย่างรวดเร็วไม่ต้องกังวลไปศิษย์น้องเล็ก ไม่มีใครในศาลาปีศาจลอยฟ้าใช้ท่วงทํานองเหมือนกับเจ้า มีเพียงเจ้าคนเดียวเท่านั้นที่เหมาะสมกับขิมนั้น ยังไงซะมันจะต้องตกเป็นของเจ้าแน่…”

หอยสังข์คิดว่าคําพูดของหยวนเอ๋อมีเหตุผล เมื่อได้ยินแบบนั้นนางก็รู้สึกดีมากขึ้น “ขอบคุณค่ะศิษย์พี่เก้า”

ทุกคนได้แต่สงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นกับสาวน้อยทั้งสองคน

ไทเฮาได้เหลือบดูกล่องที่อยู่บนพื้นก่อนที่จะถอนหายใจ “เท่านี้ภารกิจของข้าก็เสร็จสิ้นแล้ว…ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปภารกิจทั้งหมดก็จะถูกส่งต่อไปยังศาลาปีศาจลอยฟ้า”

“ภารกิจ? ภารกิจปกป้องความสงบสุขของโลกใบนี้อย่างงั้นเหรอ?” ลูโจวคิดว่าสิ่งที่ไทเฮาพูดช่างน่าขัน แต่ถึงแบบนั้นตัวเขาก็ยังทําเป็นนิ่งเฉยเช่นเคย

“ข้าก็เป็นแค่ผู้ออกความคิดเห็น ยังไงซะมันก็ขึ้นอยู่กับท่านแล้วล่ะ”

พลังอวตารดอกบัวเก้ากลีบจะนําพาหายนะ ถ้าหากลูโจวทําตามสิ่งที่ไทเฮาแนะนํา นั่นก็เท่ากับว่าตัวเขาจะต้องทําลายพลังวรยุทธให้ถดถอยลง ที่สําคัญไปกว่านั้นตัวเขาในตอนนี้มีพลังอวตารดอกบัวห้ากลีบเพียงเท่านั้น ท้ายที่สุดแล้วจู่โจวก็ได้ตอบกลับไป “ในเมื่อกระแสน้ําได้ไหลเชี่ยว แล้วจะต้องทํายังไงเพื่อหยุดกระแสน้ํานั่นล่ะ?”