My Disciples Are All Villains - ตอนที่ 593 จดหมายจากผู้ลึกลับ

ภายในคลังสมบัติชั้นใน แม้ว่าจะมีแสงสลัว แต่ถึงแบบนั้นทุกคนก็สามารถมองเห็นได้ตามปกติ

ภายในคลังสมบัติมีทั้งสมบัติ อาวุธ และตําราต่างๆมากมาย ทุกสิ่งทุกอย่างที่ถูกวางเอาไว้ล้วนมีประกายแสง

หอยสังข์ได้กระโดดไปมาด้วยความอยากรู้อยากเห็น

แน่นอนว่าหอยสังข์ไม่ใช่เพียงคนเดียว ในตอนนี้ทุกคนต่างก็หันไปสนใจสมบัติทั้งหลายเช่นกัน

แม้แต่ตัวนมู่เฉิงที่เป็นคนจริงจังมาโดยตลอดก็ยังอดไม่ได้ที่จะมองไปรอบตัว บางครั้งตัวเขาก็ได้ใช้หอกราชันย์สัมผัสกับอาวุธต่างๆ บนชั้นวาง

ในขณะเดียวกันผู้อาวุโสทั้งสี่คนของศาลาปีศาจลอยฟ้าต่างก็เงียบจนผิดปกติ ทุกคนได้แต่เหลือบมองไปรอบๆ แม้ว่าจะพบกับของที่น่าดึงดูดความสนใจมากแค่ไหนแต่เหล่าผู้อาวุโสก็ยังคงทําเป็นนิ่งเฉย

“ดาบเล่มนี้วิเศษจริงๆ” ฝานซนจ้องไปที่ดาบเล่มหนึ่ง ท้ายที่สุดแล้วตัวเขาก็ยังไม่มีอาวุธเป็นของตัวเอง

“ดาบเล่มนี้…คือสมบัติอันเลื่องชื่อของเผ่าพันธุ์วายุพเนจรที่สูญพันธุ์ไปแล้ว ดาบวายุพเนจรอย่างงั้นสินะ?” โจวจี้เฟิงได้หยิบดาบเล่มนั้นขึ้นมา เห็นได้ชัดว่าตัวเขาไม่เต็มใจที่จะวางมันลง ในสายตาของโจวจี้เพิ่งเต็มไปด้วยความหลงใหล
ฝานซงเองก็ขยับเข้าไปใกล้มากขึ้น “เจ้ามีสายตาที่ดีจริงๆ น้องโจว”

แคลัง!

หอกราชันย์ได้แทงไปยังใบดาบวายุพเนจร หลังจากที่ตัวนมู่เฉิงใช้หอกสัมผัส ตัวเขาก็ไม่เหลือบมองไปที่ดาบเล่มนั้นอีก “อาวุธระดับโลกจะไปคู่ควรที่จะเข้าไปยังศาลาปีศาจลอยฟ้าได้ยังไงกัน?”

ฝานซงและโจวเฟิงไม่กล้าที่จะตอบโต้กลับไป

“ท่านก็พูดได้สิเพราะว่าท่านมีอาวุธระดับสรวงสวรรค์อยู่!

“ข้าจะไปมีทางเลือกอะไรในเมื่อข้าไม่มีอาวุธ!”

“อาวุธระดับโลกอย่างงั้นเหรอ? ท่านสามท่านจะไปเข้าใจความรู้สึกข้าได้ยังไง!”

แคลัง!

ดาบวายุพเนจรตกลงสู่พื้น

โจวจเฟิงที่วางดาบลงได้พูดอย่างตื่นเต้น “ท่านมีพูดมีเหตุผลจริงๆ ท่านสาม ขยะแบบนี้จะไปเหมาะที่จะอยู่ศาลาปีศาจลอยฟ้าได้ยังไงกัน!”

ทุกๆ คนยังคงเดินเข้าไปในคลังสมบัติต่อ

ล่โจวไม่ได้คาดคิดว่าคลังสมบัติจะกว้างใหญ่ได้ขนาดนี้ หลังจากที่เดินมาได้ระยะหนึ่ง คลังสมบัติก็ยังทอดยาวไม่มีที่สิ้นสุด

ไทเฮาไม่ได้ใส่ใจอะไรกับของรอบตัวเลย นางได้เดินผ่านไปราวกับว่าได้มาที่นี่อยู่บ่อยครั้ง

หลี่หยุนเฉาเริ่มต้นพูดขึ้น “อดีตจักรพรรดิได้ทิ้งคลังสมบัติให้กับองค์ไทเฮาได้ดูแล…ตลอดเวลาหลายปีที่ผ่านมานี้องค์ไทเฮาได้ระมัดระวังตัวมาโดยตลอด แม้ว่าอดีตองค์จักรพรรดิจะสิ้นพระชนม์จากไป แต่ถึงแบบนั้นองค์ไทเฮาก็ยังคงยืนหยัดอยู่ได้”

ในเวลานั้นเองไทเฮาก็ได้หยุดเดินก่อนจะหันไปมองคนอื่น “ถ้าหากทุกคนต้องการของชิ้นใด ทุกคนก็หยิบมันไปซะเถอะ”

เมื่อสาวกของโจวได้ยินเช่นนั้น ทุกคนต่างก็ดีใจ ทุกคนทําตัวราวกับฝูงลิงที่ไม่เคยเป็นโลกภายนอกมาก่อน ทุกคนต่างก็กระโดดไปมา

หลหยุนเฉาที่เห็นแบบนั้นสับสน ทําไมกันสาวกจากศาลาปีศาจลอยฟ้าถึงสนใจของในคลังสมบัติชั้นในกัน? “ทุกคนระวังตัวหน่อย!”
เหล่าสาวกที่ได้ฟังแบบนั้นไม่กล้าเคลื่อ
นไหวตามใจอีกต่อไป

ไทเฮาได้พูดต่อ “ข้าเกือบลืมไปเลย…อันที่จริงด้วยสถานะที่ทุกคนมี ทุกคนคงจะไม่ได้สนใจของที่นี่สินะ? ข้าเข้าใจผิดไปเอง”

โจวจี้เพิ่งที่ได้ฟังแบบนั้นอยากจะร้องไห้ “ไม่! ข้าสนใจ! ข้าต้องการเอาของทั้งหมดกลับไปกับข้า!”

ไทเฮาได้ชี้ไปยังมุมห้องก่อนจะพูดต่อ “ในตอนที่หลิวเก้อยังครองบัลลังก์ ในตอนนั้นเขาได้บอกให้ข้าดูแลกล่องใบนั้นซ้ําแล้วซ้ําเล่า หลี่หยุนเฉา…”

“พ่ะย่ะค่ะ” หลี่หยุนเฉาได้โบกมือก่อนที่กล่องใบนั้นจะลอยมา

แม้ว่ากล่องใบนั้นจะถูกฝุ่นปกคลุม แต่ถึงแบบนั้นมันก็ยังส่องแสงประกายออกมา

หลี่หยุนเฉาโบกมืออีกครั้งเพื่อขจัดคราบฝุ่น

ล่โจวเหลือบมองไปที่กล่อง หืม? เขตแดนพลังที่เห็นนี้คุ้นตาจริง!”

เขตแดนพลังบนกล่องที่เห็นดูคล้ายคลึงกับเขตแดนพลังบนชุดเกราะที่หลินซินใช้ แต่เขตแดนพลังที่เห็นกลับมีสีดํา? ไทเฮาที่เห็นแบบนั้นได้ถามต่ออย่างรู้ใจ “เพื่อไม่ให้ดึงดูดความสนใจ ข้าก็เลยทากล่องใบนั้นด้วยน้ําหมึกสีดําน่ะ”

คําว่ายิ่งแก่ฉลาดไม่ใช่คําพูดที่พูดเกินจริงเลย

“แล้วสีเดิมของมันล่ะ?”

“สีแดง”

เป็นไปตามที่คาดไว้

สีหน้าของอู่โจวยังคงไม่เปลี่ยนแปลงอะไร ตัวเขาเหลือบมองดูกล่องก่อนจะถามต่อ “แล้วกล่องใบนี้มาจากไหนกัน?”

“องค์จักรพรรดิได้บอกว่าของชิ้นนี้มาจากผู้ชี้แนะราชสํานัก ก่อนที่ผู้ชี้แนะคนนั้นจะจากไป เขาคนนั้นได้ทิ้งของไว้จํานวนหนึ่ง ของพวกนั้นก็คือดาบ พู่กัน และกล่องใบนี้ ดาบที่ถูกทิ้งไว้น่ะหายไปได้ระยะเวลาหนึ่งแล้ว” จากคําพูดที่ไทเฮาบอก เห็นได้ชัดว่านางเองก็ไม่รู้ว่าหลิวเก้อยังมีชีวิตอยู่จนถึงไม่นานมานี้ บางทีหลิวเก้ออาจจะไม่ต้องการให้นางรู้และจงใจที่จะเก็บมันไว้เป็นความลับ

ท้ายที่สุดแล้วการเอาชีวิตรอดโดยพึ่งพาพลังอักษรรูนไม่ใช่สิ่งที่น่าอวดอ้างเลย ผู้ที่ยอมใช้วิธีการนั้นไม่ต่างอะไรจากผู้ที่ตายไปแล้ว ไม่มีใครในโลกที่สามารถเอาชนะขีดจํากัดอันยิ่งใหญ่ได้ แม้ว่าจะมีวิธีการต่างๆมากมาย แต่ถึงแบบนั้นมันก็ทําได้เพียงชะลอความตายเท่านั้น

เป็นเพราะหลิวเก้อเองไม่อยากให้ไทเฮารู้ และเพราะแบบนั้นจึงไม่มีความจําเป็นอะไรที่จะต้องบอกนาง

ไทเฮาได้พูดต่อไป “มีเพียงผู้มีพลังอวตารดอกบัวเก้ากลีบเท่านั้นที่จะเปิดกล่องได้…นอกเหนือจากสุดยอดพลังแล้วก็ไม่มีอะไรที่สามารถเปิดกล่องใบนั้นได้”

หลิวคู่เองก็คิดเช่นกัน บางที่อาจเป็นเพราะกล่องใบนี้จึงทําให้หลิวก่พยายามที่จะกลายเป็นผู้มีพลังอวตารดอกบัวเก้ากลีบก็เป็นได้ เมื่อฝึกฝนตัวเองจนไปถึงขั้นนั้นได้ การที่หลิวคู่จะรวบรวมชนเผ่าอื่นทั้งหมดก็คงจะไม่ใช่ฝันที่เป็นจริง แต่น่าเสียดายที่หลิวกไปไม่ถึง

แม้ว่าภายนอกของลู่โจวจะดูสงบ แต่ที่จริงแล้วตัวเขากําลังรู้สึกหงุดหงิดอยู่ภายในใจ ฉันมีพลังอวตารดอกบัวห้ากลีบเท่านั้น ยิ่งไปกว่านั้นตอนนี้พลังวิเศษก็ได้หมดลงแล้ว แล้วฉันจะไปเปิดกล่องใบนี้ได้ยังไงกัน?”

ฝานซงเป็นผู้พูดต่อ “ท่านปรมาจารย์ กล่องสมบัติที่ถูกสร้างเพื่อท่านไม่ผิดแน่!”

ฝานลี่เทียนพูดต่อ “ของในกล่องจะต้องไม่ใช่ของธรรมดาแน่ ท่านปรมาจารย์ได้โปรดเปิดกล่องใบนั้นด้วย ถือว่าเป็นการเปิดหูเปิดตาพวกเราทุกคน”

ทุกๆ คนต่างก็พยักหน้าเห็นด้วย

แม้แต่ไทเฮาเองก็ยังอยากรู้ “ข้าเองก็ดูแลกล่องใบนั้นมากว่าหลายสิบปีแล้ว แต่ถึงแบบนั้นก็ยังไม่รู้ว่ามันมีอะไรอยู่ ถ้าหากศาลาปีศาจลอยฟ้าสามารถเปิดกล่องใบนี้ได้ เมื่อถึงตอนนั้นข้าก็คงจะจากไปอย่างสงบได้”

ล่โจวเคยช่วยชีวิตไทเฮาเอาไว้ครึ่งหนึ่งแล้ว แม้ว่าจู่โจวต้องการที่จะเอากล่องกลับไป แต่ไทเฮาก็คงจะไม่กล้าปฏิเสธแน่

ล่โจวได้วัดพลังวิเศษที่มี เมื่อทําแบบนั้นตัวเขาก็รู้สึกอึดอัด จู่โจวพยายามนึกไปถึงเคล็ดวิชาอักษรสวรรค์ก่อนจะท่องมันอยู่ภายในใจ มีแต่จะต้องลองสินะ?”

ผ่านไปครู่เดียวลูโจวก็วางมือลงบนกล่อง

แคร์ก!

เมื่อฝ่ามือแตะกล่อง ในตอนนั้นลู่โจวก็วาดฝันเอาไว้ว่าแสงสีฟ้าจะปรากฏขึ้น แต่น่าเสียดาย มันไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้น

“ฉันคงจะรักษาหน้าไม่ได้แล้วสินะ…) เมื่อเวลาผ่านไปอีกครู่ ในตอนนั้นก็มีเสียงอะไรบางอย่างดังจากกล่อง

องค์ไทเฮาที่เห็นแบบนั้นดวงตาเบิกกว้าง “ข้าได้ลองเปิดกล่องด้วยวิธีการอันหลากหลายมาแล้ว แต่ถึงแบบนั้นมันกลับทําอะไรไม่ได้ ข้าไม่เคยคิดเลยว่าวันนี้จะมาถึง…”

มันเป็นเรื่องปกติที่ไทเฮาอยากจะเปิดกล่องที่ต้องดูแล หลังจากที่ใช้วิธีการต่างๆ นานาไทเฮาก็รู้ว่ามันแทบเป็นไปไม่ได้เลยที่จะเปิดกล่องใบนี้

หลี่หยุนเฉาพูดต่อ “ข้าเองก็ขอยืนยันความจริงนั้นด้วย แม้แต่ฝ่าบาทเองก็ยังไม่อาจเปิดกล่อง

“อย่างที่คิดเอาไว้ไม่มีผิด ท่านยอดเยี่ยมมากจริงๆ ท่านปรมาจารย์!” ผู้อาวุโสทั้งหมดรู้สึกประทับใจ

สู่โจวมีภูมิคุ้มกันสําหรับคําเยินยอเป็นอย่างดี เพราะแบบนั้นตัวเขาจึงไม่ได้ดีใจอะไร เมื่อลงน้ําหนักไปที่ฝ่ามือมากขึ้นในตอนนั้นเองกล่องใบนั้นก็แตก

พลังวิเศษจากเคล็ดวิชาอักษรสวรรค์เป็นดั่งกุญแจ

เพียงแค่ครู่เดียวเท่านั้นกล่องก็แตกสลาย ภายในนั้นมีของที่ดึงดูดความสนใจของลูโจวอยู่

ภายในนั้นมีซองจดหมายที่ทํามาจากวัสดุพิเศษและกล่องผ้าไหมอยู่ภายในนั้น

ล่โจวเลือกที่จะหยิบซองจดหมายขึ้นมาก่อน ทันทีที่ตัวเขาสัมผัสซองจดหมาย ในตอนนั้นลู่โจวก็สัมผัสได้ถึงความเย็นยะเยือก ดูเหมือนว่าแค่ซองจดหมายก็ยังไม่ใช่จดหมายธรรมดา จดหมายฉบับนี้จะต้องทํามาจากวัสดุที่สามารถกันการเน่าเปื่อยได้

“ถอยเร็ว!” ตัวนมู่เฉิงได้ยกหอกราชันย์ขึ้น

ทุกๆ คนต่างก็เดินถอยหลัง

ความตั้งใจของตัวนมู่เฉิงนั้นชัดเจน ตัวเขาตั้งใจที่จะให้ผู้เป็นอาจารย์อ่านจดหมายแต่เพียงผู้เดียว

จดหมายฉบับนี้เขียนเอาไว้ว่า: ถ้าหากมีใครเปิดกล่องใบนี้ นั่นก็หมายความว่าผู้ที่อ่านจดหมายมีพลังอวตารดอกบัวเก้ากลีบแล้ว ยินดีที่ได้รู้จักผู้มีพลังคนแรก ผู้มีพลังคนที่สอง หรือเป็นผู้มีพลังคนที่สาม? …ไม่ว่าจะยังไงมันก็ไม่ได้สําคัญอีกต่อไป ข้าขอบอกว่าเจ้าจะเป็นผู้นําโลกไปสู่หายนะครั้งใหญ่