My Disciples Are All Villains - ตอนที่ 592

ตอนที่ 592 ความลับราชวงศ์

แม้ว่าสํานักอเวจจะพิชิตเมืองหลวงได้สําเร็จ แต่ถึงแบบนั้นมันก็ยังมีภัยอันตรายอยู่นับไม่ถ้วนหนทางสู่ลั่วหลานคงจะไม่ราบรื่นแน่

หลังจากที่ครุ่นคิดอยู่พักหนึ่งลู่โจวก็ได้พูดออกมา “สบู่หยา ขึ้นรถม้าลอยฟ้าบินไปที่มณฑลเหลียงและตามหาศิษย์พี่รองเจ้า”

มันจะปลอดภัยกว่านี้แน่ถ้าหากได้รับความช่วยเหลือจากยู่ฉางตง

ยี่เทียนซินที่พูดต่อ “ท่านอาจารย์…ทําไมไม่ให้ข้าเดินทางไปกับศิษย์น้องเจ็ดล่ะ? ข้าเคยเดินทางไปทั่วทั้งดินแดนหยานมาก่อน ที่ดินแดนตะวันตกอย่างลั่วหลานเองข้าก็เคยผ่าน ถ้าหากพวกเราเดินทางไปด้วยรถม้าลอยฟ้ามันจะดูสะดุดตาจนเกินไปการเดินทางด้วยวิธีนั้นคงจะอันตรายมากแน่”

เทียนซินพูดถูก ถ้าหากมีวี่หยาเดินทางไปกับนางจริง การเดินทางก็คงจะราบรื่นขึ้นมากแน่

แต่ถึงแบบนั้นสบู่หยาก็ยังพูดขัด “ศิษย์พี่หก แม้ว่าท่านจะเป็นผู้มีอวตารดอกบัวแปดกลีบก็ตามแต่ถึงแบบนั้นท่านก็ยังไม่หายดี..ท่านควรจะอยู่ที่นี่คอยช่วยเหลือท่านอาจารย์ดูแลเมืองหลวงศักดิ์สิทธิ์มากกว่า…นอกจากนี้ข้าเองก็ยังพอมีคนอยู่ที่ลั่วหลานอยู่บ้างท่านไม่ต้องเป็นห่วงหรอก”

สีรู่หยาเหลือบมองยู่เฉิงไห่ก่อนจะพูดต่อ “ท่านอาจารย์ เวลาไม่เคยคอยใคร ข้าคงต้องขอตัวก่อน”

“ไปซะ” ลูโจวโบกแขน

สีรู่หยาได้ผลักตัวออกจากพื้นก่อนจะบินไปยังรถม้าลอยฟ้า รถม้าล่องเมฆาได้ออกเคลื่อนที่ในทันทีเพียงแค่ครู่เดียวเท่านั้นรถม้าก็ได้หายไปในหมู่เมฆ

ผู้ฝึกยุทธนอกเมืองหลวงศักดิ์สิทธิ์ต่างก็ตื่นตกใจและสับสนเล็กน้อยเมื่อได้เห็นแบบนั้น บางทีมันอาจเป็นเพราะเขตแดนพลังทั้งสิบที่หายไปจึงทําให้ทุกคนมีความกล้าหาญที่เพิ่มมากขึ้นและเพราะแบบนั้นทุกคนจึงเลือกเข้าไปใกล้เมืองหลวงศักดิ์สิทธิ์มากยิ่งขึ้น

ไม่มีทหารราชสํานัก ไม่มีม่านพลังบนท้องฟ้า และไม่มีคนถือครองราชย์บัลลังก์…

เมืองหลวงศักดิ์สิทธิ์กําลังจะพังทลาย บ้านเรือนกําลังทรุดโทรม ทั่วทุกมุมเมืองมีซากศพอยู่ทุกหนแห่งมันเป็นสภาพของเมืองหลวงศักดิ์สิทธิ์ในยามปัจจุบัน

เมื่อเห็นแบบนั้นผู้ฝึกยุทธทั้งหลายจึงได้แต่ถอนหายใจ

ทุกครั้งที่เกิดสงครามมันย่อมนําพาการเปลี่ยนแปลงมาอยู่เสมอ

ผู้ฝึกยุทธทั้งหลายมองไปยังเมืองหลวงศักดิ์สิทธิ์

“จบลงแล้วล่ะ ใครคือผู้ชนะคนสุดท้ายกัน?”

ไม่มีใครรู้คําตอบ และไม่มีใครกล้าเข้าใกล้เมืองหลวงศักดิ์สิทธิ์ ทุกคนได้แต่บินผ่านไปมาเท่านั้น

ภายในตําหนักต้าเฉิงภายในเมืองหลวงศักดิ์สิทธิ์

หลี่หยุนเฉาผู้สนับสนุนองค์ไทเฮากําลังนั่งลงอย่างช้าๆ

ผู้ที่นั่งลงตรงกันข้ามกับองค์ไทเฮาก็คือปรมาจารย์แห่งศาลาปีศาจลอยฟ้า ยอดฝีมือผู้มีพลังอวตารดอกบัวเก้ากลีบที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในโลก

ภายในตําหนักเต็มไปด้วยผู้คนมากมายที่กําลังคุกเข่าอยู่

ผู้คนเหล่านั้นก็คือเจ้าหน้าที่ทั้งหลายและผู้อาวุโสทั้งสองสถานศึกษาที่กําลังถูกมัด

เมื่อไทเฮาเงยหน้าขึ้นมา นางก็ได้เห็นจ้าวยู่ยืนอยู่ที่ด้านหลังของลูโจว

“จ้าวยู่…เจ้ามาด้วยสินะ”

จ้าวยู่ได้แต่ก้มศีรษะ

“ข้าไม่โทษเจ้าหรอก” ไทเฮาไม่สามารถตําหนิอะไรจ้าวยู่ได้ และนางเองก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะต้องไปทําหนิด้วย

จ้าวยู่ไม่ได้เติบโตในวัง แต่ถึงแบบนั้นนางก็ยังดูแลรับผิดชอบไทเฮาเป็นอย่างดีในตอนที่นางป่วยอันที่จริงไทเฮารู้สึกประหลาดใจมากแล้วที่จ้าวยู่ไม่ได้โกรธแค้นอะไรพระราชวัง

ไทเฮารู้ดีว่าจ้าวยู่กําลังรู้สึกผิด นางจะไปตําหนิจ้าวยู่ได้ยังไงกัน? จากนั้นไทเฮาก็หันไปหาลู่โจวแทนหลังจากที่ครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่หนึ่งนางก็พูดออกมา “นี่มันก็นานมาแล้วสินะ”

ลูโจวไม่ได้กังวลอะไรกับการสนทนาเล็กๆ น้อย “ในตอนนี้มีสาวกจากสํานักอเวจนับหมื่นอยู่ที่นอกตําหนักทุกคนล้วนแต่เป็นสาวกของศิษย์ข้ายู่เฉิงไห่…”

“ข้ารู้ดี”

“ตั้งแต่หลิวขึ้นครองบัลลังก์ ในตอนนั้นเขาก็ไม่คิดที่จะปกครองดินแดนเลย หลิวกเข่นฆ่าชาวบ้านทิ้งศพของพวกเขาลงไปที่แม่น้ำและคอยค้นหากระดูกของซากศพเป็นเวลากว่าสิบปีองค์ชายเองก็สมรู้ร่วมคิดกับคนทรงชนเผ่าอื่นข้าไม่แปลกใจเลยที่ราชสํานักต้องตกต่ําเช่นนี้…”

“…ที่เป็นแบบนี้ก็เป็นเพราะเราทําตัวเอง” ไทเฮาพูดต่อก่อนจะถอนหายใจ ที่ใบหน้าของนางไม่มีแม้แต่ร่องรอยความแค้นหรือจิตใจที่คิดสู้เลย ไทเฮาได้หันไปหาเจ้าหน้าที่ทั้งหมด“มันไม่มีความหมายเลยที่จะพูดเรื่องอะไรอีก…ยังไงซะการเปลี่ยนแปลงก็เป็นส่วนหนึ่งของวัฏจักรธรรมชาติตราบใดที่มณฑลทั้งเก้าอยู่เป็นสุขได้ ข้าก็ไม่มีข้อแย้งถ้าหากจะเปลี่ยนชื่อเป็นราชวงศ์เป็นจี”

เมื่อได้ยินเช่นนั้นเจ้าหน้าที่ทั้งหลายต่างก็พูดออกมาอย่างพร้อมเพรียงกัน“องค์ไทเฮา!”

เสียงร้องของทุกคนเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง ถ้าหากมีการเปลี่ยนแปลงการปกครองจริงทุกคนก็จะสูญเสียสถานะและกลายเป็นทาส

ลูโจวส่ายหัว ตัวเขาแตกต่างกับยู่เฉิงไห่ จู่โจวไม่ได้สนใจเรื่องยึดครองโลก ถ้าหากเป็นศิษย์คนแรกของเขาอย่างยู่เฉิงไห่ยู่เฉิงไห่ก็คงจะขึ้นครองบัลลังก์ไปแล้ว

ในบรรดาองค์ชายทั้งห้า มีองค์ชายสามเจียงอาเฉียนและองค์ชายห้าที่จากไปก่อน สําหรับลูโจวถ้าหากมีเจ้าหน้าคนไหนต้องการจะขึ้นครองบัลลังก์ ตัวเขาก็ไม่คิดที่จะโต้แย้งอะไร

แต่ถึงแบบนั้นยู่เฉิงไห่ก็ได้ฝ่าฟันปัญหาทั้งหมดเพื่อพิชิตบัลลังก์ ถ้าหากลูโจวตัดสินใจแทนศิษย์คนแรกลูกศิษย์ของเขาจะไม่ผิดหวังไปได้ยังไง เพราะแบบนั้นจู่โจวจึงไม่ได้รีบร้อนที่จะตัดสินใจ

ลูโจวมองดูผู้อาวุโสจากทั้งสองสถานศึกษาและเจ้าหน้าที่พระราชสํานัก “แล้วพวกเราจะจัดการทุกคนยังไง?”

“ศาลาปีศาจลอยฟ้าจะทําอะไรก็ได้” ไทเฮาไม่คิดว่าเรื่องนี้สําคัญอีกต่อไป

“ให้เจ้าเป็นคนตัดสินใจเถอะ…”

เมื่อจู่โจวพูดเสร็จ ผู้อาวุโสจากทั้งสองสถานศึกษาต่างก็โวยวายในทันที

ไทเฮาที่เห็นแบบนั้นยิ่งสิ้นหวัง เมืองหลวงศักดิ์สิทธิ์ได้ล่มสลายแล้ว มีอะไรจะให้พูดได้อีก? ไทเฮารู้ดีว่าผู้อาวุโสทั้งหลายกําลังจับจ้องไปที่นางเมื่อเห็นแบบนั้นไทเฮาก็หงุดหงิดมากยิ่งขึ้น“ลากพวกมันไปตัดหัว”

ตั้งแต่สมัยโบราณ เหล่าราชวงศ์ทั้งหลายมักจะไร้หัวใจอยู่แล้ว

เมื่อได้ยินคําสั่งของไทเฮา ใบหน้าของผู้อาวุโสทั้งหมดก็เปลี่ยนสีไป

“องค์ไทเฮาทรงเมตตาด้วย! ทรงเมตตาด้วย!”

ทหารจากราชสํานักรีบวิ่งเข้ามา

พลังวรยุทธของเหล่าผู้อาวุโสทั้งหมดถูกผนึกพลังวรยุทธไปเป็นที่เรียบร้อยแน่ เพราะแบบนั้นผู้อาวุโสทั้งหลายจึงถูกลากออกจากตําหนักอย่างไร้ทางต่อต้าน

ลู่โจวมองไปที่ผู้อาวุโสทั้งหลาย เสียเปล่าจริงๆ …ฉันน่าจะฆ่าเจ้าพวกนั้นเองแท้ๆ”

แม้ว่าผู้อาวุโสทั้งหลายจะมีพลังวรยุทธที่ไม่ได้แข็งแกร่งอะไร แต่ถึงแบบนั้นมันก็ทําให้ลูโจวได้รับแต้มบุญ

ลูโจวพยายามสลัดความคิดก่อนจะถามออกมา “เมื่อไหร่กันที่เจ้ารู้ว่าเจ้านั่นไม่ใช่หลิว”

ไทเฮาเงยหน้าขึ้นมาก่อนจะพูดตอบกลับ “ข้าจะไม่รู้จักลูกชายของตัวเองได้ยังไงกัน? ตั้งแต่ที่เจ้าตัวปลอมนั่นขึ้นครองราชย์ ข้าก็รู้มาโดยตลอด”

“ในตอนนั้นหลิวเก้อยังคงอยู่ ด้วยความสามารถที่เขามีหลิวเก้อน่าจะจัดการกับชายคนนั้นได้แน่”

“อันที่จริงข้าก็เคยคิดเรื่องนี้ แต่น่าเสียดาย…หลิวก่ตัวปลอมเป็นผู้มีพลังอวตารดอกบัวแปดกลีบอยู่ก่อนแล้วและในตอนนั้นเขายังมีอาวุธสรวงสวรรค์ระดับสุดยอดอยู่ด้วย” ไทเฮาตอบกลับ

ลูโจวพลิกฝ่ามือของตัวเองก่อนที่พู่กันสีแดงจะปรากฏขึ้นมา “นี่เป็นอาวุธระดับสรวงสวรรค์ขั้นสุดยอดด้วยสินะ?”

ไทเฮาไม่ได้แปลกใจเลยที่เห็นพู่กันอยู่กับลูโจว “ถูกต้อง”

บางทีนี่อาจจะเป็นของที่เหล่าราชวงศ์ใช้ควบคุมราชสํานักก็เป็นได้

หลิวเก้อมีดาบแห่งความเงียบ ส่วนหลิวคู่ยังมีพู่กันพิพากษา ยิ่งไปกว่านั้นเมืองหลวงศักดิ์สิทธิ์ยังเต็มไปด้วยยอดฝีมือ ลูโจวไม่แปลกใจเลยที่ทําไมเหล่าราชวงศ์ถึงยังรักษาอ่านาจไว้ได้

เกราะสีแดง พู่กันสีแดง…

ลูโจวที่คิดถึงของทั้งหมดได้ถามต่อ “แล้วราชสํานักได้ของพวกนี้มาจากไหนกัน?”

ไทเฮาหันไปหาหลี่หยุนเฉาก่อนจะสั่งการ “ให้คนอื่นออกไปรอข้างนอกก่อน…”

หลี่หยุนเฉาเข้าใจความตั้งใจของไทเฮาดี “พวกเจ้าทั้งหมดออกไปได้แล้ว”

“พะยะค่ะ!”

เจ้าหน้าที่ทั้งหมดงุนงงเมืองหลวงศักดิ์สิทธิ์ถูกพิชิตได้แล้วแล้วพวกเขาจะทําอะไรต่อไป? หนี?หรือว่าจะอยู่ต่อ? เจ้าหน้าที่ทุกคนไม่รู้เลยว่าจะต้องทํายังไงแต่เป็นเพราะไทเฮาทรงรับสั่งเพราะแบบนั้นเจ้าหน้าที่ทั้งหลายจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกซะจากออกจากตําหนักไปด้วยความเคารพ

เมื่อเจ้าหน้าที่ทั้งหมดจากไป ไทเฮาก็ล็กขึ้นก่อนจะพูดออกมา “ตามข้ามา”

“พวกเราจะไปที่ไหนกัน?”

หลี่หยุนเฉาเป็นผู้ตอบกลับ “คลังสมบัติชั้นใน

หยวนเอ๋อที่ได้ฟังแบบนั้นตกใจ “ที่ที่เจ้าคนไร้ยางอายนั่นพูดถึงอย่างงั้นสินะ?”

ซูฮ่องกงพูดต่อ “ภายในนั้นมีสมบัติอยู่ไม่ผิดแน่? ยังไงซะพวกเราก็ชนะแล้ว ตามธรรมเนียมของทั้งหมดก็คงจะตกเป็นของพวกเราด้วย

ทุกๆ คนต่างก็เหลือบมองซูฮ่องกง…

“เจ้านี่คงจะเคยชินกับการเป็นหัวขโมยไปแล้วแน่ๆ

เมื่อเห็นท่าทีที่เปลี่ยนแปลงไปของทุกคน ซูฮ่องกงก็ได้แต่เกาหัว “ข้าพูดอะไรผิดไปอย่างงั้นเหรอ?”

แม้ว่าจะถามอะไรไปก็ไม่มีใครสนใจ ทุกคนได้แต่เดินตามลูโจวและไทเฮาไป

ซูฮ่องกงยังคงสับสนอยู่ “ศิษย์น้องสิบ ข้าพูดอะไรผิดไปอย่างงั้นเหรอ?”

หอยสังข์ตอบกลับมา “ไม่”

“แล้วทําไมทุกคนถึงได้มองข้าแบบนั้น? พวกเขาอิจฉาสติปัญหาอันเฉลียวฉลาดของข้าอย่างงั้นสินะ?” ซ่ฮ่องกงยังคงใช้ความคิดต่อไป “ก็จริงอยู่ที่ข้าฉลาดกว่าเมื่อก่อนมาก…แต่เดี๋ยวก่อนนะทุกคนไปไหนกันหมด?ศิษย์พี่สาม? ศิษย์พี่ห้า? ศิษย์พี่หก? ทุกคนไปไหนกันแล้ว?”

ท้ายที่สุดตําหนักต้าเฉิงก็ถูกทิ้งร้าง

หลังจากการต่อสู้ที่เมืองหลวงศักดิ์สิทธิ์

สาวใช้รวมไปถึงขั้นที่ทั้งหลายต่างก็หนีออกจากพระราชวัง และก็เพราะแบบนั้นจึงทําให้ทางเดินเหงา

ครูต่อมาทุกคนก็เดินทางมาถึงคลังเก็บสมบัติ หลังจากที่เลี้ยวมาหลายครั้งในที่สุดทุกคนก็ได้เห็นประตูสีน้ำตาลเก่าๆ ที่สูงกว่า 30 ฟุต

ไทเฮาหยุดเดินก่อนที่จะเงยหน้าขึ้น “นี่คือคลังสมบัติของเหล่าราชวงศ์ เป็นเพราะมันตั้งอยู่ในส่วนลึกที่แห่งนี้จึงถูกเรียกว่าคลังสมบัติชั้นใน

ลูโจวที่ได้เห็นประตูสีน้ำตาลพูดขึ้น “ข้าคิดว่าข้าเคยมาที่นี่มาก่อน”

หลี่หยุนเฉายิ้มก่อนจะพูดขึ้น “ท่านมีความสัมพันธ์อันดีกับอดีตจักรพรรดิ ผู้อาวุโสจี ข้าไม่แปลกใจเลยที่ท่านจะเคยมาที่นี่…แต่ถึงแบบนั้นคลังสมบัติชั้นในก็ไม่ได้ปลอดภัยอย่างสมบูรณ์แบบ เมื่อครึ่งปีก่อนในตอนนั้นพวกเราเสียดาบคีตะมังกรไป ตั้งแต่ตอนนั้นพวกเราก็ยังหาดาบเล่มนั้นไม่เจอ

ลู่โจวทําราวกับตัวเขาไม่ได้ยิน “เรื่องนี้ฟังดูคุ้นหูจริง…”

และในตอนนั้นไทเฮาก็ได้หยิบกุญแจก่อนจะเปิดประตูคลังสมบัติชั้นใน

ลูโจวไม่ได้รีบร้อนอะไรตัวเขาเดินตามไทเฮาไปอย่างสบายๆ

“ทุกสิ่งที่จักรพรรดิหย่งโชวได้รับในอดีต ทุกอย่างถูกเก็บเอาไว้ในคลังสมบัติชั้นในแล้ว…”