My Disciples Are All Villains - ตอนที่ 582

ตอนที่ 582 เขตแดนพลังทั้งสิบ

 

ยู่เฉิงไห่มองไปที่สีรู่หยาที่กําลังใช้ความคิดอยู่ “ศิษย์น้องผู้หลักแหลมของข้า พวกเราจะจัดการประตูทางตะวันตกกับทางใต้ยังไงดีล่ะ?”

 

สีรู่หยายิ้มก่อนที่จะตอบกลับมา “ปล่อยให้คนของพวกเราที่นั่นต่อสู้ต่อไปนั่นแหละ ถ้าหากศัตรูบุกเข้ามาเราก็จะถอยกลับแต่ถ้าหากพวกเขาถอย เราก็จะก้าวต่อ ส่วนคนอื่นๆ ที่ไม่มีหน้าที่อะไรให้มารวมตัวกันที่ประตูตะวันออก”

 

“ดี” ยู่เฉิงไห่รีบเรียกสาวกก่อนจะถ่ายทอดคําสั่ง

 

สีรู่หยามองลงไปยังเมืองหลวงศักดิ์สิทธิ์ก่อนจะพูดขึ้น“ไม่ว่ายังไงก็ตามเมืองหลวงศักดิ์สิทธิ์ก็ยังใหญ่มากภายในนั้นอาจจะมียอดฝีมือซ่อนตัวอยู่ในรัศมีรอบๆประตูตะวันออกหลายไมล์ถ้าหากมีศัตรูผู้มีพลังอวตารดอกบัวแปดกลีบปรากฏตัวขึ้นมาเมื่อถึงตอนนั้นพวกเราก็คงจะพึ่งพาศิษย์พี่ได้คนเดียวศิษย์พี่จะจัดการกับศัตรูทั้งหมดได้จริงๆ อย่างงั้นเหรอ?”

 

ยู่เฉิงไห่ดูสงบและยังคงมั่นใจไม่เปลี่ยนแปลง สีรู่หยารู้สึกสงสัยถึงความมั่นใจที่ยู่เฉิงไห่มี และเป็นเพราะเหตุผลที่ไม่อาจรู้ได้สีรู่หยายังรู้สึกว่าศิษย์พี่ใหญ่คนนี้ได้เปลี่ยนแปลงไปสีรู่หยาไม่อาจสงบใจได้เลยตัวเขาทํางานอย่างหนักก็เพื่อพิชิตดินแดนหยานพิชิตโลกใบนี้สาวกจากสํานักอเวจีเองก็เช่นกันท้ายที่สุดแล้วคนที่ต้อง เผชิญหน้ากับหลิวองค์จักรพรรดิปัจจุบันก็คือยู่เฉิงไห่

 

ครึ่งวันต่อมา ณ ประตูเมืองด้านทิศตะวันตก

 

ผู้นําทัพย่อยของสํานักอเวจีทั้งสี่อย่างหนิงจินซุย เฉียนอู่ เม้งจือฉานและกงเฟิง ทุกๆ คนต่างก็จ้องมองประตูเมืองทางทิศตะวันตกในที่ที่ห่างไกล “เป็นไปตามคาดจริงๆ เมืองหลวงศักดิ์สิทธิ์ยังคงยืนหยัดอยู่ได้แม้จะถูกพวกเราล้อมแล้วก็ตาม”

 

“ไม่ต้องรีบร้อนไป…ในตอนนี้ก็ขึ้นอยู่กับเวลาแล้วอดทนต่อไปทุกคน!”

 

สาวกของสํานักอเวจีนับร้อยต่างก็บินขึ้นไปบนกําแพงเมืองอย่างพร้อมเพรียงกัน

 

ในเวลาเดียวกันนั้นผู้ฝึกยุทธผู้มีพลังขั้นมหาราชครูจํานวนมากก็ลอยขึ้นมา ทั้งสองฝ่ายเริ่มเข่นฆ่ากันในทันทีในระหว่างที่ปะทะกันมีพลังอวตารจํานวนมากปรากฏตัวขึ้น ทุกๆ ที่เต็มไปด้วยเสียงแห่งการสู้รบ

 

“ทหารจากราชสํานักมาแล้ว!” หนิงจินซุยชี้ไปยังทหารกลุ่มหนึ่งที่กําลังบินตรงมา

 

ทหารทั้งหลายกระโดดขึ้นไปบนกําแพงเมืองก่อนที่จะใช้ร่างอวตารที่มี ทหารทั้งหมดได้จู่โจมเหล่าสาวกจากสํานักอเวจีด้วยพลังอวตารทศภพอย่างไม่ออมมือ

 

อีกด้านหนึ่งสาวกสํานักอเวจีผู้มีพลังขั้นมหาราชครูทุกคนต่างก็ถูกทหารจากราชสํานักถาโถมจู่โจมเข้าใส่สาวกกว่าหลายสิบคนตกลงจากกําแพงเมืองในทันที

 

หนิงจินซุยที่เห็นเหตุการณ์เริ่มขมวดคิ้ว “ทหารของราชสํานักแข็งแกร่งใช่เล่น พวกเราเตรียมพร้อมให้ดี!”

 

ผู้นําทัพย่อยทั้งสี่ต่างก็บินไปด้านหน้า

 

ในบรรดาทหารของราชสํานักกว่าหลายสิบคน มีผู้ฝึกยุทธร่างเล็กคนหนึ่งที่ไม่ได้ดูสะดุดตาอะไรคนคนนั้นได้เรียกพลังอวตารออกมาก่อนที่จะพุ่งเข้าหาผู้นําทัพย่อยทั้งสี่แห่งสํานักอเวจี

 

ตุ้ม! ตุ้ม! ตุ้ม!

 

“ดอกบัวทองคําสี่กลีบ!”

 

พลังอวตารที่ปรากฏขึ้นทําให้สมาชิกของสํานักอเวจีกว่าหลายสิบคนตกจากกําแพงเมือง

 

“เจ้านั่นจงใจปกปิดพลังวรยุทธที่มีอย่างงั้นเหรอ?” หนิงจินซุยและผู้นําทัพย่อยอีกสามคนรีบพุ่งเข้าหาทหารคนนั้น

 

ทั้งสี่คนยังคงใช้พลังฝ่ามือจู่โจมทหารต่อไป

 

ซูวว!

 

“พลังอรหันต์กายาทองคํา!” พลังอรหันต์กายาทองคํา พลังอวตารของชาวพุทธได้ปรากฏตัวขึ้น

 

“ธยานะมุทรา!”

 

ทหารคนนั้นใช่วิชาผสานก่อนที่จะป้องกันพลังฝ่ามือของเหล่าผู้นําทัพย่อยไว้ได้

 

“ชาวพุทธอย่างงั้นเหรอ?”

 

ทั้งสองฝ่ายต่างก็เหลือบมองกันจากในระยะไกล

 

ผู้นําทัพย่อยทั้งสี่ต่างก็สาปแช่งยอดฝีมือชาวพุทธจากในระยะไกล

 

“เจ้านักบวชชั่ว! พวกเจ้าที่มัวแต่สวดมนตร์ไปวันๆมีธุระอะไรที่นี่กัน? คิดที่จะต่อต้านสํานักอเวจีอย่างงั้นสินะ?ข้าไม่นึกมาก่อนว่านักบวชเองก็อยากเอาชีวิตมาทิ้ง”หนิงจินซุยพูดสาปแช่งนักบวชที่ได้พบ

 

ทหารคนนั้นได้เงยหน้าขึ้น ฝ่ามือทั้งสองข้างประกบเข้าหากัน “อมิตาพุทธ ข้ามีชื่อว่าจือซุยอาจารย์ของข้ามีชื่อว่ากงหยวนเจ้าอาวาสวิหารแห่งความว่างเปล่าอาจารย์ข้าถูกจีเทียนเด่สังหารในสุสานแห่งดาบสํานักฝ่ายอธรรมทําชั่วมาโดยตลอดข้าในฐานะคนพุทธจะอยู่เฉยมองดูพวกเจ้าก่อกรรมต่อไปโดยที่ไม่ทําอะไรเลยได้ยังไงกัน?”

 

“ทุกอย่างย่อมมีที่มาที่ไป ทุกความแค้นที่เกิดย่อมมีผู้ก่อ เจ้าในฐานะลูกศิษย์ของกงหยวนอาจารย์ของเจ้าถูกผู้อาวุโสจีแห่งศาลาปีศาจลอยฟ้าฆ่าตายไป แล้วทําไมเจ้าไม่ไปทวงคืนความยุติธรรมให้กับอาจารย์เจ้าที่ศาลาปีศาจลอยฟ้ากัน?” หนิงจินซุยหรือสึกสมเพชกับจือซุย

 

จือซุยยิ้มจางๆ “แล้วมันไม่เหมาะหรือไงกันที่ข้าจะยื่นมือช่วยเหลือเมืองหลวงศักดิ์สิทธิ์ในยามที่มีวิกฤต? ไม่ว่าจะยังไงก็ตามวันนี้ก็จะเป็นวันตายของเจ้า! เจ้าพวกอธรรมน่ะไม่เคยเปลี่ยนแปลงไปเลยข้าในฐานะคนพุทธจะสอนบทเรียนให้กับพวกเจ้าแทนอาจารย์ของข้าเอง!”

 

ทันทีที่คือซุยพูดจบ ในตอนนั้นตัวเขาก็ได้ใช้งานพลังอรหันต์กายาทองคําอีกครั้ง พลังอวตารในรูปแบบของชาวพุทธได้ส่องแสงสีทองก่อนจะพุ่งเข้าหาผู้นําทัพย่อยทั้งสี่

 

ผู้นําทัพย่อยทั้งสี่ต่างก็ปลดปล่อยฝ่ามือ พลังฝ่ามือของทุกคนได้เข้าปะทะกับร่างอวตารของจือซุย

 

ตุ้ม!

 

พลังธยานะมุทราถูกใช้งานอีกครั้ง

 

ผู้นําทัพย่อยทั้งสี่ที่ร่วมมือกันกระเด็นกลับมา!

 

ในตอนนั้นเอง ณ ต้นไม้ที่สูงตระหง่านทางด้านประตูตะวันตก จู่ๆ ก็มีลูกศรพลังงานที่ดูสวยงามพุ่งตรงมาลูกศรพลังงานดูหนาราวกับแขนของคนคนหนึ่ง ลูกศรพลังงานถูกยิงไปยังจือซุยราวกับฝนดาวตก

 

จือซุยตกตะลึง เขารีบประสานฝ่ามือเพื่อป้องกันลูกศรพลังงาน น่าเสียดายที่ลูกศรพลังงานยังคงเดินหน้าต่อได้

 

ตุ้ม!

 

จือซุยพลิกตัวกลับ! “นี่มันยอดมือธนู?!”

 

สาวกจากสํานักอเวจีต่างก็หันไปมองต้นไม้ที่สูงตระหง่าน ที่ตรงนั้นมีชายชรากับเด็กสาวคนหนึ่งยืนอยู่ทั้งสองคนกําลังเหลือบมองมายังเมืองหลวงศักดิ์สิทธิ์

ฮัวยู่จึงยังคงดึงสายธนูจันทราต่อไป“ฝนดาวตกจันทรา!”

 

พรึบ! พรึบ! พรึบ! พรึบ! พรึบ!

 

ลูกศรพลังงานหลายลูกได้พุ่งออกจากระหว่างนิ้วของฮัวยู่จิง ลูกศรทั้งหลายถาโถมเข้าใส่ทหารรักษาการณ์ที่อยู่ด้านบนกําแพงเมือง ลูกศรพลังงานแต่ละลูกสามารถจัดการกับทหารแต่ละคนได้อย่างง่ายดาย

 

ฮัวยู่จึงไม่ได้สนใจจือซุย นางยังคงเปิดฉากการโจมตีทหารอย่างบ้าคลั่งต่อไป

 

เพียงแค่ชั่วครู่เดียวเท่านั้นบนกําแพงเมืองก็เปียกโชกไปด้วยเลือด บนนั้นมีซากศพจํานวนมากนอนกองอยู่

 

“ช่างเป็นการยิงอะไรที่ยอดเยี่ยมขนาดนี้!” หนิงจินซุยชื่นชมจากใจจริง “พี่น้องทั้งหลาย ตอนนี้แหละโจมตีต่อไป!”

 

เป็นเพราะการสนับสนุนทําให้สาวกชาวสํานักอเวจีมีกําลังใจเพิ่มมากขึ้น!

 

จือซุยมองไปที่ฮัวยู่จิงที่ยืนอยู่บนยอดไม้ด้วยใบหน้าที่ขมวดคิ้ว จอซุยที่เห็นแบบนั้นตัดสินใจที่จะกระโดดออกจากกําแพงเมืองก่อนจะบินออกจากประตูเมืองทางด้านตะวันตกโดยไม่พูดไม่จาอะไรสําหรับผู้ที่ฝึกฝนจนมีพลังขั้นมหาภัยพิบัติศักดิ์สิทธิ์ ระยะทางกว่าหลายพันเมตรไม่ได้ไกลอะไรสําหรับพวกเขาเลย

 

คือซุยพูดอย่างไม่พอใจ “เจ้าพวกไม่รักดี!” คือซุยประสานฝ่ามืออีกครั้ง ครั้งนี้ตัวเขาได้ใช้พลังอวตารมาพร้อมกับพลังธยานะมุทราอย่างพร้อมเพรียงกัน คือซุยได้ใช้พลังทั้งสองอย่างก็เพื่อใช้ฝ่ามือวัชระจู่โจม!

 

ชั่ววูเด่ามองไปที่จือซุยอย่างไม่พอใจ “เจ้านักบวชไม่รู้จักผิดชอบชั่วดี! เจ้าคิดว่าตัวเองเป็นใครกัน?”

 

ฮั่ววูเด่กระโดดออกไปก่อนที่จะลอยขึ้นไปบนฟ้า ตัวเขาต้องการที่จะสกัดกั้นการโจมตีนั่นเอง พลังผนึกตราประทับทั้งหกได้ปรากฏขึ้นจากตัวของฮั่ววูเด้หลังจากที่ผ่านการตัดดอกบัวทองคําและฝึกฝนตัวเองใหม่ในตอนนี้ชั่ววูเดําก็สามารถฝึกฝนตัวเองจนมีพลังอวตารดอกบัวห้ากลีบได้แล้ว

 

ดวงตาของคือซุยเบิกกว้าง “ไม่!”

 

ตุ้ม! ตุ้ม! ตุ้ม!

 

มือของพลังอวตารอันใหญ่ได้คว้าพลังฝ่ามือของนักบวชชาวพุทธไว้ได้

 

“ไสหัวไปซะ!” คือซุยไม่อาจหลบเลี่ยงได้แล้ว

 

“เจ้านักบวชชั่ว! วันนี้จะเป็นวันตายของเจ้า!”

 

พลังตัวอักษรทั้งเก้าตัวได้ปรากฏขึ้น พลังทั้งหมดได้กระแทกเข้าใส่ร่างของจือซุยไปเต็มๆ

 

ตุ้ม! ตุ้ม! ตุ้ม!

 

ถ้าหากไร้ซึ่งพลังอรหันต์กายาทองคําแล้ว ร่างของจือซุยเพียงอย่างเดียวก็ไม่ได้แตกต่างอะไรไปจากร่างอันแสนเปราะบาง ท้ายที่สุดแล้วพลังผนึกตราประทับทั้งหกของฮั่ววูเด้ก็ได้จู่โจมเข้าใส่

 

ตุ้ม!

 

จือซุยล้มลงไปกับพื้น สิ้นสุดการโจมตีนักบวชคนนี้ก็ได้หยุดหายใจไปในทันที

 

ชั่ววูเดําเหลือบมองไปยังกําแพงเมืองก่อนจะพูดต่อ “ยู่จิง จู่โจมต่อไป! ตราบใดที่ข้ายืนอยู่จะต้องไม่มีใครเข้าใกล้เจ้าได้แน่!”

 

“ค่ะ!” ฮัวยู่จึงรู้สึกมีพลังมากกว่าเดิม เมื่ออยู่ภายใต้การคุ้มครองของฮั่ววูเด่แล้ว นางจึงสามารถยิงธนูได้อย่างดุเดือดมากยิ่งขึ้นตราบใดที่มีทหารปรากฏตัวบนกําแพงเมือง ฮัวยู่จิงก็สามารถจัดการทุกคนได้ด้วยลูกศรพลังงานที่มี…

 

บัดนี้ผู้นําทัพย่อยทั้งสี่ได้ต่อสู้อยู่ที่แนวหน้าแล้ว

 

เมื่อไร้ซึ่งยอดฝีมือ ทหารรักษาการณ์ทั้งหลายก็ไม่อาจตอบโต้หรือป้องกันตัวเองได้เลย ไม่มีอะไรที่พวกเขาจะตอบโต้ยอดมือธนูอย่างฮัวยู่จิงที่อยู่ไกลกว่าหลายพันเมตรได้

 

“ท่านเจ้าสํานักได้สั่งให้พวกเราทิ้งคนไว้ที่นี่ 3,000 คนเพื่อก่อกวนและดึงดูดความสนใจของทหารรักษาการณ์ต่อไปทุกคนที่เหลืออยู่จงไปสมทบที่ประตูตะวันออก!”

 

“รับทราบ!”

 

วันถัดมา ณ ศาลาปีศาจลอยฟ้า

 

ลูโจวลืมตาตื่นขึ้นก่อนที่จะวัดพลังวิเศษที่มี พลังของเขาในตอนนี้ถูกเติมเต็มจนเกือบสมบูรณ์แบบแล้ว

 

เมื่อเทียบกับในอดีต ในตอนที่มีเพียงคัมภีร์มนุษย์ ลูโจวสัมผัสได้อย่างชัดเจนว่าตัวเขากักเก็บพลังวิเศษได้ มากกว่าเดิม จากพลังวรยุทธในก่อนหน้านี้ แม้ว่าจะไม่มีพลังวิเศษอยู่แต่ลูโจวก็ยังรับมือกับผู้มีพลังอวตารดอก บัวห้ากลีบได้แน่

 

ลูโจวตัดสินใจหยุดทําสมาธิก่อนที่จะเดินออกจากศาลาตะวันออก ตัวเขาได้เหยียดแขนขาก่อนที่จะผ่อนคลายไปกับวิวทิวทัศน์

 

ในเวลานั้นเองตัวนมู่เฉิงก็รีบเข้าหา “ท่านอาจารย์ มีจดหมายจากหลี่หยุนเฉา”

 

“หลี่หยุนเฉา?”

 

“ท่านอาจารย์โปรดดู” ตัวนมู่เฉิงยื่นจดหมายให้

 

จู่โจวเปิดจดหมายก่อนที่จะอ่านมัน เมื่ออ่านจดหมายจบตัวเขาก็ได้แต่ขมวดคิ้ว “เจ้าอ่านมันรึยัง?”

 

ตัวนมู่เฉิงพยักหน้าตัวเขาคุกเข่าในทันที “ข้าเต็มใจที่จะไปยังเมืองหลวงศักดิ์สิทธิ์!”

 

ลูโจวลูบเคราของตัวเอง “แต่นี่มันไม่ใช่เรื่องของเจ้า”

 

“แต่ยังไงซะเขาก็ยังเป็นศิษย์ของท่าน!” ตัวนมู่เฉิงโต้กลับ

 

“เจ้าเคยคิดบ้างไหม? ถ้าหากสิ่งที่หลี่หยุนเฉาพูดเป็นความจริง เจ้าไม่กลัวศิษย์พี่ใหญ่ของตัวเองจะเกลียดเจ้ามากขึ้นอย่างงั้นเหรอ?”ลู่โจวถาม

 

“เอ่อ…” ตัวนมู่เฉิงตกตะลึง

 

แม้จะดื้อด้านแต่ถ้าหากไร้พลังมันก็ไม่อาจเปลี่ยนแปลงอะไรได้เรื่องแบบนี้มันก็เหมือนกับเรื่องของฮั่ววูเด่ฮั่ววูเดําเป็นชายที่ฝึกฝนวิชาผนึกตราประทับทั้งหกโดยใช้เวลากว่า 20 ปีตัวเขาได้ใช้เวลาทั้งหมดเพียงเพื่อที่จะต่อสู้กับปรมาจารย์แห่งศาลาปีศาจลอยฟ้าต่อสู้เพื่อเอาชนะปมที่มีฮั่ววูเด่ไม่ต้องการแม้แต่ความช่วยเหลือจากสํานักหยุนตัวเขายังยอมที่จะขับไล่ลูกศิษย์ที่มีไปก็เพราะการต่อสู้นั้นถึงแม้ความมุ่งมั่นจะเป็นสิ่งดีแต่ถ้าหากมันอยู่ผิดที่ผิดเวลามันก็มีแต่เสียแรงเปล่า

 

เป็นอาจารย์เพียงหนึ่งวัน เท่ากับเป็นอาจารย์ตลอดไปลู่โจวก็คงจะไม่มีทางอยู่เฉยแน่ถ้าหากรู้ว่าศิษย์ของเขาจะต้องตกที่นั่งลําบากตัวเขายังจําได้ดีว่ายู่เฉิงไห่ต้องพบกับชะตากรรมอันโหดร้ายจนเสียชีวิตไปถึงสองครั้งแล้ว…

 

“ช้าก่อน” จู่โจวยกมือขึ้น

 

“ท่านอาจารย์?” ตัวนมู่เฉิงมองไปที่ผู้เป็นอาจารย์อย่างสับสน ตัวเขารู้เพียงว่าผู้เป็นอาจารย์คนนี้ได้ตัดสินใจอะไรบางอย่างไปแล้ว

 

“ส่งจดหมายหาสีปูหยา ข้าต้องการที่จะยืนยันการตายสองครั้งของยู่เฉิงไห่!”

 

“ครับ!”

 

สองวันต่อมา

 

เช้าวันนี้ยังคงเป็นเช้าที่ดวงอาทิตย์ขึ้นจากทางทิศตะวันออกตามปกติ

 

หมอกยามเช้าได้ปกคลุมภูเขาทองเช่นเคย และในวันนี้เองก็เป็นวันที่ลูโจวออกมายืดเส้นยืดสายอีกครั้ง

 

เช้าวันนี้ตัวนมู่เฉิงก็ได้กลับมา เขากลับมาที่ศาลาตะวันออกพร้อมกับจดหมายในมือ “ท่านอาจารย์ศิษย์น้องเจ็ดตอบกลับมาแล้ว”

 

“ส่งมาซะ” สู่โจวรีบรับจดหมาย หลังจากที่อ่านจดหมายทั้งหมดตัวเขาก็ได้พูดออกมาอย่างเย็นชา“ศิษย์ไม่รักดียังไงก็ยังเป็นศิษย์ไม่รักดีสินะ”

 

“ท่านอาจารย์ ศิษย์พี่ใหญ่ตายสองครั้งแล้วจริงๆ เหรอ?” ตัวนมู่เฉิงตื่นตกใจ

 

“มันเป็นเอกลักษณ์เฉพาะของชาวภู่เฉียน ชาวอู่เฉียนสามารถคืนชีพได้ถึงสามครั้งด้วยกัน ทุกครั้งที่มีการคืนชีพคนคนนั้นจะสูญเสียอายุขัยกว่า 300 ปีในตอนนี้ข้าเกรงว่า…ศิษย์พี่ใหญ่ของเจ้าจะอยู่ได้อีกไม่นานแล้ว”

 

“…” ตัวนมู่เฉิงที่ได้ฟังแบบนั้นพูดไม่ออก ในตอนนี้จิตใจของเขาว่างเปล่า

 

ณ เมืองหลวงศักดิ์สิทธิ์

 

สํานักอเวจีสามารถพิชิตประตูเมืองทางด้านตะวันออกและด้านเหนือได้แล้ว

 

หลังจากที่ผ่านไปกว่าห้าวัน สาวกจากสํานักอเวจีกว่า 100,000 คนก็เข้ามาในเมืองหลวงศักดิ์สิทธิ์ได้

 

ณ เมืองที่มีพื้นที่ไกลสุดลูกหูลูกตา เมืองหลวงศักดิ์สิทธิ์เต็มไปด้วยร่องรอยและซากปรักหักพังที่เกิดจากการต่อสู้

 

“เอารถมาลงได้”

 

รถม้าลอยฟ้าของสํานักอเวจีเริ่มลอยลงมา หลังจากที่ผ่านการต่อสู้กว่าหลายวัน รถม้าคันนี้ก็ได้รับความเสียหายมามากพอแล้ว

 

“ครับ!”

 

รถม้าลอยฟ้าลงสู่พื้นอย่างช้าๆ มันหยุดตัวลงก่อนที่จะลอยลงสู่เมืองหลวงศักดิ์สิทธิ์

 

ทันทีที่รถม้าลงจอด สาวกจากสํานักอเวจีกว่าหลายหมื่นคนก็ได้แต่คุกเข่าอย่างพร้อมเพรียงกัน “ท่านเจ้าสํานัก!”

 

ยู่เฉิงไห่ สีรู่หยา และฮั่วจงหยางเป็นผู้ที่ออกมาจากรถม้าลอยฟ้า

 

“นี่คือเมืองหลวงศักดิ์สิทธิ์อย่างงั้นสินะ?”

 

ทั้งสามคนต่างก็เหลือบมองไปยังกําแพงสีแดงที่สูงตระหง่าน

 

นี่คือสถานที่ที่ยู่เฉิงไห่ใฝ่ฝันที่จะพิชิตมาโดยตลอด แต่ในตอนนี้ภายในเมืองได้เปลี่ยนไปแล้ว “ผู้ที่ยอมติดตามเราจะอยู่อย่างมั่งคั่ง ส่วนผู้ที่คิดต่อต้านมันนะต้องตาย”

 

สาวกสํานักอเวจีทั้งหลายต่างก็โห่ร้องออกมาด้วยความดีใจ บัดนี้ขวัญและกําลังใจของทุกคนได้เพิ่มขึ้นอีกขั้นแล้ว“ผู้ที่ยอมติดตามเราจะอยู่อย่างมั่งคั่ง ส่วนผู้ที่คิดต่อต้านมันนะต้องตาย!!”

 

คลื่นเสียงจากคนนับหมื่นสั่นสะเทือนไปทั่วเมืองหลวงศักดิ์สิทธิ์

 

เอี้ยดดดด!

 

ในที่สุดประตูเมืองที่สูงกว่า 100 ฟุตก็ถูกเปิดอย่างช้าๆ ทันทีที่ช่องว่างประตูเปิดกว้างขึ้น ทุกคนก็ได้เห็นทหารจากราชสํานักจํานวนมากกําลังยืนอยู่ต่อหน้า

 

ในขณะเดียวกัน ณ จุดที่สูงที่สุดของเมืองหลวงศักดิ์สิทธิ์ ในที่สุดผู้ฝึกยุทธชุดขาวก็เริ่มถ่ายทอดคําสั่ง “เปิดใช้งานเขตแดนพลังทั้งสิบซะ!”