My Disciples Are All Villains - ตอนที่ 576

ตอนที่ 576 ปล่อยให้ข้าจัดการเถอะ

ฝึกฝนตัวเองอีกครั้งจนมีพลังอวตารดอกบัวเจ็ดกลีบ!

ยู่เฉิงไห่ สีวู่หยา และฮัวจงหยางต่างก็ตกตะลึง

ไปยู่ชิงพยายามอดกลั้นต่อความเจ็บปวดก่อนที่จะพูดออกมา “ตลอดเวลา 6 เดือนที่ผ่านมา นอกจากการ ปกป้องเมือง…ปกป้องเมืองมณฑลเหลียง พวกเราได้ส่งคนที่มีเพื่อไปสืบข่าวของชนเผ่าอื่นมา ชาวรั่วหลี่บูชารา ชาหมาป่า…หลังจากที่ชาวรั่วหลี่ตัดดอกบัวทองคํา พวกเขาก็ฟื้นฟูตัวเองได้อย่างรวดเร็ว มันเป็นเรื่องที่แปลก ประหลาดมาก…”

ยู่เฉิงไห่วางฝ่ามือลงบนไหล่ของไปยู่ชิง ในตอนนั้นพลังลมปราณอันนุ่มนวลก็ได้ไหลเข้าสู่ตัวของไปยู่ชิง และก็เพราะแบบนั้นจึงทําให้เขาหายใจได้อย่างสะดวกมากยิ่งขึ้น “พวกเจ้าพักผ่อนซะเถอะ ให้หมอที่เก่งที่สุดดู แลพวกเขาซะ”

“ครับ ท่านเจ้าสํานัก

หลังจากที่เหล่าสาวกทั้งสามถูกพาตัวไป ยู่เฉิงไห่ก็ขมวดคิ้ว แม้ว่าไปยู่ชิงจะพูดออกมาอย่างติดๆ ขัดๆ แต่ ถึงแบบนั้นยู่เฉิงไห่ก็เข้าใจทุกอย่างดี

สีรู่หยาเป็นผู้เริ่มต้นพูดอีกครั้ง “นี่เป็นเรื่องที่ไม่คาดถึงเลยจริงๆ ถ้าหากเป็นแบบนี้นี่อาจจะเป็นโอกาสอันดีที่ ทําให้ชนเผ่าอื่นบุกโจมตีดินแดนหยานได้”

“พวกชาวรั่วหลี่มักจะมองชาวดินแดนหยานอย่างพวกเราไม่ต่างอะไรกับเหยื่อ หลังจากที่จักรพรรดิหย่ง โชวขึ้นครองบัลลังก์ ชาวรั่วหลี่ทั้งหลายก็พร้อมใจกันบุกพรมแดนของพวกเรามากว่าหลายครั้ง แม้ว่าชาวลั่วหลานจะเป็นพันธมิตรกับดินแดนหยานของพวกเราจากงานแต่งงาน แต่ถึงแบบนั้นที่หรงเปุ๋ย หรงซี และเมืองใหญ่ อีกทั้ง 10 เมืองต่างก็มีความมุ่งมั่นเกินที่จะห้ามไว้ได้” ฮั่วจงหยางพูด

สีวู่หยาพยักหน้าเห็นด้วย “ยังเร็วเกินไปที่จะบอกว่าชนเผ่าอื่นทั้ง 12 ชนชาติจะเป็นพันธมิตรกัน แม้ว่าในตอนนี้อาจจะยังแต่มันก็ไม่ใช่สิ่งที่หลีกเลี่ยงได้แน่ ไม่ว่ายังไงมันก็ต้องเกิดขึ้นในไม่ช้า เมื่อทุกฝ่ายต่างก็เห็นผลประโยชน์ผลเดียวกัน เมื่อนั้นการที่จะร่วมมือกันก็คงจะไม่ใช่เรื่องยาก เมื่อเวลานั้นมาถึง ดินแดนหยานแห่งนี้จะต้องพบกับศึกหนักแน่”

ยู่เฉิงไห่พูดออกมาอย่างไม่พอใจ “ถ้าหากพวกราชสํานักไม่ไร้ความสามารถ เจ้าพวกหมาป่านอกคอกพวกนี้ ก็คงจะไม่มีโอกาสลืมตาอ้าปากแน่”

ฮัวจงหยางรู้ดีว่ายู่เฉิงไห่เกลียดชาวลั่วหลาน ยู่เฉิงไห่จะต้องหาโอกาสเหมาะที่จะกวาดล้างชาวลั่วหลานแน่

“ถ้าหากเป็นแบบนั้นจริง ลําพังมีเพียงเจ้าเกาะหวางคนเดียวคงจะไม่พอแล้ว…”

ทุกๆ คนต่างก็พยักหน้า

ความแข็งแกร่งของสํานักอเวจีถือเป็นความแข็งแกร่งที่ทรงพลังมากที่สุดในดินแดนหยาน แต่อย่างไรก็ตาม ตอนนี้เหล่าสาวกของสํานักอเวจีต่างต้องกระจายตัวอยู่รอบเมืองหลวงศักดิ์สิทธิ์ ในขณะที่ทุกคนกําลังเตรียมบุกโจมตี ถ้าหากมีการระดมคนไปยังมณฑลเหลียงมากกว่านี้ การจะพิชิตเมืองหลวงศักดิ์สิทธิ์ได้คงจะเป็นเรื่องยากแน่ เพราะแบบนั้นการที่จะใช้กองกําลังเพียงครึ่งเดียวเพื่อโค่นล้มเมืองหลวงศักดิ์สิทธิ์ก็คงจะเป็นไปได้ยากมากยิ่งขึ้น

“ศิษย์น้องผู้หลักแหลมของข้า พวกเรามาคิดเรื่องนี้กันดีกว่า ในช่วงเวลาสําคัญแบบนี้พวกเราจะไว้ใจชนเผ่าอื่นไม่ได้” ยู่เฉิงไห่พูดต่อ “เจ้าไม่มีไพ่ตายอะไรที่ใช้จัดการกับชนเผ่าอื่นอย่างงั้นเหรอ? มีอะไรบางที่พวกเราจะใช้มันเพื่อขัดขวางชนเผ่าอื่นได้ไหม? เจ้าเก่งกาจในการหว่านความบาดหมางให้กับคนอื่น…มันจะต้องมีวิธีการบ้างสิ”

“…” แม้ว่าจะฟังดูหยาบคายแต่นั่นก็เป็นเรื่องจริง “ศิษย์พี่ใหญ่…การที่จะสร้างความบาดหวางได้ข้าจะต้องมีเวลาตรวจสอบข้อมูลให้มากกว่านี้ก่อน และในตอนนี้การต่อสู้กับเมืองหลวงศักดิ์สิทธิ์ก็อยู่ใกล้แค่เอื้อม…เว้นแต่ว่า” สีวู่หยาได้พูดต่อด้วยน้ําเสียงที่เบากว่าเดิม “เว้นแต่ว่าท่านอาจารย์จะช่วยพวกเราปกป้องมณฑลเหลียง…”

เมื่อสีวู่หยาพูดแบบนั้นออกไป ตัวเขาก็เตรียมใจแล้วที่จะถูกตําหนิ สีวู่หยารู้ดีว่ายู่เฉิงไห่ยอมที่จะระดมกองกําลังทั้งหมดที่มีดีกว่าปล่อยให้ท่านอาจารย์ออกจากภูเขาทองมา

แม้แต่ฮั่วจงหยางก็ยังก้าวถอยหลัง ตัวเขารู้ดีว่าไม่ควรยุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้

แต่ถึงแบบนั้นมันกับไม่เป็นไปตามคาด ยู่เฉิงไห่ไม่ได้รู้สึกโกรธเคืองหรือแม้แต่ตื่นกลัว “ท่านอาจารย์จะเห็นด้วยอย่างงั้นเหรอ?”

“???”

ฮั่วจงหยางถอยห่างออกไป ตัวเขามีลางสังหรณ์อย่างแรกกล้าว่ายู่เฉิงไห่จะต้องให้ตัวเขาไปขอร้องผู้อาวุโสจีให้ลงมาจากเขา

ในตอนนั้นเองเสียงที่ไม่แยแสก็ได้ดังขึ้น เสียงนั้นแผ่วเบาแต่ฟังดูชัดเจน “ปล่อยให้ข้าจัดการเอง”

การหลั่งไหลของพลังลมปราณเองก็ดูราบรื่น จากสัญญาณทั้งหมดที่เห็นแสดงว่าคนคนนี้เป็นยอดฝีมือ

“นั่นใครกัน?”

ทั้งสามคนต่างก็หันไปมอง ทุกคนได้มองเห็นใครบางคนพุ่งลงมาจากท้องฟ้า ชายคนนั้นเดินทอดน่องก่อนที่จะเข้ามาในห้องโถง

พระอาทิตย์กําลังส่องแสงอยู่ทางด้านหลังของชายคนนั้น ด้ามดาบอันสง่างามโผล่ให้เห็นจากทางด้านซ้าย ส่วนที่ปลายฝักดาบโผล่ให้เห็นจากทางด้านขวา

แม้ว่าระยะทางจะทําให้ทุกคนมองเห็นหน้าของชายคนนั้นได้ไม่ชัดเจน แต่ถึงแบบนั้นสีวู่หยาก็จําชายคนนั้นได้ “ศิษย์พี่รอง เป็นท่านเองสินะ”

ยู่เฉิงไห่ตกตะลึง “ศิษย์น้องรองอย่างงั้นเหรอ?”

ยู่ฉางตงทักทายยู่เฉิงไห่ด้วยท่าที่เยือกเย็น “แล้วท่านเป็นยังไงบ้างล่ะ ศิษย์พี่ใหญ่?”

ทั้งคู่เพิ่งจะเจอกันเมื่อไม่กี่วันก่อนนี้เอง และเพราะแบบนั้นจึงไม่จําเป็นที่จะต้องสงสัยอะไร ยู่เฉิงไห่ได้ตอบกลับมา “ศิษย์น้องรอง ข้ายุ่งอยู่กับงานใหญ่มาโดยตลอด ข้าไม่ว่างพอที่จะมาล้อเล่นกับเจ้าหรอกนะ”

“ข้าไม่ได้มาที่นี่ก็เพื่อที่จะทะเลาะกับท่าน” ยู่ฉางตงส่ายหัวก่อนที่จะนั่งลง

“หม?”

“ที่ตั้งอย่างมณฑลเหลียงมีความสําคัญ ข้าไม่คิดว่าหวางซื่อเจียและคนจากสํานักระดับล่างพวกนั้นจะปกป้องสถานที่สําคัญแบบได้…การที่ท่านไม่ได้อยู่ที่นั่นก็คงจะปกป้องเมืองได้ยากแน่ ศิษย์พี่ใหญ่ ข้าเป็นคนเดียว ที่แก้ปัญหาได้ ข้าเป็นคนเดียวที่ปกป้องเมืองมณฑลเหลียงได้ ข้าน่ะเป็นคนเดียวที่จัดการกับราชาหมาป่าได้” สีหน้าของยู่ฉางตงได้แสดงออกถึงความมั่นใจอย่างสมบูรณ์แบบ ตัวเขายิ้มอย่างฝืนธรรมชาติเมื่อเห็นสีหน้าของยู่เฉิงไห่ “ข้าต้องขอโทษด้วย ข้าเป็นคนตรงไปตรงมามาโดยตลอด ข้าอาจจะทําให้ท่านไม่สบายใจศิษย์พี่ใหญ่ ข้ายินดีที่จะชดใช้ให้ท่านเอง”

ยู่เฉิงไห่ สีวู่หยา และฮัวจงหยางพูดไม่ออก

ยู่ฉางตงยิ้มในขณะที่เห็นทั้งสามคนเงียบไป “ว่าไงล่ะ?”

ยู่เฉิงไห่กําลังจะตอบกลับไป แต่ในตอนนั้นเอง สีวู่หยาก็พูดออกมาซะก่อน “ศิษย์พี่รอง การจะปกป้องเมื่อ งมณฑลเหลียงไม่ใช่เรื่องง่าย ท่านจะทําได้จริงๆ อย่างงั้นเหรอ?”

“แน่นอน ก็เพราะมันยากนี้แหละมันเลยน่าสนใจ”

“นั่นไม่ใช่ประเด็น เจ้าในตอนนี้มีธุระอะไร?”

สําหรับผู้มีพลังอวตารดอกบัวหกกลีบอย่างยู่ฉางตง ลําพังตัวเขาจะไปปกป้องเมืองมณฑลเหลียงได้ยังไง?

ยู่เฉิงไห่มันจะคิดเช่นนี้ ตัวเขามักจะไม่เห็นด้วยกับยู่ฉางตง นอกจากนี้ยู่ฉางตงยังมีพลังอวตารดอกบัวหกกลีบอยู่เพียงเท่านั้น

“ข้ามั่นใจ” ยู่ฉางตงตอบด้วยใบหน้าที่ตรงไปตรงมา

“เอ่อ…แล้วความมั่นใจของท่านมาจากไหนกัน?” สีวู่หยาถาม

“ดาบในมือข้า”

ซึ่ง

ดาบได้ลอยออกจากฝักก่อนที่จะโฉบไปที่ด้านหน้าของฉางตง ในตอนนี้มันเรืองแสงสีแดงจางๆ ออกมา

“…” ต่อให้เป็นสีวู่หยา การจะพูดกับศิษย์พี่คนนี้ได้ก็ยังเป็นเรื่องยากอยู่ดี

ยู่เฉิงไห่ถามในขณะที่ขมวดคิ้ว “ศิษย์น้องรอง…เจ้าอยากจะช่วยข้าอย่างงั้นเหรอ?”

“ก็ไม่เชิง…ข้ามีเหตผลสองประการ ประการแรกข้าเบื่อ ข้าก็แค่อยากหาอะไรฆ่าเวลาก็เท่านั้น ประการที่สองสํานักอเวจีถูกศัตรูล้อม การต่อสู่ในเมืองหลวงศักดิ์สิทธิ์เป็การต่อสู้โดยเอาชีวิตเข้าแลก ถ้าหากเกิดอะไรขึ้นกับท่าน ข้าก็คงจะไม่มีคู่ต่อสู้อีกแน่ ชีวิตแบบนั้นก็คงจะน่าเบื่อเกินไป”

สีหน้าของยู่เฉิงไห้ไม่ได้เก็บซ่อนความรู้สึกเอาไว้ “ข้าก็คงจะเบื่อถ้าหากมีอะไรเกิดขึ้นกับเจ้าเช่นกัน…เจ้าจะไปมณฑลเหลียงจริงๆ อย่างงั้นเหรอ?”

“ข้าตัดสินใจแล้ว” ยู่ฉางตง

อยู่หันกลับมาอย่างเยือกเย็น

ซึ่ง!

ดาบยืนยาวกลับคืนสู่ฝึกด้วยตัวมันเอง

“การปกป้องมณฑลเหลียงไม่ใช่เรื่องง่าย ยิ่งไปกว่านั้นเจ้าในตอนนี้เป็นผู้มีพลังอวตารดอกบัวหกกลีบเท่านั้น….ฮัวจงหยาง เจ้าไปกับศิษย์น้องรองซะเถอะ” ยู่เฉิงไห่พูด

ฮั่วจงหยางหันมาโค้งคํานับให้ “ครับ ท่านเจ้าสํานัก”

ยู่ฉางตงหยุดนิ่ง ตัวเขาหันมามองฮั่วจงหยางด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยน “ถ้าหากเจ้าตามข้าได้ ข้าจะแสดงให้เจ้าได้เห็นสิ่งที่น่าเหลือเชื่อเอง”

บางอย่างได้ก่อกวนใจฮั่วจงหยาง เพียงแค่พริบตาเดียวเท่านั้นก็มีลมกระโชกแรง

สุดยอดเคล็ดวิชา!

มีเพียงภาพติดตาเท่านั้นที่หลงเหลืออยู่

ฮัวจงหยางไม่อยากจะเสียเวลาเปล่า ตัวเขาได้ปลดปล่อยสุดยอดเคล็ดวิชาเพื่อไล่ตามยู่ฉางตง เมื่อฮั่วจงหยางบินไปทางเหนือมณฑลหลาน ตัวเขาก็ได้เห็นพลังอวตารที่กําลังมุ่งหน้าไปยังทิศตะวันตก เพียงแค่ชั่วพริบตาเดียวเท่านั้นพลังอวตารก็ได้หายไปจากสายตาของเขา “นั่น…เขาเป็นผู้มีพลังอวตารดอกบัวหกกลีบจริงๆ อย่างงั้นเหรอ?”

สีวู่หยายิ้มจางๆ ตัวเขาเหลือบมองยู่เฉิงไห่ที่กําลังออกจากห้องโถง

ยู่เฉิงไห่เดินไปยังล้านหน้าห้องโถง ตัวเขาแหงนมองฟ้าครู่หนึ่งก่อนที่จะละสายตาไปไม่นาน

ยางก็กลับมายังหน้าห้องโถง “ข้าไร้ความสามารถ! ท่านสองหนีไปแล้ว…พลัง…พลังของ เขามันลึกล้ําเกินไป ข้าตามเขาไม่ทัน!”

ยู่เฉิงไห้ไม่ได้ตําหนิอะไรฮั่วจงหยาง ตัวเขาถอนหายใจออกมาแทน “ปล่อยเจ้านั่นไปเถอะ”

“ท่านไม่โกรธศิษย์พี่รองอย่างงั้นเหรอ?” สีวู่หยามถามออกมาด้วยรอยยิ้ม

ยู่เฉิงไห้รีบตอบ “ข้าหวังว่าความมั่นใจที่เขามีจะทําให้เขาไม่กลายเป็นคนเย่อหยิ่ง”

“แต่ข้าเชื่อในศิษย์พี่รอง” สีวู่หยาแสดงความเห็น

สองวันต่อมา

ภายในห้องโถงแห่งหนึ่งภายในเมืองมณฑลหยาน

“ศิษย์พี่ใหญ่ ฝ่ายเบ่งบาน วิหารปีศาจ และสํานักหมื่นอสรพิษตอบรับพวกเราแล้ว พวกเขาทั้งหมดจะส่งกําลังมาเพื่อปกป้องเมืองมณฑลเหลียง” สีวู่หยารายงาน

“แล้วเกาะเผิงไหลล่ะ?” ยู่เฉิงไห่ถาม

“ท่านเจ้าเกาะหวางไม่อยู่….เจียงอาเฉียนศิษย์คนโตได้บอกไว้ว่าท่านเจ้าเกาะหวางกําลังมุ่งหน้าไปยังมณฑลเหลียงพร้อมกับหลี่จึงย”

เมื่อยู่เฉิงไห้ได้ยินแบบนั้นเขาก็พยักหน้า “ดี”

“การต่อสู้ที่เมืองหลวงศักดิ์สิทธิ์มันจะต้องเป็นไปตามแผนแน่ศิษย์พี่”

“สามวันต่อจากนี้พวกเราจะระดมกําลังพลทั้งหมดของสํานักอเวจีโอบล้อมเมืองหลวงศักดิ์สิทธิ์”