My Disciples Are All Villains - ตอนที่ 572

ตอนที่ 572 ย้อนกลับไปเมื่อ 100 ปีก่อน

ภายใต้การควบคุมขา

บิน รถม้าล่องเมฆาก็ได้หายไปอย่างรวดเร็ว

เมื่อโจวยู่ไคเงยหน้าขึ้นมาอีกครั้ง ตัวเขามองไม่เห็นรถม้าคันเดิมอีกต่อไปในตอนนั้นตัวเขาก็ได้แต่นั่งลง อย่างเหนื่อยอ่อนโจวยไคใช้เวลาไปกว่าชั่วครู่ก่อนที่จะฟื้นตัว

เมื่อสาวกของสถานศึกษากลุ่มดาวหมีใหญ่เห็นรถม้าลอยไปจากสายตาทุกคนที่เห็นแบบนั้นก็รีบบินเข้าหาผู้เป็นประมุขในทันที ทุกคนตกใจที่เห็นประมุขโจวนั่งอยู่กับพื้น บางคนลงไปช่วยพยุงตัวโจวยไคให้ยืนขึ้นมา

สาวกหลายคนก้าวออกมาข้างหน้าด้วยความกังวล“ประมุขโจว ท่านไม่เป็นไรใช่ไหม?”

“ท่านประมุข มหาวายร้ายจีเทียนเด่ทําร้ายท่านมา? ท่านคงจะบาดเจ็บสาหัสอยู่สินะครับ?”

โจวยไคลุกขึ้นยืนก่อนที่จะตบสาวกที่เรียกจเทียนเด่ขึ้นมาหัวนๆ“หุบปาก!” หลังจากที่ตบสาวกคนนั้นแล้วตัวเขาก็ได้พูดออกมา“เจ้ารู้จักคําว่า ปากพาจน” บ้างรึเปล่าล่ะ?”

สาวกคนนั้นเอามือแต่ไปที่แก้มของตัวเอง “ครับ”

“ประมุข พวกเราจะยังไปมณฑลหยานอยู่ไหม?”

“พวกเราจะไปทําไมกัน?” โจวยู่ไคไม่ได้แม้แต่จะหันไปมองมณฑลหยานซะด้วยซ้ํา ในช่วงเวลาหัวเลี้ยวหัวต่อแบบนี้เว้นแต่ว่าอยากจะตายเท่านั้นมีเพียงแค่คนแบบนั้นเท่านั้นที่อยากจะเข้าไปในเมือง

“ข้าจะฟื้นฟูสถานศึกษาได้ยังไงในเมื่อสถานศึกษาข้าเต็มไปด้วยพวกโง่แบบนี้

“กลับไปที่สถานศึกษาซะ” โจวยไคออกคําสั่ง ตัวเขาที่ออกคําสั่งเสร็จได้ลอยขึ้นฟ้าไป

“ครับ ท่านประมข” สาวกกว่า 1,000 คนได้บินตามขึ้นไปอย่างเชื่อฟัง

ไม่นานหลังจากนั้นโจวยไคก็ได้พูดต่อ “ไปที่สถานศึกษาผืนฟ้าก่อน”

“ครับ!”

ณ สถานศึกษาผืนฟ้าในเมืองหลวงศักดิ์สิทธิ์

เม้งหนานเฟย ประมุขแห่งสถานศึกษาผืนฟ้ากําลังจิบชาเพื่อสงบจิตใจของตัวเอง

แม้ว่าเม้งหนานเฟยจะกลับมานานแล้ว แต่ถึงแบบนั้นตัวเขาก็อดไม่ได้ที่จะคิดถึงภาพที่ได้เห็น “นั่นมันภาพลวงตาอย่างงั้นเหรอ?”

“ท่านประมุข นั่นไม่ใช่ภาพลวงตาแน่…พะ..พวกเราเองก็มองเห็นเช่นกัน มันจะต้องเป็นพลังอวตารดอกบัวเก้ากลีบไม่ผิดแน่”

“ข้าเองก็เห็นเหมือนกัน! มันคือดอกบัวเก้ากลีบอย่างแน่นอน ท่านประมุข ยังดีที่พวกเราล่าถอยได้ทันเวลา!”

เม้งหนานเฟยมองไปที่สาวกทั้งสอง ในตอนนี้ตัวเขาไม่มีอารมณ์มากพอที่จะฟังสาวกทั้งสองคนออกความคิดเห็น

ในตอนนั้นเองก็มีสาวกคนหนึ่งรีบวิ่งเข้ามา “ท่านประมุข ประมุขโจวแห่งสถานศึกษากลุ่มดาวหมีใหญ่มาถึงที่นี่แล้ว”

“ให้เขาเข้ามาซะ!”

ไม่นานนักโจวยู่ไคก็ได้เดินเข้ามา

เม้งหนานเฟยรีบเดินไปยังห้องโถงเพื่อพบโจวยไคตัวเขาที่เห็นโจวยไคได้ทักทายด้วยรอยยิ้ม “ได้โปรดยกโทษให้พวกเราที่ไม่ได้ต้อนรับท่านให้ดีด้วยเถอะ ประมุขโจว ท่านเดินทางมาไกลจริงๆ”

“ข้าไม่มีเวลามากพอจะมาเสีย ผู้อาวุโสจีแห่งศาลาปีศาจลอยฟ้าฝากให้ข้านําข้อความมาส่งถึงเจ้า” โจวยไคพูดออกมาอย่างกระวนกระวาย

“ข้อความอย่างงั้นเหรอ?”

“ข้าน่ะมองเห็นเจ้าที่กําลังหนีไปได้อย่างชัดเจนเลยละ…”

“หนีไป? ใครที่หนี? ใครกันจะขี้ขลาดตาขาวแบบนั้นได้?” เม้งเฟยหนานได้ถามออกมาอย่างไม่รู้สึกละอาย

“เลิกเสแสร้งได้แล้วล่ะ…ข้าไม่ได้มาที่นี่เพื่อเยาะเย้ยเจ้า ยังไงซะข้าเองก็อยู่ที่นั่นด้วย” โจวยไคพูดออกมา

หลังจากนั้นโจวยไคก็เล่าถึงสิ่งที่เกิดขึ้นบนยอดเขา ก่อนท้ายที่สุดแล้วตัวเขาจะถ่ายทอดข้อความของลูโจวให้กับเม่งเฟยหนาน

เมื่อได้ยินคําพูดของโจวยไค เม้งเฟยหนานก็ได้แต่เดินโซเซถอยกลับมา เข่าของเขาสั่นเครือ “เกือบไปแล้วจริงๆ !”

เมื่อโจวยู่ไคมองเห็นสีหน้าที่ซีดเซียวของเม้งหนานเฟย ตัวเขาก็ได้พูดต่อ “เจ้าไม่ได้เชื่อถือจดหมายของโจวเหวินเหลียงเลยอย่างงั้นสินะ? โจวเหวินเหลียงเป็นถึงผู้อาวุโสคนที่ 2 แห่งสถานศึกษาไท่ซู”

“พี่โจว พอแค่นี้เถอะ ตอนนี้ข้ากลัวจนปัญญาแล้ว” เม้งหนานเฟยรีบโบกมือ ตัวเขารู้สึกโชคดีแล้วที่ไม่ได้แสดงตัวถ้าหากตัวเขาแสดงความเห็นที่ผิดพลาดออกไปแม้แต่นิดเดียวตัวเขาก็คงจะถูกพลังฝ่ามือจัดการไปแล้ว

หลังจากที่เมืองมณฑลหยานล่มสลายไป คนส่วนใหญ่ต่างก็มีความคิดเห็นเป็นสองความคิดเห็น

มีผู้ที่สนับสนุนสํานักอเวจีเพิ่มมากขึ้น สํานักที่ได้รับการสนับสนุนจากศาลาปีศาจลอยฟ้าสถานที่ที่มีผู้มีพลังอวตารดอกบัวเก้ากลีบอยู่ ส่วนผู้คนที่เหลือก็ยังคงเชื่อมั่นในเมืองหลวงศักดิ์สิทธิ์ต่อไปยิ่งไปกว่านั้นในบรรดาผู้ ตัดดอกบัวทองคําเองพวกเขาทั้งหมดต่างก็ฝึกฝนตัวเองใหม่อย่างรวดเร็วด้วยเหตุนี้เองทุกคนจึงมั่นใจว่าจะต้องมีผู้มีพลังอวตารดอกบัวเก้ากลีบคนใหม่ปรากฏตัวขึ้นแน่

เช้าวันต่อมา ณ ศาลาตะวันออกของศาลาปีศาจลอยฟ้า

หลังจากที่ทําสมาธิกับเคล็ดวิชาอักษรสวรรค์มาได้ระยะหนึ่ง จู่โจวก็ได้ประเมินพลังวิเศษของเขาอีกครั้งแม้ว่าในตอนนี้ตัวเขาจะสามารถทําสมาธิเพื่อเติมพลังได้อย่างรวดเร็วแต่ถึงแบบนั้นตัวเขาจะต้องใช้เวลากว่า 5 วันเพื่อเติมเต็มพลังให้สมบูรณ์พร้อมได้

“จนถึงตอนนี้ฉันก็มีแต้มบุญมากกว่า 100,000 คะแนนแล้ว มันถึงเวลาแล้วล่ะที่จะยกระดับพลังวรยุทธที่ตัวเองมี” สู่โจวประเมินพลังวรยุทธภายในจุดพลังลมปราณ

ตัวเขาพยักหน้า ดูเหมือนว่าพลังที่มีจะเพียงพอแล้วที่จะทําให้ตัวเขาพัฒนาตัวเองได้ จู่โจวไม่ได้คาดหวังว่ามันจะเป็นแบบนี้มาก่อนบางทีมันอาจจะเป็นผลมาจากการรวมคัมภีร์มนุษย์เข้ากับคัมภีร์โลกาไม่ว่าเรื่องทั้งหมดจะเกิดขึ้นมาได้ยังไงแต่ยังไงซะมันก็ถือเป็นเรื่องดีสําหรับลูโจว

“ก่อนอื่นก็ต้องเพิ่มอายุขัยที่มีก่อน”

อายุขัยที่เหลือ 20,593 วัน

ลูโจวที่เห็นแบบนั้นได้ใช้การ์ดพลังชีวิตไปอีกใบ

ในตอนนั้นพลังแห่งชีวิตจํานวนมากก็มารวมตัวกันด้วยการใช้การ์ดพลังชีวิตทําให้อายุขัยของลู่โจวเพิ่มมากขึ้น 500 วัน

แต่ครั้งนี้ลูโจวได้รับพลังชีวิตเพียงแค่ 300 วันเท่านั้น

“57 ปีอย่างงั้นเหรอ…” สู่โจวพอใจกับอายุขัยที่เหลืออยู่ สําหรับผู้ฝึกยุทธเมื่อใดก็ตามที่เหลืออายุขัยไม่ถึง 100 ปี เมื่อนั้นพลังวรยุทธของคนคนนั้นก็จะถดถอยลงแต่สําหรับลูโจวตราบใดที่ตัวเขาใช้การ์ดพลังชีวิตจนมีอายุขัยต่ํากว่า 900 ปีได้ พลังวรยุทธที่ตัวเขามีก็จะไม่ได้รับผลกระทบจากอายุขัยอีก

เมื่อคิดแบบนั้นลูโจวก็ไม่รอช้า ตัวเขาได้สั่งการใช้บัตรพลังชีวิตอีกครั้ง“ใช้บัตรพลังชีวิตอีกครั้ง”

ศาลาตะวันออกถูกล้อมรอบไปด้วยพลังแห่งชีวิตจํานวนมากอีกครั้ง

ถ้าหากเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นในอดีต ทุกๆ คนในศาลาปีศาจลอยฟ้าก็คงจะตื่นตกใจแต่ในตอนนี้ทุกคนต่างก็เคยชินกันแล้วและเพราะแบบนั้นเองจึงไม่มีใครคิดว่ามันแปลกประหลาดอีกต่อไป

ในขณะที่พลังแห่งชีวิตมารวมตัวกันในตอนนั้นผู้อาวุโสทั้งสี่แห่งศาลาปีศาจลอยฟ้าต่างก็เหลือบมองมายังศาลาตะวันออกอย่างพร้อมเพรียงกัน

“ข้าว่าท่านปรมาจารย์คงกําลังฝึกฝนวิชาลับบางอย่างอยู่แน่” ฮั่ววูเดําเหลือบมองไปที่ศาลาตะวันออกอย่างง

“วิชาลี้ลับอย่างงั้นเหรอ?”

“ดูนั่นสิ บนศาลาตะวันออก ที่ตรงนั้นมีพลังชีวิตอันมหาศาลกําลังมาบรรจบกันท่านปรมาจารย์คงจะอยู่เหนือกว่าผู้มีพลังอวตารดอกบัวเก้ากลีบไปแล้วแน่แล้วทําไมเขาถึงต้องดูดซับพลังอยู่แบบนี้?” ฮั่ววูเด็รู้สึกสงสัย

ซูยู่ชูส่ายหัวก่อนจะพูดออกมา “ถ้าหากมันเป็นวิชาลี้ลับจริงมันคงจะดีกว่าไหมถ้าหากดูดซับพลังชีวิตจากมนุษย์คนอื่นเอาน่ะ? ทําไมเขาจะต้องทําอะไรที่ยุ่งยากแบบนั้นด้วย?”

ฝานลี่เทียนแสดงความเห็นต่อ “ข้าว่ามันไม่ได้ง่ายแบบนั้นจะต้องมีอะไรบางอย่างที่คอยขัดขวางไม่ให้ผู้ฝึกยุทธอย่างพวกเราก้าวหน้าต่อไปได้ไม่ว่าท่านปรมาจารย์จะเป็นผู้พิเศษมากแค่ไหนแต่ยังไงเขาก็ยังเป็นผู้ฝึกยุทธอยู่ดีคงจะดีกว่าถ้าหากพวกเราทําความคุ้นเคยกับมันยังไงซะเดี๋ยวมันก็จบลงแล้วล่ะ”

“ผู้อาวุโสฝาน เจ้าพูดมีเหตุผล”

ซูววว!

เสียงก้องกังวานได้ดังมาจากด้านบนของศาลาตะวันออก

ผู้อาวุโสทั้งสี่ต่างก็เหลือบมองไปทางนั้นอย่างพร้อมเพรียงกัน

“ไหนเจ้าบอกว่ามันกําลังจะจบลงไง? มันยังดูไม่หยุดเลยซะด้วยซ้ํา?”

ฝานลี่เทียนตอบกลับ “บางที่การฝึกฝนอาจจะยังไม่เสร็จสมบูรณ์…ข้าเองก็เคยพบกับเหตุการณ์เช่นนี้มาก่อนในตอนนั้นข้าก็ได้พบกับความเปลี่ยนแปลงถึง 2 ครั้งติดต่อกัน…”

นี่เป็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นได้ยากดูเหมือนว่าท่านปรมาจารย์จะได้รับพลังที่มากกว่าปกติสินะ

ครู่ต่อมาในที่สุดศาลาตะวันออกก็เงียบลง แต่ถึงแบบนั้นความเงียบสงบก็เกิดเพียงแค่ชั่วครู่เดียวเท่านั้น

ซูวว!

เป็นอีกครั้งที่พลังแห่งชีวิตมาบรรจบกัน

“นี่มัน…” ฝานลี่เทียนดูจุนงง

“ผู้อาวุโสฝาน ดูเหมือนว่ามันยังไม่จบแค่นั้นนะ…”เล้งถั่วมองไปที่ฝานลี่เทียน

“มันเป็นไปได้ยังไงกัน?”

ทั้งสี่คนต่างก็มองไปยังศาลาตะวันออก

หลังจากที่เหตุการณ์ทุกอย่างจบลงพลังชีวิตใหม่ก็เริ่มมาบรรจบกันอีกครั้ง

เรื่องแบบนี้ยังคงดําเนินต่อไปอีกหลายรอบ…

เมื่อพลังชีวิตมาบรรจบกันถึง 10 ครั้งผู้อาวุโสทั้งสี่แห่งศาลาปีศาจลอยฟ้าต่างก็นั่งเงียบราวกับรูปปั้น

หลังจากที่ความโกลาหลหลายครั้งผ่านไป ในที่สุดทุกคนก็ฟื้นคืนสติ

ซยู่ชพูดขึ้น “ทําไมพวกเราไม่ยอมใช้ประโยชน์อะไรจากพลังชีวิตพวกนั้นกันล่ะ?พวกเราจะปล่อยให้พลังพวกนั้นจางหายไปอย่างงั้นเหรอ?”

ผู้อาวุโสทั้งสามคนต่างก็เหลือบมองมายังซูยู่ช

เมื่อพลังงานชีวิตอันมหาศาลมาบรรจบกัน ในตอนนั้นย่อมมีพลังส่วนหนึ่งไหลรั่วมาอย่างสิ้นเปลืองพลังตรงนั้นไม่ควรที่จะถูกปล่อยไปอย่างสูญเปล่า

“ท่านพูดมีเหตุผลจริงๆ …”

ผู้อาวุโสทั้งสี่คนของศาลาปีศาจลอยฟ้าต่างก็เดินทางไปยังศาลาตะวันออกในตอนนั้นทุกคนก็ได้พบกับพลังแห่งชีวิตพลังแห่งชีวิตที่ไม่ได้รับการดูดซับจะรั่วไหลออกไปเองถ้าหากพลังแห่งชีวิตจะต้องสลายหายไปฟรีๆ มันจะดีกว่าไหมถ้าหากทุกคนเก็บเกี่ยวพลังเอาไว้กับตน?

ผู้อาวุโสทั้งสี่ยืนอยู่ที่ด้านนอกของศาลาตะวันออกแล้วเมื่อมองขึ้นไปทุกคนก็ได้เห็นพลังชีวิตอันมหาศาลมารวมตัวกัน

ทุกคนต่างก็เหลือบมองไปที่ด้านบนศาลา ทุกคนต่างก็สบตากันเมื่อได้เห็นแบบนั้น ในตอนที่ทุกคนอยู่ในห้องโถงทุกคนก็เริ่มทําสมาธิก่อนจะควบคุมลมหายใจ

ที่รอบห้องของเขาเต็มไปด้วยพลังชีวิต มันเป็นพลังชีวิตที่ไหลผ่านเข้ามาในห้องอย่างไม่หยุดพัก