My Disciples Are All Villains - ตอนที่ 568

ตอนที่ 568 ข้าก็แค่ผ่านทางมาจริงๆ

เม้งเฟยหนานประมุขแห่งสถานศึกษาผืนฟ้าได้สั่งเหล่าสาวกทั้งหมดอย่างเด็ดขาด

เหล่าสาวกของสถานศึกษาเองก็มองเห็นพลังอวตารดอกบัวเก้ากลีบเช่นกัน ทุกคนต่างก็ถอยหลังตามสัญชาติญาณ

ทําไมสถานศึกษาผืนฟ้าถึงได้มาที่นี่? เหตุผลนั้นแสนง่าย พวกเขามาที่นี่ก็เพื่อช่วยเหลือองค์รัชทายาทและหม่าลู่ปังเพื่อเอาชนะสํานักอเวจี

แล้วใครกันคือเจ้าของร่างอวตารดอกบัวเก้ากลีบบนยอดเขา? ไม่จําเป็นจะต้องคาดเดาให้เสียเวลาเลย คน คนนั้นจะต้องเป็นจีเทียนเดําปรมาจารย์แห่งศาลาปีศาจลอยฟ้าและยังเป็นอาจารย์ของเจ้าสํานักอเวจีอย่างยู่เฉิงไห่

ใครกันจะกล้าเคลื่อนไหวอย่างประมาทในสถานการณ์เช่นนี้? สิ่งที่ฉลาดที่สุดที่ควรจะทํานั่นก็คือการถอยกลับ! ไม่จําเป็นจะต้องคิดหน้าคิดหลังอะไรอีก สิ่งที่ต้องทํามีเพียงถอยหนี้เท่านั้น!

เหล่าสาวกทั้งหมดมาถึงที่นี่อย่างโอ้อวด แต่ถึงแบบนั้นพวกเขากับถอยหนีอย่างง่ายดาย

ภายในเมืองมณฑลหยาน

องค์รัชทายาทหลิวจือกําลังยืนอยู่ที่หน้ารถม้า ที่ใบหน้าของเขามีสีหน้าที่ไม่พอใจเล็กน้อย ตราบใดที่สาวกของทั้งสองสถานศึกษามาถึงที่นี่ เมื่อถึงตอนนั้นเขตแดนพลังก็จะถูกใช้งานได้อีกครั้งสํานักอเวจีก็จะกลายเป็น นกที่ติดอยู่ในกรงในเวลานั้นหลิวจือจะสามารถทําลายสํานักอเวจีและยู่เฉิงไห่ในคราวเดียวได้

ในตอนนั้นเอง…

ลูกน้องคนหนึ่งของหลิวคือก็ได้โค้งคํานับให้ ชายคนนั้นได้พูดออกมาอย่างกังวล “ฝ่าบาท คนของสถานศึกษาผืนฟ้า…หายไปแล้ว!”

รัชทายาทหลิวจือตกตะลึง ตัวเขาขมวดคิ้วก่อนที่จะพูดออกมา “พวกเขาไปแล้วอย่างงั้นเหรอ?”

หลิวจือแทบไม่อยากจะเชื่อเรื่องนี้ ตัวเขาลุกขึ้นก่อนที่จะมองไปยังทิศทางที่เคยเต็มไปด้วยผู้คนหลิวจือมองได้ทันเวลา เหล่าผู้ฝึกยุทธชุดขาวทั้งหลายได้หายตัวไปต่อหน้าต่อตาหลิวจือ ตัวเขาที่เห็นแบบนั้นตื่นตกใจเป็นอย่างมาก!

“เกิดอะไรขึ้นกัน? เจ้าพวกนั้นคิดกบฏอย่างงั้นเหรอ?”

ภายในเมืองมีทัศนวิสัยที่ไม่ค่อยดีมากนัก มันเป็นเพราะมีสิ่งก่อสร้างคอยบดบังวิสัยทัศน์

ความสูงที่ยู่เฉิงไห่ลอยอยู่ต่ํากว่ากําแพงเมือง และเพราะแบบนั้นตัวเขาจึงไม่เห็นอะไรเลยนอกจากกําแพงทางด้านตะวันตก ยู่เฉิงไห่เองทั้งนงงเช่นกัน

อย่างไรก็ตามสี่ว์หยามองเห็นทุกอย่างจากบนรถม้าของสํานักอเวจี สีปูหยามองเห็นพลังอวตารดอกบัวเก้ากลีบที่ปรากฏขึ้นภายในเวลา 10 วินาที แม้ว่ามันจะไม่นานมากนักแต่มันก็เพียงพอแล้ว

“ท่านอาจารย์?” สวี่หยาไม่คิดว่าจะมีผู้ฝึกยุทธผู้มีพลังอวตารดอกบัวเก้ากลีบคนอื่นอีก คงจะมีเพียงคนเดียวเท่านั้นที่ยืนอยู่บนยอดเขา คนคนนั้นไม่ใช่ใครอื่นนอกซะจากผู้เป็นอาจารย์

สบู่หยาที่สังเกตเห็นอะไรบางอย่างแล้วรีบสั่งการออกมา “พี่จงหยาง รีบตีกลองเร็วเข้า!”

“เข้าใจแล้ว” ฮั่วจงหยางรีบบินไปจุดสูงสุดของรถม้าลอยฟ้าก่อนที่จะตีกลองศึก

ตึง! ตึง! ถึง!

สาวกจากสํานักอเวจีบนกําแพงเมืองทั้งหมดต่างก็ถูกปลุกระดม ในตอนนี้ทุกคนเริ่มเคลื่อนไหวกันอีกครั้ง

การโจมตีรอบใหม่ได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว!

ยู่เฉิงไห่หันไปมองรถม้าลอยฟ้าอีกด้านหนึ่งของเมืองก่อนที่จะพยักหน้า “ข้าจะถอยหลังกลับไปได้ยังไงในเมื่อศิษย์น้องผู้หลักแหลมของข้ายังคอยช่วยข้าอยู่”

ยู่เฉิงไห่ก้าวไปที่ด้านหน้าแทนที่จะถอยกลับ ตัวเขาพุ่งไปที่ด้านหน้าพร้อมกับกระบีนิลโลหิตกระบีนิลโลหิตของเขาได้บินออกจากฝ่ามืออย่างรวดเร็ว

ดวงตาของหลิวคือเบิกกว้างในขณะที่ตะโกนอย่างเร่งรีบ “ถอย! ถอยเร็วเข้า! ใช้เขตแดนพลังซะ!”

“องค์ชาย…กะ…การใช้เขตแดนพลัง…จะทําให้…ตะ…ตัดเส้นทางการหนีของพวกเราด้วย” ข้ารับใช้ของหลิวจือพูดติดๆ ขัด การเปิดใช้เขตแดนพลังก็มีแต่จะทําให้ตัวเองต้องอยู่ที่นี่เท่านั้น

หลิวจือบินลงมาที่รถม้า หลังจากนั้นรถม้าก็หันหลังกลับก่อนที่จะบินจากไปในทันที

กระบี่พลังงานได้พุ่งไปบนอากาศ อัศวินดํากว่าหลายสิบคนถูกกระบี่พลังงานสังหารในทันทีศีรษะของทุกคนถูกตัดไป ไม่นานนักเมืองมณฑลหยานก็เต็มไปด้วยฝนเลือด

ยู่เฉิงไห่เหลือบมองไปยังชาวเมืองที่อยู่ใกล้เคียง “ใครก็ตามที่เชื่อมั่นในสํานักข้า สํานักอเวจีก็จะปกป้องทุกคนจนถึงที่สุด!”

ยู่เฉิงไห่มีความตั้งใจที่จะครองโลก การที่จะครองโลกได้ตัวเขาก็ต้องเอาชนะใจประชาชนให้ได้ซะก่อนและเพราะคําสัญญาที่ให้ไปได้ทําให้ชาวเมืองทั้งหลายส่งเสียงตอบรับอย่างแรงกล้า คําพูดของยู่เฉิงไห้ได้นําพาความหวังมาสู่ทุกคน ทุกคนคุกเข่าลงก่อนที่จะคารวะให้กับยู่เฉิงไห้ในทันที

ในตอนนั้นเองยู่ฮงก็ได้บินผ่านมา ยู่เฉิงไห่ที่เห็นแบบนั้นก็ได้เรียกเขาไว้ “ยู่ฮง”

ยู่ฮงโค้งคํานับในทันที “ครับ ท่านเจ้าสํานัก!”

“ข้าอยากจะให้เจ้รับผิดชอบเรื่องการปกป้องชาวเมือง ปกป้องพวกเขาด้วยชีวิตของเจ้าซะ ถ้าหากเกิดอะไรขึ้นกับชาวเมือง ข้าจะเป็นคนเด็ดหัวเจ้าเอง!”

“ครับ ท่านเจ้าสํานัก!” ยู่ฮงยอมรับภารกิจแต่โดยดี การปกป้องชาวเมืองเป็นเรื่องธรรมดาท้ายที่สุดแล้วยู่เฉิงไร่ก็ต้องแก้ไขสิ่งที่หม่าลีปิงเคยทําลงไป

ชาวเมืองเริ่มวิ่งเข้าหายู่ฮง ยู่ฮงปกป้องชาวเมืองไปทางด้านประตูตะวันออก

ยู่เฉิงไห่ที่เห็นเรื่องชาวเมืองถูกคลี่คลายแล้ว ตัวเขาก็ไล่ตามอัศวินดําต่อไป

บนยอดเขาที่อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล

การปรากฏตัวของพลังอวตารดอกบัวเก้ากลีบทําให้ทุกคนตื่นตกใจ

โจวยไครู้สึกราวกับวิญญาณได้หลุดออกจากร่างไป ในตอนนี้จิตใจของเขาว่างเปล่า

สาวกของสถานศึกษากลุ่มดาวหมีใหญ่จํานวนกว่า 1,000 คนจ้องมองไปยังท้องฟ้าที่ว่างเปล่าทุกๆคนต่างก็นิ่งเงียบ

นั่นคือพลังอวตารดอกบัวเก่ากลีบอย่างงั้นสินะ?

มันแทบที่จะเป็นไปไม่ได้เลยที่ทุกคนจะเข้าใจผิดอย่างพร้อมเพรียงกัน

หมิงหยินที่เห็นโจวยไคเงียบไปนานได้พูดขึ้น “ประมุขโจว?”

โจวยไคไม่ได้ตอบสนองอะไร ใครจะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นในจิตใจของเขากันแน่?

“ประมุขโจว!” หมิงหยินร้องเรียกอีกครั้ง

โจวยไคสั่นไปทั้งตัวก่อนที่จะลุกขึ้นยืน ตัวเขาหันกลับมาก่อนที่จะพูดกับโจวเหวินเหลียง “ขอบคุณที่เตือนข้าประมุขโจว”

ทั้งหมิงซูหยิน โจวเหวินเหลียง หวางเจียงหราง และจางซงต่างก็รุนงง

นี่มันคืออะไรกันแน่?

เมื่อรู้ตัวโจวยไคก็เริ่มรู้สึกเขินอายขึ้นมา “ข้าต้องขอโทษด้วย เมื่อไม่นานมานี้ข้าพักผ่อนไม่เพียงพอน่ะช่างเป็นเรื่องน่าอายซะจริง”

โจวเหวินเหลียงได้แต่ใช้ความคิดกับตัวเอง “ใช่ เจ้าควรจะขอบคุณข้าถูกแล้ว…

นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่หวางซื่อเจียได้เห็นพลังอวตารดอกบัวเก้ากลีบ เพราะแบบนั้นตัวเขาจึงดูสงบเสงี่ยมกว่า เมื่อเทียบกับคนอื่นๆ

หวางซื่อเจียรู้ดีว่าลูโจวใช้พลังอวตารดอกบัวเก้ากลีบก็เพื่อข่มขู่ให้เหล่าสาวกจากสถานศึกษาผืนฟ้าและสถานศึกษากลุ่มดาวหมีใหญ่ให้หวาดกลัว ท้ายที่สุดแล้วหวางซื่อเจียก็ได้พูดยกย่องลู่โจว “พี่จีการเคลื่อนไหว ของท่านทําให้ข้าประทับใจจริงๆ !”

ลูโจวส่ายหัวก่อนที่จะพูดออกมา “ข้า….มาที่มณฑลหยานก็เพราะผ่านทางมา…แล้วเจ้าล่ะ ประมุขโจว?”

โจวยไคไม่มีทางเลือกอื่น ตัวเขารีบตอบกลับอย่างเร่งรีบ “ข้า…ข้า…ข้าเองก็ผ่านทางมาเช่นกัน…”

หวางซื่อเจียพยักหน้า “ถ้างั้นพวกเราทุกคนก็แค่ผ่านทางมา เพราะแบบนั้นก็คงไม่ต้องรีบร้อนอะไรพวกเรานั่งอยู่ที่นี่ดื่มกับสุราและเพลิดเพลินไปกับวิวทิวทัศน์กันดีกว่า”

ในขณะเดียวกัน ณ เมืองมณฑลหยานที่กําลังอยู่ในความวุ่นวาย

ยู่เฉิงไห้ได้แสดงพลังในฐานะผู้มีพลังอวตารดอกบัวแปดกลีบต่อไป ตัวเขาได้ใช้วิชาสืบสายราชันย์ไปอีก 3 ครั้งติดต่อกัน มันเป็นการใช้เพื่อกําจัดอัศวินดํานั่นเอง และเพราะแบบนั้นยู่เฉิงไห่จึงเสียพลังลมปราณไปมาก

เมื่อมองไปด้านหน้า ยู่เฉิงไห่ก็มองเห็นหลิวจือที่กําลังรีบร้อนที่จะหนีไป ในตอนที่รถม้ากําลังจะบินออกจากเมืองไปในตอนนั้นใครบางคนที่สยายปีกสีทองก็ได้พุ่งมาหายู่เฉิงไห่จากทางด้านหลัง

“ศิษย์พี่ใหญ่ ให้ข้าจัดการเอง” สวีหยาพูดในขณะที่กระพือปีกสีทอง

“ระวังตัวให้ดีด้วยศิษย์น้องผู้หลักแหลมข้า!”

“อย่าห่วงเลยศิษย์พี่ ยังไงซะข้าก็ยังเป็นสาวกของศาลาปีศาจลอยฟ้าคนหนึ่ง!” ทันทีที่พูดจบสีรู่หยารีบบินไปหารถม้าเมื่อใดก็ตามที่สีว์หยากระพือปีก เข็มพลังงานนับหมื่นก็ได้พุ่งออกมาสีปูหยาสามารถจัดการกับผู้ฝึกยุทธระดับล่างได้อย่างง่ายดาย

หลิวจือที่มองเห็นสีปูหยากระพือปีกขมวดคิ้ว “ศัตรูตามมาแล้ว เร็วเข้า! ไปให้เร็วกว่านี้!”

“อย่ากังวลไปเลยองค์ชายข้าจะพาท่านกลับอย่างปลอดภัยแน่!”

พรึบ!

รถม้าลอยฟ้าได้บินผ่านกําแพงเมืองสูงก่อนที่จะมุ่งหน้าไปทางใต้

สีรู่หยากระพือปีกให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทําได้ ตัวเขาได้พุ่งตามรถม้าลอยฟ้าไปด้วยความเร็วสูงสุด

พรึบ! พรึบ! พรึบ!

สว่หยาที่เข้าใกลได้ปล่อยเข็มพลังงานอย่างรวดเร็ว

ตุ้ม!

เข็มพลังงานจู่โจมโดนรถม้าลอยฟ้าไปเต็มๆ

แคร็ก!

ครึ่งล่างของรถม้าลอยฟ้าถูกเข็มพลังงานตัดไป และเพราะแบบนั้นเขตแดนพลังที่อยู่บนรถม้าจึงถูกทําลายไปด้วย

“ฝ่าบาท พวกเราจะต้องสละรถม้า!” ใครคนหนึ่งคว้าตัวหลิวซื้อเอาไว้ก่อนที่จะลอยออกจากรถม้า