My Disciples Are All Villains - ตอนที่ 567

ตอนที่ 567 จะรีบร้อนไปไหนกัน?

 

หวางซื่อเจียพูดต่อ “ข้าเคยไปที่ศาลาปีศาจลอยฟ้ามาก่อน ในตอนนั้นข้าก็ได้พบกับสาวน้อยเข้า…นางใช้เวลาเพียงแค่ 6 ปีเท่านั้นก็ฝึกฝนตัวเองจนมีพลังอวตารดอกบัวห้ากลีบ นางเป็นผู้มีพลังขั้นมหาภัยพิบัติศักดิ์สิทธิ์แล้วยังไงล่ะ”

 

โจวยไคเงยหน้ามอง ในตอนนี้นิ้วมือของเขาสั่นเครืออย่างเห็นได้ชัด คอของเขาเหือดแห้ง“พลังขั้นมหาภัยพิบัติศักดิ์สิทธิ์และยังมีพลังอวตารดอกบัวห้ากลีบ…ใน 6 ปีอย่างงั้นเหรอ?” โจวยไคมั่นใจว่าความเร็วในการฝึกยุทธของสาวน้อยคนนี้จะต้องเป็นความเร็วที่ไวที่สุดในหมู่ผู้ฝึกยุทธรุ่นใหม่

 

เพียงแค่การฝึกฝนร่างกายจะต้องใช้เวลากว่าหลายปี การที่จะเชื่อว่ามีคนฝึกฝนตัวเองโดยใช้เวลาเพียงแค่ 6 ปีก็ฝึกไปถึงขั้นมหาภัยพิบัติศักดิ์สิทธิ์ได้ยังไงก็ยากที่จะเชื่อได้อยู่ดี ดูเหมือนว่าโจวยไคจะต้องทําความเข้าใจศาลาปีศาจลอยฟ้าใหม่ซะแล้ว

 

หมิงซูหยินกลอกตา เจ้าพวกนี้ยังไม่รู้เรื่องเกี่ยวกับหอยสังข์อีกสินะ?

 

ลูโจวเป็นผู้ที่เงียบมาโดยตลอด ในตอนนั้นเองตัวเขาได้ลูบเคราก่อนที่จะพูดออกมา “เจ้าพวกศิษย์ไม่รักดี”คําพูดของเขาสื่อไปถึงศิษย์ทั้งสองคนอย่างยู่เฉิงไห่และยู่ฉางตง

 

หวางซื่อเจียและโจวยไคที่ได้ฟังแบบนั้นถึงกับผงะ

 

“เจ้าพวกนั้นสามารถจัดการกับหม่าลู่ปิงได้เร็วกว่านี้แท้ๆ การที่จะอยู่ที่นั่นต่อไปก็มีแต่จะเสียเวลาไปซะเปล่าๆ” สู่โจวยังคงวิจารณ์ต่อ “พลังสืบสายราชันย์ของยู่เฉิงไห้เป็นพลังที่ใช้โจมตีเป็นวงกว้างการที่คลื่นกระบี่พลังงานจํานวนมากถูกใช้เพียงเพื่อจู่โจมคนเพียงคนเดียวมันช่างเสียเปล่า ส่วนรากฐานแห่งการฟื้นฟูของยู่ฉางตงจะต้องใช้เวลาในการรวบรวมพลังงานเพื่อปลดปล่อยดาบพลังงานออกมาแม้ว่ามันจะทรงพลังแต่มันก็ยังไม่อาจปิดฉากการโจมตีได้ เจ้านั่นยังคงตั้งใจที่จะปกปิดความแข็งแกร่งที่ตัวเองมีเอาไว้…ถ้าหากทั้งสองคนนั้นยอมร่วมมือกันจนป่านนี้ก็คงจะฆ่าหม่าลีปิงได้นานแล้ว การที่ต่อสู้ยืดเยื้อต่อไปก็มีแต่จะทําให้เกิดความวุ่นวาย ทั้ง สองคนยังเด็กเกินไปจริงๆ”

 

คําวิจารณ์ของลู่โจวได้ทําให้หวางซื่อเจียและโจวยไคถึงกับพูดไม่ออก ทั้งสองคนที่ได้ฟังแบบนั้นจะไปพูดอะไรได้อีก?

 

“ถ้าหากข้ามีศิษย์ที่มีพรสวรรค์เหมือนกับทั้งสองคนนี้ ข้าก็คงจะยิ้มได้แม้กระทั่งตอนหลับ! แต่ถึงแบบนั้นเขากําลังตําหนิถึงสิ่งที่ศิษย์ทั้งสองคนกําลังทํา? นี่มันอะไรกัน?”

 

ในตอนนั้นเองหมิงซูหยินก็ชี้ไปทางมณฑลหยาน “ท่านอาจารย์ ตรงนั้นมีกําลังเสริม”

 

โจวยไคเหลือบมองไปทางทิศทางนั้น “พวกนั้นไม่ใช่สาวกของสถานศึกษาผืนฟ้า เหว่ยซ่หยานเองก็น่าจะอยู่ในมณฑลเหลียง!”

 

หมิงซี่หยินที่ได้ฟังแบบนั้นสับสน “มณฑลเหลียงอย่างงั้นเหรอ?”

 

โจวยไครู้ตัวแล้วว่าตัวเองกําลังพูดมากไป และเพราะแบบนั้นตัวเขาจึงรีบเอามือปิดปาก

 

หมิงหยินพูดต่อ “อันที่จริงการที่เหว่ยซูหยานจะนําทัพบุกตีเมืองมณฑลเหลียงจากพรมแดนก็ไม่ใช่เรื่องเลวร้ายอะไร แต่ถึงแบบนั้นมันก็ยากที่จะพิชิตมณฑลเหลียงได้อยู่ดี…ในตอนนี้ยังมีสุดยอดผู้พิทักษ์ทั้งสี่จากสํานักอเวจีทั้งสามปกป้องมณฑลเหลียงเอาไว้ เว้นแต่ว่า…เหว่ยซ่หยานจะร่วมมือกับชนเผ่าอื่นเท่านั้นถึงจะพิชิตมณฑลเหลียงได้”

 

ทั้งโจวยไคและหวางชื่อเจียต่างก็พูดไม่ออก

 

นับตั้งแต่โบราณกาล การสมรู้ร่วมคิดกับชนเผ่าอื่นถือเป็นความผิดที่ไม่อาจให้อภัยได้ เมื่อใดก็ตามที่มีคนพยายามทําผิดร้ายแรงชื่อของคนคนนั้นก็จะถูกจารึกให้กลายเป็นชื่อของผู้ทรยศชั่วลูกชั่วหลาน

 

ภายในเมืองมณฑลหยาง

 

กองทัพทหารหุ้มเกราะและกองกําลังทหารม้ากําลังมุ่งหน้ามาทางกําแพงเมืองทางด้านตะวันออก

 

ในตอนนั้นเองก็มีรถม้าลอยฟ้าปรากฏขึ้น มันไม่ใช่รถม้าที่ใหญ่โตอะไร แต่จากรูปลักษณ์ที่มีเห็นได้ชัดว่าผู้ที่เป็นเจ้าของเป็นผู้ที่มีฐานะไม่ธรรมดา

 

มีผู้ฝึกยุทธกว่าหลายคนตามรถม้าลอยฟ้ามาติดๆ ทุกคนต่างก็สวมใส่ชุดเกราะและหน้ากากสีดํา

 

“อัศวินดําอย่างงั้นเหรอ?”

 

“ท่านอาจารย์ นั่นจะต้องเป็นอัศวินดําแห่งเมืองหลวงศักดิ์สิทธิ์ไม่ผิดแน่”

 

หวางซื่อเจียพูดต่อ “หลังจากที่เล้งลั่วหัวหน้าของเหล่าอัศวินดําจากไปแล้ว อัศวินดําก็ไม่ได้ยิ่งใหญ่อย่างที่เคยเป็นไม่ว่าจะยังไงก็ตามข้าก็ยังอยากที่จะรู้อยู่ดี…ใครกันแน่ที่จะเป็นผู้นําของเหล่าอัศวินดําคนใหม่?”

 

โจวยไคส่ายหัวก่อนจะพูดต่อ “บอกตามตรงว่าข้าเองก็ไม่รู้เช่นกัน”

 

ลู่โจวยังคงมองต่อไป

 

ภายในมณฑลหยาน

 

ยู่ฉางตงและยู่เฉิงไห่กําลังเผชิญหน้ากันจากในระยะไกล

 

หม่าลู่ปิงกําลังยืนอยู่ระหว่างสองคน ตัวเขาได้แต่จ้องมองศิษย์ทั้งสองแห่งศาลาปีศาจลอยฟ้าอย่างประหม่าท้ายที่สุดแล้วหม่าลู่ปิงก็ลงสู่พื้น

 

ยู่เฉิงไห่เริ่มต้นพูดอีกครั้ง “ศิษย์น้องรอง ในเมื่อกําลังเสริมก็มาถึงที่นี่แล้ว ให้ข้าได้ฆ่าหม่าลู่ปิงซะเถอะถ้าขึ้นมัวชักช้าสถานการณ์การต่อสู้ก็คงจะวุ่นวายมากขึ้นแน่ ทําไมพวกเราไม่พักการแข่งขันเอาไว้ก่อนล่ะ?”

 

ยู่ฉางตงที่ได้ฟังแบบนั้นตอบกลับพร้อมรอยยิ้ม “ในเมื่อศิษย์พี่ใหญ่พูดถึงเช่นนี้ ข้าจะปฏิเสธได้ยังไงกัน? สถานการณ์เริ่มที่จะเลวร้ายมากยิ่งขึ้น พวกเรามาจบเรื่องกันเถอะ!”

 

“ดี!”

 

ทั้งสองคนที่ทะเลาะกันมาโดยตลอดในตอนนี้ทั้งคู่กับเลือกที่จะประนีประนอมกัน?

 

ในตอนนั้นเองหม่าลู่ปิงก็เริ่มรู้สึกแย่มากยิ่งขึ้น ตัวเขารู้ว่าโอกาสเดียวที่จะรอดได้ก็คือการหนี หม่าลู่ปิงไม่รอช้ได้ใช้เท้าทั้งสองข้างยันเข้ากับพื้นอย่างรุนแรง ร่างกายของเขาเปล่งแสงสีทองออกมาในตอนนี้หม่าลู่ปิงกําลังใช้พลังงานปกคลุมร่างกายอีกครั้ง หม่าลู่ปิงได้พุ่งไปที่กําแพงใกล้ๆโดยความเร็วสูงสุด

 

ตุ้ม!

 

ยู่ฉางตงไม่ได้มองไปที่หม่าลู่ปิง แต่ถึงแบบนั้นดาบยืนยาวก็เริ่มออกเคลื่อนไหว

 

กระบี่นิลโลหิตเองก็เช่นกัน อาวุธทั้งสองชิ้นต่างก็พุ่งออกมาจากตัวของผู้เป็นเจ้าของ

 

คราวนี้กระบี่และดาบไม่ได้เข้าปะทะกัน พวกมันต่างก็เคลื่อนที่กันเป็นเส้นขนาน ในขณะที่พุ่งออกไปอาวุธทั้งสองชิ้นก็สร้างกระบี่และดาบพลังงานจํานวนมากขึ้น

 

กระบี่พลังงานเปรียบเสมือนคลื่นยักษ์ คลื่นยักษ์ที่จะบดขยี้ทุกสรรพสิ่ง ในขณะที่ดาบพลังงานก็ไม่ได้ต่างอะไรจากฝูงดาวตกมันเป็นเหมือนกับฝูงดาวตกที่สามารถแยกผืนปฐพให้เป็นสองส่วนได้

 

ทั้งกระบี่และดาบต่างก็โจมตีในเวลาเดียวกัน!

 

ตุ้ม! ตุ้ม!

 

กระบี่พลังงานและดาบพลังงานผสานกันก่อนที่จะเจาะไปยังด้านหลังของหม่าล่ปิง

 

ยู่ฉางตงได้ดึงมือกลับมาท้ายที่สุดแล้วดาบยืนยาวก็กลับเข้าสู่ฝึก

 

กระบี่นิลโลหิตได้หมุนไปบนอากาศก่อนที่จะเลือนไปที่คอของหม่าลู่ปิง

 

ยู่เฉิงไห่ที่เห็นแบบนั้นบินขึ้นไปบนท้องฟ้า ตัวเขาได้หันมาพูดกับยู่ฉางตง “ศิษย์น้องรอง ยังไงซะเจ้าก็เป็นผู้มีพลังอวตารดอกบัวหกกลีบ ไว้เมื่อเจ้ามีพลังอวตารดอกบัวแปดกลีบเมื่อไหร่พวกเราไว้ค่อยประลองกันอีกครั้งก็แล้วกัน”

 

“ท่านพูดได้ตรงใจข้าจริงๆ”

 

ยู่เฉิงไห้ไม่ได้ตอบอะไรกลับมา ตัวเขาเลือกที่จะบินไปอีกทิศทางหนึ่งก่อนที่จะคว้าหัวของหม่าลู่ปิงไป

 

ยู่ฉางตงเองก็เช่นกัน ตัวเขาเลือกที่จะบินไปยังอีกทิศทางด้วยความเร็วราวกับสายฟ้า

 

ในขณะเดียวกันกําลังเสริมอย่างทหารรักษาการณ์ก็เคลื่อนที่ไปยังกําแพงทางด้านตะวันออก

 

เหล่าอัศวินดําและทหารหุ้มเกราะทั้งหมดได้มาถึงที่หมายแล้ว

 

“หม่าลู่ปิงอยู่ที่ไหนกัน?” เสียงอันแหบห้าวดังมาจากบนรถม้า

 

ในเวลาเดียวกันยู่เฉิงไห่ก็บินไปหาพวกเขา

 

ทั้งอัศวินดําและทหารหุ้มเกราะทั้งหมดต่างก็จ้องมองยู่เฉิงไห่อย่างกังวล

 

ยู่เฉิงไห่กําลังยืนอยู่บนกระบี่นิลโลหิตของตน ตัวเขาหันกลับมาก่อนที่จะหยุดเคลื่อนไหว

 

มีอะไรบางอย่างหลุดมาจากมือของยู่เฉิงไห่

 

ตุ๊บ!

 

ศีรษะของใครบางคนได้กลิ้งลงบนรถม้าลอยฟ้า เลือดที่ไหลออกจากศีรษะนั้นยังคงไหลริน

 

ทุกๆ คนที่เห็นศีรษะต่างก็อุทานออกมาด้วยความตกใจ

 

“ท่านแม่ทัพ!”

 

“ท่านแม่ทัพ!”

 

ยู่เฉิงไห่เอามือไขว้หลังก่อนที่จะเหลือบมองไปยังรถม้าลอยฟ้าอย่างดุดัน “นี่ก็คือสิ่งที่จะเกิดขึ้นกับผู้ที่กล้าใช้ชาวเมืองคนธรรมดาทั่วไปให้มายุ่งเกี่ยว…ข้าเคยบอกแล้วว่าสํานักอเวจจะไม่ทําร้ายคนธรรมดาข้าอยากที่จะ ขอคําอธิบายกับองค์จักรพรรดิเกี่ยวกับเหตุการณ์ในวันนี้เป็นการส่วนตัว” เสียงของยู่เฉิงไห่ดังกังวานเสียงของเขาเป็นเหมือนกับเครื่องปลอบโยนสําหรับชาวเมือง

 

สําหรับคนธรรมดาอย่างชาวเมือง ไม่ว่าใครจะอยู่บนบัลลังก์ สิ่งที่พวกเขาต้องการมีเพียงอย่างเดียวสิ่งนั้นก็คือการใช้ชีวิตและความเป็นอยู่ที่ดี แน่นอนว่าไม่มีใครไม่เห็นด้วยกับสิ่งที่ยู่เฉิงไห่พูดคําพูดของยู่เฉิงไห้ได้เพิ่มขวัญและกําลังใจของพวกเขา ทุกๆ คนในตอนนี้ได้แต่กล่าวโทษหม่าลู่ปิงและราชสํานัก

 

เสียงอันแหบห้าวดังมาจากรถม้าอีกครั้ง “การจับชาวเมืองเป็นตัวประกันทําให้หม่าล่ปิงสมควรตายแล้ว ข้าในฐานะองค์รัชทายาทแห่งดินแดนหยานจะต้องประหารชีวิตทั้งครอบครัวของหม่าลูปังแน่แต่ถึงแบบนั้นเรื่องในครั้งนี้ก็ไม่อาจหักล้างได้ข้าจะไม่ปล่อยให้สํานักอเวจีไปเพราะเรื่องนี้แน่”

 

องค์รัชทายาท?

 

หลายคนประหลาดใจและสับสนเกี่ยวกับการปรากฏตัวขององค์รัชทายาท

 

ในเวลานั้นเองก็มีใครบางคนปรากฏตัวออกมาจากรถม้า คนคนนั้นสวมเสื้อคลุมลายปักอันงดงามทั้งตัวสีหน้าของเขามั่นคงแน่วแน่ และยังเยือกเย็น คนคนนั้นจ้องมองไปที่ยู่เฉิงไห่ด้วยจิตสังหาร เพียงแค่พริบตาเดียวเท่านั้นเขาก็ลอยขึ้นไปบนฟ้าใครคนนั้นไม่ใช่ใครอื่นเขาก็คือหลิวจือองค์รัชทายาทแห่งราชสํานักดินแดนหยาน

 

การปรากฏตัวของหลิวคือได้ช่วยเพิ่มขวัญและกําลังใจให้กับทหารทั้งหลาย

 

“ข้ามาที่นี่ก็เพื่อจัดการกับพวกกบฏ”

 

ยู่เฉิงไห้ไม่คิดว่ารัชทายาทอย่างหลิวจือจะปรากฏตัวที่นี่ “ด้วยกองทัพแค่นี้น่ะเหรอ?”

 

แม้ว่ารัชทายาทหลิวจือจะเป็นผู้ฝึกยุทธอัจฉริยะก็ตาม แต่ถึงแบบนั้นเขาก็ไม่ได้มีพลังอวตารดอกบัวแปดกลีบ ยิ่งไปกว่านั้นหม่าลูปิงในตอนนี้เสียชีวิตไปแล้ว เหว่ยซ่หยานเองก็ยังอยู่ที่มณฑลเหลียงอะไรกันที่ทําให้หลิวจือมั่นใจมากพอที่จะเผชิญหน้ากับสํานักอเวจีได้?

 

หลิวคือลอยสูงขึ้น ตัวเขาลอยสูงขึ้นจนอยู่ในระดับเดียวกับยู่เฉิงไห่

 

อัศวินดําทั้งสี่คนและอัศวินดําที่เหลือต่างก็ลอยขึ้นมา

 

หลิวจือมองไปที่ยู่เฉิงไห่ก่อนที่จะพูดตอบกลับมา “ถูกต้องแล้ว…แต่มันไม่ได้มีเพียงแค่นั้นหรอกนะ” หลิวจือที่พูดจบก็ได้โบกแขนขวา

 

ในท้องฟ้าอันไกลโพ้นมีผู้ฝึกยุทธชุดขาวนับไม่ถ้วนกําลังบินเข้ามาหา

 

ผู้ฝึกยุทธชุดขาวทั้งหลายปรากฏตัวขึ้นมาท่ามกลางม่านหมอกระหว่างหุบเขา ทุกคนกําลังมุ่งหน้ามาจากทางตะวันตกเห็นได้ชัดว่าพวกเขารู้ถึงสถานการณ์ทุกอย่างในเมืองมณฑลหยานดี

 

เมื่อผู้ฝึกยุทธกว่าหลายพันคนปรากฏตัวขึ้น ความมั่นใจของทหารทั้งหลายก็เพิ่มขึ้น

 

ในตอนนั้นเองสู่หยาที่อยู่บนรถม้าก็สังเกตเห็นสิ่งนี้เช่นกัน “พวกเขามาแล้วสินะ…”

 

เม้งหนานเฟย ประมุขแห่งสถานศึกษาผืนฟ้าได้บินทางทิศใต้เป็นเวลานานก่อนที่จะเคลื่อนไปทางทิศตะวันออก

 

“ท่านประมุข พวกเราใกล้ที่จะถึงมณฑลหยานแล้ว!”

 

“เอาล่ะ ฟังคําสั่งข้าให้ดีเมื่อพวกเราบินไปถึงเมืองมณฑลหยานแล้ว!”

 

“ครับ ท่านประมุข!”

 

เมื่อผู้ฝึกยุทธชุดขาวกว่าหลายพันคนบินไปทางตะวันออกและเข้าสู่เมืองมณฑลหยานได้ หนึ่งในนั้นก็ชี้ไปทางยอดเขาที่อยู่ด้านหน้าของพวกเขา “ท่านประมุข นั่นมันอะไรกัน?”

 

ในตอนแรกเม้งหนานเฟยไม่ได้สนใจคําพูดของสาวกคนนั้น ตัวเขายังคงบินต่อไปด้วยความเร็วสูงแต่เมื่อเงยหน้าขึ้น ตัวเขาก็มองเห็นพลังอวตารขนาดใหญ่ลอยอยู่บนยอดเขา จากความสูงของร่างอวตารนั้นมันคงจะมีความสูงได้ราวๆ 150 ฟุตไม่นานนักดอกบัวทองคําก็เริ่มปรากฏขึ้นมา

 

แสงสว่างได้ส่องมาจากทางตะวันออกในทันที!

 

สาวกกว่าหลายพันคนรู้สึกได้ถึงบรรยากาศที่เปลี่ยนแปลงไป ในตอนนี้ทุกคนรู้สึกกดดันราวกับถูกใครบางคนกําลังจ้องมอง

 

เมื่อเม้งหนานเฟยสังเกตเห็นพลังนั้น ดวงตาของเขาก็เบิกกว้างขึ้น “หยุด!”

 

สาวกกว่าหลายพันคนหยุดเคลื่อนไหวในทันที

 

เวลากว่า 10 วินาที่ยาวนานเหมือนกับ 10 ปี ทุกวินาทีกําลังผ่านไปอย่างช้าๆ

 

ไม่มีสาวกของสถานศึกษาผืนฟ้าคนไหนกล้าขยับหรือส่งเสียงเลยแม้แต่น้อย

 

หลังจากนั้นเม้งหนานเฟยก็สั่งการขึ้น “ถอย!”