My Disciples Are All Villains - ตอนที่ 562

ตอนที่ 562 ปากต่อปาก

โจวเหวินเหลียงอยากที่จะร้องไห้มากกว่าเดิม ตัวเขารีบบินไปหาโจวยไคให้ใกล้มากยิ่งขึ้นก่อนจะพูดออกมาอย่างเบาๆ “ประ…ประมุขโจวผะ..ผู้อาวุโสจี…ก็อยู่ที่นี้ด้วย” แต่ก่อนที่โจวเหวินเหลียงจะพูดจบ ในตอนนั้นผู้ฝึกยุทธนับพันก็ได้เคลื่อนไหวกันไปซะแล้วเสียงการเคลื่อนไหวของทุกคนดังเกินกว่าที่จะมีสาวกคนไหนได้ยิน

โจวยไคที่ได้ฟังแบบนั้นเบิกตากว้าง ตัวของเขาสั่นเครืออย่างไม่ได้ตั้งใจ

“เจ้า…”

ที่มาของความเชื่อมั่นที่เมืองหลวงศักดิ์สิทธิ์มีก็คือเขตแดนพลังทั้งสิบและพลังของราชสํานักถึงแม้ว่าโจวยู่ไคอาจจะรับมือกับสํานักอเวจีที่นอกเมืองหลวงได้ แต่เมื่อต้องสู้กับจีเทียนเดําแล้วตัวเขายังคงห่างไกลไปอีกมาก

ในตอนนั้นเองเสียงอันแหบพร่าก็ได้ดังขึ้น “ประมุขโจว เจ้าจะไม่สนใจมาสนทนากับข้าสักหน่อยเหรอ?”

โจวยไคสิ้นหวัง ตัวเขารู้สึกหวาดกลัวราวกับกําลังเผชิญหน้ากับสัตว์ประหลาดที่น่าสะพรึงกลัว

ในตอนแรกสาวกของสถานศึกษากลุ่มดาวหมีใหญ่เลือดร้อนที่จะไปจับหมิงหยิน แต่เมื่อได้รู้ความจริงแล้วในตอนนี้ทุกคนก็เลือกที่จะถอยกลับ

“เป็นจีเทียนเด่จริงๆ ด้วย!”

“เตรียมตัวถอยเร็วเข้า!”

“ข้ากล้ว…ขะ…ข้ากลัวจนขยับไม่ได้แล้ว! ข้าไม่รอดแน่…” หนึ่งในสาวกของสถานศึกษากลุ่มดาวหมีใหญ่ที่กลัวเป็นพิเศษไม่อาจที่จะควบคุมพลังลมปราณของตัวเองได้อีกต่อไปเขาสูญเสียการควบคุมก่อนที่จะตกลงมา

โจวยไคหันกลับมาก่อนจะเหลือบมองไปยังสาวกคนนั้น ตัวเขาที่เห็นสาวกใจเสาะได้พูดออกมาอย่างเหยียดหยาม “ข้าละอายจริงๆ ที่สถานศึกษาของข้ามีสาวกที่อ่อนแอเช่นนี้”

หมิงซูหยินที่ยังยืนอยู่บนก้อนหินก้อนใหญ่ได้พูดต่อ “ประมุขโจว มาเร็วเข้า! ท่านอาจารย์ข้ากําลังรอเจ้าอยู่…”

สาวกของสถานศึกษากลุ่มดาวหมีใหญ่ไม่กล้าที่จะขยับไปไหน

โจวเหวินเหลียงได้พูดตอบกลับมา “ข้าขอโทษด้วยประมุขโจว ถ้าหากจะมองอย่างผิวเผินข้าอาจจะทําให้ท่านต้องซวย แต่ถ้าหากลองคิดดูให้ดีผู้อาวุโสจีในตอนนี้กําลังเข้าร่วมการต่อสู้ไม่ว่ายังไงพวกเราก็คงไม่อาจรับมือกับผู้มีพลังอวตารดอกบัวเก้ากลีบได้ ท่านเองคิดว่าจะสามารถเอาชนะผู้มีพลังอวตารดอกบัวเก้ากลีบได้จริงๆอย่างงั้นเหรอ?”

หัวใจของโจวยไคเต้นไม่เป็นจังหวะ แม้ว่าจะไม่พอใจที่ได้ยินเช่นนั้น แต่สิ่งที่โจวเหวินเหลียงพูดก็เป็นความจริงโจวยไคที่ครุ่นคิดได้พักหนึ่งได้ถ่ายทอดคําสั่งออกมา “สาวกแห่งสถานศึกษากลุ่มดาวหมีใหญ่ของข้าจงฟัง”

“ครับท่านประมุข”

“ทุกคนจงรอข้าซะ อย่าได้เคลื่อนไหวไปไหนโดยที่ไม่มีคําสั่งข้า”

“ครับ ท่านประมุข!”

โจวยไคเป็นผู้ที่ก้าวออกมาข้างหน้า ตัวเขาเลือกที่จะลอยไปหาหมิงซูหยินเอง

โจวเหวินเหลียงเองก็ตามมาด้วย

ไม่นานนักทั้งคู่ก็เดินทางมาถึงยอดเขาที่หมิงซูหยินกําลังยืนอยู่

ทิวทัศน์และสภาพแวดล้อมบนยอดเขานั้นสวยงามเป็นอย่างมาก ที่นั่นมีพร้อมทุกอย่างแม้กระทั่งร่มไม่ใหญ่ชายชราทั้งสองที่กําลังนั่งพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน

เมื่อโจวยไคเดินจนพบกับชายชราทั้งสอง ตัวเขาก็อดไม่ได้ที่จะเบิกตากว้าง โจวยไคกลืนน้ําลายก่อนที่จะหันหลังไปในทันที…

“ถ้าหากเจ้ากล้าหนีไปแล้วล่ะก็ สถานศึกษากลุ่มดาวหมีใหญ่ของเจ้าจะต้องถูกทําลายแน่” เสียงของลูโจวแผ่วเบาแต่ถึงแบบนั้นมันก็แฝงไปด้วยพลัง

โจวยไค่ที่ได้ฟังแบบนั้นสั่นไปทั้งตัว ตัวเขาได้หยุดคิดที่จะเคลื่อนไหวไปชั่วคราว ในตอนนี้สถานการณ์ในเมืองหลวงศักดิ์สิทธิ์ยังคลุมเครือองค์จักรพรรดิปัจจุบันยังคงนิ่งเฉย สถานศึกษากลุ่มดาวหมีใหญ่เองก็ถูกเมืองหลวงศักดิ์สิทธิ์สั่งให้พัฒนายาเม็ดแห่งการผลิบานอย่างไม่รู้จบ จักรพรรดิอย่างหลิวกไม่คิดที่จะสนใจเรื่องของการปกครองเลยในตอนนี้ศาลาปีศาจลอยฟ้าเป็นดั่งดวงตะวัน และยังมีสํานักอเวจีที่เป็นสํานักฝ่ายอธรรมที่ยิ่งใหญ่ที่สุดถ้าหากเมืองหลวงศักดิ์สิทธิ์ล่มสลายไปการเป็นศัตรูกับทั้งสองฝ่ายสถานศึกษากลุ่มดาวหมีใหญ่จะไปอยู่รอดได้ไง?

“ไม่ต้องกังวลไปประมุขโจว อาจารย์ของข้าไม่คิดฆ่าคนบริสุทธิ์อยู่แล้ว ถ้าหากเจ้าเชื่อฟังเจ้าจะถูกฆ่าได้ยังไงกัน? แต่ถ้าหากเจ้าคิดที่จะทําอะไรแผงๆ การที่เจ้าต้องถูกฆ่าก็คงจะโทษใครไม่ได้หรอกนะ” หมิงหย์นพูดขึ้น

โจวยไคที่ได้ฟังแบบนั้นไม่มีทางเลือก ตัวเขาได้แต่เดินไปหาทั้งคู่

ลูโจวที่เห็นแบบนั้นก็ได้โบกแขนเสื้อ “นั่งลงซะสิ”

หมิงซีหยินกระโดดขึ้นไปบนรถม้าก่อนที่จะหยิบเก้าอี้ออกมา

หวางซื่อเจียคารวะให้กับโจวยไคก่อนจะพูดทักทาย “ข้าหวางซื่อเจียเจ้าเกาะเพิ่งไหลขอทักทายประมุขโจวข้าน่ะได้ยินชื่อเสียงเกี่ยวกับท่านมานานแล้ว”

“เจ้าเกาะหวางนี่เอง เป็นเกียรติจริงๆ ที่ได้พบกัน” โจวยไคนั่งลงอย่างกล้าๆ กลัวๆ

ลูโจวมองดูสาวกทั้ง 1,000 คนที่อยู่ด้านนอกก่อนจะพูดออกมา “ข้าน่ะเป็นผู้ที่มีเหตุผลและจะไม่คิดฆ่าผู้บริสุทธิ์ แต่แน่นอนว่า…ข้าจะไม่ยอมปล่อยให้ศัตรูหลุดรอดไปได้เช่นกัน”

คําพูดนี้ทําให้ใจของโจวยไคสั่นเทา ตัวเขารวบรวมความกล้าทั้งหมดที่มีก่อนที่จะถามออกมา “ผู้อาวุโสจีท่านคิดที่จะเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องในมณฑลหยานสินะ?”

“ข้าไม่ได้มีเวลาที่จะทําแบบนั้นหรอก ข้าก็แค่ผ่านทางมากเท่านั้น แม้ว่ายู่เฉิงไห่จะเป็นศิษย์ทรยศแต่ถึงแบบนั้นเขาก็ยังเป็นศิษย์ของข้าอยู่ดี มันเป็นธรรมดาที่ผู้เป็นอาจารย์อย่างข้าจะอยากมาดูสิ่งที่ยู่เฉิงไห่ต้องการทํา”

“จีเทียนเด่มาที่นี่ก็เพื่อแค่สังเกตการณ์อย่างงั้นเหรอ?”

ในตอนนั้นเอง…

ตุ้ม!

เกิดเสียงระเบิดดังมาจากมณฑลหยาน

กระบี่พลังงานที่มีมากมายราวกับดอกไม้ไฟกําลังเคลื่อนไหวไปมาอยู่เหนือเมือง โจวยไคที่เห็นแบบนั้นลุกขึ้นยืนในทันที ดวงตาของเขาเบิกกว้างในขณะที่เหลือบมองมณฑลหยานจากในระยะไกล

สาวกจากสถานศึกษากลุ่มดาวหมีใหญ่เองก็เช่นกัน

ลูโจวมองไปที่โจวยไคก่อนจะพูดออกมาอย่างไร้อารมณ์ “นั่งลงซะ”

โจวยไครู้สึกถูกกดดันราวกับถูกหินที่หนักกว่า 1,000 ชั่งกดทับไปที่ร่างกาย ตัวเขาไม่สามารถที่จะเคลื่อนไหวไปไหนได้อีก

เมื่อเห็นโจวยไคยังคงยืนอยู่ จู่โจวก็ได้พูดออกมา “ถ้าหากเจ้าต้องการที่จะไปจริงๆ ข้าก็จะไม่ห้ามเจ้าไปซะ”

หมิงหยินพยักหน้า ดูเหมือนว่าชั้นเชิงที่ท่านอาจารย์ใช้ข่มขวัญคู่ต่อสู้จะดูยอดเยี่ยมขึ้นมากจริงๆ

หวางซื่อเจียยิ้มก่อนที่จะพูดออกมาอย่างสดใส “จะรีบไปไหนกันล่ะพี่โจว? มันจะไม่ดีกว่าเหรอไงกันถ้าหากท่านนั่งลงซะก่อน พวกเรามานั่งพูดคุยแลกเปลี่ยนกันเถอะ”

โจวยไคไม่มีทางเลือกอื่นนอกซะจากต้องนั่งลง ในตอนนี้ใบหน้าของเขาแดงก่ํา

“สถานศึกษากลุ่มดาวหมีใหญ่เป็นสถานศึกษาที่มีจิตใจเมตตามากที่สุดในดินแดนหยาน ไม่ว่าจะเพศใดอายุหรือแม้แต่ชนชาติใด สถานศึกษาแห่งนี้ก็จะยอมรับคนคนนั้นให้กลายเป็นสาวกและปฏิบัติอย่างเท่าเทียมอยู่เสมอดังนั้นสถานศึกษาของเจ้าจึงมีชื่อเสียงในแง่ดีมาโดยตลอดแม้ว่าจะมีเหล่าราชวงศ์ต้องการจะเป็นสาวกคนคนนั้นก็จะถูกปฏิบัติไม่ต่างอะไรกับสาวกคนอื่นๆ ประมุขโจวเจ้าเคยคิดไหมว่าสถานศึกษาของเจ้ามัน เปลี่ยนแปลงไปน่ะ?”

โจวยไคที่ได้ฟังแบบนั้นรู้สึกประหลาดใจ

เมื่อหลายปีก่อนสถานศึกษากลุ่มดาวหมีใหญ่เป็นสถานศึกษาที่รู้จักกันดี พวกเขาเป็นสถานศึกษาที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในเมืองหลวงศักดิ์สิทธิ์ก็ว่าได้ ในตอนนั้นมีเหล่ายอดฝีมือมากมายรวมไปถึงเหล่าชนชั้นสูงอีกมากรวมตัวกันอยู่ในนั้นจักรพรรดิแห่งดาบหลิวเก้อและซูเทียนหยวนแห่งลัทธินักบุญโบราณจากม่อเป่ยเองก็เคยเป็นสาวกของสถานศึกษากลุ่มดาวหมีใหญ่มาก่อนน่าเสียดายที่สถานศึกษาแห่งนี้ได้ขาดยอดคนมาเป็นเวลานานและเพราะแบบนั้นทําให้สาวกที่มีจึงมีฝีมือเสื่อมถอยลงไปตามกาลเวลา และในที่สุดสถานศึกษาแห่งนี้ก็ค่อยๆกลายเป็นสถานศึกษาที่อยู่ภายใต้การปกครองของราชสํานักไป

ตุ้ม!

ที่ม่านพลังของเมืองมณฑลหยานเกิดการระเบิดขึ้นมาอีกครั้ง

ผู้ฝึกยุทธทั้งหลายจากเมืองมณฑลหยานต่างก็มุ่งหน้าไปยังม่านพลังและกําแพงเมือง เห็นได้ชัดว่ามณฑลหยานในตอนนี้กําลังตกอยู่ในความวุ่นวาย

โจวยไคที่เห็นแบบนั้นได้แต่กําหมัดแน่น

สถานศึกษากลุ่มดาวหมีใหญ่ควรที่จะจงรักภักดีต่อราชสํานัก แต่ทว่าโจวยไคในตอนนี้ได้แต่นั่งอยู่บนหุบเขาตัวเขาทําได้แค่มองสํานักอเวจีบุกโจมตีมณฑลหยาน โจวยไคที่ทําอะไรไม่ได้รู้สึกไร้พลังอย่างสิ้นเชิง

ลู่โจวเองก็สังเกตเห็นใจของโจวยู่ไคที่เต็มไปด้วยความสับสนเช่นกัน เมื่อเห็นแบบนั้นตัวเขาจึงได้พูดออกมา “แม่ทัพผู้รักษาการณ์มณฑลหยานอย่างหม่าลู่ปิงช่างเจ้าเล่ห์และไร้ยางอาย เจ้านั่นยอมทําทุกอย่างก็เพื่อที่จะบรรลุเป้าหมายของตัวเอง มีทหารคนไหนกันที่ยอมใช้ชาวเมืองเพื่อข่มขู่ยู่เฉิงไห่ แม้ว่าศิษย์ไม่รักดีของข้าจะ เป็นสํานักฝ่ายอธรรมก็ตามแต่ถึงแบบนั้นเขาก็ไม่ใช่คนไร้ศีลธรรม สถานศึกษากลุ่มดาวหมีใหญ่ที่มีประวัติอันดีเห็นด้วยกับการใช้ชีวิตชาวเมืองเป็นเครื่องต่อรองอย่างงั้นเหรอ?”

โจวยไคที่ได้ฟังแบบนั้นขมวดคิ้ว “นั่นเป็นเรื่องจริงอย่างงั้นเหรอ?”

หมิงซูหยินรีบตอบกลับ “เจ้าไม่เชื่อพวกเราอย่างงั้นสินะ? แล้วเจ้าจะตอบยังไงกับการที่สํานักอเวจีรวบรวมผู้คนได้หลายแสนคนในเวลาอันสั้นล่ะ?”

โจวยู่ไคตกตะลึง ไม่ว่าจะยังไงตัวเขาก็ไม่มีทางเลือก ใครกันที่อยากจะเลือกเดินบนทางเลือกเช่นนี้? โจวยู่ไคคารวะให้ก่อนจะตอบกลับมา “การที่หม่าลู่ปิงจะเลือกทางเดินนั้นมันไม่ได้เกี่ยวอะไรกับข้า ข้าในฐานะผู้ฝึกยุทธแห่งดินแดนหยานเป็นธรรมดาที่จะต้องถวายความจงรักภักดีรับใช้ให้กับราชสํานักแต่สําหรับสํานักอเวจีแล้วพวกเขาทําตัวเย่อหยิ่งก่อนที่จะก่อความวุ่นวายแบบนี้ท่านในฐานะอาจารย์ท่านน่ะจะไม่ทําอะไรกับยู่เฉิงไห่จริงๆอย่างงั้นเหรอ?”

ในตอนที่โจวยไคอยู่ในสถานศึกษา ตัวเขาเคยได้ยินมาว่ายู่เฉิงไห่เป็นศิษย์ทรยศที่ละทิ้งศาลาปีศาจลอยฟ้ามาเรื่องทั้งหมดนั้นมันเป็นเพราะความบาดหมางระหว่างศิษย์อาจารย์ จนถึงวันนี้ศาลาปีศาจลอยฟ้าก็ไม่เคยสนับสนุนสํานักอเวจีอย่างเปิดเผย และนั่นเป็นเหตุผลที่ทําให้โจวยไคกล้าถามคําถามนี้ออกมา

ลูโจวตอบกลับ “มันก็เหมือนกับสิ่งที่เจ้าพูดนั่นแหละ เรื่องนี้มันไม่เกี่ยวข้องกัน แน่นอนว่าข้าจะต้องจัดการกับยู่เฉิงไห่ที่กล้าทรยศข้า แต่ท้ายที่สุดแล้วความเชื่อและความปรารถนาของคนเราก็ไม่อาจห้ามกันได้ยู่เฉิงไห่มีความทะเยอทะยานที่จะครองโลก ประมุขโจว พวกเราสอนคนต่างก็เป็นอาจารย์ดังนั้นข้าคิดว่าเจ้าคงจะเข้าใจเรื่องนี้ดี มันก็เหมือนกับสถานศึกษาของเจ้าที่ยอมปล่อยให้จักรพรรดิแห่งดาบหลิวเก้อเปลี่ยนแปลงโลกใบนี้นั่นแหละ”