My Disciples Are All Villains - ตอนที่ 550

ตอนที่ 550 เยียวยา

กู่ยี่หรานไม่มีที่ให้หนีหรือที่ให้หลบซ่อนอีกต่อไป ตัวเขาในตอนนี้กําลังยืนอยู่ที่ปลายทาง กู่ยี่หรานสูดหายใจเข้าลึกๆก่อนที่จะยกมือขวาขึ้น ไม่นานนักตัวเขาก็สงบใจก่อนที่จะแสดงสีหน้าอันดุร้ายออกมา การเปลี่ยนทัศนคติทําให้กู่ยี่หรานไม่สนใจความเป็นความตายอีกต่อไป

“ข้าไม่เคยใช้วิชานี้มาก่อน แต่เพราะเจ้าสํานักยู่ทําให้ข้าจนมุม ข้าจึงไม่มีทางเลือกอื่นข้าหวังว่านี่จะทําให้เจ้าพอใจได้” กู่ยี่หรานได้พูดก่อนที่จะยกมือซ้ายขึ้นมา มือซ้ายของเขาได้กระแทกไปที่จุดพลังลมปราณอย่างรุนแรง

พรึบ!

จุดพลังลมปราณของกู่ยี่หรานถูกเผาผลาญ พลังงานแผ่สวรรค์ได้แผ่ขยายออกจากร่างกายของเขาราวกับเปลวไฟที่กําลังลุกโชน ดวงตาของเขาแดงก่ํา เส้นเอ็นและกระดูกของกู่ยี่หรานดูเหมือนจะเปลี่ยนแปลงไปเช่นกัน

สีหน้าอันตื่นตกใจปรากฏขึ้นบนหน้าของหวางซื่อเจีย “เจ้าสํานักยู่ เจ้าควรจะหลบเลี่ยงจะดีกว่านะ”

ยู่เฉิงไห้ไม่ได้สนใจคําแนะนําของหวางชื่อเจีย ตัวเขายังคงสงบนิ่ง ตลอดชีวิตของยู่เฉิงไห่ ตัวเขาได้พบปะกับยอดฝีมือมาแล้วมากมายหลายคน ผู้ฝึกยุทธส่วนใหญ่ล้วนแต่เป็นชาวลัทธิขงจื้อ ชาวพุทธ และชาวลัทธิเต๋า แต่ละแห่งต่างก็มีความพิเศษเป็นของตัวเอง ในอดีตตัวเขาได้พบกับยอดฝีมืออย่างกู่ยี่หรานมาแล้วมากมายหลายคน ด้วยเหตุนี้เองทําให้ยู่เฉิงไห้ไม่ได้ตื่นตกใจอะไร

พลังแผ่สวรรค์ได้ลุกโชนกว่าเดิมหลายเท่า ในตอนนั้นเองกู่ยี่หรานก็เตรียมพร้อมที่จะโจมตี

พรึบ!

กระบี่นิลโลหิตได้ส่องแสงลึกลับออกมาก่อนที่จะพุ่งตรงไปยังกู่ยี่หราน มันได้ฟันไปที่คอของเขาโดยที่ตัวกู่ยี่หรานไม่แม้แต่จะมีเวลาตอบโต้ได้ทัน

และแล้วการต่อสู้ก็จบลง

ยู่เฉิงไห้ไม่แม้แต่จะเหลือบมองกู่ยี่หรานอีกต่อไป ตัวเขาหันกลับมาอย่างเฉยเมยก่อนที่จะเดินไปยังศาลาปีศาจลอยฟ้า

ในตอนนั้นหวางชื่อเจียก็มองกู่ยี่หรานด้วยสายตาอันสับสน “จบแค่นี้อย่างงั้นเหรอ?”

ท้ายที่สุดหัวของกู่ยี่หรานก็เลื่อนออกมาจากคอ

แม้ว่าหวางชื่อเจียจะเป็นเจ้าเกาะเผิงไหล แต่ถึงแบบนั้นตัวเขาก็ยังตกใจกับการสังหารในครั้งนี้ หวางชื่อเจียหันหลังก่อนที่จะตัดสินใจเดินตามยู่เฉิงไห้ไป

ยู่เฉิงไห่เลือกที่จะพูดกับหวางซื่อเจีย “ข้าหวังว่าท่านจะเข้าใจข้านะ เจ้าเกาะหวาง กู่ยี่หรานวางแผนที่จะต่อสู้ด้วยพลังทั้งหมดที่มี ถ้าหากข้ายอมต่อสู้กับเขาอย่างสมน้ําสมเนื้อ เมื่อถึงตอนนั้นก็คงจะจัดการกับคู่ยี่หรานได้ยากแน่ ข้าเองก็ไม่ได้มีเวลาว่างมากที่จะมาต่อสู้กับกู่ยี่หราน มันคงจะง่ายกว่าถ้าหากจบการต่อสู้ได้เพียงครั้งเดียว ยังไงซะกู่ยี่หรานก็จะต้องตายอยู่ดี”

“การเคลื่อนไหวของเจ้าสํานักยู่ช่างน่าประทับใจจริงๆ ข้าได้เปิดหูเปิดตาแล้ว” หวางซื่อเจียตอบกลับมา

ยู่เฉิงไห่หยุดเดินอย่างกะทันหัน ตัวเขามองไปที่หวางชื่อเจียก่อนจะถามออกมา “แล้วท่านเป็นยังไงบ้างหลังจากที่พวกเราได้พบกันครั้งล่าสุดนะ พี่หวาง?”

ไม่ต้องสงสัยเลยว่าหวางซื่อเจียได้ช่วยเหลือยู่เฉิงไห้ไว้มากแค่ไหน

หวางชื่อเจียยิ้มก่อนที่จะพูดออกมา “ทั้งหมดนี้ต้องขอบคุณพี่จี เพราะเขาได้ยกเกาะเผิงไหลด้วยพลังฝ่ามือไว้ เพราะแบบนั้นเกาะเพิ่งไหลจึงได้ผ่านวิกฤตมาได้”

“ข้ารู้สึกยินดีที่ได้ยินเช่นนั้น” ยู่เฉิงไห่ตอบกลับมา

“ข้าเองก็ต้องขอบคุณเจ้าสํานักยู่เหมือนกัน การจะจัดการกับกู่ยี่หรานได้เป็นเรื่องที่ยุ่งยากเลยทีเดียว” หวางซื่อเจียพูดกลับ

ยู่เฉิงไห้ได้ตอบกลับอย่างตรงไปตรงมา “ในเมื่อพวกเราเป็นพี่น้องกัน ท่านก็เรียกข้าว่าน้องชายก็ได้ เจ้าสํานักยู่มันฟังดูเป็นทางการเกินไป”

หวางซื่อเจียประหลาดใจเล็กน้อย ตัวเขาไม่ได้สนใจวิธีการเรียกชื่ออยู่แล้ว อย่างไรก็ตามตัวเขาได้เรียกจีเทียนเด๋าว่าพี่จี ถ้าหากตัวเขาเรียกยู่เฉิงไห่ว่าเป็นน้องชาย นั่นไม่เท่ากับว่าจะทําให้จีเทียนเด๋าเป็นพี่น้องกับยู่เฉิงไห่ด้วยอย่างงั้นเหรอ?

ยู่เฉิงไห้รู้ดีว่าหวางซื่อเจียกําลังคิดอะไรอยู่ภายในใจ ตัวเขาได้ตบไหล่ของหวางซื่อเจียก่อนที่จะพูดออกมา “ไม่ต้องเป็นห่วงไปพี่หวาง พวกเราจะแยกเรื่องนี้ออกจากอาจารย์ข้า”

“ข้าข้าเข้าใจแล้ว…” แม้ว่าคําพูดของหวางชื่อเจียจะเป็นแบบนั้น แต่ตัวเขาก็ไม่ได้รู้สึกสบาย

ยู่เฉิงไห่หัวเราะก่อนจะพูดต่อ “ถ้างั้นพวกเราไปกันเถอะ”

“เจ้าเดินทางมาจากมณฑลหยางเลยสินะ?” หวางซื่อเจียถาม

“ถูกต้องแล้ว ข้ามาที่นี่ให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทําได้ แต่ดูเหมือนว่ามันจะใช้เวลานานกว่าที่ข้าคิดไว้ แล้วในตอนนี้สถานการณ์ของศาลาปีศาจลอยฟ้าเป็นยังไงบ้าง?” ยู่เฉิงไห้ได้ถามออกมาในขณะที่เหลือบมองไปบนฟ้า

หวางชื่อเจียส่ายหัวพร้อมกับถอนหายใจ ท้ายที่สุดแล้วตัวเขาก็ได้ตอบกลับไป “สถานการณ์ยังไม่สู้ดีเท่าไหร่น่ะ ตอนนี้จักรพรรดิหย่งโชวยังมีชีวิต!”

“หืม?”

“ดูเหมือนว่าเขาจะเชี่ยวชาญวิธีการอะไรบางอย่างที่จะทําให้ยืดอายุขัยของตัวเองไปได้ มันเป็นวิชาลี้ลับ พี่จีเองก็ยังคงเก็บตัวฝึกฝนตัวเองอยู่ พลังวรยุทธของทุกๆ คนที่อยู่ที่นั่นด้วยไม่ลึกล้ํามากพอ ข้ากลัวว่าทุกคนจะต้องถูกสังหาร”

เมื่อได้ยินเช่นนั้นยู่เฉิงไห่ก็ขมวดคิ้ว ตัวเขาได้ตอบกลับมาด้วยน้ําเสียงอันหนักแน่น “พี่หวาง งั้นข้าคงต้องขอตัวก่อน” สิ้นสุดเสียงยู่เฉิงไห้ก็ได้จากไปในทันที เพียงแค่ชั่วพริบตาเดียวเท่านั้นเขาก็หายวับไปจากสายตาของหวางซื่อเจีย

หวางซื่อเจียตกใจที่ได้เห็นยู่เฉิงไห่จะใช้สุดยอดวิชาเคลื่อนที่ไปอย่างต่อเนื่อง เขารีบไปที่ศาลาปีศาจลอยฟ้าโดยไม่คํานึงถึงพลังลมปราณที่มี ในตอนนี้หวางซื่อเจียไม่ได้รีบร้อนที่จะไล่ตามไป ตัวเขาเกือบที่จะหมดพลังลมปราณแล้ว ยิ่งไปกว่านั้นเมื่อไปถึงตัวเขาก็คงจะช่วยอะไรไม่ได้มาก “ดูเหมือนว่าศาลาปีศาจลอยฟ้าจะกลับมารุ่งเรืองเหมือนดั้งเดิมแล้วสินะ…นี่แหละคือสิ่งที่ผู้เป็นศิษย์พี่ใหญ่ควรจะทํา…”

สิ่งที่หวางซื่อเจียได้เห็นทําให้ตัวเขาอดคิดถึงเจียงอาเฉียนอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ตัวเขาได้แต่ส่ายหัวก่อนจะพูดตัดพ้อ “ข้าคงจะโชคร้ายเองแหละ”

การเปรียบเทียบก็มีแต่จะทําให้ทุกข์ใจ

ที่เกาะเพิ่งไหล

เจียงอาเฉียนจามอย่างรุนแรงก่อนที่จะลุกขึ้นยืน “ใครมันนินทาถึงข้ากัน?”

หลี่จึงยีที่เห็นแบบนั้นได้ถามออกมา “ท่านยังฝันกลางวันอยู่อีกหรอไงกัน?”

เจียงอาเฉียนหันหน้าไปมอง “หยุดพูดเรื่องนั้นได้แล้วศิษย์น้องหญิง…”

“ศิษย์พี่ใหญ่ การต่อสู้ของมณฑลหยางอยู่ใกล้แค่เอื้อม ท่านจะไม่ให้คําแนะนําอะไรข้าเลยอย่างงั้นเหรอ?”

นับตั้งแต่ที่หลี่จึงยี่เข้าสู่ราชสํานักและได้รับใช้เหว่ยซูหยาน เป็นผู้นําของกองทัพนางก็ได้รับคําแนะนํามาจากเจียงอาเฉียนมาโดยตลอด ในที่สุดเหว่ยซูหยานก็ได้กลายเป็นแม่ทัพสูงสุดด้วยความช่วยเหลือของหลี่จึงยี่ แม้ว่าเหว่ยซูหยานจะตายจากไป แต่ก็ยังมีเหว่ยซูหยานตัวปลอมอยู่ สถานะแม่ทัพไม่ได้ตายไปจากเหว่ยซูหยานตัวจริง ยังไงซะหลี่จึงยี่ก็ต้องรับผิดชอบเรื่องนี้อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

“ผู้อาวุโสจีเคยช่วยพวกเรามากมายหลายครั้ง พวกเรามีแต่จะต้องปล่อยให้พวกเขาชนะ ข้าเกรงว่าเหว่ยซูหยานจะเชื่อฟังคําสั่งของราชสํานัก ข้าคิดว่าเจ้าควรจะเก็บตัวไปและปล่อยให้เขาจัดการเรื่องนี้เอง”

“ท่านไม่กังวลถึงเรื่องราชสํานักเลยเหรอ?”

ยังไงซะเจียงอาเฉียนก็เป็นถึงองค์ชายสาม

“ไม่” เจียงอาเฉียนเอนหลังพิงเก้าอี้อย่างไม่แยแส ตัวเขาเอนศีรษะของตัวเองพิงเบาะนั่งอย่างเกียจคร้าน “เมื่ออาจารย์กลับมาก็ช่วยบอกข้าที! ยังไงซะเก้าอี้ของเขาก็เป็นที่นอนที่ดีที่สุดแล้วจริงๆ”

ณ ศาลาทางใต้ของศาลาปีศาจลอยฟ้า

“ท่านอาจารย์ อาการของศิษย์น้องหกไม่สู้ดีเท่าไหร่ ถ้าหากพวกเราปล่อยไว้แบบนี้ ข้าเกรงว่า…” หมิงซูหยินได้ตรวจสอบอาการของยี่เทียนซินมาก่อนหน้านี้แล้ว เห็นได้ชัดว่าตัวเขารู้สึกกังวลมากแค่ไหน

ลู่โจวมองไปที่หมิงซูหยินก่อนที่จะถามออกมา “หมิงซูหยิน ไปเก็บกวาดภูเขาซะ ถ้าหากมีใครมาก็รีบมารายงานข้าซะ”

“ครับ ท่านอาจารย์” หมิงหยินหันหลังให้ก่อนที่จะจากไปในทันที

ซูยู่ชูที่ยืนอยู่ด้วยได้พูดต่อ “พลังผนึกอักษรมังกรทองเป็นพลังอันรุนแรง พวกเราคงจะรักษานางได้ ถ้าหากกําจัดพลังผนึกอักษรไปให้หมดก่อน แต่น่าเสียดาย มันสายเกินไปซะแล้ว”

เล้งถั่วที่ได้ฟังแบบนั้นก็ได้นึกถึงเรื่องในอดีต “ท่านปรมาจารย์ ทําไมท่านไม่ใช้วิชาแห่งการรักษาของท่านอีกล่ะ?”

ลู่โจวมองไปที่เล้งลั่วก่อนที่จะหันไปหาทุกคน “ถ้าหากไม่มีอะไรแล้วพวกเจ้าก็ออกไปก่อนเถอะ”

“พวกข้าเข้าใจแล้ว” ทุกๆคนโค้งคํานับให้ก่อนที่จะออกจากศาลาทางใต้ไปด้วยความเคารพ

มีเพียงผู้ฝึกยุทธหญิงไม่กี่คนที่ยังอยู่ที่ด้านหน้าศาลา พวกนางทั้งหมดต่างก็คุกเข่าลงบนพื้น พวกนางกําลังคุกเข่าขอร้องอ้อนวอนลู่โจวนั่นเอง

ลู่โจวมองไปที่พวกนางก่อนที่จะพูดออกมา “นางเป็นศิษย์ของข้า ข้าจะไม่ปล่อยให้นางตายแน่”

“ค่ะ ท่านปรมาจารย์” ทุกๆคนที่ได้ฟังเช่นนั้นก็ได้แยกย้ายไป

ศาลาทางใต้กลับมาเงียบสงบอีกครั้ง

ลู่โจวเดินเข้าไปในห้อง ตัวเขาที่เดินเข้ามามองเห็นผมอันขาวโพลนและยี่เทียนซินที่กําลัง หมดสติอยู่ ตัวเขาที่เห็นแบบนั้นขมวดคิ้วอย่างหนัก

ลู่โจวได้พลิกฝ่ามือของตัวเอง ในตอนนั้นการ์ดรักษาฉุกเฉินโฉมใหม่ก็ปรากฏขึ้น ลู่โจวตัดสินใจใช้การ์ดวิเศษในทันที เมื่อการ์ดสลายหายไปก็เกิดแสงห่อหุ้มร่างกายของนางเอาไว้

พลังวิเศษอันแสนลึกลับได้หมุนรอบตัวของยี่เทียนซิน พลังวิเศษได้หล่อเลี้ยงเส้นพลังลมปราณทั้งแปดของนาง อาการบาดเจ็บที่ถูกกัดกร่อนมาจากพลังผนึกอักษรมังกรทองทั้งหมดถูกกําจัดจนหมด อาการบาดเจ็บภายในของนางถูกฟื้นฟูด้วยความเร็วอันน่าตกใจ