My Disciples Are All Villains - ตอนที่ 543

ตอนที่ 543 สรวงสวรรค์ขั้นสุดยอด

 

ซูยู่ชูได้ตัดดอกบัวทองคำออกก่อนที่จะเริ่มฝึกฝนใหม่ เป็นธรรมดาที่นางจะไม่อาจรับมือกับผู้ที่มีพลังอวตารดอกบัวแปดกลีบได้ ซูยู่ในตอนนี้เป็นผู้ที่มีพลังอวตารดอกบัวสี่กลีบเพียงเท่านั้น สำหรับนางที่รับการโจมตีจนมาถึงตอนนี้ได้มันก็มากพอแล้ว ถ้าหากซู่เฉิงโจมตีด้วยพลังเต็มที่จริง ตัวเขาก็คงจะจัดการกับผู้ที่มีพลังอวตารดอกบัวสี่กลีบได้ด้วยการโจมตีเพียงครั้งเดียว

 

พลังอวตารของซู่เฉิงสูงกว่า 100 ฟุต มันสูงตระหง่านอยู่เหนือทุกคน ดอกบัวแปดกลีบกำลังหมุนวนอยู่ที่ใต้ฝ่าเท้าของพลังอวตารอันใหญ่ยักษ์ ชูเฉิงเชื่อมั่นว่าพลังวรยุทธที่ซูยู่ชูมีไม่เหมือนกับในอดีต

 

ซูยู่ชูได้ถอยหลังกลับไปหลายก้าวก่อนที่จะโยนไม้เท้ามังกรม้วนขึ้นไปบนฟ้า สิ้นสุดการโยนที่ใต้เท้าของนางก็มีวงแหวนแห่งแสงขนาดใหญ่ปรากฏขึ้น พลังอักษรเริ่มจัดเรียงตัวกันก่อนที่จะส่องแสงประกายสีทองอันเจิดจรัสออกมา

 

ชูเฉิงที่เห็นแบบนั้นสับสน “นี่มันเขตแดนเสริมพลัง…แต่ผู้ใช้จะไม่ได้ผลจากเขตแดนนี้แล้วทำไมกัน…”

 

ทันใดนั้นเองก็มีเสียงดังมาจากด้านหลังของซูยู่ชู “เจ้าหนุ่มน้อย เจ้าน่ะอวดดีเกินไป!”

 

ซูวว!

 

น้ำเต้าขนาดใหญ่ได้ถูกเขตแดนพลังของซูยู่ชูเสริมพลังให้ มันมีขนาดที่ใหญ่โตมากกว่าเดิมหลายเท่าตัว

 

ฝานลี่เทียนเป็นผู้เปิดฉากการโจมตีก่อน ตัวเขาได้ปล่อยพลังออกจากขวดน้ำเต้าสีทองใส่ฝ่ายตรงข้าม

 

ตุ้ม!

 

พลังผนึกจากน้ำเต้าสีทองได้ชนกับพลังอวตารที่สูงกว่า 100 ฟุต และเพราะแบบนั้นจึงทำให้เกิดลมแรงไปทั่ว

 

ซูเฉิงที่ถูกโจมตีมีสีหน้าที่ตื่นตกใจ ตัวเขากระเด็นถอยกลับมาเพราะได้รับแรงกระแทกอันรุนแรงจากการโจมตีในครั้งนี้

 

เมื่อซู่เฉิงกระเด็นชนเข้ากับม่านพลังจากด้านใน ในตอนนั้นก็เกิดเสียงระเบิดดังขึ้น

 

ฝานลี่เทียนเป็นผู้ที่ปรากฏตัวออกมา ตัวเขากำลังลอยอยู่บนอากาศพร้อมกับขวดน้ำเต้าสีทองที่กำลังหมุนรอบตัว ดวงตาของเขาจับจ้องไปที่ชูเฉิง “ ข้ารู้อยู่แล้วว่าม่านพลังไม่อาจจะสกัดกั้นยอดฝีมือผู้ใช้พลังเขตแดนจากลัทธิขงจื้อแบบเจ้าได้ เพราะแบบนั้นพวกเราจึงจงใจปล่อยให้เจ้าเข้ามา….นี่มันก็คือการปิดประตูตีสุนัขยังไงล่ะ!”

 

ชูเฉิงต้องพบปัญหามากมายกว่าที่จะเข้ามาในม่านพลังได้ แต่เมื่อตัวเขาได้เข้ามาแล้ว มันก็ไม่แน่เสมอไปว่าชูเฉิงจะกลับไปได้ ใครจะไปรู้กันว่าชูเฉิงต้องสูญเสียพลังลมปราณมากน้อยแค่ไหนในการผ่านม่านพลังเข้ามา

 

ชูเฉิงได้โคจรพลังลมปราณไปที่ร่างอวตารของตัวเองเพื่อให้มันกลับมาแข็งแกร่งดังเดิมอีกครั้งตัวเขาจ้องมองไปที่ฝานเทียน ในตอนนี้ตัวเขาเข้าใจแล้วว่าเหตุใดซยู่ชูถึงต้องใช้เขตแดนพลัง ชูเฉิงในฐานะแม่ทัพใหญ่ทั้งแปดจะไม่มีวันปล่อยให้ตัวเองถูกทำให้อับอายเช่นนี้ ตัวเขารีบประสานฝ่ามือเข้าหากันก่อนที่จะกู่ร้องออกมา “ถ้าหากเป็นแบบนี้ก็อย่าได้ถือสาข้าก็แล้วกัน”

 

พลังอวตาร 100 ฟุตของซู่เฉิงพุ่งตัวมา

 

เมื่อเห็นแบบนั้นฝานลี่เทียนก็ถอยกลับ

 

ในตอนนั้นเองที่ด้านหลังของซูยู่ชูก็มีพลังอะไรบางอย่างกำลังก่อตัว มันเป็นพลังผนึกตราประทับทั้งหกนั่นเอง พลังผนึกตราประทับทั้งหกมีตัวอักษรกว่าห้าตัวกำลังล้อมรอบมันเอาไว้

 

ฮั่ววูเด่บินไปทางผู้อาวุโสทั้งสองก่อนที่จะบินลงมายังเขตแดนพลังของซูยู่ชู เมื่อบินมาถึงตัวอักษรที่ล้อมรอบพลังผนึกตราประทับทั้งหกก็เพิ่มขึ้นจนกลายเป็นเก้าตัว

 

ตุ้ม!

 

พลังอวตารสีทองของขู่เฉิงได้ชนเข้ากับพลังผนึกตราประทับทั้งหกของฮัวคู่เด้

 

เมื่อฮั่ววูเด้เปิดช่องว่างได้ ฝานสี่เทียนก็เตรียมตัวที่จะปลดปล่อยพลังจากน้ำเต้าทองอีกครั้ง

 

“ข้ามองแผนนั่นออกหมดแล้ว…” ชูเฉิงตะโกนขึ้น “พลังแผ่สวรรค์!”

 

สิ้นสุดเสียงของเขาพลังอันมหาศาลจากตัวของซู่เฉิงก็แผ่ออกมารอบตัว

 

ตุ้ม!

 

ฝานลี่เทียนได้เปิดฝาขวดน้ำเต้าออกมา ตัวเขาจงใจที่จะปล่อยพลังจากน้ำเต้าไปที่ด้านบน

 

ในตอนนั้นเองก็มีเงาของใครบางคนผ่านมา ในไม่ช้าบนท้องฟ้าก็เต็มไปด้วยเงาดำ

 

ตุ้ม! ตู้ม! ตุ้ม!

 

เพียงแค่พริบตาเดียวเท่านั้นรอยรอยเท้านับไม่ถ้วนก็ได้ตกลงมากระทบกับพลังของน้ำเต้าด้วยวิธีการผลักแบบพิเศษนี้จึงทำให้พลังสีทองจากขวดน้ำเต้าสามารถเจาะผ่านอวตารของซู่เฉิงได้

 

ตุ้ม!

 

ชูเฉิงกระเด็นตกลงไปพร้อมกับร่างอวตารของตัวเอง

 

เจ้าของร่างผู้ที่เคลื่อนไหวได้อย่างรวดเร็วไม่ใช่ใครอื่น เขาก็คือผู้อาวุโสแห่งศาลาปีศาจลอยฟ้าเล้งลั่วนั่นเอง

 

ในขณะนี้ผู้อาวุโสทั้งสี่ของศาลาปีศาจลอยฟ้ากำลังลอยอยู่บนอากาศอย่างพร้อมเพรียงกันแล้ว

 

เมื่อขู่เฉิงตั้งหลักได้ ตัวเขาก็เหลือบมองผู้อาวุโสทั้งสี่ด้วยความตกใจ ขู่เฉิงได้เรียกอวตารกลับไปก่อนที่จะถอยกลับออกนอกม่านพลังอย่างรวดเร็ว

 

ฝานสี่เทียนกำมือของตัวเอง ตัวเขากำลังเรียกขวดน้ำเต้าสีทองให้กลับมาหาตัว

 

ชูเฉิงจ้องมองผู้อาวุโสทั้งหมดด้วยสายตาสับสน ตัวเขารู้สึกคับแค้นใจที่ต้องล่าถอยกลับมา “นี่มันผู้อาวุโสทั้งสี่ของศาลาปีศาจลอยฟ้าสินะ?”

 

“เจ้าหนุ่ม ศาลาปีศาจลอยฟ้าไม่ใช่ที่ที่เจ้าจะมาทำอะไรตามใจชอบได้หรอกนะ”

 

ขู่เฉิงตอบกลับ “นี่เป็นเพียงการลองเชิงเท่านั้น ในตอนนี้ข้าก็รู้แล้วว่าพวกท่านไม่ได้มีพลังวรยุทธอยู่ในจุดสูงสุดเหมือนเก่า ในก่อนหน้านี้ข้าก็แค่ประมาทไป ข้าจะไม่มีวันทำผิดซ้ำสองแน่ มาเริ่มสู้กันต่อเถอะ” เมื่อพูดจบขู่เฉิงก็เหลือบมองไปยังกล่องที่อยู่ด้านหลังหลิวเก้อ จักรพรรดิหย่งโชว

 

หลิวเก้อเป็นที่มาของความมั่นใจที่ซู่เฉิงมี ชูเฉิงหลับตาลง ในที่สุดลมรอบตัวที่กำลังปั่นปวนตัวเขาก็สงบลง หลังจากที่หายใจเข้าลึกๆ ชูเฉิงก็ลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง

 

ซูวว!

 

พลังอวตาร 100 ฟุตปรากฏขึ้น ที่รอบพลังอวตารมีเครื่องรางอะไรบางอย่างที่ดูคล้ายโซ่ปรากฏออกมาด้วย มันกำลังวนเวียนอยู่รอบพลังอวตาร

 

ฝานลี่เทียนที่เห็นแบบนั้นพูดขึ้น “ผู้อาวุโสทั้งหลาย พวกเจ้าจะเอายังไงดีล่ะ?”

 

ซูยู่ชู เล้งลั่ว และฮั่ววูเด็พยักหน้าอย่างพร้อมเพรียงกัน

 

“แน่นอน พวกเราต้องสู้อยู่แล้ว!”

 

หมิงซี่หยินที่เห็นแบบนั้นรู้สึกตื่นเต้น “เป็นอย่างที่คาดไว้ไม่มีผิด ผู้อาวุโสของศาลาปีศาจลอยฟ้าจะต้องพึ่งพาได้แบบนี้อยู่แล้ว! ข้าอยากที่จะรู้จริงๆ ว่าเหล่าผู้อาวุโสจะเอาชนะผู้ที่มีพลังอวตารดอกบัวแปดกลีบได้ยังไง!”

 

“ตอนนี้แหละ!”

 

สิ้นสุดเสียงของฝานลี่เทียน นอกจากฮ้วรู่เด้ที่อยู่ห่างออกไปหลายเมตรแล้ว ผู้อาวุโสทั้งสามก็หันหลังกลับก่อนที่จะมุ่งหน้าไปยังศาลาปีศาจลอยฟ้า

 

ฮั่ววูเด้ “…”

 

หมิงซี่หยิน “”

 

ท้ายที่สุดแล้วคนที่ซื่อตรงมากที่สุดก็เป็นผู้ถูกรังแก

 

“นี่คือวิธีของพวกตาแก่ใจคดพวกนั้นใช้จัดการกับผู้มีพลังอวตารดอกบัวแปดกลีบจริงดิ?”

 

ฮั่ววูเดำที่ถูกทิ้งรีบหนีไปเช่นกัน

 

ชูเฉิงที่เห็นฝั่งตรงข้ามกำลังหนีไปรู้สึกสับสน “ทำไมพวกเขาถึงเลือกที่จะหนี??

 

การรักษาพลังอวตารที่สูงกว่า 100 ฟุตได้จะต้องจ่ายพลังเป็นค่าตอบแทนอย่างมหาศาล ดังนั้นทุกคนจึงตัดสินใจที่จะถอยกลับแทน ชูเฉิงที่เห็นแบบนั้นได้หันกลับมาพูดกับหลิวเก้อแทน “ฝ่าบาท ข้าต้องทำลายเขตแดนพลัง ได้โปรดประทานคำสั่งด้วย”

 

หลิวเก้อส่ายหัวก่อนจะพูดออกมา “พวกเราไม่ควรจะทำตัวหยาบคายแบบนั้น”

 

“พ่ะย่ะค่ะ”

 

ม่านพลังก็เป็นเหมือนกับประตู สำหรับผู้เชี่ยวชาญในเรื่องของเขตแดนพลัง ม่านพลังทั้งหลายไม่สามารถที่จะขัดขวางอะไรเหล่ายอดฝีมือแบบนั้นได้ ย้อนกลับไปในอดีต ในตอนที่ผ่านลี่เทียนสูญเสียพลังวรยุทธไปแล้ว ตัวเขาได้เดินผ่านม่านพลังของภูเขาทองมาก็เพราะขวดน้ำเต้าทองของตัวเอง ถ้าหากผู้ที่เดินผ่านไม่เข้าใจเรื่องของเขตแดนพลัง คนคนนั้นก็จะทำได้เพียงใช้กำลังทำลายม่านพลังเหมือนกับที่สำนักใหญ่ทั้งสิบเคยทำ อย่างไรก็ตามแน่นอนว่าการใช้สมองในการรับมือกับม่านพลังย่อมดีกว่าการใช้กล้ามเนื้อ

 

พรึบ!

 

ลูกศรพลังงานได้พุ่งเข้าหาพวกของซู่เฉิง

 

ชูเฉิงขมวดคิ้วเล็กน้อย ตัวเขายกฝ่ามือก่อนที่จะบัดป้องลูกศรพลังงานทั้งหมดไป ชูเฉิงมองเห็นผู้ปลดปล่อยลูกศรพลังงานพวกนี้ ผู้ที่ปลดปล่อยมันออกมาก็คือฮัวยู่จิง ผู้ที่กำลังยืนอยู่บนศาลาทางใต้ ฮัวยู่จึงตัดสินใจที่จะใช้ลูกศรพลังงานที่ทรงพลังมากกว่าเดิม “ลอบโจมตีอย่างงั้นเหรอ? ทุกคนในศาลาปีศาจลอยฟ้าล้วนแต่เป็นแบบนี้หมดแล้วสินะ?”

 

ชูเฉิงลอยขึ้นไปบนอากาศก่อนที่จะปลดปล่อยพลังฝ่ามือกว่าหลายครั้ง พลังเครื่องรางกว่าหลายอันถูกปลดปล่อยออกมา

 

สีหน้าของฮัวยู่จึงเปลี่ยนไปเล็กน้อย

 

“แม่นางยู่จิง ถอยกลับไปก่อน!” หมิงหยินพุ่งตัวไปในอากาศก่อนที่จะบินกลับไปยังศาลาปีศาจลอยฟ้าด้วยความเร็วสูง

 

ฮัวยู่จึงไม่ใช่ผู้ที่สามารถรับมือกับยอดฝีมือผู้มีพลังอวตารดอกบัวแปดกลีบได้ แม้แต่ผู้อาวุโสทั้งสี่เองก็ยังเลือกที่จะหลบหนีไป

 

“เจ้าหนีไม่รอดหรอก!” พลังเครื่องรางของขู่เฉิงอยู่ห่างจากม่านพลังเพียงแค่ไม่กี่เมตรเท่านั้น

 

ในตอนนั้นเองก็มีร่มสีดำพุ่งมาจากด้านข้าง

 

ตุ้ม! ตู้ม! ตู้ม!

 

เมื่อร่มสีดำถูกกางออกมา มันก็ได้สกัดกั้นพลังจากเครื่องรางทั้งหมดเอาไว้

 

“หม?” ชูเฉิงมองไปรอบตัว

 

มีผู้ฝึกยุทธชราคนหนึ่งสวมเสื้อคลุมยาว คนคนนั้นได้บินมาหาทุกคนด้วยความเร็วสูง ชายชราคนนั้นได้ใช้สุดยอดวิชากว่าหลายครั้งก่อนที่จะมาถึงร่มในที่สุด

 

“หวางชื่อเจียอย่างงั้นเหรอ?” ขู่เฉิงจดจำชายชราคนนี้ได้ เขาไม่ใช่ใครอื่น หวางชื่อเจียเจ้าเกาะเผิงไหลนั่นเอง

 

หวางซื่อเจียที่มาถึงได้ตอบกลับมา “ในเมื่อที่นี่เต็มไปด้วยชีวิตชีวาแบบนี้ มันจะไปขาดข้าได้อย่างไงกัน?”

 

คู่ยี่หรานมองขึ้นไป ตัวเขาได้พุ่งไปบนท้องฟ้าอย่างรวดเร็วก่อนที่เคลื่อนไหวฝามือเพื่อพุ่งโจมตีไปที่หวางซื่อเจีย “หวางซื่อเจีย คู่ต่อสู้ของเจ้าก็คือข้า!”

 

หวางซื่อเจียมองไปที่กู้ยี่หราน “ผู้มีพลังอวตารดอกบัวแปดกลีบอีกคน?? ตัวเขารีบยกมือขึ้นพลังฝ่ามือขนาดใหญ่ได้ปรากฏขึ้นอย่างรวดเร็ว

 

ตุ้ม!

 

“ฝ่ามือสละปัญญา!”

 

พลังฝ่ามือของหวางชื่อเจียได้เข้าปะทะกับพลังฝามือสละปัญญา พลังจากการปะทะได้ทำให้เกิดลมกระโชกแรง

 

ทั้งสองคนลอยถอยห่างไปอย่างพร้อมเพรียงกัน

 

หวางซื่อเจียชักฝามือกลับมาก่อนที่จะยกฝ่ามือข้างซ้ายขึ้น

 

ทั้งสองคนต่างก็เหลือบมองกันจากในระยะไกล

 

คู่ยี่หรานที่ตั้งหลักได้พูดออกมา “ตั้งแต่เมื่อไหร่กันที่เกาะเพิ่งไหลเป็นมิตรกับศาลาปีศาจลอยฟ้า?”

 

“ข้าเป็นสหายเก่ากับพี่จี ปัญหาของเขาก็คือปัญหาของข้าเช่นกัน”

 

“หวางชื่อเจีย เจ้าจะเข้ามายุ่งเกี่ยวกับเรื่องในครั้งนี้จริงๆ อย่างงั้นเหรอ?” คู่ยี่หรานถามออกมา

 

“ตราบใดที่ข้าอยู่ที่นี่จะไม่มีใครแตะต้องศาลาปีศาจลอยฟ้าได้!” หวางชื่อเจียมองไปที่ขู่เฉิงที่อยู่ไม่ไกลมากนักก่อนที่จะมองไปยังด้านในของม่านพลัง ตัวเขาตัดสินใจที่พลิกฝ่ามือก่อนจะเรียกร่มสีดำให้บินกลับมา ด้วยการใช้พลังลมปราณเพิ่มความเร็วของร่ม ทำให้เกิดภาพร่มติดตาจำนวนมากเกิดขึ้นอยู่บนอากาศ ภาพของร่มที่เห็นได้ยิงพลังงานจำนวนมากออกมา

 

คู่ยี่หรานที่ถูกโจมตีรีบเอาจริง “พลังอวตารร้อยวิถี!”

 

ซูเฉิงเองก็เรียกพลังอวตารออกมาอีกครั้งเช่นกัน

 

พลังอวตารของทั้งคู่ได้พุ่งผ่านพลังงานบนท้องฟ้าไปอย่างพร้อมเพรียงกัน

 

ตุ้ม! ตุ้ม! ตุ้ม!

 

ทั้งสองฝ่ายต่างก็ต่อสู้กันอย่างดุเดือด

 

หลิวเก้อที่เตรียมจะเข้าไปในด้านในม่านพลังจ้องมองการต่อสู้อย่างสนใจ

 

บัดนี้ท้องฟ้าเต็มไปด้วยเงาของยอดฝีมือทั้งสาม

 

การต่อสู้ในครั้งนี้มันเป็นการต่อสู้ที่มีระดับสูงกว่าการต่อสู้ในก่อนหน้านี้ซะอีก

 

“หวางซื่อเจียกำลังช่วยศาลาปีศาจลอยฟ้าอย่างงั้นเหรอ?” หลิวเก้อเอามือไขว้หลังขณะที่จ้องมองการต่อสู้

 

ผู้คุ้มกันคนหนึ่งได้เดินเข้ามาหา “ฝ่าบาท พวกเราจะเข้าไปเลยไหมครับ?”

 

“ไม่ต้องรีบร้อน” หลิวเก้อยังดูการต่อสู้ต่อไป

 

หวางซื่อเจีย ชูเฉิง และคู่ยี่หรานต่างก็ต่อสู้กันกว่าหลายสิบกระบวนท่า แต่ถึงแบบนั้นก็ยังไม่มีใครเป็นฝ่ายชนะ

 

หลิวเก้อมองไปที่แสงอาทิตย์ก่อนที่จะพูดออกมาอย่างเยือกเย็น “เปิดกล่องได้แล้ว”

 

“พะย่ะค่ะ”

 

ผู้คุ้มกันจักรพรรดิสองคนได้เปิดกล่องใบแรกขึ้น

 

แกรัก!

 

ดาบที่มีลวดลายสีแดงถูกเปิดเผยให้เห็น

 

เหล่าผู้คุ้มกันที่มองเห็นดาบต่างก็ดวงตาเบิกกว้าง

 

หลิวเก้อสะบัดมือก่อนที่ดาบเล่มนั้นจะบินไปหามือเขา “ดาบเล่มนี้มีชื่อว่าดาบแห่งความว่างเปล่า มันคืออาวุธระดับสรวงสวรรค์ขั้นสุดยอด…”

 

หลิวเก้อไม่ได้อธิบายสรรพคุณของดาบเล่มนั้นอีกต่อไป คำว่า “อาวุธระดับสรวงสวรรค์ขั้นสุดยอด” มันก็มากเกินพอแล้วที่จะแสดงความพิเศษที่ดาบเล่มนี้มี

 

เหล่าผู้คุ้มกันต่างก็สั่นไปทั้งตัว พวกเขาต่างก็โค้งคำนับให้กับผู้เป็นอดีตจักรพรรดิ “ฝ่าบาททรงปรีชาสามารถ!”

 

หลิวเก้อมองไปที่การต่อสู้ของทั้งสามคน ตัวเขาได้ถือดาบแห่งความว่างเปล่าเอาไว้ในมือก่อนที่จะเริ่มลอยขึ้นไปบนฟ้า