My Disciples Are All Villains - ตอนที่ 536

ตอนที่ 536 ยอดฝีมือมีมากมายเหมือนหมู่เมฆ

หลิวเก้อได้พูดออกมาอย่างเยือกเย็น “เจ้าเป็นคนแรกเลยที่กล้าพูดกับข้าแบบนี้”

“งั้นก็ดีแล้วล่ะ จะต้องมีครั้งที่สอง สาม สี่ และอีกมากมายหลายครั้งอย่างแน่นอน” หมิงซี่หยินตอบกลับ

“น่าสนใจจริงๆ” หลิวเก้อคิดว่าหมิงซูหยินน่าสนใจ “แต่ข้าจะไม่ไปไหนง่ายๆ แน่ถ้าหากไม่ได้เจอสหายเก่าของข้า”

หมิงซูหยินตอบกลับ “นี่ก็เรื่องของท่าน ข้าไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรด้วย และแน่นอนว่าข้าก็ไม่ได้สนใจ”

“…” แม้ว่าหลิวเก้อจะเป็นถึงอดีตจักรพรรดิ ผู้ที่สามารถสร้างความหวาดกลัวให้กับชนเผ่าอื่นได้ แต่ตัวเขาก็ไม่อาจตอบโต้อะไรกับสิ่งที่หมิงซูหยินพูดได้

ชูเฉิงขมวดคิ้ว “ฝ่าบาทมาที่นี่ก็เพื่อที่จะพูดคุยกับสหายเท่านั้น พวกเราไม่ได้มีเจตนาร้ายจริงๆ พวกเราขอเข้าไปกับคนเพียงไม่กี่คนก็ได้”

หมิงซูหยินตอบกลับมาอย่างเกียจคร้าน “คำพูดมันเป็นเพียงลมปาก แต่ใครกันล่ะที่จะไปรู้ความจริง…”

ชูเฉิงคารวะให้ “การที่ฝ่าบาทจะเสด็จมาที่นี่ก็ถือเป็นการแสดงความเคารพต่อศาลาปีศาจลอยฟ้าเป็นอย่างสูงแล้ว ฝ่าบาทของพวกเราเป็นสหายเก่ากับอาจารย์ท่าน ถ้าหากฝ่าบาทไม่ได้พบกับสหายเก่า ข้าในฐานะผู้คุ้มกันก็คงจะยืนเฉยต่อไปไม่ได้”

หมิงซี่หยินขมวดคิ้ว “อะไรนะ? พวกเจ้าจะบุกรุกที่นี่อย่างงั้นสินะ? พวกเจ้าคิดจะใช้กำลังเข้ามาถูกรึเปล่า?”

“ปรมาจารย์แห่งศาลาปีศาจลอยฟ้าเป็นผู้มีพลังอวตารดอกบัวเก้ากลีบ พวกเราไม่กล้าที่จะใช้กำลังเข้าไปแน่…” ชูเฉิงพูด หลังจากนั้นตัวเขาก็พูดเสริม “แต่ถ้าหากฝ่าบาททรงรับสั่ง ข้าก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากทำตาม”

ถ้าหากจะบอกว่าเพื่อหลิวเก้อแล้วทั้งคู่ยินดีที่จะสละชีวิตก็ไม่ใช่เรื่องเกินจริงเลย ทั้งคู่เป็นคนประเภทที่หมิงหยินไม่อยากเจอมากที่สุด หมิงซูหยินหันไปมองหลิวเก้อแทน ตัวเขาสัมผัสได้ถึงพลังออร่าจางๆ ที่ลึกล้ำของหลิวเก้อได้ ท่าทางของหลิวเก้อแตกต่างจากที่จินตนาการเอาไว้ หลิวเก้อดูเยือกเย็น ไม่แยแสต่อสิ่งใด มันดูเหมือนกับว่าในโลกใบนี้ไม่มีอะไรสำคัญต่อหลิวเก้อ

หมิงซูหยินได้ใช้ความคิดอยู่ชั่วครู่ก่อนที่จะพูดออกมาอีกครั้ง “ท่านอาจารย์บอกว่าจะฝึกฝนตัวเองเป็นเวลา 5 เดือน ก่อนที่จะฝึกสำเร็จตัวเขาจะไม่ขอพบใคร”

หลิวเก้อตอบกลับ “ถ้าเป็นเช่นนั้นข้าจะรอเขาที่ศาลาปีศาจลอยฟ้าเอง”

“…” หมิงหยินคิดมาตลอดว่าจะต้องไม่มีใครกล้าบุกรุกมาที่ศาลาปีศาจลอยฟ้าแน่ แต่อย่างไรก็ตามดูเหมือนว่าตัวเขาจะคิดผิดไป

เมื่อพูดจบหลิวเก้อก็ได้โบกมือ

ผู้คุ้มกันทั้งหลายได้ก้าวมาที่ด้านหน้า พวกเขาต่างก็เดินมาพร้อมกับกล่องในมือ

หลิวเก้อเดินเข้ามากใกล้ม่านพลังมากยิ่งขึ้น

ซูเฉิงและกู้ยี่หรานผสานฝ่ามือกัน มีเครื่องรางหลายชิ้นอยู่ระหว่างฝ่ามือของพวกเขา

ชาวลัทธิจงจื้อ!

หมิงซูหยินยกมือห้ามเอาไว้ “ถ้าหากเป็นแบบนี้ก็ตามข้ามา”

ซูเฉิงและกู้ยี่หรานต่างก็ลดมือลง

ไม่นานนักที่ม่านพลังก็เกิดช่องว่างขึ้น

หลิวเก้อได้เดินผ่านม่านพลัง ก่อนที่ผู้คุ้มกันคนอื่นๆ จะพากันเดินตามมา

ในขณะที่เดินตรงมาใจของหมิงหยินก็เต้นแรง ตัวเขานึกถึงเรื่องที่ยู่ฉางตง ศิษย์พี่คนรองที่กลับมายังศาลาปีศาจลอยฟ้าใหม่ๆ ได้ ในตอนนั้นอาจารย์ของเขาได้บอกเอาไว้ว่าหลิวเก้อ จักรพรรดิหย่งโชวเป็นผู้ใช้ดาบที่อยู่ในวิถีดาบประเภทที่สาม

ในตอนนี้หยวนคู่ ชายผู้มาพร้อมกับโลงศพก็ได้สลายจนเหลือแต่เถ้าถ่านและไม่ได้อยู่ในโลกใบนี้อีก หมิงซี่หยินจำได้ดีว่าการสวรรคตของจักรพรรดิหย่งโชวได้ทำการประกาศอยู่ที่สุสานแห่งดาบตัวเขาไม่คาดคิดมาก่อนเลยว่ามันจะเป็นประกาศปลอมๆ

หมิงซูหยินที่คิดอะไรออกได้หยุดเดินก่อนจะหันกลับมาถาม “อาจารย์ของข้าบอกว่าท่านเป็นยอดผู้ใช้ดาบ ฝ่าบาท ที่อาจารย์ของข้าเรียกท่านว่าดาบจักรพรรดิมันเป็นเรื่องจริงอย่า งงั้นสินะ?”

ก่อนที่หลิวเก้อจะตอบขู่เฉิงก็ได้พูดออกมาซะก่อน “ฝ่าบาทของพวกเราเคยเป็นผู้นำต่อต้านชนเผ่าอื่นนับหมื่นด้วยทักษะดาบส่วนพระองค์ ยกโทษให้ข้าที่ที่จะต้องพูดตามตรง แม้แต่สามผู้คลั่งไคล้แห่งดาบเองก็เป็นเพียงแค่เด็กน้อยเมื่ออยู่ต่อหน้าฝ่าบาท”

“แล้วศิษย์พี่รองของข้ายู่ฉางตงล่ะ?”

“เอ่อ…” ชูเฉิงไม่คิดว่าตัวเองจะสามารถประเมินยู่ฉางตงได้ ท้ายที่สุดยู่ฉางตงก็เป็นยอดฝีมือผู้ใช้ดาบที่มีพลังอวตารดอกบัวแปดกลีบ ด้วยฝีมือที่มีรวมไปถึงนิสัยส่วนตัวทำให้ชายคนนี้ได้รับการขนานนามว่าเป็นดาบปีศาจในที่สุด ยอดฝีมือผู้มีพลังอวตารดอกบัวแปดกลีบมากมายหลายคนต่างก็ต้องพ่ายแพ้ให้กับเขา แม้ว่าจะมีพลังอยู่ในระดับเดียวกันแต่พลังของพวกเขาก็ต่างกัน

คู่ยี่หรานตอบกลับ “ถ้าหากเป็นเช่นนั้นสถานที่ในการต่อสู้คงจะเป็นปัจจัยสำคัญ ถ้าหากอยู่ในเมืองหลวงศักดิ์สิทธิ์แล้ว ฝ่าบาทของพวกเราก็คงจะอยู่ยงคงกระพัน”

ช่างไร้ยางอายซะจริง! ใครจะสามารถเอาชนะหลิวเก้อได้เมื่อมีเขตแดนพลังทั้งสิบอยู่ในเมืองหลวงศักดิ์สิทธิ์?

อย่างไรก็ตามหมิงหยินก็ไม่ได้สนคำพูดของเหล่าแม่ทัพ ตัวเขาได้เดินนำทางไปยังห้องโถงใหญ่ต่อ

ทันใดนั้นเองก็มีเสียงเก่าแก่ของใครบางคนดังขึ้น มันเป็นเสียงที่ดังใกล้ๆ กับห้องโถงใหญ่ “ซูเฉิง? กู่ยี่หราน?”

ทั้งคู่หันไปมองที่ที่เสียงดังอย่างตื่นตกใจ ทั้งคู่ต่างก็สงสัยว่าใครในศาลาปีศาจลอยฟ้าจดจำพวกเขาได้? ทั้งสองคนมองเห็นหญิงชราคนหนึ่งที่กำลังเดินเข้ามาหา หญิงชราคนนั้นเดินมาพร้อมกับไม้เท้าที่อยู่ในมือ

“ผู้อาวุโสซู?” ชูเฉิงขมวดคิ้ว

“ชูเฉิง ระวังคำพูดของเจ้าไว้จะดีกว่า…ในตอนนี้ข้าได้เข้าร่วมกับศาลาปีศาจลอยฟ้าแล้ว ข้าเป็นผู้อาวุโสแห่งศาลาปีศาจลอยฟ้า ข้าในตอนนี้ไม่ใช่ผู้อาวุโสของชาวลัทธิขงจื้ออีกต่อไป” ซูยู่ชูพูดออกมาอย่างไม่พอใจ

ชูเฉิงและกู้ยี่หรานต่างก็สบตากัน พวกเขาไม่คาดคิดว่าอดีตอัจฉริยะแห่งชาวลัทธิขงจื้อจะเข้าร่วมกับศาลาปีศาจลอยฟ้าได้

หลิวเก้อมองไปที่ซูยู่ชู “เป็นเวลา 500 ปีแล้วที่ข้าได้ยินชื่อเสียงของเจ้าซูยู่ชู”

ซยู่ชูหันไปประเมินหลิวเก้อ นางได้ยินการมาเยือนจากหมิงซี่หยินในก่อนหน้านี้มาก่อน ดังนั้นนางจึงไม่แปลกใจเมื่อได้พบกับหลิวเก้อที่นี่ “ข้าไม่รู้เลยว่าท่านยังมีชีวิตอยู่ฝ่าบาท ได้โปรดยอมรับคำทักทายอันต่ำต้อยของข้าด้วย”

ในตอนนั้นเองก็มีเสียงทะเลาะวิวาทดังมาจากภายในห้องโถงใหญ่

“ฝานสี่เทียน ในบรรดาผู้มีพลังอวตารดอกบัวแปดกลีบ เจ้าเป็นเพียงคนไม่กี่คนที่ข้าไม่ยอมรับ”

หลังจากนั้นไม่นานก็มีเสียงของใครอีกคนโต้กลับมา “ใครต้องการความเห็นจากเจ้ากัน? เล้งลั่ว ที่นี่คือศาลาปีศาจลอยฟ้า เจ้ายอมรับผลที่จะตามมาได้รึเปล่าถ้าหากเจ้าไปรบกวนท่านปร มาจารย์น่ะ?”

หลิวเก้อขมวดคิ้วก่อนที่จะพึมพำออกมา “เล้งลั่ว? ชายผู้ที่เคยมีชื่ออยู่ในบัญชีดำเมื่อ 300 ปีก่อนอย่างงั้นสินะ?”

ชูเฉิงรีบตอบ “ถูกต้องแล้วฝ่าบาท ชายคนนั้นก็คือเล้งลั่วในอดีต”

ภายในห้องโถงใหญ่ยังคงเต็มไปด้วยเสียงทะเลาะวิวาท

“ฝานลี่เทียน นี่ไม่ใช่สำนักแห่งความบริสุทธิ์ของเจ้าเช่นกัน เจ้าลืมไปแล้วหรอว่าตัวเองเป็นใคร? ข้าจะไม่เห็นแก่หน้าใครนอกเหนือไปจากท่านปรมาจารย์หรอก”

หลิวเก้อขมวดคิ้วอีกครั้ง “ยอดฝีมือที่เก่งกาจที่สุดของสำนักแห่งความบริสุทธิ์ ฝานลี่เทียนอย่างงั้นเหรอ?”

ชูเฉิงได้ตอบออกมาอีกครั้ง “ถูกต้องแล้วฝ่าบาท เป็นเขาเอง”

“…” แม้ว่าภายนอกจะดูสงบเสงี่ยม แต่ภายในของหลิวเก้อกำลังตกตะลึงอยู่ ใครจะไปคิดว่าศาลาปีศาจลอยฟ้าจะมีผู้อาวุโสที่แข็งแกร่งเช่นนี้ จีเทียนเด่จะต้องใช้วิธีแบบไหนถึงจะทำให้ทุกคนยอมรับใช้ได้?

การทะเลาะวิวาทยังคงไม่สิ้นสุด ในตอนนั้นเองมีเสียงใครอีกคนเข้าร่วมการวิวาท

“พวกท่านหยุดก่อนเถอะ ได้โปรดเห็นแก่ข้า ฮัวรู่เดำสักนิด…”

เล้งลั่วรีบตอบกลับ “ผู้อาวุโสฝาน เจ้าควรจะเรียนรู้จากเขา…ฮั่ววูเดำเองก็เป็นยอดฝีมือผู้มีพลังอวตารดอกบัวแปดกลีบเช่นกัน แต่ถึงแบบนั้นเขาก็ยังอ่อนน้อมถ่อมตน”

“ข้าก็เป็นแบบนี้ ข้าจะทำตามสิ่งที่ข้าต้องการเสมอ”

ในขณะที่ผู้อาวุโสทั้งสามกำลังเดินออกจากห้องโถงใหญ่ หลิวเก้อและทุกคนที่อยู่ต่างก็ไม่ได้พูดอะไรกับพวกเขา ทั้งสามพูดคุยกันก่อนที่จะแยกทางกันไป

หมิงซูหยินที่เห็นแบบนั้นพยักหน้าอย่างเหนื่อยอ่อน “เยี่ยมจริงๆ ตัวเขาหันกลับไปมองหลิวเก้อ ตามที่คาดไว้ หลิวเก้อกำลังขมวดคิ้วอยู่เล็กน้อย ดูเหมือนว่าเขาจะตกตะลึง “ที่นี่มียอดฝีมืออยู่ทั่วไปไม่ต่างกับก้อนเมฆที่มีอยู่บนท้องฟ้า พวกเจ้ากลัวศาลาปีศาจลอยฟ้าแล้วรึยังล่ะ?”

ซูยู่ชูได้พูดขึ้น “เห็นทีข้าคงจะต้องไปศึกษาเขตแดนพลังต่อแล้วล่ะ ขออภัยด้วยที่ข้าไม่ได้อยู่ต้อนรับทุกคน” ซูยู่ชูไม่รอคำตอบจากใคร นางหันหลังกลับก่อนที่จะจากไปในทันที

ไม่ว่าจะเป็นหลิวเก้อ อดีตจักรพรรดิหย่งโชวผู้ยิ่งใหญ่ หรือจะเป็นชูเฉิงและคู่ยี่หราน แม่ทัพใหญ่ทั้งแปดก็ตาม ในบรรดาผู้อาวุโสทั้งสี่ของศาลาปีศาจลอยฟ้าไม่มีใครสนใจอะไรพวกเขาทั้งสิ้น

นี่คือสิ่งที่หมิงซูหยินเล็งเอาไว้แล้ว

หมิงหยินกระแอมในลำคอก่อนที่จะพูดขึ้น “ข้าต้องขอโทษด้วย นี่คือสิ่งที่ผู้อาวุโสทั้งสี่เป็นเป็นธรรมดาที่ผู้มีพลังอวตารดอกบัวแปดกลีบจะรู้สึกเบื่อหน่าย สิ่งที่พวกเขาต้องการก็คือการหาคู่ต่อสู้ที่คู่ควร แน่นอนว่าการต่อสู้ระหว่างผู้มีพลังอวตารดอกบัวแปดกลีบมันอันตรายจนเกินไปและเพราะแบบนั้นพวกเขาจึงมารวมตัวกันเพื่อถกเถียงกันแทน การต่อสู้ด้วยวาจาแตกต่างจากการต่อสู้ด้วยร่างกายจริงๆ เป็นเรื่องที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ที่เหล่าผู้อาวุโสจะทะเลาะกันเองแบบนี้ ข้าต้องขออภัยด้วยที่ให้เห็นภาพที่ไม่ดี ฝ่าบาท”

“ไม่เป็นไร” หลิวเก้อยกมือขึ้นมา “ข้าก็แค่ต้องการมาพบสหายเก่าก็เท่านั้น ข้าไม่ใส่ใจคนอื่นๆ หรอก”

“ข้ารู้สึกดีใจจริงๆ ที่ได้ยินเช่นนั้น เชิญทางนี้”

ผู้อาวุโสทั้งสี่ได้กลับมายังศาลาทางใต้

พวกเขาต่างก็มองไปยังทิศที่ห้องโถงใหญ่ตั้งอยู่

“ข้าสงสัยจริงๆ ว่าจะไม่มีใครรับมือกับหลิวเก้อได้” ฝานลี่เทียนเป็นคนแรกที่เริ่มพูด

“ยังไงซะนี่ก็คือทางเลือกเดียวของพวกเรา ในตอนนี้พวกเราได้ตัดดอกบัวทองคำของตัวเองแล้วถ้าหากพวกเราปรากฏตัวให้กับหลิวเก้อได้เห็นนานจนเกินไป เขาจะต้องรู้แน่ว่าพวกเราไม่ได้มีพลังที่ลึกล้ำเหมือนกับแต่ก่อน” เล้งถั่วพูดต่อ

ฮั่ววูเดำสายหัว “ข้าเป็นเพียงผู้มีพลังอวตารดอกบัวเจ็ดกลีบเท่านั้น ข้าเกรงว่าถ้าหากข้าแสร้งทำเป็นผู้มีพลังอวตารดอกบัวแปดกลีบต่อไป หลิวเก้อจะต้องจับได้แน่”

“ถ้าหากพวกเราปกปิดพลังให้ดีและไม่เคลื่อนไหวอะไร ก็คงจะไม่มีใครแยกแยะความแตกต่างได้แน่” ฝานลี่เทียนพูดออกมาอย่างมั่นใจ

ซยู่ชูถอนหายใจก่อนที่จะส่ายหัว “บางทีการรับมือกับหลิวเก้ออาจจะง่ายกว่าที่คิดก็ได้ในตอนนี้สำนักอเวจีได้บุกยึกมณฑลทั้งเก้าไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว และในตอนนี้แม่ทัพสองคนจากแม่ทัพใหญ่ทั้งแปดชูเฉิงและกู้ยี่หรานก็อยู่ด้วย ข้าคิดว่าการจะรับมือกับทั้งสองคนนั้นคงยากกว่า”

ชายชราทั้งสามพยักหน้าเห็นด้วย

ฝานลี่เทียนพูดต่อ “ไม่ต้องกลัวไป ยังไงซะท่านปรมาจารย์ยังคงอยู่ที่นี่ ไม่ว่ายังไงก็ไม่มีใครกล้าอาละวาดที่นี่แน่”

ภายในห้องโถงใหญ่

หมิงหยินเชื้อชวนทุกคน “ในตอนนี้อาจารย์ของข้ากำลังเก็บตัวฝึกฝนอยู่ ถ้าหากยังข้าจะเป็นคนต้อนรับทุกท่านเอง”

หลิวเก้อไม่ได้รีบร้อนที่จะนั่ง ตัวเขามองไปรอบตัวแทน หลิวเก้อมองเสาทั้งสองต้น พื้น รวมไปถึงทุกอย่างที่อยู่ในห้องโถงใหญ่แห่งนี้

เป็นเพราะหลิวเก้อยังไม่ได้นั่งลง ชูเฉิงและกู้ยี่หรานเองก็ไม่กล้าเช่นกัน ทั้งสองคนทำได้แค่เดินตามหลิวเก้อ

หลังจากที่ได้เฝ้ามองทุกอย่างแล้วหลิวเก้อก็เดินกลับมาก่อนจะนั่งลง ตัวเขาที่นั่งลงได้ถามออกมา “ผู้อาวุโสทั้งสี่คนนั้นเป็นผู้มีพลังอวตารดอกบัวแปดกลีบอย่างงั้นเหรอ?”