My Disciples Are All Villains - ตอนที่ 531

ตอนที่ 531 ยอดฝีมือผู้ลึกลับ

ติดตามข่าวสารได้ที่เพจผู้แปล FB: ND Translate นิยายแปลไทย

เมื่อได้ยินเช่นนั้นดวงตาของยู่เฉิงไห่ก็เบิกกว้าง “ถ้าหากเป็นเขาจริง ข้าอยากที่จะพบเขา!ศิษย์น้องผู้หลักแหลมของข้า ไว้ข้าจะกลับมาทีหลัง!” ทันทีที่พูดจบยู่ฉางตงก็เตรียมบินออกจากรถม้าลอยฟ้า

สบู่หยาได้คว้าแขนของยู่เฉิงไห่เอาไว้ก่อน “แต่ศิษย์พี่ใหญ่ พวกเราควรจะให้ความสําคัญกับภาพรวมก่อนนะ”

ในตอนนี้สานักอเวจีกําลังพิชิตมณฑลยู่ในตอนนี้สํานักอเวจีกําลังชิงความได้เปรียบเอาไว้ได้แต่ถึงแบบนั้นมันก็ไม่อาจวางใจได้ มียอดฝีมือมากมายกําลังซ่อนตัวอยู่ในเมืองหลวงศักดิ์สิทธิ์ ไม่มีใครรู้เลยว่าจะมียอดฝีมือผู้เก่งกาจปรากฏตัวขึ้นมาตอนไหน เมื่อถึงเวลานั้นถ้าหากไม่มีผู้มีพลังอวตารดอกบัวแปดกลีบอย่างยู่เฉิงไห่คอยนําทัพ กระแสการต่อสู้อาจจะเปลี่ยนทิศไปก็ได้ นอกจากยอดฝีมือมากมายแล้วในเมืองหลวงศักดิ์สิทธิ์ยังมีแม่ทัพทั้งแปดอาศัยอยู่ ตราบใดที่ยู่เฉิงไห่ยังอยู่ที่นี่ทุกคนจากสํานักอเวจีก็จะสามารถวางใจได้

ยู่เฉิงไห่ถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ “น่าเสียดายจริงๆ ฮั่วจงหยาง”

“ครับ ท่านเจ้าสํานัก”

“ไปช่วยสหายของพวกเราซะ ถ้าเป็นไปได้ข้าอยากที่จะดื่มกับเขา เมื่อเวลาแห่งชัยชนะมาถึงพวกเราจะดื่มกันให้เต็มที่!” ยู่เฉิงไห่พูดขึ้น

“ครับ ท่านเจ้าสํานัก”

ฮั่วจงหยางกระโดดลงจากรถม้าก่อนที่จะเร็วความเร็ว ตัวเขาไม่ลังเลเลยที่จะใช้พลังอวตารด อกบัวเจ็ดกลีบ

เมื่อได้เห็นพลังอวตารของฮั่วจงหยาง เหล่าทหารรวมไปถึงผู้ฝึกยุทธผู้ปกป้องเมืองต่างก็หวาดกลัว พวกเขาได้แต่วิ่งหนีไป โชคยังดีที่เป้าหมายของฮั่วจงหยางไม่ใช่พวกเขา

ฮั่วจงหยางได้บินไปยังประตูเมืองทางใต้ เพียงแค่ไม่กี่อึดใจเท่านั้นฮั่วจงหยางและพลังอวตารขนาดใหญ่ก็เดินทางมาถึงจุดหมาย

ยู่ฉางตงมองเห็นพลังอวตารดอกบัวเจ็ดกลีบจากหางตา เมื่อเห็นแบบนั้นตัวเขาก็ได้แต่ส่ายหัว“ช่างน่าเบื่อซะจริง” หลังจากนั้นยู่ฉางตงก็ตั้งใจชะลอความเร็วของดาบพลังงานที่ตัวเขาสร้างขึ้น

ตุ้ม!

พลังจากการระเบิดจุดพลังลมปราณของเซียวซานได้ซัดเข้าใสยู่ฉางตง

ยู่ฉางตงกระเด็นถอยกลับมา

“ท่านยอดฝีมือ!” ฮั่วจงหยางได้ร้องเรียกยู่ฉางตง ตัวเขารู้สึกเคารพยกย่องยู่ฉางตงในฐานะยอดฝีมือมาก แม้ว่าฮั่วจงหยางจะมีพลังอวตารดอกบัวเจ็ดกลีบก็ตาม แต่ถึงแบบนั้นตัวเขาก็ไม่กล้าแสดงท่าทีที่โอ้อวดต่อหน้าผู้ที่มีพลังอวตารไร้ดอกบัวห้ากลีบแบบเขาได้ ฮัวจงหยางเองก็ยังไม่เห็นใบหน้าของยู่ฉางตง

ยู่ฉางตงที่กระเด็นกลับได้ทรงตัวอย่างรวดเร็ว ไม่นานนักพลังอวตารของเขาก็ได้จางหายไปก่อนที่ยู่ฉางตงจะบินไปยังปาด้านนอกเมือง

“จงออกมา!” ฮั่วจงหยางไม่รอช้ารีบใช้พลังอวตารที่มีอย่างเต็มพลัง พลังอวตารของเขาขยาย ใหญ่มากยิ่งขึ้น

ฮั่วจงหยางได้มองลงมา ตัวเขาเห็นเซียวซานที่กําลังตกลงสู่พื้น เซียวซานในตอนนี้ถูกจัดการเป็นที่เรียบร้อยแล้ว “เซียวซานแห่งสถานศึกษาไท่ซู? เจ้าปฏิเสธที่จะเดินบนทางที่ถูกต้องยังไม่พอกลับเลือกที่จะเดินทางผิดแบบนี้? ดูเหมือนว่าบทเรียนที่ผู้อาวุโสจีได้สั่งสอนกับเจ้ามันจะยังไม่พอสินะ!”

ฮั่วจงหยางที่พูดจบใช้พลังฝ่ามือจู่โจมเข้าใส่เซียวซานอย่างไม่หยุดพัก

ตุ้ม!

เซียวซานล้มลงกับพื้น

ตัวเขาที่โจมตีเสร็จไม่ได้มองไปที่เซียวซาน ฮั่วจงหยางเลือกที่จะเร่งความเร็วไปทางปาทางใต้แทน

หลังจากที่คลื่นพลังหายจางไป ก็ไม่มีร่องรอยของยอดฝีมือที่ฮั่วจงหยางได้ตามหาหลงเหลืออยู่

“เร็วจริงๆ ” ฮัวจงหยางได้แต่พึมพํากับตัวเองก่อนที่จะเก็บพลังอวตารที่ใช้ไป ตัวเขามองเข้าไปในปาอย่างลังเล ท้ายที่สุดฮั่วจงหยางก็ไม่เลือกที่จะเดินเข้าไป ตัวเขาคารวะก่อนที่จะใช้พลังลมปราณสร้างเป็นคลื่นเสียง “เจ้าสํานักของพวกเราชื่นชมท่านยอดฝีมือมาก ท่านเจ้าสํานักได้ส่งข้ามาที่นี่ก็เพื่อที่จะเชิญท่านไปพบปะพูดคุย ท่านจะยอมรับคําเชิญนี้ไหม?”

ในปายังคงเงียบสงัด ไม่มีเสียงตอบรับอะไรกลับมา

ฮั่วจงหยางรู้จักสถานะของตัวเองดี ยอดฝีมือผู้ที่ตัดดอกบัวทองคําก่อนที่จะฝึกฝนตัวเองจนกลายเป็นผู้มีพลังอวตารดอกบัวห้ากลีบอีกครั้งไม่ใช่ผู้ที่อ่อนแอ คงจะไม่มีประโยชน์อะไรถ้าหากตัว เขายังคงไล่ตาม หลังจากนั้นไม่นานฮั่วจงหยางก็ได้เปลี่ยนมาพูดชมเชยแทน“ทักษะดาบของท่า นยอดเยี่ยมมากจริงๆ แม้ว่ามันจะน่าเสียดายที่ทักษะของท่านยังคงเทียบกับยู่ฉางตงศิษย์คนที่ สองแห่งศาลาปีศาจลอยฟ้าไม่ได้ แต่มันก็ยอดเยี่ยมมากแล้ว น่าเสียดายที่ข้าไม่มีโอกาสได้พบท่านข้าคงต้องขอตัวก่อน” เมื่อพูดจบฮั่วจงหยางก็จากไปอย่างรวดเร็ว

ทั่วทั้งปายังคงเงียบสงบเช่นเดิม

ครูต่อมายั่วจงหยางก็หันกลับมาเพื่อตรวจสอบ

“เขาไปแล้วจริงๆ สินะ?” ฮั่วจงหยางได้แต่ถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ ตัวเขาไม่รอช้ารีบหันหลังกลับไปยังมณฑลยู่

ณ ต้นไม้ใหญ่ภายในปาอันเงียบสบบ ยู่ฉางตงถือดาบยืนยาวก่อนที่จะพึมพําออกมา “ทักษะหยาบๆ และลูกเล่นที่น่าเบื่อเองก็ไม่ได้ดีกว่าข้าหรอก”

สิ้นสุดเสียงพูดยู่ฉางตงก็เอามือจับหน้าอก ตัวเขาต้องปรับสมดุลการไหลเวียนของพลังลมปราณอีกครั้ง ไม่ว่าจะเคยเป็นใครมาก่อนแต่ผู้ที่มีพลังอวตารดอกบัวห้ากลีบก็ยังเป็นเพียงผู้มีพลังอวตารดอกบัวห้ากลีบเท่านั้น ต่อหน้าผู้ที่มีพลังอวตารดอกบัวเจ็ดกลีบอย่างเซียวซาน การที่จะจัดการเขาโดยการทําลายจุดพลังลมปราณของเซียวซานและหลบหนีการจู่โจมครั้งสุดท้ายได้มันก็ดีมากแล้ว บางทีฉางตงอาจจะเคยชินกับการเป็นผู้มีพลังอวตารดอกบัวแปดกลีบมากจนเกินไปคราวนี้ตัวเขาลงไปเสี่ยงจนเกินตัว

ยู่ฉางตงจับดาบยืนยาวก่อนที่จะยิ้มออกมาจางๆ “ไม่จําเป็นจะต้องรีบร้อน ยังไงซะข้าก็ต้องกลับไปยังจุดสูงสุดแน่”

หลังจากที่กลับรถม้าลอยฟ้า ฮั่วจงหยางก็ได้คํานับให้กับยู่เฉิงไห่ “ท่านเจ้าสํานัก ข้าไม่อาจไล่ตามเขาได้ทัน ยอดฝีมือผู้ลึกลับคนนั้นรวดเร็วจนเกินไป”

ยู่เฉิงไห้ได้พูดออกมาอย่างไม่พอใจ “จงหยาง…ระยะหลังมานี้เจ้าทําตัวเฉื่อยชาไปหน่อยไหม?ข้าคงดูแลเจ้าไม่ดีอย่างงั้นสินะ?”

ฮั่วจงหยางรีบคุกเข่า “ข้าน้อยไม่กล้า! ข้ามันข้ามันไร้ประโยชน์

สีรู่หยาที่เห็นแบบนั้นรีบพูดแทรก “ศิษย์พี่ใหญ่ ท่านจะตําหนิพี่จงหยางอย่างเดียวก็ไม่ได้หรอกนะ ยอดฝีมือที่ฝึกฝนตัวเองจนมีพลังอวตารไร้ดอกบัวห้ากลีบอีกครั้งได้ย่อมไม่ถูกจับง่ายๆแน่จริงไหมละศิษย์พี่”

ยู่เฉิงไห่พยักหน้า “เจ้าพูดมีเหตุผล ศิษย์น้องผู้หลักแหลมของข้า”

ฮั่วจงหยางเองก็รู้สึกผิดหวังไม่ต่างกัน ตัวเขารู้สึกว่าพักหลังมานี้กําลังพบกับความโชคร้ายไม่หยุดพัก ก่อนหน้านี้ฮัวจงหยางก็เคยทําภารกิจบนแท่นบูชาสวรรค์ล้มเหลว นอกจากนั้นตัวเขายังพาจีเทียนเด้กลับมายังสํานักอเวจี และเพราะแบบนั้นทําให้เจ้าสํานักของตัวเองถูกทําโทษนอกจากนี้การที่ไล่ตามผู้ที่มีพลังอวตารไร้ดอกบัวห้ากลีบไม่ได้ก็ยังเป็นความผิดเช่นกัน

ยู่เฉิงไห่บอกให้ฮั่วจงหยางลุกขึ้น “ลุกขึ้น เจ้าจะต้องทํางานให้หนักกว่านี้”

ฮั่วจงหยางลุกขึ้น “ข้าจะทําให้ดีกว่านี้ ท่านเจ้าสํานัก”

ในตอนนั้นเองสีรู่หยาก็ได้ชี้ไปยังเมืองก่อนจะพูดออกมา “พวกเรามาถึงคฤหาสน์ของแม่ทัพแล้วศิษย์พี่ใหญ่ ทุกอย่างขึ้นอยู่กับท่านแล้ว”

ทุกๆ คนมองไปที่คฤหาสน์แม่ทัพตามสัญชาตญาณ

สาวกจากสํานักอเวจีได้ล้อมรอบคฤหาสน์แม่ทัพเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

จากการคํานวณที่มีรู่หยาคาดไว้ จี้ชิงชิงน่าจะต้องปรากฏตัวอยู่ในสนามรบก่อนหน้านี้ แต่สีรู่หยาก็คาดผิดไป จนถึงตอนนี้แม่ทัพของฝ่ายศัตรูยังไม่ได้ปรากฏตัวออกมาเลย

ไม่นานนักยู่ฮง ยอดฝีมือลําดับที่สองของโถงมังกรฟ้าก็ได้บินกลับมา “คฤหาสน์ว่างเปล่าครับท่านเจ้าสํานัก”

“ไม่มีใครอยู่ข้างในเลยอย่างงั้นเหรอ?” ยู่เฉิงไห่ขมวดคิ้วเล็กน้อย

สีรู่หยาครุ่นคิดพักหนึ่งก่อนที่จะพูดออกมา “เจ้าพวกนี้เป็นคนที่มีไหวพริบดี ไม่น่าแปลกเลยที่พวกเขาจะเคลื่อนไหวเร็ว จี้ชิงชิงคงจะยอมแพ้ให้กับการปกป้องมณฑลยู่ก่อนที่จะหนีไปกลางดึกแล้วแน่”

ยู่เฉิงไห่ที่ได้ฟังแบบนั้นรู้สึกกระปรี้กระเปร่า

สาวกจากสํานักอเวจีบนรถม้าลอยฟ้าต่างก็โค้งคํานับให้ “ขอแสดงความยินดีด้วยที่ท่านพิชิตมณฑลยู่ได้แล้ว”

เช้าวันรุ่งขึ้น ภายในป่าไผ่สีม่วงที่อยู่ทางเหนือของมณฑลยู่

จี้ชิงชิงหนึ่งในแปดแม่ทัพใหญ่กําลังนั่งอย่างสง่างามท่ามกลางต้นไผ่

มีทหารสี่คนคอยเฝ้าระวังอยู่ใกล้ๆ ตัวนาง

“ท่านแม่ทัพ มณฑลยู่ล่มสลายแล้ว”

“ข้ารู้แล้ว” จี้ชิงชิงเช็ดน้ําดื่มจากริมฝีปาก จากนั้นนางก็ค่อยๆ ลุกขึ้นก่อนที่จะมองไปยังทิศที่มณฑลยู่ตั้งอยู่ในตอนนี้ใบหน้าของนางไม่ได้แสดงอารมณ์โกรธเกรี้ยวอะไรออกมา

“นี่มันก็สายมากแล้ว พวกเราควรจะเดินทางต่อไปเลยดีไหมท่านแม่ทัพ?”

“อย่าได้รีบร้อนไป รออีกหน่อย”

“รอ?” รองแม่ทัพทั้งสี่ต่างก็งุนงง ทุกคนได้ยอมแพ้ที่จะปกป้องมณฑลยู่ไปเป็นที่เรียบร้อยแล้วแล้วทําไมทุกคนถึงยังไม่รีบเดินทางกัน?

“การหนีทหารถือเป็นโทษสถานหนัก ท่านแม่ทัพ ถ้าหากพวกเรายังไม่รีบหนีพวกเราจะต้องดูกประหารแน่”

“การต่อสู้มันช่างไร้ความหมาย” จี้ชิงชิงตอบกลับมา

ในตอนนั้นเองชายผู้ใช้ดาบชุดเขียวก็เดินเข้ามาหาทุกคนอย่างช้าๆ ตัวเขาเดินมาจากป่าไผ่ที่อยู่ทางตอนใต้

ใบหน้าของรองแม่ทัพทั้งสี่เปลี่ยนสีไปในทันที ทุกคนกลับมารวมตัวใกล้ๆ กับจี้ชิงชิงก่อนที่จะชักดาบออกมา

จี้ชิงชิงเหลือบมองไปที่ชายผู้ใช้ดาบชุดเขียว “ถอยกลับมาซะ”

“ท่านแม่ทัพ?”

“ข้ารู้ดีว่าตัวเองกําลังทําอะไร” จี้ชิงชิงพูดย้ํา

รองแม่ทัพทั้งสี่ได้ถอยได้ด้านหลังนางแทน

จี้ชิงชิงได้เผชิญหน้ากับชายผู้ใช้ดาบชุดเขียวจากในระยะไกล “เจ้าอยู่ที่นี่เองอย่างงั้นเหรอ?”

“เมื่อข้าได้ให้สัญญา ข้าก็จะไม่คืนคําได้” ชายผู้ใช้ดาบชุดเขียวได้ยิ้มจางๆ

จี้ชิงชิงพูดต่อ “ข้าจะรักษาสัญญาณที่มีไว้กับเจ้าข้าหวังว่าพวกเราจะไม่ต่อรองอะไรกันอีก”

ยู่ฉางตงตอบกลับ “เมื่อข้าได้พูดอะไร ข้าก็จะทําตามนั้น เมื่อข้าได้ทําอะไร ข้าก็จะทําต่อไป ตั้งแต่ที่เจ้าออกมาจากมณฑลยู่ เจ้าก็ไม่อยู่ในรายชื่อของข้าอีก”

เมื่อได้ยินแบบนั้นรองแม่ทัพทั้งสี่ก็รู้ตัวตนของชายผู้ใช้ดาบชุดเขียวได้ในทันที เมื่อไม่นานมานี้มีข่าวมาว่า ยอดฝีมือผู้ใช้ดาบคนหนึ่งกําลังคิดที่จะเลียนแบบดาบปีศาจ เขาคนนั้นตั้งใจสร้างรายชื่อขึ้นมาเหมือนกับที่ยู่ฉางตงเคยทํา มันเป็นรายชื่อของผู้ที่อยู่ในมณฑลยู่ ทุกคนที่มีชื่อต่างก็ถูกสังหาร จี้ชิงชิงและรองแม่ทัพทั้งหมดต่างก็มีชื่ออยู่ในนั้น และเพราะแบบนั้นรองแม่ทัพทั้งหมดที่เหลือจึงรู้สึกกลัวจนกินไม่ได้นอนไม่หลับ พวกเขาไม่คิดมาก่อนว่าชายผู้ใช้ดาบจะเป็นยอดฝีมือลึกลับคนนั้น

“เจ้ารู้ไหมทําไมข้าถึงสัญญากับเจ้าว่าข้าจะออกจากมณฑลยู่?” จี้ชิงชิงถามด้วยรอยยิ้ม

“เพราะอะไรล่ะ?”

“เพราะวิธีการเคลื่อนไหวของเจ้า วิธีที่เจ้าได้ทําอะไรหลายๆ อย่าง วิธีการพูดหรือแม้แต่วิธีการเคลื่อนไหวของเจ้ามันคล้ายกับผู้ที่ข้าชื่นชอบน่ะ” จี้ชิงชิงตอบกลับมาอย่างตรงไปตรงมา

จี้ชิงชิงเหลือบมองไปที่ชายผู้ใช้ดาบก่อนจะพูดต่อ “เจ้าคงคิดว่าผู้ที่อยู่แต่ในสนามรบอย่างข้า จะไร้หัวใจอย่างงั้นสินะ? เจ้าน่ะคิดผิดแล้วล่ะ….ชายผู้ที่ข้าตามหาที่เป็นผู้ที่คู่ควรกับจี้ชิงชิงเขาเป็นคนเดียวที่เหมาะสมพอที่จะกลายเป็นผู้ชายของข้า แต่ถึงแบบนั้นเขาก็มาจากศาลาปีศาจลอย

ฟ้า พวกเราต่างก็มาจากคนละฝ่าย…สีหน้าของเจ้าทําไมเป็นแบบนั้นกัน? เจ้ากําลังคิดดูถูกข้าอย่างงั้นเหรอ?”