My Disciples Are All Villains - ตอนที่ 495

ตอนที่ 495 ข้ามขั้น

ติดตามแฟนเพจอัพเดทข่าวสารอ่านนิยายก่อนใครได้ที่ FB: ND Translate นิยายแปลไทย

สู่โจวใช้พลังจากเคล็ดวิชาอักษรสวรรค์ทั้งหมดเพื่อรักษาเส้นพลังลมปราณพิเศษทั้งแปดของธิดาหอยสังข์ พลังที่ลูโจวได้ใช้รักษาถูกผสานหลอมรวมเข้ากับร่างกายของสาวน้อยพลังที่หลอมร วมเข้ากับร่างกายซ้ําแล้วซ้ําเล่าทําให้ธิดาหอยสังข์กลายเป็นผู้ฝึกยุทธขึ้นสังหรณ์หยั่งรู้ไปอย่างง่ายดาย

ลูโจวลูบเคราในขณะที่คิดทบทวนเกี่ยวกับเรื่องนี้ แม้แต่ตัวเขาเองก็คาดไม่ถึง นี่มันเกิดอะไรขึ้นกัน?

หมิงหยินยังคงคุกเข่าอยู่บนพื้น ตัวเขาหวาดกลัวเกินกว่าจะกล้าพูดอะไร

ในทางกลับกันหยวนเอ๋อในตอนนี้หยุดร้องไห้แล้ว นางกําลังจ้องมองมายังธิดาหอยสังข์

ไม่ว่าจะคิดยังไงลูโจวดูเหมือนจะไม่พบคําตอบ แม้ว่าตัวเขาจะมีประสบการณ์และความรู้มากว่าพันปีก็ตาม แต่มันก็ไม่ได้ช่วยอะไรตัวเขาเลย “ไม่น่าเชื่อ”

หมิงซี่หยินมองไปที่ผู้เป็นอาจารย์ด้วยความสับสน “ท่านอาจารย์ ตอนนี้สาวน้อยอาการเป็นไง?” ตัวเขาเหลือบมองดูธิดาหอยสังข์ที่กําลังนอนอยู่บนเตียงอย่างลับๆ หมิงหยินสัมผัสได้ว่าสาวน้อยคนนี้เริ่มหายใจได้อย่างราบรื่นแล้ว ดูเหมือนว่านางจะไม่ตกอยู่ในอันตรายแล้วนั่นเอง

เมื่อหมิงซูหยินเห็นผู้เป็นอาจารย์ขมวดคิ้วและกําลังยุ่งอยู่กับการใช้ความคิด ตัวเขาก็ลุกขึ้นยืนก่อนที่จะเหลือบมองไปที่เตียง หมิงหยินที่ตรวจชีพจรของสาวน้อยก็ได้แต่เบิกตากว้าง “สวรรค์!”ผลลัพธ์ที่ได้เหมือนกับสิ่งที่ลูโจวได้สัมผัส “นี่มันขั้นสังหรณ์หยั่งรู้”

หมิงหยินตกใจจนกระโดดถอยหลังกลับมา “ท่านอาจารย์ หรือว่านางจะเป็นสายลับจากสํานักอื่นกัน? นางจงใจที่จะซ่อนพลังวรยุทธที่มีเอาไว้อย่างงั้นเหรอ?”

หมิงหยินไม่คิดที่จะรอคําตอบของลูโจว ตัวเขาส่ายหัวก่อนที่จะปฏิเสธความคิดของตัวเอง “ไม่มันไม่สมเหตุสมผลเลยสักนิด การที่จะส่งผู้ฝึกยุทธขั้นสังหรณ์หยั่งรู้มาเป็นสายลับมันไม่มีเหตุผลเลยสักนิด

หยวนเอ๋อตกใจ “ศิษย์พี่สี่ หอยสังข์ตายแล้วอย่างงั้นเหรอ?”

“นางยังไม่ตาย นางสบายดี..ตอนนี้นางมีพลังวรยุทธอยู่ที่ขั้นสังหรณ์หยั่งรู้แล้ว”

“วรยุทธขั้นสังหรณ์หยั่งรู้ว”

“นางมีวรยุทธขั้นสังหรณ์หยั่งรู้ได้โดยไม่ผ่านการฝึกฝนร่างกาย…”

ไม่ต้องสงสัยเลยว่าธิดาหอยสังข์เข้าสู่ขั้นสังหรณ์หยั่งรู้ได้ยังไง แม้แต่ลูโจวเองก็ยังหาเหตุผลไม่ได้ ถ้าหากนางมาจากโลกสมัยใหม่ จะบอกว่านางเรียนข้ามชั้นก็ว่าได้ อันที่จริงแล้วมันน่ากลัวกว่าการเรียนข้ามชั้นซะด้วยซ้ํา การที่ใครสักคนจะสามารถเรียนข้ามชั้นได้นั่นก็เพราะคนๆ นั้นมีพื้นฐานที่แน่นกว่านักเรียนทั่วไป ธิดาหอยสังข์ไม่มีพื้นฐานอะไร แต่สุดท้ายแล้วนางก็สามารถข้ามผ่านการฝึกฝนร่างกายและเข้าสู่ขั้นสังหรณ์หยั่งรู้ได้โดยตรง แม้แต่หยวนเอ๋อที่มีพรสวรรค์ในการฝึกยุทธเองก็ไม่อาจทําแบบนี้ได้

ลูโจวยังคงใช้ความคิดอยู่ ในตอนนั้นเองผู้อาวุโสทั้งสี่ก็ปรากฏตัวขึ้น

“สวัสดี ท่านปรมาจารย์”

ลูโจวหยุดคิด ตัวเขาพูดออกมาอย่างใจเย็น “เข้ามาสิทุกคน”

ผู้อาวุโสทั้งสี่เดินเข้ามาในห้อง พวกเขามองไปรอบๆ ตัว ทุกคนสามารถคาดเดาได้ทันทีว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ในเวลาเดียวกันทุกคนก็เหลือบมองมายังสาวน้อยที่กําลังนอนอยู่บนเตียง

“เกิดอะไรขึ้น?” ซูยู่ชูถามออกมาด้วยความสงสัย

“ให้ข้าได้ตอบแทนเถอะ” หมิงหยินยกมือขึ้นมา ในตอนนี้ตัวเขาดูกระตือรือร้นที่จะเล่า เรื่องที่เกิดขึ้นต่อหน้าผู้อาวุโสทั้งสี่หมิงหยินได้กระแอมออกมา “นางเป็นอัจฉริยะอัจฉริยะจริงๆ ! อัจฉริยะที่ไม่มีใครเทียบเคียงได้…นางสามารถเข้าสู่ขั้นสังหรณ์หยั่งรู้ได้โดยตรง…อย่าหาว่าข้าบ้าเลยนะ แต่มันคือความจริง”

เจ้านี่กําลังพูดถึงอะไรกัน? ทุกคนไม่เข้าใจสิ่งที่หมิงหยินพูด ในตอนที่หมิงซูหยินสงบสติอารมณ์ลงผู้อาวุโสทั้งสี่ก็ได้รับฟังเรื่องราวที่เกิดขึ้นได้ ทุกคนต่างก็อ้าปากค้างและอัศจรรย์ใจ ไม่เคยมีผู้ฝึกยุทธคนไหนสามารถไปสู่ขั้นสังหรณ์หยั่งรู้ได้โดยที่ไม่ผ่านการฝึกฝนร่างกาย

ผู้อาวุโสเดินไปที่เตียงก่อนที่จะตรวจสอบเส้นพลังลมปราณทั้งแปดของธิดาหอยสังข์

แม้แต่ผู้อาวุโสทั้งสี่เองก็รู้สึกงุนงงกับสิ่งที่เกิดขึ้น พวกเขาไม่เข้าใจเช่นกัน

ลูโจวลูบเคราของตัวเองก่อนที่จะเหลือบมองไปยังผู้อาวุโสทั้งสี่ “ผู้อาวุโสฝาน มีความคิดเห็ นอะไรไหม?”

“เอ่อ…” ใบหน้าของฝานลี่เทียนกระตุก ตัวเขาพูดออกมาพร้อมรอยยิ้ม “ข้าแน่ใจว่าผู้อาวุโสเล้งจะต้องรู้”

เล้งลั่วตอบต่อไปด้วยน้ําเสียงอันนิ่งสงบ “ผู้อาวุโสฮั่วเจ้าตอบคําถามนี้ซะเถอะ”

“ข้า? ข้าคิดว่าถ้าหากปล่อยให้ผู้อาวุโสซูได้ตอบ พวกเราจะต้องได้คําตอบที่ดีแน่…” ฮั่วจงหยางรีบก้าวถอยหลัง

ซูยู่ชูขมวดคิ้ว “เจ้าเฒ่าทั้งสามคนกําลังกลั่นแกล้งข้าซึ่งเป็นผู้หญิงคนเดียว พวกเขากล้าทําแบบนี้ได้ไง? ช่างไร้ยางอายอะไรแบบนี้!”

แต่ถึงแบบนั้นซูยู่ชูก็พอจะรู้เรื่องเกี่ยวกับเรื่องนี้ ดังนั้นนางจึงตอบไป “ข้าไม่คิดเลยว่านางจะไม่เคยผ่านการฝึกฝนร่างกาย

เมื่อทุกคนได้ยินแบบนั้นจ้องมองไปที่ซูยู่ชู

“อะไรทําให้เจ้าพูดแบบนั้นได้?” ลูโจวลูบเครา ตัวเขาจ้องมองซูยู่ชูอย่างมีความหวัง

“ท่านได้รักษาเส้นพลังลมปราณทั้งแปดของสาวน้อยด้วยวิธีการที่แปลกใหม่ ท่านปรมาจารย์และเพราะการเสริมพลังจากพวกเราทั้งสี่คนทําให้สาวน้อยคนนี้ข้ามผ่านการฝึกฝนร่างกายใน เวลาอันสั้นจากพลังอันมหาศาลได้”

“แต่ร่างกายของนางก็ไม่ได้แข็งแรงอะไร นางไม่ต่างจากมนุษย์ธรรมดาซะด้วยซ้ํา” หมิงซี่หยินยังคงสงสัย

“พลังของท่านปรมาจารย์และพลังของพวกเราทั้งสี่ต่างก็ส่งเสริมซึ่งกันและกัน และเพราะแบบนั้นพวกเราจึงสามารถทะลวงจุดตันเถียน จุดกักเก็บพลังลมปราณของสาวน้อยคนนี้ได้ เป็นเพราะพลังของพวกเราทุกคนจึงได้พบกับผลลัพธ์เช่นนี้” ซูยู่ชูที่พูดเสร็จคารวะไปที่ลูโจว “แน่นอน นี่เป็นเพียงแค่การคาดเดาของข้าเท่านั้น”

“การที่จะเข้าสู่ขั้นสังหรณ์หยั่งรู้โดยใช้เงื่อนไขเช่นนี้ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย”

ฝานลี่เทียนพูดต่อ “ถ้าหากเป็นเช่นนั้นสาวน้อยคนนี้ก็อาจจะเป็นอัจฉริยะยอดนักฝึกยุทธที่หาตัวได้ยากในทุกๆ พันปีอย่างงนสินะ?”

“ถูกต้อง…” ซูยู่ชูรีบตอบรับ

หมิงซูหยินเหลือบตามองทุกคน หลังจากที่พูดคุยกันเป็นเวลานานทุกคนก็สรุปออกมาในทางเดียวกัน

ฮั่วจงหยางก้าวมาที่ด้านหน้าก่อนที่จะโค้งคํานับ “ท่านปรมาจารย์…ข้ายินดีที่จะรับนางเป็นลูกศิษย์เองข้าจะทําทุกอย่างเพื่อสั่งสอนนางด้วยทุกสิ่งที่มี ได้โปรดรับคําขอของข้าเถอะท่านปรมาจารย์!”

เล้งถั่วพูดต่อ “เจ้าคิดจะสั่งสอนเด็กสาวให้ต่อสู้โดยใช้เคล็ดวิชาป้องกันกระดองเต่าของเจ้านะเหรอ? ข้าคิดว่าเด็กสาวคนนี้เหมาะที่ใช้ฝึกฝนเคล็ดวิชาเต่พรางตัวมากกว่า ข้ารับประกันได้ว่านางจะต้องเป็นยอดฝีมือผู้ใช้วิชาเต่พรางตัวได้แน่”

ฝานลี่เทียนพูดต่อด้วยน้ําเสียงที่ไม่พอใจ “ข้าไม่คิดว่าเคล็ดวิชาเต่พรางตัวและวิชาการป้องกันของฮั่ววูเด้จะแตกต่างอะไรกัน…ด้วยพรสวรรค์ของนาง นางควรจะเรียนรู้วิชาผนึกพลังกับข้ามากกว่า นางจะต้องกลายเป็นผู้มีพลังอวตารดอกบัวเก้ากลีบได้แน่!”

ซูยู่ชูเพิ่งจะเข้าร่วมกับศาลาปีศาจลอยฟ้าได้ไม่นาน แต่เมื่อนางเห็นพรสวรรค์ที่สาวน้อยคนนี้มี นางก็รู้สึกอยากจะรับสาวน้อยเป็นศิษย์เช่นกัน ระหว่างซูยู่ชูและสาวน้อยต่างก็เป็นหญิงสาวเหมือ นกัน สาวน้อยคนนี้เหมาะที่สุดแล้วที่จะรับมรดกแห่งลัทธิขงจื้อจากซูยู่ชูการที่จะต้องตายโดยที่ไม่ ได้ส่งต่อวิชาทั้งหมดคงจะเป็นเรื่องที่น่าเสียดายจนไม่อาจตายตาหลับแน่ “ข้าข้าเอง…”

ก่อนที่ซูยู่ชูจะพูดจบ ลูโจวก็ยกมือขึ้นมาเพื่อที่จะสงบสติอารมณ์ทุกคน “พอแล้ว”

ทั้งห้องเงียบลง

ในตอนนี้ไม่มีอะไรแน่นอน ทุกคนกําลังต่อสู้กันเพื่อแย่งชิงสาวกที่มีพรสวรรค์อยู่ เมื่อจู่โจวเหลือบมองทุกคน ผู้อาวุโสทั้งหลายก็ไม่กล้าที่จะพูดอีกต่อไป “ข้าจะเตรียมการสําหรับนางเอง…วันนี้พอก่อน”

ผู้อาวุโสทั้งสี่โค้งคํานับก่อนจะจากศาลาทางใต้ไป

ที่ด้านนอกศาลาทางใต้ ทั้งสี่คนต่างก็ถอนหายใจก่อนจะส่ายหัว

“น่าเสียดายที่อัจฉริยะอย่างนางไม่อาจเป็นสาวกของข้าได้” ฝานลี่เทียนพูดออกมาอย่างเสียดาย

“อย่าได้คิดมากไป เมื่อมีท่านปรมาจารย์อยู่ พวกเราคงจะไม่ได้รับโอกาสนั้นแน่”

ทุกๆ คนตกตะลึง ทุกคนลืมคิดเกี่ยวกับลูโจวไปเลยภายในห้อง

ลูโจวมองไปที่ธิดาหอยสังข์ที่ยังปลอดภัยดี อันที่จริงตัวเขาคิดจะรับนางให้เป็นศิษย์ของตัวเองแต่การรับศิษย์คนอื่นไม่ได้เป็นประโยชน์อะไรกับตัวเขาอีกต่อไป อันที่จริงมันจะยิ่งทําให้ลูโจวเสียสมาธิมากกว่า

ตามลําดับที่จีเทียนเด้ใช้ในการรับศิษย์ สาวกทั้งเก้าคนต่างก็มีความเกี่ยวข้องกับบทกวี แล้ว ถ้าหากคู่โจวรับศิษย์คนที่สิบที่ชื่อว่าหอยสังข์ นั่นไม่ได้หมายความว่าทุกสิ่งทุกอย่างที่ทํามาจะเปลี่ยนแปลงไปอย่างงั้นเหรอ?

“ดูแลนางซะ” ลูโจวสั่งการออกมา

“ค่ะ ท่านอาจารย์

ลูโจวตัดสินใจที่จะไขความลับที่อยู่เบื้องหลังของนางก่อน ทําไมดวงตาแห่งสัจธรรมถึงมองไม่เห็นข้อมูลอะไรนาง? นางกลายเป็นผู้ฝึกยุทธขั้นสังหรณ์หยั่งรู้ได้ยังไง? นางมาจากที่ไหน? แล้วนางจะไปไหนกันแน่?

สองวันต่อมา

การต่อสู้ของมณฑลจิงก็ได้เริ่มต้นขึ้น

ด้วยการสนับสนุนจากสํานักเผิงไหลทําให้สํานักอเวจีโจมตีเมืองมณฑลจึงได้ด้วยการนําทัพของยู่เฉิงไห่

หวางชื่อเจียและยู่เฉิงไห้ต่างก็เป็นยอดฝีมือผู้มีพลังอวตารดอกบัวแปดกลีบ นอกจากนี้ยั่วจงหยางและสาวกคนอื่นๆ ของสํานักอเวจียังมียอดฝีมืออีกมากมายอยู่ด้วย

มณฑลจึงได้ตกอยู่ในความโกลาหล ภายในเวลาไม่ถึงสามวัน ทหารของมณฑลจิงทั้งหมดก็ถูกตีแตก สํานักอเวจีในตอนนี้ชิงความได้เปรียบและครอบครองคฤหาสน์ของแม่ทัพเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

ภายในคฤหาสน์ของแม่ทัพ

ยู่เฉิงไห้ในตอนนี้รู้สึกดีมากขึ้นกว่าในวันก่อนมาก ตัวเขาได้พูดกับหวางชื่อเจียอย่างอารมณ์ดี “ขอบคุณพีชื่อเจียจริงๆ เพราะพี่แท้ๆ พวกเราถึงเอาชนะเหวินชูได้”

หวางชื่อเจียโบกมือปฏิเสธก่อนจะตอบกลับมา “ข้าไม่ได้ทําอะไรทั้งนั้น เป็นเพราะพลังอนุสรณ์สรวงสวรรค์แห่งความมืดของเจ้าทําให้ข้าได้เปิดหูเปิดตาข้าจริงๆ วิธีที่เจ้าใช้เพื่อเขย่าขวัญคนทั่วทั้งดินแดนด้วยกระบี่มันช่างน่าทึ่งมาก”

ทุกคนต่างก็ว่ากันว่าพลังวรยุทธที่ยู่เฉิงไห่มีมันลึกล้ํามากแค่ไหน แต่ถึงแบบนั้นมันก็มีไม่กี่ คนเท่านั้นที่จะเคยเห็นพลังกับตาตัวเอง

หลังจากที่สู้รบร่วมกับยู่เฉิงไห่ด้วยกันมา หวางซื่อเจียก็มั่นใจว่าการจะเอาชนะยู่เฉิงไห้ได้ ไม่ใช่เรื่องง่าย

“ถ้าหากท่านต้องการอะไรแล้วล่ะก็ พี่ชื่อเจีย บอกข้ามาเถอะ ข้าจะยินดีทําอย่างเต็มที่เพื่ อท่าน” ยู่เฉิงไห่พูดต่อ

หวางชื่อเจียในตอนแรกมีคําขออะไรต่างๆ มากมาย แต่เมื่อตัวเขาคิดถึงดอกบัวทองคําที่จีเทียนเด่มี ตัวเขาก็เลือกที่จะปฏิเสธแทน “ไม่จําเป็นจะต้องขอบคุณข้าหรอก พวกเราเป็นสหายกัน การที่สหายต้องช่วยเหลือกันไม่ใช่เรื่องแปลก..” ทันทีที่พูดจบ หวางซื่อเจียก็ได้ไอก่อนจะกระอักเลือดออกมา

“พี่ชื่อเจีย!” ยู่เฉิงไห่ที่เห็นแบบนั้นรีบร้องเรียก

“ข้าไม่เป็นไร แม่ทัพเหวินชูคนนั้นไม่สามารถที่จะเอาชนะข้าได้โดยตรง เพราะแบบนั้นเขาเลยลอบโจมตีข้าช่างน่ารังเกียจซะจริง!”

ในขณะนั้นเองฮั่วจงหยางก็รีบเข้ามาในคฤหาสน์ ตัวเขาคารวะก่อนจะพูดขึ้น “ท่านเจ้าสํานักพวกเราได้ค้นหารอบคฤหาสน์ทุกซอกทุกมุมแล้ว เหวินชูในตอนนี้หนีไปแล้วครับ!”

เมื่อได้ยินเช่นนั้นยู่เฉิงไห่ก็พูดออกมาด้วยน้ําเสียงที่หนักแน่น “ตามหาเขาซะ ต่อให้ต้องพลิกเมืองทั้งเมืองหาก็ต้องทํา!”

“ครับ ท่านเจ้าสํานัก!” ฮั่วจงหยางรีบโค้งคํานับ

ในขณะเดียวกัน ณ ทางตอนเหนือของมณฑลจิง ในตอนนี้มีทหารติดอาวุธกว่าหลายคนกําลังวิ่งหนี

“แม่ทัพเหวิน ทางนี้ถ้าหากพวกเดินไปทางตามช่องทางหน้าพวกเราจะถึงแม่น้ําสวรรค์แน่ข้าเตรียมเรือเอาไว้ที่นั่นแล้ว”

ชายชราคนหนึ่งถูกประกบเอาไว้ ชุดเกราะของเขาเสียหายอย่างหนัก ใบหน้าของเขาได้ รับบาดเจ็บชายคนนี้ก็คือหนึ่งในแปดแม่ทัพใหญ่ แม่ทัพเหวินชูผู้ปกป้องเมืองมณฑลจิงนั่นเอง

เหวินซูมองไปที่มณฑลจิงก่อนที่จะส่ายหัว “ข้าจะไม่พักจนกว่าจะได้แก้แค้น”

ทันทีที่พูดจบ ในตอนนั้นเองก็มีเสียงอันเยือกเย็นดังขึ้นมาจากต้นไม้เหนือทุกคน “ข้าต้องขอโทษด้วย”