My Disciples Are All Villains - ตอนที่ 440

ลูกศรที่ถูกยิงออกมาถูกยิงออกมาอย่างเรียบง่าย มันไม่ได้มีพลังพิเศษอะไรมากนัก มีเพียงแสงสีฟ้าจางๆ เท่านั้นที่ดูต่างไป เมื่อเทียบกับลูกศรที่ยิงโดยยอดมือธนูท่ามกลางป่ามืด มันเป็นลูกศรที่เรียวบางกว่าด้วยซ้ำ

 

ปรมาจารย์เต๋า จือหยวนเจ้าสำนักแห่งสำนักเซียนสวรรค์ได้รับบาดเจ็บสาหัสจากฮั๊ววู่เด๋ามาก่อนแล้ว ตอนนี้สภาพของจือหยวนใกล้ตายไปมากกว่าครึ่ง ก่อนที่เขาจะเสียชีวิตสิ่งเดียวที่จือหยวนพอจะทำได้นั่นก็คือการใช้งานเครื่องรางทั้งหมดที่ตัวเขามี

 

การยิงลูกศรครั้งนี้ทำให้ผู้ฝึกยุทธจากสำนักทั้งเจ็ดที่ซ่อนอยู่เงียบไปชั่วครู่ แม้ว่ามันจะเป็นลูกศรที่ดูเรียวบางแต่ถ้าหากฟังจากเสียงของลูกศรที่บินผ่านอากาศ มันเป็นเสียงที่คนทั่วไปไม่อาจจะเข้าใจได้

 

โดยปกติแล้วหลังจากที่ผู้ฝึกยุทธสามารถควบคุมพลังลมปราณของตนเองได้ พวกเขาก็มักจะเปลี่ยนรูปร่างของมันให้กลายเป็นกระบี่, ดาบ, พลังฝ่ามือ ยิ่งพลังที่ถูกปล่อยออกมาเดินทางไปไกล พลังลมปราณที่ถูกปล่อยก็จะถูกแรงลมกัดเซาะจนเบาบางลง

 

เพราะเหตุนั้นเองในตอนที่มือธนูทั้งหลายใช้การโจมตีระยะไกล พวกเขาก็มักจะสร้างลูกธนูให้หนาและใหญ่เสมอ มันเป็นการป้องกันการกัดเซาะนั่นเอง แต่อย่างไรก็ตามพลังงานสีฟ้าจางๆ ดูแตกต่างออกไป มันเรียวบางและประณีตกว่าพลังลูกศรการโจมตีทั่วๆ ไป มันสามารถเจาะชั้นพลังงานและร่างกายของยอดฝีมือได้ ลูกศรที่ถูกยิงออกมามันถูกอัดแน่นพลังมาจากภายใน ฮั๊วยู่จิงจะสามารถปล่อยการโจมตีที่ทรงพลังขนาดนี้ได้เลยอย่างงั้นเหรอ? ผู้ที่มีพลังอวตารดอกบัว 3 กลีบสามารถทำได้ถึงขั้นนี้เชียว? มันแทบจะเป็นไปไม่ได้เลยที่นางจะเป็นผู้ปล่อยการโจมตีออกมา

 

หลังจากที่เงียบไปชั่วครู่หนึ่ง ผู้ฝึกยุทธจากสำนักใหญ่ทั้งเจ็ดก็กลับมารู้สึกตัวอีกครั้ง

 

ร่างที่ไร้ชีวิตของจือหยวนและผู้ฝึกยุทธทั้ง 5 ที่ถูกจู่โจมต่างนิ่งสงบ พวกเขาไม่สามารถบินได้อีกต่อไป ทุกคนล้มลงไปกับพื้น

 

…

 

“ติ้ง! สังหารเป้าหมายสำเร็จ ได้รับรางวัลแต้มบุญ: 1,500”

 

“ติ้ง! สังหารเป้าหมายสำเร็จ ได้รับรางวัลแต้มบุญ: 50”

 

เมื่อลู่โจวได้รับการแจ้งเตือน ตัวเขาก็ได้แต่ส่ายหัว ผู้ฝึกยุทธทั้ง 5 ที่ถูกการโจมตีด้วยมีพลังวรยุทธต่ำเตี้ย ลู่โจวหันหลังกลับมาก่อนที่จะคืนธนูจันทราให้กับฮั๊วยู่จิงไป ฮั๊วยู่จิงได้แต่อ้าปากค้างจ้องมองตัวเขา ลู่โจวที่เห็นแบบนั้นก็ได้พูดเตือนสติ “รับไปซะสิ”

 

“ข้า…ค่ะ” ฮั๊วยู่จิงรีบรับธนูกลับไปก่อนที่จะรีบโค้งคำนับ

 

“เจ้าควรจะใช้ลูกศรพลังงานที่เหมาะสมเมื่อเจ้ายิงลูกศรอย่างรวดเร็ว แต่ถ้าหากเจ้ายิงลูกศรเพียงแค่ลูกเดียวเจ้าควรจะใช้สมาธิไปกับการยิงให้มากขึ้น” ลู่โจวได้ให้คำแนะนำ

 

“ขอบคุณท่านปรมาจารย์ที่ชี้แนะ” สิ่งที่ฮั๊วยู่จิงได้เห็นมีประโยชน์กับการฝึกฝีมือมาก ในการยิงธนูก่อนหน้านี้ นางมักจะยิงธนูให้รวดเร็วและทรงพลังมากที่สุด มีบ่อยครั้งที่เป้าหมายของนางอยู่ไกลจนเกินไป แต่ถึงแบบนั้นนางก็ยังใช้ลูกศรขนาดใหญ่ มันเป็นการกระทำที่ใช้พลังเกินกว่าเหตุนั่นเอง

 

“ท่านปรมาจารย์จะไม่โจมตีต่อหรอคะ?” หลังจากที่ได้ความรู้ใหม่ เป็นธรรมดาที่ฮั๊วยู่จิงจะอยากเห็นการแสดงฝีมือของยอดฝีมืออีก

 

ลู่โจวได้พลิกฝ่ามือข้างขวาของตัวเอง ในตอนนั้นอาวุธนิรนามก็ได้ปรากฏตัวขึ้น

 

ก่อนที่ฮั๊วยู่จิงจะทันได้ถามอะไรต่อ ในตอนนั้นอาวุธนิรนามก็ได้กลายเป็นธนูขนาดเล็กไปซะแล้ว “นี่คือ…”

 

“ธนูนิรนาม” ลู่โจวตอบในขณะที่จ้องมองไปยังสนามรบ

 

ฮั๊วยู่จิงรู้สึกตื่นเต้น นางจ้องมองไปที่ธนูนิรนามที่มีขนาดเล็กกว่าธนูจันทราของตัวนางเอง นางที่เห็นธนูเพียงชั่วครู่รู้ได้ทันทีว่าธนูของลู่โจวนั้นเหนือกว่านางมาก สุดท้ายอาวุธระดับสรวงสวรรค์ก็ยังมีความแตกต่างกันอยู่ดี

 

ลู่โวลูบเคราในขณะที่รอคอยโอกาส

 

พลังวิเศษจากเคล็ดวิชาอักษรสวรรค์รวมกับอาวุธระดับสรวงสวรรค์ พลังที่ได้จะต้องจัดการกับผู้ฝึกยุทธจากสำนักใหญ่ทั้งเจ็ดได้แน่

 

ในขณะที่กำลังมองหายอดฝีมือจากสำนักใหญ่ทั้งเจ็ด ลู่โจวก็ได้พึมพำกับตัวเอง “มีเพียงแค่ทัพหน้าที่ปรากฏตัวออกมาสินะ ถ้าหากพวกเจ้าชอบเล่นซ่อนหา ข้าก็จะเล่นด้วยเอง”

 

ธนูที่ยิงมาจากความมืด?

 

ฮั๊วยู่จิงขมวดคิ้วในตอนแรก ในไม่ช้านางก็เข้าใจว่ามันเป็นเรื่องธรรมดาทั่วไป เป็นธรรมดาที่มือธนูจะใช้การโจมตีจากระยะไกลให้เกิดประโยชน์ จู่โจมศัตรูจากที่อันมืดมิด ก่อนหน้านี้นางได้เล็งยิงธนูในที่เปิดจนเกินไป นางเกือบจะถูกยอดมือธนูของฝ่ายศัตรูสังหารก็เพราะเหตุผลนั้น เป็นเพราะคำพูดของลู่โจวที่ผ่านประสบการณ์และความคิดอันกว้างขวางทำให้ฮั๊วยู่จิงได้เรียนรู้สิ่งใหม่

 

…

 

ในขณะเดียวกัน

 

หลังจากที่จือหยวน เจ้าสำนักเซียนสวรรค์ได้เสียชีวิต ฮั๊ววู่เด๋าก็กลับมาอย่างปลอดภัยได้ อย่างไรก็ตามก่อนหน้านี้ตัวเขาได้ใช้พลังลมปราณอย่างมหาศาลไปกับการโจมตี เมื่อฮั๊ววู๋เด๋ากลับมาถึง ตัวเขาเดินโซเซเล็กน้อยก่อนที่จะตั้งหลักได้อีกครั้ง

 

ซู่ฮ่องกงรีบประคองฮั๊ววู่เด๋า “น่าทึ่งจริงๆ วิชากระดองเต่าของท่านได้เปิดโลกทัศน์ของข้าให้กว้างขึ้นจริงๆ”

 

ฮั๊ววู่เด๋าไม่มีเวลาที่จะตอบรับอะไรคำเยินยอของซู่ฮ่องกง ตัวเขาหันกลับไปมองที่ห้องโถงใหญ่ของศาลาปีศาจลอยฟ้าอย่างหงุดหงิด

 

กองกำลังพันธมิตรจากเจ็ดสำนักใหญ่ค่อยๆ บุกเขามาอย่างช้าๆ

 

ผู้อาวุโสทั้ง 9 แห่งสำนักหยุนรู้สึกโล่งใจที่กำลังสนับสนุนเดินทางเข้ามา

 

เล้งลั่วมองไปข้างหน้าก่อนที่จะพูดขึ้น “ต้วนมู่เฉิง, สาวน้อย กลับไปซะเถอะ!”

 

“ข้าจะไม่ถอย” หยวนเอ๋อจ้องมองไปที่คู่ต่อสู้ของนาง

 

“ผู้อาวุโสเล้งล ท่าน่ะใช้พลังมากเกินไปแล้ว ท่านควรกลับไปจะดีกว่า ข้ากับศิษย์น้องเล็กจะจัดการเรื่องทั้งหมดเอง” ต้วนมู่เฉิงพูดก่อนที่จะลอยขึ้นไปบนอากาศ ตัวเขาได้บินไปอย่างสง่างามพร้อมกับหอกราชันย์

 

หยวนเอ๋อบินตามไปติดๆ

 

รถม้าลอยฟ้าได้หยุดบิน

 

“ตาแก่จีอยู่ไหน?”

 

ต้วนมู่เฉิงที่ได้ฟังแบบนั้นได้ยกหอกราชันย์ก่อนที่จะถามออกมา “เจ้าเป็นใครกัน?”

 

“ข้าคือเฟิงชิงแห่งสำนักเจินชาง”

 

ใกล้กันนั้นมีเสียงของใครอีกคนดังขึ้นจากรถม้าลอยฟ้า “ส่วนข้าเจ้าสำนักเฮ้งชู หนิงเหลียง”

 

“ข้าเจ้าอาวาสจากวิหารแห่งความโชคดี เหมี่ยวหยิน”

 

“ข้าเจ้าสำนักเจ็ดดวงดารา เจียหยวน”

 

“ข้าเจ้าสำนักดวงหฤทัย หลิวรู่ชี”

 

“และข้าศิษย์คนแรกแห่งสำนักต้วนหลิน จินหาน”

 

ผู้นำของเจ็ดสำนักใหญ่อยู่ที่นี่กันหมดแล้ว นอกเหนือจากจือหยาน เจ้าสำนักเซียนสวรรค์ที่เสียชีวิตไปก่อนหน้านี้ ภายในรถม้าลอยฟ้าทั้ง 6 ต่างก็ลอยอยู่เหนือเหล่าศิษย์สาวกทั้งหลาย กองกำลังที่บุกจู่โจมในครั้งนี้เทียบเหนือกว่ากองกำลังที่จู่โจมภูเขาทองก่อนหน้ามาก

 

ต้วนมู่เฉิงที่เห็นแบบนั้นได้พูดออกมาอย่างไม่สบอารมณ์ “เจ้ากล้าที่จะยั่วยุศาลาปีศาจลอยฟ้าครั้งแล้วครั้งเล่า เจ้าคิดว่าศาลาปีศาจลอยฟ้าจะใจดีไม่ตอบโต้เลยอย่างงั้นสินะ?”

 

เฟิงชิงที่ได้ฟังแบบนั้นหัวเราะก่อนที่จะพูดออกมา พวกเราทุกคนที่นี่ต่างก็เสียคนสำคัญให้กับศาลาปีศาจลอยฟ้าไป พวกเจ้าไม่เพียงแต่จะฆ่าพวกเขาอย่างไร้ปรานี พวกเจ้าพุ่งเป้ามาที่สิบสำนักใหญ่ด้วย แม้แต่สำนักหยุนเองพวกเจ้าก็ไม่คิดละเว้น พวกเจ้ามีอะไรจะแก้ตัวไหมล่ะ?

 

 

“เลิกพูดไร้สาระได้แล้ว!” ต้วนมู่เฉิงอดไม่ได้ที่จะพูดออกมา ตัวเขาได้แกว่งหอกราชันย์อย่างไม่สบอารมณ์ ในตอนั้นเองพลังลมปราณก็เริ่มโคจรรอบตัวของต้วนมู่เฉิงก่อนที่จะไปยังปลายหอกมากยิ่งขึ้น

 

ปั๊ง! ปั๊ง! ปั๊ง!

 

เฟิงชิงที่ยืนอยู่ในรถม้าได้ปล่อยฝ่ามือออกมา

 

พลังแผ่สวรรค์ที่ไหลเหมือนกับสายน้ำได้เข้าปะทะกับหอกราชันย์ที่กำลังปัดป้องพลังทั้งหมด

 

ในช่วงเวลาที่แสนสำคัญนี้ไม่มีใครกล้าพูดอะไรอีก ในตอนนี้สำนักฝ่ายธรรมะและอธรรมต่างก็แตกหักกันอย่างสมบูรณ์แบบ การแตกหักไม่ได้เกิดขึ้นในชั่วข้ามคืน สุดท้ายแล้วความบาดหมางทุกอย่างก็ได้ทำให้ทั้งสองฝ่ายต้องต่อสู้กันอยู่ภายในสนามรบแห่งนี้

 

“บอกให้มหาวายร้ายจีแสดงตัวออกมาซะ!”

 

เหล่าสาวกด้านล่างต่างก็ใช้อาวุธฟาดพื้นอย่างพร้อมเพรียงกัน

 

ก๊อง! ก๊อง! ก๊อง!

 

เสียงกึกก้องได้ดังไปทั่วหุบเขาทอง

 

…

 

เล้งลั่วมองไปที่ดวงจันทร์ ค่ำคืนนี้ได้กลายเป็นค่ำคืนแห่งความวุ่นวายไปแล้ว ศาลาปีศาจลอยฟ้าจะรอดพ้นจากการทดสอบนี้ไปได้ยังไงกัน? ถ้าหากดูจากขนาดกองทัพของศัตรู เล้งลั่วที่เห็นแบบนั้นสูญเสียความเชื่อมั่นอย่างมาก ถ้าหากตัวเขาอยู่ที่นี่คนเดียวและมีพลังวรยุทธสมบูรณ์ดี เล้งลั่วก็คงจะหนีไปนานแล้ว แต่น่าเสียดาย เล้งลั่วไม่ใช่คนเดียวที่อยู่ที่นี่

 

…

 

ในขณะที่ผู้ฝึกยุทธหลายคนกำลังลอยไปหาต้วนมู่เฉิง

 

การต่อสู้ของทั้งสองฝ่ายก็เริ่มต้นขึ้นอีกครั้ง

 

เหล่ายอดฝีมือหลักของสำนักใหญ่ทั้งเจ็ดยังไม่คิดที่จะแสดงตัวออกมาง่ายๆ พวกเขาต่างก็ซัดพลังฝ่ามือเข้าใส่ต้วนมู่เฉิงเป็นครั้งคราว

 

ปั๊ง! ปั๊ง! ปั๊ง!

 

ต้วนมู่เฉิงกวัดแกว่งอาวุธเพื่อที่จะป้องกันการโจมตีทั้งหมดเอาไว้ ความสนใจของฝ่ายศัตรูดูเหมือนจะอยู่ที่เขาแต่เพียงผู้เดียว

 

“ฮั๊ววู่เด๋าไม่สามารถต่อสู้ได้อีกต่อไป เล้งลั่วเองก็คงจะเช่นกัน ในตอนนี้เหลือแค่สาวกของศาลาปีศาจลอยฟ้าแล้ว มีเพียงแค่สาวกที่เหลือเท่านั้นที่พวกเราควรกังวล”

 

“ไม่มีอะไรจะต้องกลัว เจ้าพวกนั้นไม่ได้มีพลังอวตารดอกบัวถึง 5 กลีบด้วยซ้ำไป”

 

“ข้าอยากที่จะรู้จริงๆ ว่ามหาวายร้ายเฒ่าจะซ่อนตัวไปอีกนานแค่ไหน…” หลิวรู่ชีเจ้าสำนักดวงหฤทัยพูดขึ้น ในตอนที่ตัวเขาแสดงตัวออกมาจากรถม้า ในตอนนั้นเองก็มีลูกศรพลังงานสีฟ้าจางๆ พุ่งออกมาจากศาลาปีศาจลอยฟ้าในทันที

 

พรึ๊บ!

 

เสียงธนูที่เสียดสีกับลมมันชัดเจนจนทำให้ทุกคนได้ยิน

 

เมื่อหลิวรู่ชีเห็นแบบนั้น ตัวเขาก็ได้พูดออกมาด้วยน้ำเสียงอันหนักแน่น “ข้าน่ะไม่ได้โง่เง่าเหมือนกับจือหยวน!”

 

จือหยวนได้รับบาดเจ็บสาหัสในตอนที่ถูกโจมตี ในขณะที่หลิวรู่ชีแข็งแรงดีทุกอย่าง ไม่มีทางที่ตัวเขาจะไม่สามารถป้องกันตัวเองจากลูกศรพลังงานที่เรียวบางนี้ได้ หลิวรู่ชีปรับท่าทางเล็กน้อย แต่ในตอนนั้นลูกศรก็ได้เปลี่ยนวิถีด้วยเช่นกัน มันเป็นลูกศรที่ทำเหมือนกับล็อกเป้ามาที่ตัวเขา

 

สาวกจากสำนักใหญ่ทั้งเจ็ดจ้องมองไปที่หลิวรู่ชี

 

หลิวรู่ชียกแขนขึ้น ตัวเขาได้สร้างเกราะพลังงานปกป้องด้านหน้าของตัวเองเอาไว้ พลังที่ว่าได้เปล่งประกายแสงสีทองออกมา

 

หวืออ!

 

ลูกศรพลังงานเจาะทะลุเกราะพลังลมปราณไปอย่างง่ายดาย

 

ดวงตาของหลิวรู่ชีเบิกกว้างในขณะที่จับจ้องไปยังศาลาปีศาจลอยฟ้า “นี่มัน…”

 

บรรยากาศกลับมาแปลกประหลาดอีกครั้ง

 

“เจ้าสำนักหลิว!”

 

“เจ้าสำนักหลิว เกิดอะไรขึ้นกัน?”

 

เรื่องทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วจนเกินไป หลิวรู่ชีไม่ทันจะได้เห็นลูกศรพลังงานที่พุ่งผ่านอกของตัวเขาไป

 

“นี่มันฝีมือของยอดมือธนูแห่งศาลาปีศาจลอยฟ้า ฮั๊วยู่จิงอย่างงั้นเหรอ?”

 

“เป็นไปไม่ได้! นางไม่มีทางแข็งแกร่งได้ถึงเพียงนี้แน่!

 

 

“บัดซบ! ศาลาปีศาจลอยฟ้าเองก็ยิงธนูมาจากที่มืด!”

 

‘เกิดอะไรขึ้นกัน?’

 

‘มันไม่ใช่เรื่องปกติหรือไงกันที่สำนักฝ่ายอธรรมจะใช้วิธีการแบบนี้?’

 

เหล่าสาวกจากศาลาปีศาจลอยฟ้าต่างก็คิดกับตัวเอง

 

แม้ว่าแสงจันทร์ในค่ำคืนนี้จะไม่ได้ส่องแสงสว่างมากนัก แต่ทุกคนก็มองเห็นหลิวรู่ชีเจ้าสำนักดวงหฤทัยตกลงจากรถม้าได้ดี

 

“น่าทึ่งจริงๆ แม่นางฮั๊ว!” ฝานซงได้พูดยกย่องออกมาในขณะที่ลอยอยู่บนอากาศ

 

“หุบปากซะ! ถ้าหากไม่มีอะไรจะพูดก็เก็บปากของเจ้าเอาไว้เถอะ!”

 

ตู๊ม!

 

หลิวรู่ชีร่วงหล่นสู่พื้น

 

เหล่าสาวกจากสำนักใหญ่ทั้งเจ็ด และสาวกจากสำนักย่อยต่างก็ยืนมองหลิวรู่ชีที่กำลังตกลงสู่พื้น