My Cold and Elegant CEO Wife - ตอนที่ 702 หัวใจที่แหลกสลาย (2)

　　หลินเสวี่ยลากกระเป๋าเดินทางเดินออกจากบ้านอย่างไร้จุดหมายตอนนี้เป็นเวลาเที่ยงคืนในช่วงฤดูหิมะ ซึ่งมีทั้งลมแรงและหิมะตก
　　เกล็ดหิมะที่ร่วงหล่นจากท้องฟ้าทำให้มันดูหนาวเย็นกว่าที่ควรจะเป็น
　　หลินเสวี่ยไม่รู้สึกหนาวแม้แต่น้อยเพราะในใจของเธอแข็งทื่อจากความรู้สึกที่พังทลาย
　　พ่อของหลินเสวี่ยต้องการลูกชายเพื่อสืบทอดวงศ์ตระกูลดังนั้นเขาจะมีเมียน้อย พ่อของเธอเคยแม้กระทั่งไล่เธอออกจากบ้านเพราะเธอเป็นลูกสาว
　　เธอมีชีวิตวัยเด็กที่ไม่มีความสุขและไม่เคยรู้สึกปลอดภัยเธอเกลียดและกลัวผู้ชายมากนั่นคือเหตุผลที่เธอพยายามเรียนอย่างหนักและเข้ามหาวิทยาลัยที่ดีที่สุดจนและกลายเป็นนักศึกษาดีเด่นที่มีผลการเรียนเป็นเลิศ　　หลินเสวี่ยไม่เคยมีแฟนมาก่อนในชีวิตเนื่องจากปมชีวิตในวัยเด็กของเธอเธอปฏิเสธการเข้าหาของผู้ชายทุกคนรวมถึงการนัดบอดทั้งหลาย หลังจากจบการศึกษาจากมหาวิทยาลัยเธอทุ่มเททั้งเวลาและพลังงานทั้งหมดในการทำงานเท่านั้น
　　การขาดความอบอุ่นและความกลัวที่ถูกทอดทิ้งจากพ่อส่งผลให้เธอกลายเป็นโรคย้ำคิดย้ำทำและหวาดระแวงไม่เชื่อใจผู้ชาย เธอเคยขยะแขยงผู้ชายและไม่แม้แต่จะแตะเนื้อต้องตัวผู้ชาย
　　เธอต้องแต่งงานกับฉิงเฟิงเนื่องจากการบังคับทางอ้อมของพ่อเธอครั้งแรกที่พบหน้า เธอไม่ชอบเขาแม้แต่น้อย ไม่สิ เธอไม่ชอบผู้ชายเลยสักคนมากกว่า
　　แต่ทว่าน้ำหยดลงหินสักวันหินก็ยังกร่อนได้นับประสาอะไรกับผู้หญิงคนหนึ่ง หัวใจที่ที่ถูกเธอแช่แข็งเอาไว้เริ่มละลายลงอย่างช้าๆจากการใช้ชีวิตร่วมกันและมีปฏิสัมพันธ์กัน ตลอดจนผ่านร้อนผ่านหนาวมาด้วยกับฉิงเฟิงจิตใจที่เย็นชาของเธอค่อยๆจางหายไป เธอเริ่มยอมรับเขาและตกหลุมรักเขาในที่สุด
　　เธอคิดอยู่หลายครั้งว่าจะทอดกายให้ฉิงเฟิงแต่มีเหตุไม่คาดฝันเกิดขึ้นตลอดจนต้องรอจนกว่าจะถึงวันแต่งงาน
　　เธอฝันอยู่เสมอถึงวันที่เข้าพิธีแต่งงานอย่างสมบูรณ์แบบกับฉิงเฟิงที่มีเพื่อนฝูงพ่อแม่ญาติพี่น้องมาร่วมแสดงความยินดี ไม่ใช่เพียงมีแค่ใบจดทะเบียนสมรสเท่านั้น
　　มันเป็นความฝันของเธอและผู้หญิงทุกคนที่จะได้ใส่ชุดแต่งงานและผ้าคลุมหน้าตลอดจนสวมแหวนแต่งงาน มันคือสัญลักษณ์ของความรัก
　　เหลือเวลาอีกครึ่งสองสัปดาห์ก็จะถึงวันงานแต่งงานของเธอกับเขาพวกเขาวางแผนจะใช้ชีวิตร่วมกัน หลับนอนด้วยกัน มีลูกด้วยกัน เพื่อให้เป็นครอบครัวที่แท้จริง
　　แต่ตอนนี้ทุกสิ่งทุกอย่างเป็นแค่เพียงความฝันเนื่องจากการตั้งท้องของหลิวหรูหยาน　　หลิวหรูหยานและฉิงเฟิงมีอะไรกันมานานแล้วจนหลิวหรูหยานตั้งท้องเธอกำลังจะคลอดในไม่ช้า มันเหมือนกับมีเข็มเหล็กนับล้านแทงเข้าที่หัวใจของหลินเสวี่ย หัวใจของเธอเจ็บปวดรวดร้าวที่สุดในชีวิต หยาดน้ำตาหลั่งไหลออกมาไม่หยุดที่ใบหน้าของเธอ
　　เธอพบว่าสุดท้ายแล้วผู้ชายที่เธอรักและไว้ใจที่สุดในชีวิตทรยศเธอเขามีลูกกับผู้หญิงอีกคนหนึ่ง เธอเจ็บปวดและเสียใจยิ่งกว่าตอนที่ปู่ของเธอเสียชีวิต
　　หิมะเริ่มหนาขึ้นและหนาขึ้น…
　　พื้นดินเริ่มเปลี่ยนเป็นสีขาวโพลนและลื่นมาก
　　มีผู้คนเพียงไม่กี่คนที่อยู่บนถนนของเมืองตงไห่ในช่วงดึกและหิมะตกเช่นนี้มันเงียบสงัดมาก
　　หลินเสวี่ยเดินต่อไปเรื่อยๆอย่างไร้จุดหมายพร้อมกับกระเป๋าเดินทางของเธอบนถนนที่ว่างเปล่าเธอยังคงร้องไห้ด้วยหัวใจที่บอบช้ำ　　มีเส้นกั้นบางๆระหว่างความรักและความเกลียดชังความรักลึกซึ้งของเธอที่มีต่อฉิงเฟิงกลับกลายเป็นความเกลียดชังที่รุนแรงเช่นกัน
　　หากไม่ได้รักแต่แรกก็จะไม่มีความเกลียดชัง
　　เมื่อผู้หญิงคนหนึ่งเกลียดชังผู้ชายอย่างลึกล้ำก็เป็นเพราะว่าเธอเคยรักเขามากจากก้นบึ้งของหัวใจ
　　หิมะตกหนักปิดกั้นถนนบางส่วนแต่หลินเสวี่ยก็ยังคงเดินต่อไปอย่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุดเดิน
　　เธอเดินอย่างไม่รู้เหนือรู้ใต้จนมาถึงชานเมือง
　　แถบชานเมืองเต็มไปด้วยหิมะสีขาวโพลนเธอคิดในใจว่า ที่ของเธออยู่ที่ไหน เธอจะไปที่ไหน
　　เธอไม่รู้อะไรเลยไม่หิว ไม่รู้สึกหนาว และไม่รู้ว่าอนาคตของเธอจะเป็นอย่างไรต่อไป　　หลินเสวี่ยเดินต่อไปอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อยด้วยกระเป๋าเดินทางเพียงหนึ่งใบจนกระทั่งเธอมาถึงหน้าภูเขาที่ปกคลุมไปด้วยหิมะ
　　เธอเริ่มรู้สึกหนาวสั่นแต่เธอก็จะไม่หันหลังกลับเพราะด้านหลังของเธอคือทิศทางของเมืองตงไห่ เมืองที่เธอจากมา เมืองที่เธอต้องการทิ้งไว้เบื้องหลังพร้อมกับชายที่ทำลายหัวใจของเธอ
　　หลินเสวี่ยเริ่มปีนขึ้นไปบนภูเขาที่นี่เธออยู่เพียงลำพังจึงไม่ต้องกังวลว่าจะร้องไห้ดังแค่ไหน
　　นี่เป็นภูเขาที่ไม่ค่อยมีใครรู้จักและมีเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่เคยมาที่นี่เนื่องจากความสูงชันของมัน
　　หลินเสวี่ยเริ่มปีนขึ้นไปเธอเป็นคนเดียวท่ามกลางความขาวโพลนของหิมะของธรรมชาติระหว่างท้องฟ้าและผืนดิน
　　แต่เมื่อเธอไปถึงจุดหนึ่งเธอก็ลื่นและกลิ้งลงมา　　เธอกลิ้งชนต้นไม้หลายต้นระหว่างที่ไถลลงมาต้องขอบคุณฤดูหนาวที่เต็มไปด้วยหิมะ หินแข็งก้อนใหญ่ที่หลินเสวี่ยกระแทกถูกหิมะปกคลุมจนไม่เป็นอันตรายต่อชีวิต มิฉะนั้นเธออาจจะต้องตายจากแรงกระแทก
　　แต่ถึงแม้จะมีหิมะหนารับแรงกระแทกแต่ร่างของเธอก็ยังคงได้รับบาดเจ็บมากมายจากการตกหน้าผา ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยรอยขีดข่วนจากกิ่งไม้ เสื้อผ้าของเธอฉีกขาดและร่างกายของเธอก็เต็มไปด้วยเลือด
　　ปึง!
　　ร่างกายของหลินเสวี่ยล้มลงอยู่ใต้หน้าผาและศีรษะของเธอกระแทกต้นไม้เธอรู้สึกวิงเวียนขณะที่เลือดไหลออกจากหน้าผากและไหลนองไปทั่วเสื้อผ้าของเธอ
　　“
　　ชั้นกำลังจะตาย
　　…….”
　　หลินเสวี่ยเริ่มสติเลือนรางเธอไม่สามารถลืมตาได้และมีเลือดไหลไม่หยุด ตามมาด้วยอาการเจ็บปวดเฉียบพลันตามร่างกายของเธอ
　　ผู้หญิงที่สวยที่สุดของเมืองตงไห่ผู้หญิงที่งดงามราวกับหิมะบริสุทธิ์ตอนนี้ถูกปกคลุมไปด้วยเลือด
　　“
　　อืม…มันก็คงไม่เลวร้ายหรอกมั้งถ้าจะต้องตาย
　　ชั้นไม่อยากเห็นหน้าคนที่ทำร้ายจิตใจคนนั้นอีกแล้ว…”
　　เธอพึมพำด้วยเสียงต่ำและดูอ่อนล้า
　　เธอนอนกองกับหิมะด้วยดวงตาพร่าเลือนที่มองขึ้นไปบนท้องฟ้าในขณะที่ความคิดของเธอกำลังล่องลอยออกไป
　　“
　　บางทีเขา… เขาจะได้อยู่กับหลิวหรูหยาน
　　, 　　นังจิ้งจอกคนนั้นหลังจากที่ชั้นตาย”
　　“
　　แต่… ทำไมหัวใจของชั้นถึงเจ็บปวดมากขนาดนี้
　　“
　　“
　　เขา… เขาจะคิดถึงชั้นมั้ยถ้ารู้ว่าชั้นตายแล้ว
　　”
　　“
　　คงไม่หรอกมั้ง…
　　เขาเป็นถึงราชันหมาป่าผู้ปกครองทวีปเขามีผู้หญิงที่งดงามชื่นชมเขามากมาย ชั้นคงเป็นแค่ผู้หญิงคนหนึ่งในจำนวนผู้หญิงมากมายที่ผ่านเข้ามาในชีวิตของเขา…”
　　“
　　ลาก่อนผู้ชายเพียงคนเดียวที่ชั้นรัก
　　, 　　ลาขาดแล้วผู้ชายที่ชั้นเกลียด
　　“
　　“
　　ชั้นหวังว่าชาติหน้าจะไม่ต้องมาเจอคุณอีกมันเหนื่อย…เหลือเกินกับการที่ต้องรู้สึกทั้งรักทั้งชังคุณ…..”
　　เสียงพึมพัมของหลินเสวี่ยเริ่มอ่อนลงจนเงียบไปเธอนอนอยู่บนกองหิมะใต้หน้าผาเหมือนนางฟ้าที่กำลังนอนหลับ
　　เกล็ดหิมะที่ตกลงมาหมุนวนอยู่รอบๆตัวหลินเสวี่ยราวกับว่าพวกมันกำลังพยายามที่จะบอกเล่าเรื่องราวที่น่าเศร้าของเธอ
　　…
　　จู่ๆฉิงเฟิงที่กำลังเดินออกจากวิลล่าของหลิวหรูหยานก็รู้สึกเจ็บปวดเฉียบพลันในหัวใจเขารู้สึกราวกับว่ามีบางสิ่งที่สำคัญกำลังหลุดออกจากชีวิตของเขา
　　อั่ก
　　!! 　　เขากระอักเลือดออกจากปากและรู้สึกเจ็บที่หัวใจอย่างรุนแรงเขาทรุดลงกับพื้นก้มตัวลงด้วยความเจ็บปวด
　　โชคดีที่เขาออกจากวิลล่าของหลิวหรูหยานมาแล้วมิฉะนั้นเธอจะต้องตกใจแน่นอนถ้าได้เห็นเขาในสภาพนี้
　　เขาเพิ่งจะกินข้าวที่นั่นมื้อเดียวทำไมกระอักเลือดออกมา
　　“เฮ้ย! วูฟคิง นายโอเคมั้ย เมื่อกี้ยังดีๆอยู่เลยทำไมจู่ๆกระอักเลือดออกมาแบบนี้ ?” เมื่อกัวซื่อเว่ยเห็นสภาพฉิงเฟิง เขาก็เต็มไปด้วยความตกใจ
　　ในความคิดของกัวซื่อเว่ยฉิงเฟิงแข็งแกร่งมาก เขาสามารถจัดการกับยอดฝีมือเหนือสวรรค์ได้อย่างง่ายดาย เขาไม่เข้าใจว่าทำไมจู่ๆถึงกระอักเลือดได้
　　“หะ…หัวใจ หัวใจของฉันเจ็บปวดมาก”
　　ใบหน้าของฉิงเฟิงดูซีดเซียวมากเขากระอักเลือดออกมาอีกครั้งและรู้สึกเหมือนกับว่าสิ่งล้ำค่าที่สุดในชีวิตของเขากำลังหลุดออกไปจากชีวิต
　　��