My Cold and Elegant CEO Wife - ตอนที่ 628

ตอนที่ 628 ราชันผู้ได้ทราบข่าวร้าย

แปล Tarhai

” ชายหนุ่มคนนั้นทรงพลังมาก เขาล้มโจวอี้ได้ด้วยการชกเพียงหมัดเดียว !”

“ฉันไม่เห็นเลยว่าเขาออกหมัดอย่างไร ฉันเห็นแค่ภาพติดตาสีม่วงๆจากนั้นโจวอี้ก็ลอยละลิ่วไปแล้ว !”

” หลี่ฉิงเฟิง… เดี๋ยวนะ ! ฉันคิดว่าฉันเคยได้ยินชื่อนี้มาก่อน เขาต้องเป็นท่านปูหลี่แห่งเมืองตงไห่คนนั้นแน่อน ! เขาแข็งแกร่งมาก !”

ฝูงชนเริ่มพูดคุยกันหลังจากเห็นโจวอี้ถูกล้มอย่างง่ายดาย มีบางคนที่รู้เรื่องวงการใต้ดินและได้ยินชื่อท่านปูหลี่มาก่อน

ทุกคนกำลังมองไปที่ฉิงเฟิงด้วยความตกใจ พวกเขาไม่คิดว่าวันนี้จะมีโอกาสได้เป็นประจักษ์พยานต่อความแข็งแกร่งของท่านปูหลี่

“เคล็ดวิชาจากคัมภีร์จักรพรรดิยุทธ์นี่แข็งแกร่งอย่างแท้จริง”

มองผิวเผินแล้วอึ้งเฟิงไม่ได้แสดงความรู้สึกใดๆออกมา แต่ในใจนั้นเขามีความสุขมาก

เมื่อตอนที่ลู่เต๋ซางมอบคัมภีร์นี้ให้แก่ฉิงเฟิง เขากล่าวว่าวิทยายุทธ์ในคัมภีร์เล่มนี้สามารถเอาชนะผู้ฝึกยุทธ์ที่อยู่ในระดับใกล้เคียงกันได้อย่างง่ายดาย

แน่นอนว่าถ้าหากฉิงเฟิงต้องเผชิญหน้ากับคนที่อยู่ในระดับขั้นสูงกว่ามากๆเขาก็ต้องพ่ายอย่างแน่นอน แต่เขาก็ยังสามารถหลบหนีได้อย่างปลอดภัย

หมัดทลายศิลาของนิกายหมัดเหล็กนั้นกล่าวได้ว่าเป็นเป็นวิชาสามัญทั่วไปในหมู่วิทยายุทธต่างๆ เมื่อมาเปรียบเทียบกับวิชาจากคัมภีร์จักรพรรดิยุทธ์ของฉิงเฟิงแล้วมันก็เหมือนสวรรค์กับโลก จึงเป็นเหตุผลว่าทำไมโจวอี้ถึงพ่ายแพ้ยับเยินด้วยหมัดเดียว

“ฉันจำได้ว่าแกบอกให้ฉันคุกเข่าและขอขมาใช่ไหม ?” ฉิงเฟิงเดินไปหาโจวอี้และกล่าวอย่างไร้อารมณ์

ถึงแม้ว่าเขาจะพูดชัดถ้อยชัดคำอย่างไร้อารมณ์ แต่น้ำเสียงของเขาก็เต็มไปด้วยจิตสังหาร มันทำให้โจวอี้ขวัญผวา

“หลี่ฉิงเฟิง เรื่องในวันนี้เป็นความผิดของข้าเอง ลืมทุกอย่างและจบๆกันไปดีไหม ?”

โจวอี้กล่าว เขาไม่มีทางยอมคุกเข่าอย่างแน่นอน

ฉิงเฟิงกล่าว “ตลกดี คิดจะจบก็จบกันง่ายๆแบบนี้น่ะหรือ ? พวกนายเป็นฝ่ายเริ่มก่อนทั้งนั้นฉันจะให้โอกาสนายอีกครั้ง คุกเข่าและขอขมาซะ ไม่งั้นฉันจะทำลายตันเถียนของนาย”

“หลี่ฉิงเฟิง เข้าเป็นลูกศิษย์ของนิกายหมัดเหล็ก บีบคั้นกันแบบนี้แกอยากจะเป็นศัตรูกับทั้งนี้กายข้าหรือไง !?” ใบหน้าของโจวอี้เปลี่ยนไปและเริ่มข่มขู่ฉิงเฟิง

ตันเถียนเป็นส่วนที่สำคัญที่สุดของผู้ฝึกยุทธ์ มันส่วนที่เก็บพลังงานทั้งหมดเอาไว้ ถ้าหากมันถูกทำลาย ผู้ฝึกยุทธ์คนนั้นจะกลายเป็นคนพิการและไม่อาจฝึกยุทธ์ได้อีกต่อไป มันเปรียบเทียบได้กับการทำลายแขนขาของคนปกติ คนๆนั้นจะเหมือนตายทั้งเป็น

“อย่าเอานิกายหมัดเหล็กมาข่มขู่ฉัน ถ้าแกไม่ยอมขอโทษ ฉันจะลงมือเดี๋ยวนี้”

ฉิงเฟิงกล่าว เขาไม่สนใจนิกายหมัดเหล็ก

โจวอี้ตกตะลึง เขาไม่คิดว่าฉิงเฟิงจะไม่แยแสต่ออำนาจของนิกายหมัดเหล็กแม้แต่น้อย

โจวอี้รู้สึกเสียใจอย่างสุดซึ้ง เขาพยายามจะออกหน้าช่วยพ่อกับน้องชาย แต่ไม่คาดคิดเลยว่าเขาจะเป็นฝ่ายโดนอัดแทน

เมื่อเวลาผ่านไปโจวอี้ก็ยังไม่คุกเข่า ฉิงเฟิงจึงยกมือขวาขึ้นและกล่าวว่า “ในเมื่อแกไม่ยอมคุกเข่า ฉันจะทำลายตันเถียนแกซะ”

“ไม่ๆๆ ! ได้โปรดอย่า … ฉันจะคุกเข่า …” โจวอี้กล่าวอย่างหวาดกลัว

ถึงแม้ว่าเขาจะสูญเสียชื่อเสียงจากการยอมคุกเข่าให้ผู้อื่น แต่เขาก็ยังคงเป็นผู้ฝึกยุทธ์ต่อไปนอกจากคนที่มุงดูเหล่านี้ก็ไม่มีใครรู้เรื่องในวันนี้อีก เมื่อเขาออกไปจากที่นี่เขาก็ยังคงเป็นที่ยอมรับ

โจวอี้ก็ไม่ใช่คนโง่ หลังจากเปรียบเทียบข้อดีและข้อเสียแล้ว เขาคิดว่าการยอมเสียชื่อเสียงดีกว่าตายทั้งเป็นจากการถูกทำลายตันเถียน

จากนั้นโจวอี้ก็คุกเข่าลงและขอขมา สร้างความตกใจให้กับทุกคนทั่วบริเวณ

” พี่ใหญ่คุกเข่า ?” ใบหน้าของโจวชางจืดชืด ร่างกายของเขาสั่นสะท้านด้วยความกลัว

ในความคิดของโจวชาง พี่ใหญ่ของเขาเป็นนักสู้ผู้ยิ่งใหญ่ เขาเป็นลูกศิษย์ของนิกายหมัดเหล็กซึ่งเป็นผู้ฝึกวิทยายุทธ์ พี่ของเขาคือแบบอย่างเสมอมา

แต่ตอนนี้ภาพลักษณ์ที่ยิ่งใหญ่ของพี่ชายถูกทำลายไม่เหลือชิ้นดีด้วยน้ำมือของหลี่ฉิงเฟิง

หลังจากที่ลิ้งเพิ่งเห็นโจวอี้มีเลือดไหลออกจากศีรษะจากการโขกศีรษะขอขมา ฉิงเฟิงก็ปล่อยวางเรื่องนี้ เขาเดินออกจากห้องและมองไปที่โจวอี้เจียนกับโจวชาง ซึ่งการจ้องมองนี้ทำให้พวกเขาต้องคุกเข่าลงบนพื้นด้วยความหวาดกลัว

ฉิงเฟิงกล่าวว่า “เทียนชี้โทษทีนะที่ทำให้ห้องพังเละเทะหมดแล้ว ให้โจวอี้เจียนจ่ายค่าซ่อมให้ก็แล้วกัน เขาเป็นถึงอาจารย์ใหญ่ของสถาบันศิลปะการต่อสู้คงจะมีเงินไม่น้อย”

ฉิงเฟิงมองไปที่โจวอี้เจียนและถามว่า ” ขัดข้องอะไรไหม ?”

“ไม่ ! ไม่มีปัญหา ผมจะจ่ายค่าซ่อมให้เอง” ใบหน้าของโจวอี้เจียนซีดเผือดและพยักหน้าอย่างต่อเนื่อง

“เสี่ยวเยวี่ยน้อย กลับกันเถอะ ไม่มีเรื่องอะไรแล้ว” ฉิงเฟิงยิ้มและเดินออกจากห้องพร้อมกับจางเสี่ยวเยวี่ย

ส่วนโจวอี้ ถึงแม้ว่าเขากำลังคุกเข่าโขกศีรษะแต่ดวงตาของเขาก็เต็มไปด้วยความเกรี้ยวกราดวันนี้เป็นวันที่น่าอับอายมากที่สุดในชีวิตของเขาและเขาจะไม่มีวันลืม เขาจะต้องนำคนจากนิกายหมัดเหล็กมาแก้แค้นให้จงได้

ในเวลาเดียวกันที่ปาฝนแห่งหนึ่งในทวีปหมาปา (แอฟริกา)

มีบึงขนาดใหญ่ที่เต็มไปด้วยจระเข้ มีจระเข้หลายสิบตัวคลานออกมาจากในบึง และอากาศโดยรอบก็เต็มไปด้วยกลิ่นอายที่น่าหวาดผวา

จระเข้เหล่านี้มีพละกำลังมหาศาล พวกมันพุ่งเข้าหาชายคนหนึ่งที่กำลังนั่งอยู่ริมบึง พวกมันต้องการที่จะเขมือบเขา

ชายผู้นี้รูปร่างสูงใหญ่กำยำและมีผิวขาว ซึ่งตัดกับสีเขียวของบึงอย่างรุนแรง เขามีดวงตาสีฟ้าและมีผมสีบลอนด์

จระเข้อยู่ห่างออกไปเพียงไม่กี่เมตร แต่ชายผู้นั้นก็ยังไม่ขยับไปไหน ดวงตาของเขาปิดสนิทเหมือนกำลังหลับอยู่

จระเข้พุ่งมาถึงด้านหน้าของเขาและกางปากที่ใหญ่โตของมันพร้อมจะที่กัดกระชากและงับหัวของชายผู้นี้ในทันที

ทันใดนั้นเอง ชายผู้นี้ก็เปิดเปลือกตาขึ้นและยื่นนิ้วซื้ออกไปแตะเบาๆที่หัวของจระเข้ภายในอึดใจเดียว หัวของจระเข้ตัวนั้นก็โปงพองขึ้นเหมือนลูกบอลลูนและระเบิดออก มันไม่ได้มีโอกาสแม้แต่น้อยที่จะร่ำร้องก่อนที่จะตาย

ต้องแข็งแกร่งขนาดไหนถึงจะสามารถฆ่าจระเข้ตัวใหญ่ได้ด้วยนิ้วชี้เพียงนิ้วเดียว !?

จากนั้นชายคนนั้นก็ฆ่าจระเข้ที่เหลือทุกตัวด้วยนิ้วชี้เพียงนิ้วเดียว พวกมันทุกตัวที่มาดร้ายต่อเขาต่างก็ตายเรียบ

อากาศโดยรอบเต็มไปด้วยเลือดและน่ากลัวมาก

” ท่านกาโตร์คิง (หวังเอ้ออวี) ข้าน้อยมีข่าวร้ายมารายงาน ราชันเหยี่ยว(หวังอิง)ถูกหลี่ฉิงเฟิงสังหารไปแล้วขอรับ” ทันใดนั้นก็มีเสียงดังขึ้นจากด้านหลังของเขา

“ หวัง = คิง, king, ราชัน”

เอ้ออวี = จระเข้, Alligator*

อิง = เหยี่ยว, Eagle*

หลาง = วูฟ, Wolf *