MPESIH-ระบบจักรพรรดิไร้เปรียบ - ตอนที่ 314

ตอนที่ 314 ไร้ความสามารถ

โดยเฉพาะพวกคนเถือนที่ขึ้นฝั่งเป็นคนแรกพวกเขาทดลบล้าบอกพรากชีวิตไป

พวกเขาถูกลูกศรปักร่าง

ไม่นานทหารม้าคนเถื่อนก็ขึ้นฝั่งนับห้าพันคนแต่แล้ว…

ทุกคนไม่มีข้อยกเว้นทั้งหมดได้กลายเป็นศพหลังจากขึ้นริมฝั่งแม่น้ํา

ทหารม้าทุกคนล้วนถูกลูกศรพรากชีวิตไป

ทหารม้าคนเถื่อนไม่สามารถล่าถอยได้พวกเขาทําได้เพียงแต่พุ่งไปข้างหน้าเท่านั้น

แต่เมื่อพวกเขาหลีกเลี่ยงการโจมตีของฝนลูกศรได้สิ่งที่รอพวกเขาอยู่ก็คือลูกศรเกาทันฑ์ขนาดใหญ่

ภายในเวลาไม่ถึงอึดใจมีผู้คนอย่างน้อย 50,000 คนถูกพรากชีวิต

ส่วนใหญ่ถูกฝนลูกศรตกตายในแม่น้ํา

“นี่…เป็นไปได้ยังไง?”

ถ้วปาหง มองไปที่ฉากนี้ด้วยความตื่นตระหนกสิ่งที่เขาคาดหวังก็คือทหารม้าคนเถื่อนของเขาพุ่งเข้าไปตัดศีรษะกองทัพของศัตรู

แต่…ทําไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้?

เหตุใดทหารม้าของเขาถึงล้มลงที่ริมฝั่งแม่น้ํา?

งมีผู้เสียชีวิตมากกว่า 50,000 คน และ จํานวนยังคงแพร่กระจายไปอย่างรวดเร็ว

เพราะฝนลูกศรบนท้องฟ้าไม่มีท่าทีว่าจะหยุดเลย

เมื่อจู่ซินชู เห็นดวงตาของเขาก็ตื่นตระหนกเช่นเดียวกัน ในฐานะยอดฝีมือระดับ 7 ขั้นปรมาจารย์ แม้แต่เขายังควบคุมอารมณ์ไว้แทบไม่ได้

เขาสูดลมหายใจเข้าลึก และ มองไปที่ ถั่วปาหง”ท่านผู้นํา รีบสั่นถอนทัพเร็วเข้า ตอนนี้ พวกเราไม่สามารถสู้ต่อได้ รอจนกว่าเผ่าฮาร์เรล จะมาถึง พวกเราค่อยบุกโจมตีอีกครั้ง คราวหน้าศัตรูจะต้องแตกพ่ายอย่างแน่นอน”

เดิมที่ ถั่วปาหง เห็นว่า กองทัพของเขา ถูกฝนลูกศรปกคลุมก็คิดจะถอนทัพอยู่แล้ว

แต่เพื่อได้ยิน จ์ซินชู พูดถึง เผ่าฮาร์เรล สีหน้าตื่นตระหนกของเขาก็มืดลง

เขาและหัวหน้าเผ่าฮาร์เรล มีความบาดหมางกันอย่างรุนแรง เขาจะไม่ยอมก้มหัวรอให้อีกฝ่ายมาช่วยเหลืออย่างแน่นอน

เขามองไปที่ ทหารของ ลู่เฟิง ที่อยู่อีกฟากหนึ่งของแม่น้ําก่อนที่จะกัดฟันแน่นและพูดขึ้น”ข้าไม่เชื่อว่านักรบเผ่าถูปาของข้าจะข้ามผ่านไปไม่ได้!

“ทุกคนฟังคําสั่ง นักรบทุกคนข้ามแม่น้ําเฟิงเฮยปาไปด้วยความเร็วสูงสุด หากใครฝ่าฝืนคําสั่งฆ่าไม่เว้น!

“คนที่กล้าถอยฆ่าไม่เว้น!”

“ถั่วปาหง เจ้าคิดจะล้อเล่นกับชีวิตนักรบของเจ้…”

“หุบปาก!”

ถั่วปาหง จ้องมองไปที่ อีกฝ่ายด้วยความโกรธ”ข้าไม่ต้องการให้เจ้ามาสอนข้าว่า ข้า ถั่วปาหงต้องการจะทําสิ่งใด?”

“เจ้า…!”

ทันใดนั้น จู่ซินชู ก็ตะคอกอย่างเย็นชา”ก็ได้,รอให้เจ้าพ่ายแพ้อย่าได้มาหาข้าร้องเรียกให้ช่วยเหลือแล้วกัน!”

แม้ว่า จ์ซินชู จะเป็น อาวุโสใหญ่ของนิกายประตูฉางเหอ แต่เหตุผลที่นิกายประตูฉางเหอสามารถดํารงอยู่ได้นั้นก็คือข้อกําหนดที่ว่าจะไม่แทรกแซงเกี่ยวกับกิจการของชนเผ่าต่าง ๆ

ถึง จู่ซินชู จะให้ความช่วยเหลือ ชนเผ่าถูปา แต่เขาก็ไม่มีสิทธิ์ออกคําสั่งและแทรกแซงการต่อสู้ได้

ยิ่งไม่ต้องพูดถึงการออกคําสั่งหัวหน้าเผ่าอย่างถ้วปาหง

เขาได้แต่เฝ้าดูว่า ถั่วปาหง จะทําเช่นไรในตอนนี้

เมื่อได้ยินคําสั่งของ ถั่วปาหง ทหารม้าคนเถื่อน ไม่กล้าที่จะถอยหนีพวกเขารีบกรูไปข้างหน้า

แต่หลังจากข้ามแม่น้ําไปได้สิ่งที่รอพวกเขาอยู่ก็คือลูกศรและลูกศรขนาดใหญ่จากเครื่องยิงเกาทันฑ์ทุกคนได้ถูกฝังที่ละคนโดยไม่มีข้อยกเว้น

ทหารม้าคนเถื่อน คิดว่าหลังจากคลื่นยิงระลอกแรกหมดไปพวกเขาจะมีโอกาสได้ข้ามแม่น้ําและพุ่งไปยังทัพของศัตรู

อย่างไรก็ตาม พวกเขาไม่ได้คิดว่า ลู่เฟิง จะเตรียมการทั้งหมดสามชั้น แบ่งกันยิง ดังนั้น พวกเขาจึงไม่มีโอกาสที่จะข้ามไปยังกองทัพได้เลย

นี่ไม่ได้เรียกว่าสงครามต่อสู้ด้วยซ้ํา!

มันน่าจะเรียกว่าการสังหารหมู่อยู่ฝ่ายเดียว!

พวกคนเถื่อนนับล้านได้ทยอยพุ่งไปเรื่อย ๆ พวกเขาได้ถูกสังหารไปทีละคน ๆ จนค่อย ๆ ลดลง

ภายในเวลาไม่ถึงสองชั่วโมงทหารม้าคนเถื่อนก็สูญเสียกําลังพลไปอย่างน้อย 300,000 นาย

หลายคนเริ่มที่จะเรียนรู้และฉลาดขึ้นหลังจากข้ามแม่น้ํามาได้พวกเขาก็พยายามซ่อนตัวอยู่ข้างหลังม้าเพื่อหลีกเลี่ยงฝนลูกศรจํานวนมาก

แต่น่าเสียดายที่พวกเขาไม่อาจสลัดเลี้ยงลูกศรเกาทันฑ์ขนาดใหญ่เอาไว้ได้

“ฝ่าบาท พูดไปก็น่าแปลก นี่ก็เกือบสองชั่วโมงแล้ว พวกคนเถื่อนก็สูญเสียกําลังพลไปมากกว่า 300,000 นายแทนที่จะถอยทัพกลับเลือกที่จะบุกอยู่ท่าแดียว ไม่รู้ว่า ถั่วปาหง ผู้นี้กําลังคิดอะไรอยู่?”บนรถม้า ลิโป้ รู้สึก งุนงงมาก

ลู่เฟิง เองก็สั่นศีรษะ”ข้าเองก็ไม่รู้ว่าเขาคิดอะไร แต่มันไม่สําคัญกับข้า”

รอยยิ้มได้ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา”มันจะดีที่สุดถ้าทหารม้าคนเถื่อนเข้าชาร์จโดยไม่สนใจสิ่งใด พวกเราจะได้สังหารพวกมันมากขึ้น ยิ่งพวกมันตายมากเท่าไหร่ การต่อสู้เบื้องหลังเราก็จะง่ายขึ้นเท่านั้น”

“จะดีไปกว่านั้นหาก ถ้วปาหง ลงมานําทัพด้วยตัวเอง พวกเราจะได้สังหารพวกมันทั้งหมดในคราวเดียวฮ่า ฮ่า…”

ในตอนท้าย ลู่เฟิง ได้หัวเราะออกมา

เว้นเสียแต่ว่า ถั่วปาหง จะได้ยิน เช่นนั้นเขาจะต้องรู้สึกโกรธมากอย่างแน่นอน

แต่ ถ้วปาหง เป็นถึงผู้นําเผ่า เขาไม่ได้โง่เช่นนั้น

ท้ายที่สุด ฝ่ายที่ประหลาดใจ กลับเป็น ลู่เฟิง มากกว่า พวกคนเถื่อนสูญเสียทหารม้าไปมากกว่า 300,000 นายแต่ไม่คิดจะหยุดโจมตี กลับกัน พวกเขามีความกล้าหาญที่จะพุ่งเข้ามาเรื่อย ๆ

ราวกับว่าทุกคนไม่เห็นค่าชีวิตของตนเอง

แต่สุดท้ายพวกเขาเหล่านั้นก็กลายเป็นศพ!

มันเป็นเรื่องยากที่จะเชื่อว่ามีผู้นําเผ่าที่ไม่สนใจชีวิตของทหารตัวเองและส่งไปสังเวยให้กับลูกศรจํานวนมาก

หลังจากผ่านไปมากกว่าหนึ่งชั่วโมงก็มีศพมากขึ้น ในแม่น้ําเฟิงเฮยปา เต็มไปด้วยโลหิตสีแดงฉานแทบจะกลายเป็นทะเลเลือด

เลือดของพวกคนเถื่อนได้ย้อมน้ําสีครามให้กลายเป็นสีแดงโดยสมบูรณ์

“ท่านผู้นํา จะต้องถอนทัพแล้ว!”

จู่ซินชู ได้มองไปที่ ถั่วปาหง”ตอนนี้พวกเราสูญเสียทหารเกินครึ่งล้านไปแล้ว หากเป็นแบบนี้ต่อไปมันยากที่จะต่อสู้กันภายหลังและมันยากที่จะรักษาเสถียรภาพของผลลัพธ์ในปัจจุบันเอาไว้ได้ดังนั้นรีบถอนทัพเร็วเข้า!”

ถั่วปาหง หน้าซีดและยังกัดฟันแน่นไม่ออกคําสั่ง

จู่ซินชู ได้เตือนสติอีกครั้ง”ท่านผู้นํา หรือว่าท่านคิดจะปล่อยให้ นักรบของท่าน ตกตายไปเช่นนี้แม้ว่าท่านจะเอาชนะลู่เฟิง ได้ แต่สูญเสียทหารไปมากมาย คิดว่า หลังจากกลับไปที่ทุ่งหญ้าอนาคตเผ่าอื่นๆจะไม่กดดันท่านหรืออย่างไร ? มันจะดีกว่าหากท่านถอนกําลังทหารและรอจนกว่าเผ่าอื่น ๆ จะร่วมกันโจมตีและให้พวกเขากัดกับลู่เฟิงเองเพื่อที่กองทัพของท่านจะได้ไม่ต้องถูกกดดันจากเผ่าอื่น ๆ ในอนาคต”

ดวงตาของ ถั่วปาหง ได้สว่างขึ้น และ รีบสั่งให้ถอนทัพทันที

อันที่จริง ถั่วปาหง ต้องการถอนทัพของเขานานแล้ว แต่เขาไม่ต้องการให้คนนอกเห็นว่าทหารของเขาด้อยกว่าเผ่าฮาร์เรล

ตอนนี้ จ์ซินชู ได้เตือนสติของเขา เขารีบดําเนินการอย่างรวดเร็ว

คําสั่งถอนทัพได้ถูกส่งลงไป

ทหารม้าคนเถื่อนในแม่น้ําเฟิงเฮยปาที่ได้ยินก็พลันหันหลังวิ่งหนี

อย่างไรก็ตามมันไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะถอยหนี มีทหารม้าคนเถื่อนมากกว่าหมื่นคนถูกทิ้งไว้ที่นี่ พวกเขาได้ถูกไล่ล่าก่อนที่จะถอยทัพกลับไปได้สําเร็จ

ฟูว!

“โชคดีที่พวกทหารม้าคนเถื่อนถอยทัพไปแล้ว!”

ลู่เฟิง มองไปที่ พวกเขาด้วยความโล่งใจและพูดขึ้นด้วยรอยยิ้ม”ถ้าพวกเขายังไม่ถอนกําลังทหารและบุกมาต่อเกรงว่าพลธนูของเราก็คงไม่อาจยื้อไว้ได้ต่อแล้ว”