MPESIH-ระบบจักรพรรดิไร้เปรียบ - ตอนที่ 297

ตอนที่ 297 ฮั่วชูปิงตกอยู่ในการปิดล้อม

เดิมพวกคนเถื่อนขาดแคลนลูกศรหยุดปราณมาก

แต่ตอนนี้หลังจากพวกมันยึดครองมณพลเฮยเสียนได้ เนื่องจากเซียงรุ่ยหรานหลบหนีไปโดยไม่มีการต่อต้านใด พวกมันจึงได้ลูกศรหยุดปราณนับแสนดอกในโกดังเก็บของ

ตอนนี้ พวกคนเถื่อนกําลังจะโจมตีเมืองฉางซาน พวกมันจึงให้หน่วยสอดแนมพกลูกศรหยุดปราณมาด้วยกันถูกพวกนักรบฆ่า

ดังนั้นทหารม้าหน่วยสอดแนมทั้งสามร้อยคนจึงมีลูกศรหยุดปราณมากกว่าสามพันดอกเพียงพอที่จะสอยนักรบจํานวนมาก

“โจมตี!”

หัวหน้ามองไปที่ หรานเหมิน และ ฮั่วชูปิง เขาตะโกนพูดด้วยรอยยิ้ม

จ็บ!

เสียงอันแหลมคมของลูกศรหยุดปราณได้แหวกว่ายอากาศพุ่งไปยังหรานเหมินและชั่วชูปิง

หม!

หรานเหมิน ตะคอกออกมาด้วยความโกรธเขาถือหอกสองคมในมือซ้ายและพุ่งเข้าใส่ลูกศรหยุดปราณ

พลังปราณของเขาได้ปะทุออกมาอย่างรุนแรง

สิ่งเหล่านี้เป็นเพียง ลูกศรหยุดปราณธรรมดาที่พบได้มากที่สุด มันไม่มีประโยชน์สําหรับหรานเหมินที่เป็นนักรบระดับ 7 ขั้นเชื่อมจิตวิญญาณ

หากคิดจะปราบปรามหรานเหมิน จะต้องเป็นลูกศรหยุดปราณระดับปฐพีขึ้นไป

แน่นอนว่าหากเป็นลูกศรหยุดปราณนับแสนดอกก็สามารถควบแน่นกลายเป็นรูปแบบลูกศรสามารถยับยั้งหรานเหมินได้

แต่ลูกศรหยุดปราณที่มาจากคนเถื่อนสามร้อยคนนี้เป็นเพียงเรื่องตลกสําหรับหรานเหมิน

“เป็นไปได้ยังไง?”หัวหน้าทีมสอดแนมคนเถื่อนมองไปที่ฉากนี้ด้วยความตะลึงงัน

ทําไมกัน?

นี่คือลูกศรหยุดปราณ เป็นหนึ่งในอาวุธที่ทรงพลังที่สุดของพวกกองทัพ แม้แต่ยอดฝีมืออย่างขั้นปรมาจารย์ก็ยังยากที่จะต้านทาน แต่หรานเหมินกับฮั่วชูปิงกลับสามารถป้องกันมันได้?

สมาชิกหน่วยสอดแนมทุกคนราวกับเห็นผี

“ถอย,รีบถอย!”

หัวหน้าทีมหน่วยสอดแนมไม่ใช่คนโง่ เขาพอจะคาดเดาความแข็งแกร่งของหรานเหมินได้ว่าคงไม่สามารถหยุดได้ด้วยจํานวนคนสามร้อยคน

ดังนั้นเขาจะต้องรีบกลับไปรายงานกองทัพหลักและพามาฆ่าสองคนนี้

“คิดจะหนี?อย่าได้เพ้อฝัน!”

ม้าของฮั่วชูปิงเป็นม้าที่ดี มันเป็นสหายของเขาที่มณฑลเล่ยหยางที่มอบให้ ความเร็วของมันนับว่าเร็วมาก เมื่อเทียบกับม้าพวกคนเถื่อน

“ตายซะ!”

ฮั่วชูปิง ได้เหวี่ยงหอกในมือออกไปด้วยความรุนแรง

ฟวับ!

ร่างของพวกคนเถื่อนหลายสิบคนได้ถูกนั่นเป็นชิ้น ๆ

“ตายซะ,ตาย!”

ฮั่วชูปิ ได้ตะโกนขึ้น ในมือของเขาได้วาดฟันออกไปแทงทะลุร่างคนเถื่อนตรงหน้าซ้ําแล้วซ้ําเล่า

ร่างของพวกคนเถื่อนได้ระเบิดออกเป็นเศษเนื้อกระจุยกระจายเปื้อนเสื้อผ้าของฮั่วชูปิง

อย่างไรก็ตาม แม้ว่าเขาจะแข็งแกร่ง แต่พวกคนเถื่อนก็หนีเร็วมาก ระหว่างที่ฮั่วชูปิง ฆ่าพวกคนเถื่อนเหล่านี้ พวกคนเถื่อนที่อยู่ข้างหลังก็หนีไปไกลแล้ว

หรานเหมินไม่ได้ขยับ เขาสามารถเห็นได้ชัดว่า ฮั่วชูปิงเกลียดชังพวกคนเถื่อนเหล่านี้มากแค่ไหน

ตรงกันข้าม หรานเหมินดีกว่ามาก

เขาถูกบังคับให้ออกจากบ้านเกิดมณฑลเฮยเสียน ญาติเพียงคนเดียวของเขาก็คือแม่ โชคดีที่นางไม่ได้ประสบอุบัติเหตุ

กลับกันสมาชิกในครอบครัวของฮั่วชูปิง ทั้งหมดถูกสังหารโดยพวกคนเถื่อน ความเกลียดชังเหล่านี้ไม่อาจวางลงได้

เมื่อคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ถ้าแม่ของเขาถูกสังหาร บางทีเขาอาจจะบ้าคลั่งกว่าฮั่วชูปิงด้วยซ้ํา

ดังนั้นเขาควรจะปล่อยให้น้องชายของเขาระบายความโกรธที่สะสมมาลงใส่พวกคนเถื่อนทั้งหมด

“ฆ่า!”

“ฆ่า!”

“ฆ่า!”

หอกในมือของฮั่วชูปิงโบกครั้งแล้วครั้งเล่า ทุกครั้งที่โจมตีออกไปย่อมสังหารคนเถื่อนอย่างน้อยห้าถึงหกคน

ยิ่งไปกว่านั้นร่างของพวกคนเถื่อนไม่มีใครเหลือดรอดโดยสมบูรณ์

สภาพที่ดีที่สุดก็คือถูกนั่นออกเป็นสองส่วน

นี่สามารถจินตนาการได้ว่า ฮั่วชูปิงโกรธแค้นพวกคนเถื่อนมากแค่ไหน

ในไม่ช้า คนเถื่อนตรงหน้า ฮั่วชูปิงก็ถูกตัดศีรษะทั้งหมด เขาไม่ลังเลที่จะไล่ตามพวกคนเถื่อนที่หลบหนีไปก่อนหน้านี้

หรานเหมิน ขมวดคิ้วแน่น ที่นี่อยู่ไม่ไกลจากเขื่อนเพิ่งเฮยปา ถ้าฮั่วชูปิงไล่ตามไปเขาจะถูกค้นพบโดยทัพหน้าพวกคนเถื่อนที่นั่นมีทหารอย่างน้อยห้าถึงหกหมื่นนายย่อมไม่ใช่เรื่องดี

ดังนั้นเขาจึงพยายามตะโกนเรียกให้ฮั่วชูปิงหยุด แต่ก็ไม่เป็นผล

“ทหารห้าถึงหกหมื่นนายแล้วอย่างไร แม้จะมีนับล้านข้าก็จะฆ่าพวกมันให้หมด!”

“ดูเหมือนว่า ข้าคงไม่อาจช่วยระบายความโกรธแค้นในใจของเขาได้”

หรานเหมินไม่ได้หยุด ฮั่วชูปิงในทางกลับกันเขารีบตามไป

“ฆ่า!”

ชั่วชูปัง ได้ไล่ล่าพวกคนเถื่อน หอกของเขาแทงทะลุร่างของอีกฝ่ายด้วยพลังปราณที่แข็งแกร่ง

“ฆ่า!”

หลังจากไล่ล่าคนเถื่อนอีกคน ฮั่วชูปิงก็เอาชีวิตของอีกฝ่ายอีกครั้ง

ไม่นาน หน่วยสอดแนมพวกคนเถื่อนสามร้อยคนก็เหลือเพียงคนเดียว

แต่คน ๆ นี้เต็มไปด้วยความตื่นเต้น เพราะเวลานี้เขาเห็นกองทัพหลักของเขา และปีศาจที่ตามมาเบื้องหลังก็ยังตามเขามาอยู่

ที่ม!

“ฮ่าฮ่า,นักรบแห่งอาณาจักรหนานหยาน รอก่อนเถอะ รอข้าเหยียบย่อาณาจักรหนานหยาน ของเจ้าให้แตก ถึงตอนนั้น ข้าจะเสวยสุขกับหญิงงามทั่วอาณาจักรหนานหยาน…”

ฟุบ!

ก่อนที่เขาจะพูดจบเขารู้สึกว่าร่างกายของเขาหรือ ๆ ก่อนที่เขาจะรู้ตัวว่าเกิดอะไรขึ้น ร่างกายของเขาก็ถูกสับเป็นชิ้น ๆ

ฮั่วชูปิง ได้หยุดม้าและมองไปที่ทางข้างหน้าอย่างเย็นชา

ที่นั่นมีทหารม้าไม่ต่ํากว่า 100,000 คน!

มันมากกว่าที่พวกเขาคาดประมาณไว้เท่าตัว

“เชี่ย!”

ถ้วปาฟู หัวหน้าทัพหน้าของพวกคนเถื่อน 100,000 นาย มองไปที่ ฮั่วชูปิง ที่ยืนอยู่ตรงหน้ากองทัพไม่ถึงสามร้อยเมตรด้วยใบหน้าโกรธเกรี้ยว

การสังหารคนของเขาในระยะไม่ถึงสามร้อยเมตรห่างจากทัพหน้า 100,000 นายของเขา นี่ไม่ใช่การตบหน้าเขาถัวปาฟูโดยตรงหรอกหรือ?

ไม่ได้เขาจะปล่อยมันไปไม่ได้

ตอนนี้เขาเต็มไปด้วยความโกรธ!

เขาถัวปาฟู เป็นถึงน้องชายของผู้นํา ถัวปาหงมีสถานะสูงส่ง ทุกคนในเผ่าต่างก็ยกย่องบูชาเขาไม่มีใครกล้าตบหน้าเขาถึงขนาดนี้

เด็กสารเลวนี่ต้องตาย!

“กองทัพทั้งหมดโจมตี,ฆ่าไอ้เด็กสารเลวนั่นให้ข้าซะ!”

เพียงพริบตาเดียว กองทัพนับแสน ก็พุ่งไปข้างหน้า

ใบหน้าของ ฮั่วชูปิง ดูเคร่งขรึม เขาไม่ได้มีความหวาดกลัวใด ๆ

เขารู้ดีว่าตอนนี้ ไม่สามารถหนีไปได้อีกแล้ว!

เพราะกองทัพที่มีข้าศึกมากเกินไป ท้ายที่สุดจะมาพร้อมกับรูปแบบกองทัพที่สามารถยับยั้งพลังปราณแท้จริงในร่างกายของเขาได้อย่างสมบูรณ์

แต่ชั่วชูปิง ไม่เสียใจเลย สําหรับพวกคนเถื่อนเหล่านี้สมควรถูกฆ่า!

ต้องฆ่าเท่านั้นเขาถึงจะสงบใจได้

สําหรับการหันหลังหนี?

เขาไม่เคยคิดถึงเรื่องนี้!

แม้ว่าเขาจะอายุยังน้อย แต่ฮั่วชูปิงก็ไม่ใช่เต่าที่คอยหลบหัวหดอยู่ในกระดอง เขามักจะก้าวไปข้างหน้าและเผชิญหน้าอย่างกล้าหาญไม่มีวันถอย

ยิ่งไปกว่านั้นเขายังเข้าใจว่าถึงแม้เขาจะถอยไปก็คงไม่อาจรอดไปได้