MPESIH-ระบบจักรพรรดิไร้เปรียบ - ตอนที่ 265

ประโยคเดียวสามารถปลุกคนที่อยู่ที่นี่ได้

แม่ทัพคนอื่น ๆ ได้ตอบสนองทันที “จิ้งซื้อหรง เคยเป็นคนของอาณาจักรหนานหยาน เป็นไป ได้หรือไม่ว่า เขาสมรู้ร่วมคิดกับ ลู่เฟิง และ ส่งกองกําลังของอาณาจักรหนานขึ้นไปบนภูเขาทิ้ง จิ้ง?”

ลองคิดดูนอกจากคําอธิบายนี้พวกเขาก็คิดอย่างอื่นไม่ออก

ท้ายที่สุดแล้ว ภูเขาติงฉิ่ง ซึ่งเป็นค่ายหลัก ด้านหลังของกองทัพไม่เพียงแต่มี กองกําลัง1.2 ล้านนายอยู่ที่นี่ แต่ยังมีกองกําลังมากกว่า สองล้านนายอยู่นอกเมืองเป็งหยวน

ดังนั้นศัตรูจะยึดภูเขาติงจิ้ง ด้วยวิธีการไหน?

มันเป็นไปไม่ได้

“ถ้าอย่างนั้นพวกเราจะทํายังไงกันต่อไปดี แม่ทัพจาง พวกเราจะฟังคําสั่งของท่านเกี่ยวกับเรื่องนี้!” ทุกคนมองไปที่แม่ทัพที่มีอายุมากที่สุด

ชายผู้นี้เป็นแม่ทัพมานานและมีบารมีมากในกองทัพ

แม่ทัพจางได้คร่ําครวญเล็กน้อยและตอบกลับ” เราไม่แน่ใจว่าสถานการณ์ของ จิ้งซื้อหรง เป็นอย่างไร แต่จะต้องมีปัญหาเกิดขึ้นแน่ ๆ ดังนั้นพวกเราไม่ควรนั่งรออยู่ที่นี่เพื่อรอความตายพ วกเราควรฝาออกไปด้วยกําลังทั้งหมดที่มี กลับไปที่ เมืองเป็งหยวน และหาทางแจ้งเรื่องนี้ต่อฝา บาท”

“เข้าใจแล้ว!”

แม่ทัพคนอื่น ๆ ได้พยักหน้าทันที แม่ทัพจางท่านคิดว่าพวกเราจะหาทางฝ่าไปทางไหนดี พวกเราจะฝาเข้าไปในภูเขาติงจิ้งดีหรือไม่?”

แม่ทัพจาง สั่นศีรษะทันที” บนภูเขาติงจิ้งนั้นง่ายต่อการป้องกันและยากที่จะโจมตี ข้างนอกน่าจะมีกองกําลังของศัตรูดักอยู่จํานวนมาก พวกเราไม่อาจประมาทได้ นอกจากนี้นี่ก็ผ่านมาสักพัก แล้ว คาดว่า ลู่เฟิง น่าจะเตรียมแผนการปิดล้อมทางหนีของพวกเราเอาไว้”

“ดังนั้นพวกเราไม่มีทางฝ่าวงล้อมด้านหน้าเข้าไป พวกเราก็รู้ถึงประสิทธิภาพการรบข องพวกมันดีไหนเลยจะสู้ทหารยอดฝีมือของ ลู่เฟิง ได้ โดยเฉพาะเส้นทางไปเหลียนโปที่นั่นเป็นเส้นทางเดียวที่จะตัดไปยังเมืองเป็งหยวน”

” แต่ที่นั่นมีพลซุ่มยิงของศัตรู มันไม่เสี่ยงเกินไปหน่อยหรือ?”

“เสี่ยง ? ถ้าไม่เสี่ยงก็คงไม่สามารถออกจากที่นี่ได้ ข้าไม่คิดว่าจะมีทางอื่นปลอดภัยกว่าเส้นทางนี้!”

แม่ทัพจาง ตะคอกอย่างเย็นชา” ข้าไม่สนใจว่าพวกเจ้าจะทําอะไร ตอนนี้ ข้าจะไปพร้อมกับกองทัพหลักของข้า”

เมื่อแม่ทัพคนอื่น ๆ ได้ยินพวกเขาก็รีบไปนํากองกําลังของตนเองมา

ในความคิดของพวกเขา แม้มันจะเสี่ยง แต่มันก็ดีกว่าแยกกัน

มันคงจะดีกว่าหากกองทัพ 1.2 ล้านคนจะอยู่ด้วยกัน

ก่อนที่พวกเขาจะออกจากค่ายทหารของลู่เฟิงก็มาถึงนอกค่ายแล้ว

” เตรียมการซุ่มยิงให้พร้อม!”

ตามคําสั่งของแม่ทัพพลธนูหลายคนได้ง่างธนูขึ้น

ด้านหน้าของพวกเขาเต็มไปด้วยขวดน้ํามันที่เต็มไปด้วยพิษภัยเพราะมันสั่งทําขึ้นพิเศษ

เพื่อให้ได้ผลลัพธ์ที่ดีที่สุดการสังหารศัตรูโดยใช้การเผาเป็นวิธีการที่ง่ายที่สุด

น้ํามันเพลิงชนิดนี้ของอาณาจักรหนานหยานดับยากยิ่ง

” เตรียมพร้อม!”

“ยิง!”

ลูกศรที่มีกระบอกใส่น้ํามันได้ถูกยิงเข้าไปในค่ายของศัตรู

บางคนก็ยิ่งไปที่ศัตรูบางคนก็ยิงไปที่เต็นท์

แต่เพียงพริบตาเดียว น้ํามัน ก็กระจายตัวสําเร็จ

“ชุดที่สองเตรียม!”

พลธนูจํานวนมากได้ใส่ลูกศรเข้าไป บน ลูกศรได้จุดปะทุเพลิงอย่างลุกไหม้

“ยิง!”

ลูกศรนับหมื่นดอกได้ก่อประกายเพลิงฝนสีแดงเข้าไปยังค่ายของศัตรู

ฟุบ!

น้ํามันเพลิง ได้ถูกจุดไฟขึ้นทันที

ไฟที่น่าสะพรึงกลัวได้ลุกไหม้ในค่ายและเผาไหม้ชีวิตทหารภายในค่าย

หากเป็นเรื่องปกติ จิ้งซื้อหรง ย่อมสามารถจัดการเรื่องดับไฟนี้ได้อย่างง่ายดาย

แต่ จิ้งซื้อหรงไม่ได้อยู่ ทั้งแม่ทัพภายในค่ายทั้งหมดยังตื่นตระหนก และ พยายามจะหลบหนีอีกด้วย

“ข้า เตียวเลี้ยว แม่ทัพแห่งอาณาจักรหนานหยาน!”

เตียวเลี้ยวได้นําทหาร สองแสนนาย มาดักรออยู่ที่นี่นานแล้ว เมื่อแม่ทัพเหล่านี้กําลังหลบหนีเขาก็สั่งให้ทหารกุดหัวของศัตรูทันที

ทหารกองทัพของเตียวเลี้ยว ได้บุกเข้าไปอย่างบ้าคลั่ง

เมื่อแม่ทัพของอาณาจักรอู่เซียงเห็นสิ่งนี้ พวกเขาไม่ลังเลที่จะเลือกทางอ้อมไปยังเส้นทางหลักภายใต้ผาไปเหลียนโปเพื่อที่จะรีบหนีออกไป

ตามคําสั่งของ ลู่เฟิง พวกเขาได้ทิ้งคนดูแลค่ายแห่งนี้ไว้ส่วนทหารที่เหลือได้ไล่ตามศัตรู

สิ่งที่น่าสนใจก็คือ อาณาจักรเชียง กลับมีจํานวนเพิ่มขึ้นอย่างชัดเจน ตอนนี้ กองกําลังของอาณาจักรหนานหยาน กําลังไล่ล่าพวกเขาอย่างเมามัน

ระหว่างทางมีศพกระจายอยู่จํานวนมาก

เมื่อกองกําลังส่วนใหญ่ของอาณาจักรเชียงแตกพ่าย ทหารทั้งหมด ก็ไม่วายเอาชีวิตรอดมองหน้าสู้ไปเหลียนโป

เตียวอุ่นที่รออยู่ที่นี่ ไม่นานก็ปล่อยลูกศรโจมตีทันที

ฝนลูกศรจํานวนนับไม่ถ้วน ได้คร่าชีวิตทหารจํานวนมาก

ซากศพได้ล้มลงกับพื้น สิ่งนี้ไม่ทําให้แม่ทัพของอาณาจักรอู่เชียงหวาดกลัวพวกเขารู้ดีว่าที่นี่จะมีจุดซุ่มยิงอยู่ก่อนแล้ว

พวกเขาได้นําทหารหลบหนีออกไปอย่างสิ้นหวังภายใต้ฝนลูกศรนี้

โชคดีที่พวกเขาทําสําเร็จ

หลังจากปล่อยให้ทหารห้าถึงหกหมื่นคนเสียชีวิตพวกเขาก็สามารถหลบหนีออกจากที่นี้ได้

แต่ไม่นานหลังจากที่พวกเขาออกมา พวกเขาก็มองเห็น ทัพของเกาชุน ที่นํากองพันทหารค่ายในชุดเกราะสีดํายืนอยู่ตรงหน้า

“กองพันทหารค่าย!”

มองไปที่กองทัพตรงหน้า ทหารหลายคนหน้าซีดเผือก

อาวุธทั้งหมดในมือของพวกเขาร่วงลงสู่พื้น

พวกเขาเคยได้ยินเกี่ยวกับความจริงที่ว่ากองทัพแนวหน้า 150,000 นาย ถูกจัดการโดยกองพันทหารค่ายเหล่านี้

ตอนนี้พวกเขาเผชิญหน้ากับตัวตนที่ว่าพวกเขาจะไม่หวาดกลัวได้อย่างไร

“แม่ทัพจาง…พวกเราจะทํายังไงกันดี?”ทหารที่ถูกนําโดยแม่ทัพจาง ได้กล่าวถาม

พวกเขาสองคน สามารถหนีมาที่นี้ได้โดยการรวบรวมกองกําลังทหารเข้าด้วยกัน พวกเขาไม่คิดเลยว่าจะพบกับกองพันทหารค่ายที่นี่

แม่ทัพจางก็หน้าซีดเผือก พอหนีออกมาจากการซุ่มโจมตีได้ พวกเขาก็พบกับ กองพันทหารค่าย เดิม เขาหารู้ไม่ว่า ทุกสิ่งทุกอย่างอยู่ภายใต้การคํานวณของลู่เฟิง ไว้หมดแล้ว

เพียงแค่รอให้พวกเขาเคลื่อนไหว

“แม่ทัพจาง…พวกเราควรยอมแพ้ตีหรือไม่ พวกเราไม่สามารถเอาชนะอีกฝ่ายได้ อาณาจักรนานหยานเผชิญหน้ากับศัตรูหลายทิศ พวกเราสามารถรอโอกาสกลับมาอีกครั้ง!”แม่ทัพที่อยู่ข้าง ๆ รู้สึกหวาดกลัวเกินที่จะสู้ต่อ

ยอมแพ้?

แม่ทัพจางยิ้มอย่างบิดเบี้ยว ถ้าเขาไม่มีความคิดใด ๆ เขาคงต้องเลือกยอมจํานน

อย่างไรก็ตามในฐานะที่เป็นแม่ทัพมามากกว่าสิบปี เขารู้เรื่องการเดินทัพเล็กน้อยแต่ มีความชัดเจนเกี่ยวกับสถานการณ์ในปัจจุบันของกองทัพลู่เฟิง

การต่อสู้ครั้งนี้พวกอาณาจักรหนานหยานได้รับชัยแต่ก็ต้องสูญเสียอย่างหนัก ทั้งพวกเขายังมีทหารในเมืองเป็งหยวนอีกนับสองล้านนาย ทําให้เขารู้ดีว่าการเลือกยอมจํานนไม่ใช่ตัวเลือกที่ดี