MMORPG: Martial Gamer - ตอนที่ 212
Chapter 212: แบล็คเมล์
ในขณะที่ผู้เล่นทั่วโลกนั้นยังคงพูดถึงการกระทำของนิกายซวนเฉิน ผู้เล่นของกิลด์แผ่นดินอันบริสุทธิ์นั้นถูกทำลายอย่างสิ้นเชิง พวกเขานั้นต่างลืมว่านิกายซวนเฉินนั้นก็มีสำนักงานกิลด์ด้วยเช่นกัน…
ไอ้พวกบัดซบนั้นกลิ้งกลอกมากไปจริงๆ…
ในตอนนี้นั้น มันไม่มีผู้เล่นของกิลด์แผ่นดินอันบริสุทธิ์อยู่ในเมืองพราหมณ์แม้แต่คนเดียว! พร้อมกับระยะทางของทั้งสองเมืองนั้น มันก็ต้องใช้เวลาอย่างน้อยสี่สิบนาทีก่อนที่พวกเขาจะสามารถกลับไปยังเมืองเกิดของพวกเขาได้ ไม่ต้องพูดถึงสำนักงานกิลด์ของพวกเขาเลย!
โดยปราศจากใครก็ตามที่ป้องกันสำนักงานกิลด์ของพวกเขาแล้ว สี่สิบนาทีนั้นก็มากเกินพอสำหรับนิกายซวนเฉินที่จะทำลายมันทิ้ง…
แม้แต่บุปผาอันโดดเดี่ยวก็ไม่รู้ว่าจะทำอะไรอีกต่อไป…
เมื่อพิงกำแพง เขาก็ไม่รู้ว่าจะแสดงอารมณ์ออกมาอย่างไรดีว่าเขานั้นจะผ่านสถานการณ์นี้ไปได้อย่างใด
เขาคิดว่าว่านิกายซวนเฉินนั้นหายไป เนื่องจากว่าพวกเขานั้นหนีไปด้วยความหวาดกลัวจำนวนที่มากกว่าของกิลด์แผ่นดินอันบริสุทธิ์ ใครจะไปคิดกันว่าพวกเขานั้นจะโจมตีสำนักงานกิลด์ของพวกเขากัน!
พวกเขานั้นใช้เวลาสี่สิบนาทียืนโง่ๆตรงจุดเกิดและป้องกันหวังหยู่ ในขณะที่นิกายซวนเฉินนั้นเดินทางไป ในครั้งนี้มันก็มากเกินพอสำหรับพวกเขาในการพ่ายแพ้อย่างย่อยยับต่อนิกายซวนเฉิน หรือแม้กระทั่งโจมตีสำนักงานกิลด์ของพวกเขา
“บอสพวกเราจะทำยังไงต่อดีครับ?”ผู้เล่นของกิลด์แผ่นดินอันบริสุทธิ์ถามบุปผาตรงๆ
ถึงแม้ว่าบุปผานั้นจะสิ้นหวัง เขานั้นก็ยังคงเป็นผู้นำของกิลด์ ถ้าเขานั้นไม่สามารถที่จะตัดสินใจได้ถูกในตอนนี้แล้วละก็ เขานั้นก็ไม่มีคุณภาพพอที่จะเป็นผู้นำของกิลด์
“พวกเราจะยอมแพ้…”บุปผาอันโดดเดี่ยวถอนหายใจ
“ยอมแพ้?”
“เฒ่าภูเขา นายรู้จักหนึ่งในสมาชิกของนิกายซวนเฉินใช่ไหม? ติดต่อพวกเขาให้กับฉันที…”บุปผาพูดต่อ
“ก็ได้ ถ้างั้น…”ถึงแม้ว่าพวกเขานั้นจะตกไปในแผนการของนิกายซวนเฉิน ภูเขาตะวันตกก็ยังคงเป็นหนึ่งที่ก่อเรื่องทั้งหมดนี้โดยไม่ตั้งใจ และทำให้เขารู้สึกผิดมากกว่าทุกคนในกิลด์นี้
ในเมืองพราหมณ์ นิกายซวนเฉินนั้นทำลายห้องประชุมของสำนักงานกิลด์แผ่นดินอันบริสุทธิ์ไปแล้ว และกำลังกวาดทุกสิ่งๆรอบคริสตัลในจุดเกิด
เมื่อพวกเขากำลังโจมตีคริสตัล ดาบน้ำแข็งก็พูดขึ้นอย่างฉับพลัน “ไร้ความกลัว บุปผาอันโดดเดี่ยวต้องการที่จะยอมแพ้…”
“ถ้างั้นบอกพวกเขาให้แสดงความจริงใจมาซะ!”ไร้ความกลัวหัวเราะแล้วเขาก็โจมตีคริสตัลด้วยคทาของเขาต่อ
“ความจริงใจ?”เมื่อเห็นดาบน้ำแข็งตอบกลับ ภูเขาตะวันตกก็พูดไม่ออก…
“บอกพวกเขาว่าฉันจะจ่ายให้5000ทอง!”บุปผาอันโดดเดี่ยวกัดฟันและถอนหายใจออกมา
5000ทองนั้นจะเป็นเงินจำนวนมาก ถ้าพวกเขาสิบห้าคนแชร์กัน แต่ละคนก็จะได้รับมากกว่าสามร้อยทองต่อคน!
“20000!และบอกบุปผาอันโดดเดี่ยวให้ส่งคำขอเป็นเพื่อนกับฉันมา! พวกเราจะคุยเรื่องนี้กันเอง!”ไร้ความกลัวหัวเราะอย่างเย็นชา
“20000งั้นเหรอ? นายพยายามที่จะปล้นพวกเรางั้นเหรอ?”หลังจากไร้ความกลัวรับคำขอเป็นเพื่อน บุปผาก็ถามขึ้นในทันที
“นายรู้สึกว่าสำนักงานกิลด์ของนายนั้นไม่ได้มีค่าพองั้นเหรอ? โอ้ ยังไงก็ตาม นี่ก็เป็นสิ่งที่เรียกว่าแบล็คเมล์ยังไง!”ไร้ความกลัวตอบกลับ
“แต่มันเกือบ 2ล้านดอลลาร์เลยนะ!”บุปผาอันโดดเดี่ยวร้องออกมา
“เหอะ พร้อมกับจำนวนสมาชิกของนายแล้วละก็ มันก็แค่คนละสิบทองเท่านั้น! การสูญเสียเวลาของพวกเรานั้นก็ไม่ได้น้อยด้วยเช่นกัน! คิดถึงยาฟื้นฟูที่พวกเราใช้ไปสิ!”
“แต่มันก็ไมได้มีค่าเท่ากับ 20000ทองนะ!”บุปผาคลั่ง ไม่สำคัญว่ายารักษานั้นจะมีค่ามากขนาดไหน พวกมันก็มีราคาอย่างมากที่ 50เงินต่อขวด ไม่สำคัญว่าพวกเขานั้นใช้มากไปเท่าไหร่ มันก็ยังคงไม่ใกล้เคียงกับ20000ทองเลย!
“เอาเถอะ นายสามารถที่จะพิจารณามันได้ว่ามันเป็นค่าเดินทางและค่าบำรุงจิตใจที่พวกเราได้รับไปละกัน! ก็ได้ ถ้างั้น ฉันนั้นเป็นคนใจกว้าง 15000 ก็พอ นี่คือต่ำที่สุดที่ฉันจะยอมได้นะ ถ้านายยังปฏิเสธแล้วละก็ พวกเราจะจัดการคริสตัลนี่ทิ้งซะ!”ไร้ความกลัวพูด
“บำรุงจิตใจ??? สมาชิกของนายตายแค่สองคน! ฉันถูกปีศาจของพวกนายฆ่าไปสี่ครั้งแล้วนะ! นายต้องการที่จะสื่ออะไรกัน???”
“เฒ่าบุปผา พร้อมกับการแสดงออกของนายแล้ว ฉันคิดว่าพวกเราก็จัดการกับคริสตัลเลยเสียดีกว่า! มันก็เพียงแค่ต้องตีมันอีกสักทีแค่นั้น…”
“ไม่! ได้โปรดอย่าทำแบบนั้น! มันก็แค่15000เหรียญทองใช่ไหม? ฉันจะส่งมันให้กับนายในวันพรุ่งนี้ ได้โปรดทิ้งคริสตัลไว้…”บุปผาอ้อนวอน
“พรุ่งนี้? อย่าบอกฉันนะว่ากิลด์ใหญ่แบบนายนั้นจะไม่สามารถรวบรวมเงินจำนวนน้อยๆแค่นั้นได้กัน? ถ้าพวกเราทิ้งการโจมตีไว้และหลังจากนั้นพวกนายกลับคำพูดละ? ส่งมาให้ฉันภายในสิบนาที หรือไม่อย่างงั้นคริสตัลของนายจะพัง!”ไร้ความกลัวขู่
“ฉันจะเอาไปให้นายในตอนนี้!”บุปผารีบตอบกลับ
พร้อมกับจำนวนสามพันผู้เล่น ตราบเท่าที่ทุกคนนั้นให้เขาห้าเหรียญทอง ถ้าอย่างงั้นเงินจำนวนหมื่นห้าพันก็ไม่ใช่เรื่องยากที่จะได้มัน โดยใช้เวลาเพียงแค่ไม่กี่นาที บุปผาอันโดดเดี่ยวนั้นก็รวบรวมได้หนึ่งหมื่นห้าพันเหรียญทอง
เมื่อมองเงินในมือของเขาแล้ว บุปผาอันโดดเดี่ยวก็อดรู้สึกเจ็บปวดอย่างช่วยไม่ได้
“หนึ่งในคนของฉันนั้นจะกำลังไปเอามัน ดังนั้นยืนอยู่เฉยๆตรงจุดเกิดละกัน”ไร้ความกลัวตอบกลับอย่างเย็นชา
ทันทีที่ไร้ความกลัวพูดเสร็จ หวังหยู่ก็กระโดดลงมาจากตึกและเดินไปหาบุปผาอันโดดเดี่ยว
มันเป็นช่วงเวลาที่บุปผาอันโดดเดี่ยวนั้นตระหนักได้ว่าหวังหยู่นั้นแอบรอช่วงเวลานี้มาตลอดเวลา
เมื่อหวังหยู่ปรากฏตัวขึ้น ผู้เล่นของกิลด์แผ่นดินอันบริสุทธิ์นั้นก็เดินถอยหลังไปหลายก้าวอย่างไม่รู้ตัว พร้อมกับความแข็งแกร่งของหวังหยู่แล้ว มันก็เป็นเรื่องธรรมชาติสำหรับเขาที่จะทิ้งเงาไว้ในหัวใจของผู้เล่นธรรมดาที่เผชิญหน้ากับเขา
“ส่งมันมาซะ!”หวังหยู่ยืดมือออกมาและหาวออกมาอย่างเบื่อหน่าย
เมื่อบุปผาอันโดดเดี่ยวส่งถุงเงินให้กับหวังหยู่แล้ว เขาก็กลั้นน้ำตาไว้อย่างยากลำบากและก็คิดว่า “ไอ้เย็…แม่ เมื่อกูกลับไปได้เมื่อไหร่ กูจะท้าทายมึงจริงๆและทำลายพวกมึงทั้งหมดลง!”
เหมือนกับว่าเขานั้นเป็นนักอ่านจิตใจ ไร้ความกลัวก็ส่งข้อความหาบุปผาอันโดดเดี่ยวในช่วงเวลาเดียวกัน “เฒ่าบุปผา ฉันแนะนำนายสักอย่างหน่อยนะว่า นายอย่ามีความคิดที่จะล้างแค้นจะดีกว่า พวกนายนั้นจะไม่มีทางทำลายสำนักงานกิลด์ของเราได้อยู่ดี ชายที่อยู่ต่อหน้านายนั้นก็คือพี่ชายคนโตของความอาละวาดอันชั่วร้าย…..”
ทันทีที่เขาได้ยินดังนั้น เขาก็ยืนตัวแข็งทื่อในทันที ไม่ใช่ความอาละวาดอันชั่วร้ายนั้นเป็นผู้นำของกิลด์อันดับหนึ่งใน {REBIRTH} อย่างงั้นเหรอ? ไม่ใช่ว่าเขานั้นซวยสุดๆไปเลยงั้นเหรอ?
เมื่อคิดเกี่ยวกับบุปผาอันโดดเดี่ยวก็ถามหวังหยู่อย่างเจื่อนๆ “นายเกี่ยวข้องกับความอาละวาดอันชั่วร้ายอย่างไร?”
“เขาเป็นน้องชายของผมเอง!”หวังหยู่หัวเราะ
ในจุดนี้นี่เอง บุปผาอันโดดเดี่ยวต้องการที่จะโหม่งหัวของเขาเข้าใส่กำแพงจริงๆ เขานั้นไปข้องเกี่ยวกับปีศาจตัวนี้ได้อย่างไรกัน?
“เทพกระทิง ผมให้เงินของผมไปกับคุณไปแล้ว ไม่ใช่ผู้นำไร้ความกลัวนั้นจะจบเรื่องนี้กันอย่างงั้นเหรอ?”บุปผาอันโดดเดี่ยวถาม
“ใช่ เขาจบแล้ว!”หวังหยู่พยักหน้า
“ดังนั้นพวกเราสามารถที่จะไปได้หรือยัง?”บุปผาอันโดดเดี่ยวถามอย่างอ่อนแอ
“ได้ ได้ กลับบ้านไปและเพลิดเพลินกับปีใหม่ละกัน! ชู่ว!”หวังหยู่ตอบกลับอย่างไม่รีรอ
“อึ้ก….”บุปผาอันโดดเดี่ยวนั้นสั่งให้สมาชิกคนอื่นล่าถอย…
“พวกนายกล้าที่จะโจมตีสำนักงานกิลด์ของพวกเขาจริงๆอย่างั้นเหรอ?”
“ใช่ พวกเราทำมันแล้ว ทำไมละ?”
“นายไม่กลัวพวกเขาจะโจมตีพวกเรากลับมาอย่างงั้นเหรอ?”
“ไม่ใช่ว่านายไม่กลัวว่าพวกเขานั้นจะโจมตีกับพวกเรากลับมางั้นเหรอ?”
“มันอยู่ในการคำนวณ โอเคไหม? ตราบเท่าที่ฉันโยนชื่อของน้องนายออกไป พวกเขาก็จะไม่มีความคิดตลกๆอย่างแน่นอน!”ไร้ความกลัวตอบกลับอย่างไม่แยแส
“แต่ ถ้าพวกเขาโจมตีกับพวกเราจริงๆกันละ?”
“ถ้างั้น พวกเราก็จะจัดการพวกเขาให้ได้มากที่สุดและก็หนีไปยังไงละ!”