MMORPG: Martial Gamer - ตอนที่ 194
Chapter 194: พายุที่ใกล้เข้ามา
“ใช่ ถูกแล้ว! พริมโรสเห็นด้วยตาของเธอเองเลยด้วยซ้ำ…”ไร้ความกลัวตอบกลับ
“จริงเหรอ?”หวังหยู่มองไปอย่างสงสัยกับพริมโรสอันนองเลือด
“ใช่…ฉันเห็นเธออยู่กับภูเขาตะวันตกจากกิลด์แผ่นดินอันบริสุทธิ์…”พริมโรสอันนองเลือดตอบกลับอย่างเศร้าใจ
“ภูเขาตะวันตกงั้นเหรอ? ไม่ใช่ว่า…”แต่ก่อนที่หวังหยู่จะพูดเสร็จ โบซอนก็ลุกขึ้นยืนอย่างฉับพลันและตะโกนขึ้นมา “พี่กระทิง ไม่ใช่ว่าพี่บอกว่าพี่จะช่วยฉันสร้างเกราะขึ้นมางั้นเหรอ?”
“ผมพูด…นายมีเวลาแล้วเหรอในตอนนี้หน่ะ?”
“แน่นอน!”โบซอนตอบกลับ
“ก็ได้ กลับไปยังสำนักงานกิลด์กันเถอะ! ผมจะสร้างสิ่งของที่มีคุณภาพที่ดีที่สุดสำหรับนายเลยละ!”หวังหยู่โม้ แต่ในความเป็นจริงนั้นเขาไม่เคยสร้างอะไรมาก่อนเลยแม้แต่ชิ้นเดียว
“เขานั้นสมกับเป็นพี่ฉันจริงๆ!”ไร้ความกลัวถอนหายใจ เขานั้นไม่เคยรู้สึกตื้นตันใจเท่านี้มาก่อนในชีวิต
“แล้วพวกเราละ?”คนที่เหลือถามอย่างไม่มีความสุข
“พวกนายนั้นสนิทมากกว่าเขาเสียอีก!”ไร้ความกลัวพูดเพิ่มเติมเข้าไป “ดังนั้นทำไมพวกนายไม่ไปกันได้แล้วละ?”
“พวกเรายังคงจะฆ่าผู้เล่นจากกิลด์แผ่นดินอันบริสุทธิ์อีกไหม?”
“ตั้งแต่ที่พวกเรานั้นได้รับอุปกรณ์มาแล้ว มันก็ไม่จำเป็นที่พวกเราจะต้องฆ่าต่อ”ไร้ความกลัวตอบกลับ
“ตั้งแต่ที่บอสของพวกเรานั้นไม่ต้องการที่จะสู้กับใครอีกแล้ว พวกเราก็จะจากไปได้! พวกเรานั้นจำเป็นต้องใช้ประโยชน์จากความโกลาหลนี้และฆ่าผู้เล่นที่มีแต้มสังหารสูงๆซะ! พวกเราจะได้รับโชคลาภอันมากมายเลยละ!”หมิงตู่หัวเราะออกมาอย่างชั่วร้าย
“พาฉันไปด้วยละ!”ทุกคนตะโกนออกมา
ทุกคนก็ออกจากโรงเตี๊ยมไปพร้อมกับหมิงตู่
“ทำไมกันเหรอ? ทำไมพวกเขาถึงไปกันหมดละ? ฉันพูดอะไรผิดงั้นเหรอ?”พริมโรสถามอย่างสงสัย เมื่อเธอมองคนอื่นเดินจากไป
“ไม่….นั่นเป็นนิสัยของพวกเขาอยู่แล้ว พวกเขานั้นไม่ได้แคร์คนอื่นนอกจากตัวของพวกเขาเอง นอกจากฉันแล้ว พวกเขานั้นต่างนับถือฉันกันทุกคน!”ไร้ความกลัวอธิบายอย่างหน้าด้าน
ในตอนนั้นเอง ผู้เล่นที่สวมอุปกรณ์ดีๆจำนวนมากนั้นก็เดินออกมาจากรูปแบบเทเลพอร์ต
ตราจากผู้เล่นพวกนั้นที่สวมอยู่บนหน้าอกนั้นก็เป็นบางสิ่งที่ผู้เล่นในเมืองรัตติกาลจดจำมันได้เป็นอย่างดี ซึ่งมันก็คือตราของกิลด์แผ่นดินอันบริสุทธิ์
“ผู้เล่นจากพันธมิตรอันนองเลือดนั้นอยู่ที่ไหนกัน?”หนึ่งในผู้เล่นถามคนที่เดินผ่านไปรอบๆ
“พวกเขากำลังตกปลาอยู่ในทะเลสาปพลบค่ำ!”ผู้เล่นคนนั้นตอบกลับ
“ตกปลา?”ผู้เล่นจากกิลด์แผ่นดินอันบริสุทธิ์นั้นก็ถมึงตาใส่ มันเหมือนกับว่าพันธมิตรอันนองเลือดนั้นทำตัวตามสบายเป็นอย่างมาก เมื่อคิดว่าพวกเขานั้นยังคงตกปลาในเวลาแบบนี้นี่มัน
“ทะเลสาปพลบค่ำอยู่ที่ไหนกัน?”
“เพียงแค่เดินเข้าไปในประตูเมืองและเดินตรงต่อไปนั้น นายก็จะไปถึงที่นั้นในเวลาไม่นานเอง!”ผู้เล่นคนนั้นตอบกลับ
สมาชิกของกิลด์แผ่นดินอันบริสุทธิ์นั้นก็รีบเผยแพร่ข้อมูลที่พวกเขานั้นพึ่งจะรวบรวมมาได้
“พันธมิตรอันนองเลือดกำลังตกปลาอยู่งั้นเหรอ?”
“เหอะ ฉันพึ่งจะโกหกพวกเขาไป!”ผู้เล่นหัวเราะ
“ใครจะไปคิดว่านายนั้นกล้าที่จะโกหกกิลด์แผ่นดินอันบริสุทธิ์กัน! นายนี่มีกความกล้าจริงๆ นายชื่ออะไรกันละ? ฉันต้องการที่จะเพิ่มนายเป็นเพื่อน”
“โรลลิ่งมาริโอ้!”
แม้ว่ากองกำลังหลักของแผ่นดินอันบริสุทธิ์นั้นพึ่งมาถึง ผู้เล่นจากพันธมิตรอันนองเลือดนั้นก็ยังคงหลงลืมเกี่ยวกับสถานการณ์ในปัจจุบัน ในความเป็นจริง ผู้นำกิลด์ของพันธมิตรอันนองเลือดนั้นกำลังยุ่งอยู่กับวิดิโอของดันเจี้ยนระดับนรก
“อ๊า เหี้….นี่มันสกิลอะไรกัน? นี่มันเป็นสไตล์การต่อสู้ประเภทไหนกัน?”
แม้กระทั่ง หลังจากที่ดูวิดีโอไปมากกว่าครึ่งวันแล้วนั้น ธงสงครามอันนองเลือดก็ไม่สามารถที่จะเรียนอะไรได้สักอย่างเดียว
แต่มันไม่ใช่เพาะว่าพันธมิตรอันนองเลือดนั้นเป็นผู้เล่นที่ไร้ความสามารถ แต่เนื่องจากผู้เล่นจากนิกายซวนเฉินนั้นเก่งกาจมากเกินไป! กลยุทธ์และวิธีการต่อสู้ของพวกเขานั้นเป็นบางสิ่งที่ไม่มีใครสามารถเลียนแบบได้
“บอส! นี่มันเลวร้ายแล้ว! กิลด์แผ่นดินอันบริสุทธิ์นั้นมาถึงเมืองรัตติกาลและพวกเขานั้นกำลังมองหาพวกเราอยู่!”ธงสงครามอันนองเลือดพึ่งจะได้รับข้อความมาจากความมืดอันนองเลือด
“นายดูอย่างชัดเจนแล้วใช่ไหม? นายมั่นใจนะว่าพวกเขามาจากกิลด์แผ่นดินอันบริสุทธิ์?”
“ผมมั่นใจ 100%เลยละ! ผมเห็นบุปผาอันโดดเดี่ยวอยู่ด้วย!”
“เหี้… บุปผาอันโดดเดี่ยวเป็นบ้าไปแล้วเหรอ?”ธงสงครามอันนองเลือดคลั่ง
“มันเป็นคนของเราที่โจมตีก่อน จากที่ผมได้ยินมานั้น คนของเราบางคนนั้นฆ่าผู้เล่นสำคัญของกิลด์แผ่นดินอันบริสุทธิ์ และพวกเขานั้นก็ได้รับอุปกรณ์ระดับสูงของเขาไปด้วย…พวกเขานั้นพึ่งจะโอ้อวดในช่องแชทกิลด์มาก่อนหน้านี้”ความมืดอันนองเลือด
“อ๊า…”สงครามอันนองเลือดนั้นกระอักเลือด “อุปกรณ์ระดับสูง? ใครกัน? ภูเขาตะวันตกงั้นเหรอ?”
“ใช่ มันเป็นเขาเองละ….”ความมืดอันนองเลือด “ผมคิดว่ามันเป็นบางสิ่งที่จะเกี่ยวกับพริมโรสอันนองเลือด ผู้คนนั้นบอกกันว่าพวกเขานั้นเห็นเธอพุ่งเข้าใส่ด้วย สกิล [พุ่งเข้าชน]”
“พริมโรส? แต่มันไม่ใช่ว่าเธอนั้นเป็นคนสมเหตุสมผลเป็นอย่างมากอย่างงั้นเหรอ?”
“ผมคิดว่ามันเป็นบางสิ่งที่เกี่ยวกับโรสอันนองเลือดอีกด้วย…”ความมืดอันนองเลือดตอบกลับ
“…”ธงสงครามอันนองเลือดพูดไม่ออก ไม่ใช่ว่าพริมโรสอันนองเลือดและโรสอันนองเลือดนั้นสนิทกันเป็นอย่างงั้นเหรอ? ทำไมพริมโรสได้ลงมือสังหารน้องของเธอกันละ?
“บอส พวกเราควรที่จะทำอย่างไรดี? พวกเราควรที่จะส่งคนที่ฆ่าไปให้กิลด์แผ่นดินอันบริสุทธิ์ไหม?”
“ยอมแพ้งั้นเหรอ? พวกเรานั้นเป็นกฏของเมืองรัตติกาล ทำไมพวกเราจะต้องหวาดกลัวกิลด์แผ่นดินอันบริสุทธิ์ในฐานของตัวเองด้วยกันละ? ฉันนั้นกำลังคิดว่าฉันจะจ่ายพวกเขาคืนเกี่ยวกับปัญหาที่พวกเขานั้นสร้างให้กับเมืองรัตติกาล บอกพี่น้องของพวกเราว่า พวกเราจะสู้จนกว่าจะเป็นคนที่ยืนอยู่คนสุดท้ายบนสนามรบ!”ธงสงครามอันนองเลือดแนะนำ
“แต่มันยังเป็นช่วงต้นของเกมอยู่นะ…”
“ศัตรูของพวกเรานั้นอยู่ที่นี่แล้ว พวกเรานั้นไม่สามารถที่จะยอมแพ้แบบนี้ได้ มิฉะนั้นแล้วพวกเราจะสูญเสียความเชื่อใจของพี่น้องที่มีให้กับพวกเรา…พวกเรานั้นสูญเสียหน้าไปมากแล้วในเมืองรัตติกาล”ธงสงครามอันนองเลือดตอบกลับ แล้วก็รำลึกถึงการพ่ายแพ้ที่พวกเขาได้รับมาจากพวกนิกายซวนเฉิน
“ครับ บอส!”ความมืดอันนองเลือดตอบกลับ และก็จัดการตามสิ่งที่ธงสงครามอันนองเลือดพูดถึง
สำหรับผู้เล่นจากนิกายซวนเฉิน พวกเขาทุกคนนั้นก็ได้ตำแหน่งที่พวกเขานั้นสามารถใช้ประโยชน์จากสถานการณ์ที่โกลาหลได้ นอกจากไร้ความกลัว
โบซอนนั้นยังคงอยู่กับหวังหยู่ในสำนักงานกิลด์
ในห้องสร้างนั้น แมรี่กำลังพยายามฝึกฝนสกิลการสร้างของเธออย่างไม่เหนื่อยล้า
“พี่โบซอน ทำไมพี่มาอยู่ที่นี่กัน? พี่มาที่นี่เพื่อมาหาฉันงั้นเหรอ?”แมรี่วางกล่องเครื่องมือลง แล้วเธอก็ทักทายโบซอนอย่างกระตือรือร้น
“พี่ยังมีพิมพ์เขียวที่พี่ได้รับจากการสู้กับบอสเนียนอยู่ไหม? ฉันสามารถที่จะช่วยพี่สร้างได้นะ…”แมรี่ถามโบซอนที่สับสน มันเป็นเรื่องที่เด่นชัดว่าแมรี่นั้นทักทายเขานั้นทำให้เขาสับสน
“พี่โบซอน ฉันสามารถช่วยพี่สร้างได้นะ สกิลการสร้างของฉันนั้นถึงระดับกลางแล้ว…”แมรี่พูด
“เอ่อ..”โบซอนหันไปหาหวังหยู่ “ที่จริงแล้ว ผมได้ถามให้พี่ชายกระทิงนั้นช่วยผมสร้างมันแล้วหน่ะ…”
“อ๊า คุณเจ้าของบ้าน คุณก็อยู่ที่นี่ด้วยนี่นา!”แมรี่ก็ตระหนักได้ว่าหวังหยู่นั้นก็อยู่ที่นี่ด้วยเช่นกัน
ใบหน้าของหวังหยู่นั้นก็เต็มไปด้วยเส้นสีดำ
“ใช่ โบซอนได้ขอความช่วยเหลือจากผมมาเป็นเวลานานแล้ว”หวังหยู่อธิบาย
“น่าเศร้าจัง…ฉันมัวแต่คิดว่าฉันนั้นสามารถที่จะสร้างของส่วนตัวให้กับพี่โบซอนได้แท้ๆ…”แมรี่พูดอย่างเศร้าสร้อย
“เธอจะมีโอกาสอย่างแน่นอน!”โบซอนหน้าแดง
“หาห้องด้วยละ ทั้งสองคน!”หวังหยู่หัวเราะ
“หาห้อง? เพื่ออะไรกัน?”
“เหี้..!” สุดท้ายแล้วพวกเขาทั้งคู่ก็เข้าใจความหมายที่หวังหยู่ซ่อนไว้ และก็ยกนิ้วกลางให้กับเขา
“คุณเจ้าของบ้าน ฉันไม่เคยเห็นคุณสร้างอะไรมาก่อนเลย คุณมั่นใจว่าคุณทำมันได้ใช่ไหม?”แมรี่ถาม
“ชิ!”หวังหยู่ถ่ายรูปสกิลของเขาและส่งให้กับแมรี่แล้วเขาก็ถามขึ้น “เธอคิดว่ายังไงละ?”
“โอ้…ฮ่าๆๆๆ!”แมรี่ระเบิดเสียงหัวเราะออกมาแล้วเธอก็พูดขึ้นมา “คุณเจ้าของบ้าน คุณนั้นไม่ได้ใช้สกิลของอาชีพนักสร้างมาก่อน ดังนั้นคุณจึงไม่รู้ว่า มีแค่สกิลนั้นมันไร้ประโยชน์ในการที่จะสร้าง!”