MMORPG: Martial Gamer - ตอนที่ 193
Chapter 193: ข้อตกลงอันเป็นทางการ
“พวกนายกำลังทำอะไรกัน? สู้อยู่งั้นเหรอ? ทำไมนายถึงไม่พาผมไปด้วยละ?”หวังหยู่ตระหนักได้ว่าบางสิ่งมันผิดปกติไป เมื่อเขาเห็นความปั่นป่วนที่เกิดขึ้นในช่องแชทกิลด์ก็ได้รับรู้ว่าไอ้พวกบัดซบนี่นั้นจะต้องไปสังหารใครสักคนโดยปราศจากเขาไปด้วยอย่างแน่นอน! มันทำให้เขารู้สึกไม่พอใจเป็นอย่างมาก
ผู้ที่ฝึกศิลปะการต่อสู้นั้นกระหายในการต่อสู้ดีๆเป็นอย่างมาก…
“ไร้ความกลัวได้รับอุปกรณ์แล้ว พวกเราไปดื่มเหล้ากันเถอะ! มันไม่มีการต่อสู้ ไปทำอย่างอื่นแทนกันเถอะนะ…”หมิงตู่รีบตอบกลับ
“แต่ว่าทำไมกันละ? ทำไมพวกเราถึงไม่ชวนเฒ่ากระทิงมากัน? ไม่ใช่ว่าเขานั้นแข็งแกร่งเป็นอย่างมากอย่างงั้นเหรอ?”ดาร์คนอร์ทฟิชเชอร์ถามอย่างสงสัย และเขานั้นก็ไม่เข้าใจเบื้องหลังของการกระทำของหมิงตู่เลยแม้แต่น้อย
หลังจากที่ถูกไล่ล่าโดยผู้เล่นจากกิลด์แผ่นดินอันบริสุทธิ์มาเป็นเวลานานแล้วนั้น ดาร์คนอร์ทฟิชเชอร์ก็รู้ว่าคนพวกนั้นมีความสามารถเป็นอย่างมาก แม้ว่าเขาจะรู้ว่าผู้เล่นจากนิกายซวนเฉินนั้นจะพ่ายแพ้ง่ายๆนั้น การพาหวังหยู่มาด้วยนั้นก็ทำให้เขารู้สึกมั่นใจ
“ไร้สาระ กระทิงเหล็กนั้นจะโหดเหี้ยมมากแค่ไหนกัน? พวกเรานั้นไม่รู้ด้วยซ้ำว่า พวกเราพาเขามานั้นจะเกิดอะไรขึ้น…”
“แต่!”ดาร์คนอร์ทฟิชเชอร์โต้กลับ
“แต่ว่าอะไร? นายไม่ต้องการที่จะแก้ไขด้วยตัวเองอย่างงั้นเหรอ?”
“แน่นอนว่าฉันต้องการ!”
“ถ้างั้น หุบปาก! อย่าพูดอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้กับเขาละกัน นายเข้าใจไหม?”
“ฉันเข้าใจ….”ดาร์คนอร์ทฟิชเชอร์พยักหน้าอย่างเชื่อฟัง
“พวกเราตกลงไปในกับดักของตัวเองแล้ว! ไปกันเถอะ!”รัศมีฤดูใบไม้ผลิตะโกนออกมาอย่างฉับพลัน แล้วเขาก็ยกคทาขึ้นออกมาแล้วเขาก็ร่าย [บิดเบือน] และปิดกั้นผู้เล่นจากกิลด์แผ่นดินอันบริสุทธิ์ไว้ในที่ที่เดียว หมิงตู่ก็ร่าย [เพลิงนรก] และ [ห่าฝนเปลวเพลิง] หลังจากนั้นก็หัวเราะออกมาอย่างชั่วร้าย ก่อนที่แสงสีขาวจะปรากฏขึ้นด้านหน้าสายตาของเขา
มันมีผู้เล่นเพียงไม่กี่คนที่สามารถต้านทานการโจมตีจากหมิงตู่ แม้ว่าพวกเขาจะเป็นแท็งค์ก็ตามที…
แต่ว่าอมิตตาบาที่ไล่ล่าดาร์คนอร์ทฟิชเชอร์ที่เป็นนักฆ่ามาอย่างช่ำชองนั้นก็พาแท็งค์มาแค่สี่คนจากผู้เล่นนับสิบคนที่มา..
โบซอน ดาบน้ำแข็ง และความทระนงตัวก็พุ่งเข้าไปในเปลวเพลิง และฆ่าแท็งค์ที่เหลืออีกสามคนไป
เพียงแค่อมิตตาบาฟื้นสติได้นั้น ขุนนางครอทก็ปรากฏขึ้นด้านข้างเขา แล้วเขาก็ใช้ [พุ่งเข้าชน] เพื่อที่จะทำให้เขามึนงง แล้วเขาก็ตะโกนใส่ดาร์คนอร์ทฟิชเชอร์ “ฆ่าไอ้บัดซบนั่นซะ!”
แม้ว่าดาร์คนอร์ทฟิชเชอร์จะไม่ได้มีอุปกรณที่ดีกับเขา ความจริงที่เขานั้นเป็นผู้เชี่ยวชาญระดับสูงก็ยังคงอยู่ เขาก็ยกกริชขึ้นและแทงเข้าไปที่ลำคอของอมิตตาบา
“ไอ้พวกหน้าด้านบัดซบเอ้ย! ผมสามารถที่จะได้ยินว่าพวกนายฆ่าคนบนถนน…ผมจะไปหาพวกนาย!”หวังหยู่ตะโกนในแชทกิลด์
“พวกเราได้อุปกรณ์มาแล้ว มันถึงเวลาต้องไปแล้ว…”ไร้ความกลัวตะโกน แล้วเขาก็ส่งสัญญาณกับคนที่เหลือให้ล่าถอย
ในจุดเกิดนั้นมีผู้เล่นจากกิลด์แผ่นดินบริสุทธิ์ที่ยังคงไม่เชื่อกับเรื่องที่เกิดขึ้นอยู่
พวกเขานั้นต่างเป็นผู้เล่นระดับสูงทั้งหมดในกิลด์ของพวกเขา แต่ว่าพวกเขานั้นก็ถูกสังหารอย่างหมดจดจากการโจมตีเพียงแค่รอบเดียว โดยปราศจากโอกาสในการต้านทาน
แต่สิ่งที่ทำให้พวกเขารู้สึกราดเกรี้ยวนั้นก็คือความจริงที่พวกเขานั้นไม่สามารถที่จะเห็นใบหน้าของผู้คนที่ฆ่าพวกเขาได้เลย
“รีบไปเร็วเข้า! ไปยังจุดเกิด! พวกเขานั้นน่าจะเดินเล่นอยู่บนถนน!”ภูเขาตะวันตกตะโกนแล้วเขาก็หยิบอุปกรณ์บางชิ้นในช่องเก็บของ
ตั้งแต่ที่จุดเกิดทั้งหมดในเมืองรัตติกาลนั้นอยู่บนถนนเดียวกัน มันก็ไม่ใช่ทางที่ไกลเท่าไหร่ ก่อนที่ผู้เล่นจากกิลด์แผ่นดินอันบริสุทธิ์มารวมตัวกัน
ผู้เล่นคนอื่นทั้งหมดนั้นต่างยุ่งกับการฆ่าอีเวนต์มอนสเตอร์ เนียน ด้วยเหตุนี้นี่เอง มันจึงไม่ได้มีผู้เล่นมากสักเท่าไหร่ที่เดินเล่นอยู่บนถนน
หลังจากที่มองไปยังผู้เล่นทั้งหมดบนถนนแล้ว พวกเขาก็ตระหนักได้ว่าพวกนั้นเป็นผู้เล่นระดับต่ำกันทั้งหมดและไม่มีใครสามารถที่จะทำร้ายพวกเขาได้เลย
และมันก็มีตัวละครเพียงตัวเดียวเท่านั้นที่สูงและเป็นนักต่อสู้ที่ดูเป็นอันตรายที่กำลังมองหาใครบางคนอยู่ด้วยเช่นกัน…
ผู้เล่นคนนี้เป็นใครบางคนที่พึ่งจะฆ่ากฏอันว่างเปล่าในทันที ผู้เชี่ยวชาญอันดับหนึ่งของนิกายซวนเฉิน กระทิงเหล็ก
“เฮ้ นายตรงนั้นนะ ฉันกำลังพูดกับนายอยู่ นายเห็นใครที่ฆ่าผู้เล่นคนอื่นตรงนี้ไหม?”ภูเขาตะวันตกถามหวังหยู่ เหตุผลที่พวกเขาไม่สามารถจดจำหวังหยู่ได้เนื่องจากว่าเขานั้นสวมหน้ากากปกปิดตัวตนในครั้งสุดท้ายที่พวกเขาเจอกัน
“เหี้…เอ้ย เลิกหาปัญหาได้แล้ว ภูเขา…”อมิตตาบาแนะนำ
“ทำไมกันละ? นายจำเขาได้งั้นเหรอ?”ภูเขาตะวันตกถามแล้วเขาก็ชี้ไปที่หวังหยู่
“ไม่ ไม่ ฉันจำไม่ได้…ไปกันเถอะ…”อมิตตาบารีบก้มหัว เมื่อเขาพูดออกมา เขาจะบอกกับภูเขาตะวันตกได้อย่างไรกันว่าพวกเขาทั้งหมดนั้นหวาดกลัวหวังหยู่ที่อยู่คนเดียว
“เฮ้ ฉันถามนายอยู่นะ…พูดมา!”
“ผมกำลังมองหาพวกเขาอยู่เช่นเดียวกัน…นายคือใครกัน?”หวังหยู่ยักไหล่
“ฉันชื่อว่าภูเขาตะวันตกและฉันนั้นก็เป็นผู้เล่นจากกิลด์แผ่นดินอันบริสุทธิ์ ถ้านายมีข่าวเกี่ยวกับพวกเขาแล้วละก็ บอกฉันด้วย ฉันจะช่วยนายฆ่าพวกเขาทิ้งเอง”ภูเขาตะวันตกประกาศอย่างแน่วแน่
“พวกนายรู้จักใครบางคนที่เรียกว่าภูเขาตะวันตกไหม? เขาเหมือนกำลังมองหาพวกนายอยู่เลยหน่ะ”หวังหยู่ถามในแชทกิลด์
“ไม่เลย ไม่รู้จักเลย เขานั้นไม่ได้มองหาพวกเราอย่างแน่นอน พวกเรานั้นอยู่ในโรงเตี๊ยมกันทั้งหมด! ทำไมนายไม่มาดื่มกับพวกเราสักรอบสองรอบละ?”พวกเขาตอบกลับ
“ผมเข้าใจผิดงั้นเหรอ?”
หวังหยู่ลังเลอยู่ชั่วครู่หนึ่งแล้วก็ครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่หนึ่งว่าพวกเขานั้นหลอกเขาหรือเปล่า
“เหี้…อะไรวะ ผู้เล่นจากเมืองรัตติกาลพวกนี้นั้นไม่ได้มีมารยาทเลยแม้แต่น้อย! ฉันคิดว่าฉันจะต้องสอนบทเรียนพวกมันทั้งหมดแล้วละ ถ้าฉันไม่ได้เป็นคนที่โดนปล้นอุปกรณ์ไปละ”ภูเขาตะวันตกบ่นพึมพำแล้วเขาก็มองไปยังหวังหยู่ที่เดินจากไป
“แน่นอน!”อมิตตาบาตกลง และก็คิดกับตัวเองอย่างลับๆ “โชคดีที่นายไม่ได้มีอุปกรณ์อะไรสักอย่าง มิฉะนั้นแล้วละก็ พวกเราจะต้องจ่าราคากับการกระทำอันหน้าด้าน”
หวังหยู่นั้นเดินเล่นไปทั่วโรงเตี๊ยมแล้วเขาก็เห็นกลุ่มของชายหนุ่มที่นั่งอยู่รอบโต๊ะและกำลังดื่มเหล้าอยู่ แล้วพวกเขาก็นั่งกับผู้หญิงที่กำลังพูดคุยกันไปมา
“มันโอเค ลืมมันไปก่อนเถอะ เพื่อนแบบนั้นไม่ใช่เพื่อนเลยแม้แต่น้อย! ดูเพื่นอของฉันสิ แม้ว่าพวกเขานั้นจะน่าเกลียดและเลวทรามกันทั้งหมด พวกเขานั้นก็ไม่เคยคิดที่จะทรยศฉันเลยแม้แต่ครั้งเดียว!”ไร้ความกลัวปลอบประโลมสาวๆ
“ฮ่าๆ!”คนอื่นเยาะเย้ยออกมา
“มันเหมือนกับว่ามีใครบางคนบงการเรื่องที่เกิดขึ้นนี้ทั้งหมดขึ้นมาหน่ะ? ฉันคิดว่า ฉันควรที่จะเปิดเผยความจริงของมันจะดีไหมอยู่หน่ะ?”รัศมีฤดูใบไม้ผลิส่งข้อความเข้าไปในแชทกิลด์
“พี่ชายฤดูใบไม้ผลิ อย่าทำแบบนั้นเลยครั ผมจะหาหญิงสาวที่พี่ต้องการให้องครับในครั้งหน้าที่พวกเราจะไปสปา! คนอื่นจะต้องเสียมากกว่า 60ดอลลาร์”ไร้ความกลัวรีบพูด
“นี่มันน้องชายที่แสนดี!”รัศมีฤดูใบไม้ผลิหัวเราะ
“พวกเราต้องการไปด้วยเช่นกัน!”คนอื่นพูดพร้อมกัน
“ก็ได้ ก็ได้ ฉันจะจองที่ไว้ให้กับนิกายซวนเฉินทั้งกิลด์เลยละกัน!”ไร้ความกลัวหัวเราะ
“อ๊า กระทิงเหล็กอยู่นี่แล้ว…”ทุกคนก็เงียบลงเมื่อพวกเขาเห็นหวังหยู่มาถึง และก็รีบเปิดทางและหาที่นั่งให้กับเขา ความทระนงตัวนั้นเทเหล้าให้กับหวังหยู่เลยอีกด้วย
“มีอะไรกันเหรอ พริมโรส?”หวังหยู่ถามพริมโรสอันนองเลือดที่กำลังร้องไห้ออกมาอย่างควบคุมไม่ได้ แล้วเขาก็ขมวดคิ้ว
“น้องสาวของเธอนั้นทรยศเธอ และทิ้งเธอไป…อย่าถามมากกว่านี้เลย”ไร้ความกลัวถอนหายใจ
“ใครกัน?”
“โรสอันนองเลือด?”ไร้ความกลัวตอบกลับ
“โรสอันนองเลือด?”หวังหยู่อาจจะไม่ได้อยู่ที่นั่น แต่เขานั้นก็ไม่ได้โง่ โรสอันนองเลือดพึ่งจะยั่วยุไร้ความกลัวไปเมื่อชั่วโมงก่อน…ทำไมมันเหมือนกับว่าทุกอย่างนั้นมันสอดคล้องกันแบบนี้?