Low Dimensional Game – เกมส์แห่งโลกมิติ - ตอนที่ 67

บอห์ลยืนอยู่ข้างหน้าต่างแล้วจ้องมองไปที่มหาสมุทรบนสัตว์ประหลาดที่เค้าไม่เคยเห็นมาก่อน ภายใต้แสงสว่างของดวงอาทิตย์ ด้านล่างของทะเลส่องประกายด้วยสีสันที่น่าทึ่ง คนที่อยู่ถัดจากเค้าไปคืออูรุก นักล่าจากเผ่าหมู่ป่าของออร์ค เค้ามาถึงหลังบอห์ลและจ้องมองมหาสมุทรด้วยสายตาเบิกกว้าง

แม้ว่าบอห์ลจะไม่ชอบพวกออร์คเพราะมนุษย์และออร์คเป็นศัตรูกัน พ่อของบอห์ลเคยไปเยี่ยมอาณาจักรออร์คมาก่อน เพราะพ่อของเค้าบอห์ลจึงเข้าใจภาษาSofawk นี่ทำให้เค้าเป็นมนุษย์คนเดียวในห้องที่สามารถสื่อสารกับอูรุกได้

เผ่าหมู่ป่าเป็นเผ่าที่รักความสงบสุข ด้วยเหตุนี้เผ่าหมู่ป่าจึงเป็นเผ่าที่ไม่ค่อยทรงพลังมากในหมู่ออร์ค นั่นทำให้ออร์คตัวอื่นอื่นๆปลึกตัวออกจากอูรุก อูรุกเป็นคนพูดมาก เค้าพูดคุยกับบอห์ล ในระหว่างการสนทนาของพวกเค้าบอห์ลได้ค้นพบว่าจริงๆแล้วอูรุกเป็นคนที่น่าคบหา เนื่องจากพวกเค้าอาศัยอยู่ในห้องเดียวกันมันจึงเป็นเรื่องธรรมดาที่พวกเค้าจะต้องมีมิตรภาพต่อกัน

“หอคอยจะหน้าตาเป็นอย่างไรกันนะ? มันต้องวิเศษมากแน่ๆ” อูรุกพูดอย่างตื่นเต้นขณะที่ยืนพิงหน้าต่าง “เรือลำนี้ไม่มีใบเรือ แต่มันสามารถแล่นได้เร็วเท่ากับเรือลำอื่นและสามารถลงไปใต้น้ำได้ มีสัตว์ประหลาดมากมายในมหาสมุทร! ไม่มีใครเคยลงไปลึกขนาดนี้มาก่อน”

“เราเจอกับสัตว์ประหลาดเมื่อ10วันก่อน” บอห์ลกล่าว “มันมีขนาดใหญ่กว่าเรือมาก เมื่อมันเปิดปากของมัน มันสามารถกลืนบ้านได้ทั้งหลัง มันน่ากลัวเหมือนปีศาจและมันมีพลังต้มน้ำรอบๆให้เดือด ปลาทุกตัวที่อยู่ใน10เมตรตายหมดแต่เมื่อมันมาถึงเรือลำนี้มันก็ถูกฆ่าตายทันที!”

“อย่างไร?” อูรุกถามอย่างสงสัยและตื่นเต้น

“ฉันก็ไม่รู้” บอห์ลกล่าวพร้อมส่ายหัว “ในเวลานั้นฉันเพิ่งได้ยินเสียงคำราม จากนั้นสิ่งต่อไปที่ฉันรู้ก็คือ..สัตว์ประหลาดตายแล้ว! ทั้งมหาสมุทรกลายเป็นสีแดงด้วยเลือดของมัน”

อูรุกอ้าปากค้าง “คุณพึ่งบอกว่าเรือนี้คำรามงั้นหรอ?”

บอห์ลพยักหน้า “คุณรู้หรือไม่? เรือนี้มีชีวิต ฉันได้ยินคนรับใช้พ่อมดข้างนอกพูดว่าเรือนี้ทำมาจากการเล่นแร่แปรธาตุของสิ่งมีชีวิต ยิ่งไปกว่านั้นไม่มีคนทำงานอยู่บนเรือเลย มันแล่นด้วยตัวเอง!”

ในขณะนี้ประตูห้องก็เปิดออกและชายหนุ่มหน้าซีดชื่อ อกกาด เพื่อนร่วมห้องของบอห์ลก็เดินเข้ามาในห้อง “เข้ามาเลย นี่เป็นเวลาอาหาร ฉันได้ยินว่าพวกเราใกล้ถึงจุดสุดท้ายก่อนที่เราจะมุ่งหน้าไปหอคอยพ่อมด”

เรือแล่นมานานกว่า1เดือนแล้วและยังคงไม่มีใครรู้แน่ชัดว่าพวกเค้ากำลังมุ่งหน้าไปที่ไหน สิ่งเดียวที่พวกเค้ารู้ก็คือพวกเค้ากำลังไปยังที่ที่ลึกลับซึ่งมีน้อยคนที่เคยไป คนส่วนใหญ่บนเรือเป็นคนที่ไม่พอใจกับสถานะที่เป็นอยู่และวางแผนร้ายเกี่ยวกับคำสัญญาของหอคอย  ที่มีทั้งคนเลว ลูกของคนรับใช้ ลูกสาวของนักดนตรี และแม้แต่นักเดินทาง พวกเค้ายังเด็กมาก อายุมากที่สุดของพวกเค้าเพียงแค่25 พวกเค้าแต่ละคนหวังที่จะไปถึงหอคอยพ่อมดให้เร็วที่สุด

บอห์ล อูรุก อกกาดมุ่งหน้าไปยังห้องอาหาร ระหว่างทางพวกเค้าได้เข้าร่วมกับพ่อมดฝึกหัดอีกสองสามคน หนึ่งเดือนบนเรือนานพอที่จะแยกผู้ฝึกออกเป็นกลุ่ม บางกลุ่มประกอบไปด้วยลูกของขุนนางและคนรวย บางกลุ่มประกอบไปด้วยลูกของพ่อค้า คนจากชนชั้นล่างเช่นบอห์ลและอกกาดได้ก่อตั้งกลุ่มของตัวเองเช่นกัน

นอกเหนือจากบอห์ลและอกกาด ออร์คและมนุษย์ไม่ได้มีปฏิสัมพันธ์กันเลยโดยเฉพาะอย่างยิ่งพวกเค้าไม่ได้ใช้ภาษาเดียวกัน ในความเป็นจริงมีความมุ่งร้ายเล็กๆระหว่าง2เผ่าพันธุ์และอาจจะมีการต่อสู้เกิดขึ้นแต่เพราะกฎที่เข้มงวดของเรือและการแทรกแซงของผู้คุม

เมื่อทั้งสามคนเดินไปที่ดาดฟ้าพวกเค้าเห็นอีกาลมจำนวนมาก อีกาลมก็กลับมาพร้อมกับพวกเค้า บอห์ลได้ยินเสียงพิควิทก่อนที่เค้าจะเห็นตัวซะอีก “เฮ้บอห์ล!” อีกาลมเรียก

“เฮ้” บอห์ลตอบ “ฉันได้ยินว่าพวกเราพร้อมแล้วที่จะหยุดที่จุดหมายอื่น เราหยุดที่นี่เพื่อรับพวกออร์คหรือป่าว?”

พิควิทส่ายหัว “แน่นอนว่าไม่ใช่” เค้าตอบ “เจ้าพวกมนุษย์สายตาสั้น ทวีปของคุณไม่ใช่ทวีปเดียวที่มีบนโลกใบนี้ เรากำลังมุ่งหน้าทวีปอื่นเพื่อค้นหาเหล่าเอลฟ์แห่งตำนาน”

คำพูดของพิควิททำให้ทุกคนหยุดคิด ชายหนุ่มหันกลับมาและถามว่า “ทวีปอื่นคืออะไร?”

พิควิทมองชายหนุ่มคนนั้นแล้วพูดว่า “หากคุณไม่ใช่เจ้าหัวหอมจากลุห์มาน ฉันขอปฎิเสธที่จะคุยกับคุณ”

“ไอ้นกโง่” ชายหนุ่มกระซิบ เค้าชื่อว่า เลเวส บิคโตและเกิดจากครอบครัวผู้สูงศักดิ์ดังนั้นโดยทั่วไปเค้าจะไม่ปะปนกับนักเรียนคนอื่นๆในเรือ อย่างไรก็ตามเค้าเป็นเพียงบุตรชายของนางสนมของลุห์มานและไม่ได้สิทธิในมรดก”

“หืม…” พิควิทจ้องมองที่เลเวสอย่างโหดเหี้ยมและเลเวสก็ถอยหลังทันที เค้าจำได้ว่าอีกาเหล่านี้มีพลังเหนือธรรมชาติที่แม้แต่อัศวินสายเลือดก็ไม่สามารถต่อต้านได้!”

บอห์ลส่งเสียงและถามว่า “บอกเราพิควิท พวกเค้าเป็นอย่างไร?”

พิควิทถอนหายใจและพูดว่า “ฉันคิดว่าฉันสามารถบอกคุณได้นิดหน่อย เรากำลังไปที่ยาลาอาณาจักรของเอลฟ์ มันเป็นสถานที่ที่สวยงามที่สุดในโลก มันเป็นฤดูใบไม้ผลิตลอดและทั้งทวีปยังเต็มไปด้วยใบไม้ที่แปลกใหม่และสัตว์ที่สวยงาม”

“บอกเราอีก” บอห์ลกล่าว “ยาลา? แล้วมีทวีปอื่นๆอยู่ข้างนอกนั่นอีกมั้ย? ฉันต้องการรู้มากกว่านี้เกี่ยวกับเอลฟ์”

พิควิทยืดคอทันทีและเริ่มอวดสิ่งที่หัวหน้าเผ่าของเค้าแบล็คแจ็คเรียนรู้ว่ามาจากลูซีหยู ร่างกายของเค้าทั้งหมดเริ่มภูมิใจและน้ำเสียงของเค้าเริ่มเปลี่ยนไป “พวกเค้าเป็นเผ่าพันธุ์แห่งเวทมนตร์” พิควิทกล่าว “พวกเค้ามีชีวิตที่ยืนยาวและสวยงามมาก ตาของพวกเค้าแหลมและมีดวงตาที่สดใสราวกับอัญมณี พวกเค้าเป็นคนรักความสงบและศิลปะ และพวกเค้ายังเฉลิมฉลองชีวิตและป่าที่พวกเค้าอาศัยอยู่”

“ว้าว!”

ทุกคนต่างทึ่งกับพวกเอลฟ์ “จะมีสายพันธ์ที่สมบูรณ์แบบขนาดนั้นได้อย่างไร? มันเป็นไปได้หรอ?” หนึ่งในผู้ฝึกถาม

“พวกเค้าสามารถมีอายุยืนยาวได้อย่างไร? พวกเค้าเป็นที่ชื่นชอบของพระเจ้า?”

“ฉันอยากเจอพวกเค้าจะแย่แล้ว!”

หลังจากอาหาร ผู้ฝึกทั้งหมดไปรวมตัวกันในห้องสมุด รอเรือถึงที่หมาย ทุกคนต้องการที่จะเห็นพวกเอลฟ์ด้วยตาของตัวเอง!