เดือนมิถุนายน อากาศเริ่มร้อนจนเกือบจะเรียกว่าฤดูร้อนได้แล้ว
ถึงแม้ว่ายังไม่ถึงขั้นร้อนระอุแต่ก็พอจะใส่เสื้อแขนสั้นออกไปข้างนอกได้โดยไม่เป็นปัญหา
และที่โรงเรียนก็เริ่มเปลี่ยนเป็นชุดฤดูร้อนแล้ว
ซึ่งก็แค่ไม่ต้องใส่เสื้อเบลเซอร์ไปโรงเรียนเท่านั้นเอง
แต่ถึงอย่างนั้น…ผมแอบมองเซย์จังที่เดินอยู่ข้างๆ
เธอใส่เสื้อเชิ้ตแขนสั้นสีขาว ผูกเนกไทสีแดง และกระโปรงสีดำที่ยาวประมาณเหนือเข่า
…ชุดฤดูร้อนนี่มันยอดเยี่ยมจริงๆ!
“จ้องฉันขนาดนี้ มีอะไรหรือเปล่า?”
“แค่คิดว่าเซย์จังใส่ชุดฤดูร้อนแล้วก็น่ารักดีน่ะ”
“เหรอ…ขอบคุณนะ”
เซย์จังดูจะเริ่มชินกับคำชมของผมแล้ว เธอพูดขอบคุณได้โดยไม่ตื่นเต้นมากนัก
แต่ผมเห็นว่าหูของเธอแดงขึ้นนิดหน่อย ก็น่ารักไปอีกแบบ
“ชุดกระโปรงก็เหมาะกับเซย์จังดีนะ ปกติได้ใส่กระโปรงเป็นชุดลำลองบ้างไหม?”
“ไม่ค่อยหรอก แต่ก็มีตอนนั้นที่ไปซื้อของกับชิโฮะ แล้วเธอให้ฉันลองใส่จนต้องซื้อมาอยู่หรอก”
“อ๋อ อย่างนี้นี่เอง”
ถ้าจำไม่ผิด ในต้นฉบับของมังงะก็มีฉากนั้นอยู่เหมือนกัน
ผมเคยเห็นเซย์จังใส่กระโปรงแค่ในแบบภาพวาด แต่ในชีวิตจริงก็อยากเห็นสักครั้งเหมือนกันน้า
“งั้นตอนที่เราไปเดตกัน เธอช่วยลองใส่ให้ดูสักครั้งได้ไหม?”
“อืม…ถ้าให้ตอบว่าได้หรือไม่ได้…ก็คงได้แหละ แต่ว่า…”
“ไม่ต้องรีบหรอก แค่สักวันหนึ่งก็พอ”
“อะ-อืม…สักวันนะ”
เธอดูเขินเล็กน้อย ฉันเลยคิดในใจว่าเซย์จังนี่น่ารักจริงๆ ขณะที่เดินไปโรงเรียน
ช่วงพักเที่ยงเหมือนทุกวัน พวกเรากินข้าวกันห้าคน
“ยูอิจิ วันนี้ฉันก็ทำข้าวกล่องมาให้อีกแล้ว”
“ขอบคุณนะ คาโอริ”
“ฉันก็ทำมาเหมือนกันจ่ะ!”
“ขอบคุณนะฟูจิเสะ แต่ให้เธอทำมาทุกวันแบบนี้ไม่ลำบากเหรอ?”
“ไม่ลำบากหรอกจ่ะ คิดซะว่าเป็นการฝึกเป็นเจ้าสาว ฉันสนุกด้วยซ้ำ!”
“ฟูจิเสะ ถ้าอยากฝึกเป็นเจ้าสาวละก็ ควรจะทำให้ว่าที่สามีของตัวเองนะ คงเป็นไปไม่ได้หรอกที่เธอจะได้ยูอิจิเป็นสามี”
“ฉันก็ทำเพื่อว่าที่สามีอยู่แล้วนั่นแหละจ่ะ อีกอย่างตอนนี้คนที่กินก็เป็นตัวเต็งตำแหน่งสามีในอนาคตอยู่ดี คาโอริเองก็ควรจะหาว่าที่สามีได้แล้วนะ เพราะฉันคิดว่าเธอคงไม่ได้ยูอิจิหรอก”
“ฟุๆๆๆ…”
“หุๆๆๆ…”
“…นี่ ขอร้องล่ะ ช่วยให้ฉันกินข้าวอย่างสงบไม่ได้เหรอ?”
ยูอิจิคงลำบากทุกวันที่ต้องมานั่งฟังการโต้เถียงของทั้ง 2 คน
แต่ก็นะในเมื่อมีสาวสวยระดับท็อปของโรงเรียนมาติดพันแบบนี้ เขาอาจจะต้องยอมรับสถานการณ์ให้ได้
ผมกับเซย์จังนั่งกินข้าวอย่างสงบอยู่ตรงข้ามทั้ง 3 คน
แต่วิธีการพูดของเทนโจอินซังก็ดันทำให้ผมนึกถึงเหตุการณ์ “ปลอมตัวในร้านคาเฟ่” ของเซย์จังขึ้นมา
“ยูอิจิกินนี่ด้วยนะ นี่เป็นฝีมือของฉันเองหล่ะ ใช้เนื้อเกรดดีที่คนธรรมดาหาไม่ได้ด้วยซ้ำ เพราะงั้นลิ้มรสให้เต็มที่เลยนะ”
…วันก่อน มีเหตุการณ์แทรกซึมเข้าไปในคาเฟ่ของเซย์จัง
ตอนนั้นเธอเลียนแบบสำเนียงของโทโจอินซัง ผมก็เลยจำได้
ถ้าผมไม่ระวังหล่ะก็มุมปากของผมก็จะคลายออกและยิ้ม…ตอนนั้นเซย์จังตลกและน่ารักมาก
“นี่นายยิ้มของนายหน่ะฮิซามูระ?”
“หืม? ไม่มีอะไรหรอกชิมาดะ”
“จริงเหรอ? เพราะพักเที่ยงครั้งก่อน นายก็ยิ้มเหมือนกัน”
โทโจอินซังอยู่คนละห้องกับพวกเรา ดังนั้นเวลาพักเที่ยงเป็นช่วงเดียวที่ผมได้ยินเสียงของเธอ
นั่นจึงเป็นเหตุผลที่ผมมักจะคิดถึงเหตุการณ์นั้นตอนอยู่ในช่วงพักเที่ยงแล้วเผลอยิ้มออกมาเสมอ
“จริงๆ นะ ไม่มีอะไรหรอก”
“…จริงเหรอ?”
“…ก็มีอะไรอยู่หรอก แต่ถ้าพูดไปเธออาจจะโกรธได้หน่ะ”
“ฉันจะโกรธเหรอ? นั่นยิ่งทำให้อยากรู้มากกว่าเดิมอีกนะ”
“คือ…ให้บอกตอนนี้คงไม่เหมาะเท่าไหร่หรอกนะ…”
ผมลดเสียงลงขณะมองรอบๆ ให้แน่ใจว่าไม่มีใครได้ยิน
“เดี๋ยวค่อยบอกตอนกลับบ้านนะ”
“อืม เข้าใจแล้ว วันนี้นายไม่ต้องไปทำงานพิเศษใช่ไหม?”
“อืม ไม่ต้องไป”
“งั้นเหรอ ถ้างั้นกลับบ้านด้วยกันนะ”
เยี่ยมเลย! ได้กลับบ้านพร้อมเซย์จังแล้ว
แต่ตอนนั้นผมคงต้องเล่าเหตุผลที่ทำไมถึงยิ้มออกมา…คงโดนงอนแน่ๆ เลย
“ว่าแต่ อีกไม่นานจะต้องสอบปลายภาคแล้วสินะ”
ฟูจิเสะที่นั่งอยู่ข้างหน้าผมเอ่ยขึ้นมาระหว่างการพูดคุย
“อึ๊ก…ไม่อยากสอบเลยนะ อยากเล่นบาสเก็ตบอลอย่างเดียว”
“ชิเกโมโตะคุงดูไม่ถนัดเรื่องเรียนสินะจ๊ะ”
“ถ้าโรงเรียนไม่มีสอบก็คงดีสุดๆ ไปเลยนะ”
“งั้นคงไม่ใช่โรงเรียนแล้วหล่ะจ่ะ”
ฟูจิเสะพูดถูก
ผมเองก็ไม่ถึงกับแย่เรื่องเรียน แต่ก็พอเข้าใจความรู้สึกของยูอิจิหรอกนะ
“ยูอิจิอย่าลืมสิว่าคนที่นั่งอยู่ข้างๆ นายคือคนที่เก่งที่สุดในโรงเรียนนะ…ไม่สิ คนที่ฉลาดที่สุดในโลกเลยต่างหาก ฉันจะสอนนายเอง”
เธอเป็นคนที่เก่งที่สุดในโรงเรียนก็ใช่อยู่หรอก แต่ถ้าบอกว่าเก่งที่สุดในโลก…คงเกินไปหน่อยนะ
แต่ถ้าบอกว่าเก่งที่สุดในญี่ปุ่นก็คงไม่แปลกอะไร
“ขอรบกวนด้วยนะคาโอริซามะ”
“แน่นอน ปล่อยหน้าที่นี้ให้ฉันเอง แล้วขอรางวัลอะไรสักอย่างให้ฉันด้วยนะ”
“ถ้าเป็นสิ่งที่ฉันทำได้ล่ะก็นะ”
“งั้นขอเป็นลูกของเราสักคนได้ไหม?”
“ไม่ได้ครับ”
เธอจะรุกหนักเกินไปแล้วนะโทโจอินซัง
“โม่ว…ชิเกโมโตะคุง ฉันก็จะช่วยสอนเหมือนกันจ่ะ!”
“จริงเหรอ? ขอบคุณมากนะ”
“อาร่าฟูจิเสะซัง เธอจะสอนยูอิจิได้ดีกว่าฉันที่ได้คะแนนเต็มทุกวิชาอย่างนั้นเหรอ? บอกเลยว่ายูอิจิน่ะโง่กว่าที่เธอคิดไว้มาก เธอคิดว่าผู้หญิงอย่างเธอจะช่วยเขาผ่านได้เหรอ?”
“ฉันก็เรียนเก่งนะ! ฉันชอบสอนด้วย! ไม่ว่าชิเกโมโตะคุงจะโง่แค่ไหน ฉันจะช่วยให้เขาเข้าใจได้แน่นอน!”
“คือว่านะ…ที่พูดมาก็ไม่ผิดหรอก แต่ช่วยอย่าด่าฉันระหว่างเถียงกันได้ไหม?”
ถึงยูอิจิจะไม่เก่งเรื่องเรียน ถ้าต้องเรียนคนเดียวคงรอดไม่พ้นเกณฑ์สอบผ่านได้ แต่ถ้ามีทั้งโทโจอินซังและฟูจิเสะช่วยก็คงไม่มีปัญหาอะไร
…ส่วนผม คงจะรอดจากเกณฑ์สอบผ่านได้ แต่จะทำคะแนนได้ดีไหมก็ไม่แน่ใจเท่าไหร่
ยังไงก็ดี ผมยังมีเซย์จังที่ติดอันดับต้นๆ ของโรงเรียนอยู่ข้างๆ
ระหว่างเดินกลับบ้านจะลองขอให้เธอสอนดีไหมนะ?
หลังเลิกเรียน
ระหว่างเดินออกมาจากโรงเรียนจนพ้นสายตาของเพื่อนร่วมชั้นส่วนใหญ่ ผมก็ได้มาพบกับเซย์จัง
“เอาหล่ะตอนนี้ช่วยบอกหน่อยได้ไหมว่าทำไมนายถึงยิ้มตอนพักเที่ยง?”
“เอ่อ…ก็…พอได้ยินโทโจอินซังพูดแล้ว ฉันก็นึกถึงเรื่องตอนนั้นขึ้นมาหน่ะ”
“อึก! ดะ-เดี๋ยว อย่านึกถึงเรื่องนั้นสิ! มันน่าอายมากเลยนะ!”
เซย์จังพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือและหน้าแดงจัด
“ให้ตายเถอะ ทำไมฉันถึงเลียนแบบการพูดของโทโจอินกันนะ…”
หลังจากเหตุการณ์นั้น ทุกครั้งที่เซย์จังเจอโทโจอินซัง เธอก็จะนึกถึงเรื่องตอนนั้นแล้วทำหน้าแดงทุกที
‘ชิมาดะซัง? ทำไมพอคุยกับฉันแล้วหน้าเธอถึงแดงหล่ะ? ฉันไม่ดีใจเลยนะที่เธอมาตกหลุมรักฉัน’
‘ไม่มีทางหรอก…โทโจอิน เธอช่วยเปลี่ยนวิธีพูดหน่อยได้ไหม?’
‘หะ? พูดอะไรของเธอหน่ะ?’
‘…ไม่มีอะไรหรอก งั้นช่วยอย่ามาคุยกับฉันสักพักนะ’
‘ฉันแค่ล้อเล่นว่าเธอชอบฉันแท้ๆ ทำไมอยู่ดีๆ ถึงมาหลบหน้ากันด้วยหล่ะ?’
ผมนึกถึงบทสนทนานั้นแล้วก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมาอีกครั้ง
“สึคาสะ…นายนึกถึงเรื่องเมื่อตอนนั้นอีกแล้วใช่ไหม?”
“ฮ่าๆ ขอโทษนะ ฉันจะพยายามไม่คิดถึงมันแล้ว…ถึงเอาจริงๆ แล้วจะทำไม่ได้ก็เถอะ แต่ฉันจะพยายามไม่ให้เซย์จังรู้ตัวแล้วกันนะ”
“อึ๊ก…อย่างน้อยก็ขอแค่นั้นเถอะนะ”
ผมต้องฝึกกล้ามเนื้อใบหน้าให้ดีขึ้น เพื่อที่ต่อให้นึกถึงเรื่องนั้นแล้วจะได้ไม่ยิ้มออกมาอีก
พอคิดเรื่องนั้นอยู่สักพัก ก็ได้ยินเสียงใครบางคนตะโกนมาจากด้านหลัง
“พี่ เซย์ซัง”
“อ๊ะ ริเอะ เธอก็กำลังจะกลับบ้านเหมือนกันเหรอ?”
“แค่เห็นก็น่าจะรู้แล้วนี่คะ”
น้องสาวของผม ริเอะ ปั่นจักรยานเข้ามาใกล้ๆ
วันนี้เธอมีเวรหน้าที่ เลยไม่ได้ออกไปเรียนพร้อมกับพวกเราในตอนเช้า
“ริเอะจะกลับบ้านด้วยกันไหม?”
“…จะไม่รบกวนเหรอคะ?”
ริเอะถามพร้อมมองไปทางเซย์จังแวบหนึ่ง
“แน่นอน ฉันเองก็ดีใจที่ได้กลับกับริเอะนะ”
“…อืม ถ้าอย่างนั้น ขอร่วมทางไปด้วยนะคะ”
สุดท้ายแล้ว ริเอะก็ร่วมทางกลับบ้านกับพวกเรา
ผมรับจักรยานจากริเอะแล้วเดินจูงไปพร้อมกัน
พวกเราไปโรงเรียนด้วยกันแบบนี้บ่อยครั้ง แต่การได้กลับบ้านพร้อมกันแบบนี้เป็นครั้งแรกเลยก็ว่าได้
“ใกล้จะสอบปลายภาคแล้ว ริเอะเตรียมตัวไปถึงไหนแล้วเหรอ?”
เซย์จังชวนริเอะคุย
“หนูก็ไม่ใช่คนเรียนเก่งขนาดนั้นหรอกค่ะ คะแนนสอบก็มักจะได้แค่เหนือเกณฑ์ผ่านนิดหน่อยเอง”
“ถ้าได้เกินเกณฑ์ก็ถือว่าใช้ได้แล้วล่ะ”
“นั่นเพราะพี่น่ะได้คะแนนสอบต่ำกว่าเกณฑ์น่ะสิคะ”
“อุ๊ก…แต่ยังไงพี่ก็ไม่ติดศูนย์นะ”
“นั่นมันแค่ขั้นต่ำเองนี่คะ…”
ริเอะพูดพลางถอนหายใจเหมือนเหนื่อยใจ
ก็จริงของเธอ แต่ในห้องเรียนของเรามีพระเอกที่ได้คะแนนรอดเส้นตายมาอย่างฉิวเฉียดเป็นประจำอยู่ทั้งคน
“จริงสิ เซย์จังพอจะช่วยติวให้ฉันหน่อยได้ไหม?”
“ฉันเหรอ? แน่นอน ฉันจะพยายามสอนให้นะ แต่ไม่แน่ใจว่าฉันสอนได้ดีแค่ไหนหรอกนะ”
“เซย์ซังเรียนเก่งมากเลยเหรอคะ?”
“เซย์จังติดท็อป 10 ของโรงเรียนตลอดเลยแหละ”
“โห เก่งสุดๆ ไปเลยค่ะ!”
ริเอะชมอย่างจริงใจ ขณะที่เซย์จังยิ้มเขินๆ
“ก็ไม่ได้ว่าฉันเป็นคนหัวดีอะไรหรอกนะ แค่ไม่ได้เกลียดการเรียนเท่านั้นเอง ฉันแค่ใช้เวลาอ่านหนังสือเยอะเท่านั้นแหละ”
“แค่นี้ก็ถือว่าเก่งมากแล้วค่ะ ถ้าไม่รังเกียจ หนูขอไปติวด้วยกันได้ไหมคะ?”
“อืม แน่นอน มาติวด้วยกันเถอะ”
ผมไม่เคยคิดเลยว่าริเอะจะขอให้เซย์จังช่วยติวด้วยอีกคน
“แล้วจะติวที่ไหนดีหล่ะ? ติวกันในคาเฟ่ดีไหม?”
“แต่ในคาเฟ่อาจจะเสียงดัง แถมจะหาที่นั่งก็ยากด้วยนะ”
“จริงด้วย งั้นจะเอายังไงดีล่ะ…”
ตอนที่ผมกับเซย์จังนั่งคิดอยู่นั้น ริเอะก็นึกขึ้นได้
“งั้นติวที่บ้านเราก็ได้นี่คะพี่”
“หือ? บ้านเราเหรอ?”
“ใช่ค่ะ มีปัญหาหรือเปล่าคะ?”
“เอ่ออ…ก็ไม่น่าจะมีปัญหาอะไรหรอก…”
หมายความว่าเซย์จังจะต้องมาที่บ้านเราใช่ไหมเนี่ย?
“เซย์จังโอเคกับการมาติวที่บ้านพวกเราไหม?”
“อะ-อืม ถ้าทางบ้านนายไม่ว่าอะไร ฉันก็ไม่ติดอะไรหรอก”
“งั้นก็ตกลง…ไว้เจอกันที่บ้านนะ”
สุดท้ายแล้ว เราก็ตกลงจะพาเซย์จังมาที่บ้านเพื่อช่วยกันติวสอบ
…ผมเริ่มรู้สึกประหม่าแปลกๆ ซะแล้วสิ
Tran : ตอนนี้เป็นตอนสุดท้ายที่ผู้แต่งลงไว้ตั้งแต่วันที่ 26/03/2022 แล้วครับ ซึ่งดูแล้วคนแต่งน่าจะไม่แต่งต่อแล้ว ขอบคุณทุกคนที่ติดตามกันมาจนถึงตอนนี้ครับ
-Facebook Fanpage-
Translarator
-Donate-
True Money Wallet ID : mraxzy
ไทยพาณิชย์ : 4051572923 //ชาคริต
