เรื่องนี้เกิดขึ้นหลังจากที่ชิมาดะ เซย์ แยกกับฮิซามูระ สึคาสะและโทบิเซะ มาริโนะ
ขณะที่ฉันเดินกลับบ้านก็เอาแต่คิดถึงเรื่องของโทบิเซะที่เจอกันก่อนหน้านี้
“…เธอเป็นคนที่สวยจริงๆ”
รอบๆ ตัวฉันเองก็มีแต่คนสวยๆ อย่างเช่น โทโจอิน คาโอริ และฟูจิเสะ ชิโฮะ
แน่นอนว่าฉันเองก็เป็นหนึ่งในกลุ่มนั้น แต่ฉันกลับมองว่าโทโจอินและชิโฮะดูน่ารักมากตัวเองเยอะเลย
ซึ่งคนที่มีรูปลักษณ์โดดเด่นเทียบเท่ากับ 2 คนนั้นมีน้อยมาก แต่โทบิเซะ มาริโนะที่ฉันได้พบเมื่อครู่ เป็นหนึ่งในคนที่สามารถยืนเทียบเคียงกับพวกเธอได้อย่างสบายๆ เลย
ถ้าเธออยู่นิ่งๆ คงจะดูสวยเฉิดฉายถึงขนาดที่สามารถสูสีกับโทโจอินได้โดยไม่น้อยหน้าในเรื่องความงามเลย
แต่เพราะเธอมีบุคลิกที่ดูร่าเริงและยิ้มแย้มอยู่เสมอ จึงทำให้เธอมีเสน่ห์แบบน่ารักสดใสเหมือนกับชิโฮะ
และโทบิเซะยังมีเสน่ห์แบบผู้หญิงอายุมากกว่าที่ทั้ง 2 คนไม่มีอีกด้วย
มันยากที่จะอธิบายเป็นคำพูดได้ แต่ว่า…เธอดูเซ็กซี่ทีเดียว
“…”
ไม่ใช่ว่าฉันไม่เชื่อใจสึคาสะหรอกนะ
สึคาสะได้เคยบอกว่าเขาชอบฉันมากเพียงใดจนทำให้ฉันรู้สึกเขินอยู่หลายรอบแล้ว แต่ถึงกระนั้นก็ยังห้ามไม่ให้ฉันเป็นห่วงไม่ได้อยู่ดี
แม้ว่าฉันจะเชื่อใจเขาและคิดว่าสึคาสะไม่มีทางหวั่นไหวไปหาผู้หญิงคนอื่นได้ง่ายๆ แต่ความกังวลก็ยังมีอยู่ดี
“อีกอย่างคือ…เหมือนเธอจะสนิทกับสึคาสะมากจนถึงขนาดเรียกเขาว่า ‘สึคาสะคุง’ เลยด้วย”
เรื่องที่ฉันสนใจมากที่สุดก็คือวิธีที่เธอเรียกชื่อของสึคาสะ
ตั้งแต่โทบิเซะมาถึง ฉันก็เปลี่ยนไปเรียกเขาว่า “ฮิซามูระ” เพราะเราไม่ได้อยู่กัน 2 ต่อ 2 แล้ว และสึคาสะเองก็เข้าใจดีเลยเปลี่ยนมาเรียกฉันว่า “ชิมาดะ” แทน
แต่โทบิเซะที่ไม่รู้หรือสนใจเรื่องนี้เลย กลับเรียกพวกเราว่า “สึคาสะคุง” และ “เซย์จัง” แบบไม่ได้คิดอะไรเลย
สำหรับฉันแล้วค่อนข้างชินกับการถูกเรียกว่า “เซย์จัง” เพราะทั้งสึคาสะและชิโฮต่างก็เรียกแบบนั้น
แต่การที่โทบิเซะเรียกสึคาสะด้วยใช้ชื่อเขานั้น มันทำให้ฉันรู้สึกไม่สบายใจเลย
(ขนาดฉันเองก็ยังไม่เคยเรียกเขาแบบนั้นต่อหน้าคนอื่นเลยนะ…!)
พอคิดแบบนั้นแล้วก็รู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว
(สึคาสะเองนี่ก็นะ ทำไมถึงยอมให้ผู้หญิงที่เพิ่งเจอกันครั้งแรกเรียกแบบนั้นกัน…ไม่สิ อันที่จริง โทบิเซะซังน่าจะเป็นคนที่สนิทกับทุกคนแบบนี้อยู่แล้วแหละ)
ฉันรู้สึกได้ว่าเธอนั้นมีบรรยากาศคล้ายกับชิโฮะเลยพอจะเข้าใจได้อยู่
ชิโฮะเองก็ปฏิบัติต่อทุกคนอย่างเท่าเทียมกันอยู่เสมอ ทำให้บ่อยครั้งมีผู้ชายหลายคนที่เข้าใจผิด
แต่ตอนนี้ชิโฮะก็ได้ประกาศอย่างชัดเจนแล้วว่าเธอชอบชิเกโมโตะ ยูอิจิ ดังนั้นจึงไม่มีใครเข้าใจผิดอีกต่อไป
โทบิเซะซังเองก็คงเป็นคนแบบนั้นเหมือนกัน เมื่อดูจากวิธีที่เธอปฏิบัติต่อสึคาสะ ก็คงจะมีคนเข้าใจผิดไม่น้อย
แต่หวังว่าสึคาสะคงไม่เข้าใจผิดไปเองหรอกนะ
ถึงเขาจะคิดไปไกลว่า “โทบิเซะซังชอบฉันหรือเปล่า?” แต่เพราะเขามีฉันอยู่แล้ว มันก็ไม่น่าจะมีปัญหาอะไร
(…แต่ฉันก็ยังเป็นห่วงอยู่ดี)
ขณะที่คิดอะไรไปเรื่อยฉันก็มาถึงบ้านโดยไม่รู้ตัว
ฉันกลับไปที่ห้องส่วนตัวก่อนจะวางของลงและนอนบนเตียงแล้วคิด
เมื่อไหร่ก็ตามที่ฉันใช้ความคิดมักจะมีนิสัยชอบกอดตุ๊กตาสัตว์บนเตียงโดยไม่รู้ตัวเสมอเลย
“…จะทำยังไงดีนะ”
การที่ต้องอยู่กับความรู้สึกไม่สบายใจแบบนี้ มันทำให้ฉันรู้สึกไม่ดีเท่าไหร่เลย
ฉันอยากจะหาทางกำจัดความรู้สึกนี้ออกไป แต่ไม่รู้ว่าควรทำยังไงดี
“เห้ออออ…งั้นทำการบ้านดีกว่า”
ฉันไม่มีอะไรจะทำเลยว่าจะทำการบ้านเพื่อเบี่ยงเบนความรู้สึกนี้
ด้วยเหตุนี้ฉันเลยนั่งลงที่เก้าอี้และหยิบอุปกรณ์การเรียนออกมาวางบนโต๊ะ
จากนั้นขณะที่ฉันพยายามใช้สมาธิกับการบ้าน…แต่กลับไม่สามารถจดจ่อสมาธิได้เลย
ความคิดถึงของฉันเอาแต่นึกถึงเรื่องของสึคาสะและโทบิเซะ
(ตอนนี้สองคนนั้นคงกำลังทำงานพิเศษอยู่ด้วยกันสินะ…)
เมื่อเหลือบดูนาฬิกาก็พบว่าหลังจากกลับถึงบ้านก็เพิ่งผ่านไปได้ประมาณ 30 นาทีเท่านั้นเอง
ฉันไม่รู้ว่าสึคาสะจะทำงานถึงกี่โมง แต่เพราะยังไม่ถึง 1 ชั่วโมง สึคาสะน่าจะกำลังตั้งใจทำงานอยู่
(เห้อออ…นี่ฉันเป็นอะไรอยู่กันเนี่ย การบ้านก็ทำไม่ได้ แบบนี้ออกไปข้างนอกหน่อยดีไหมนะ?)
ตอนแรกฉันกะว่าจะออกไปซื้อเครื่องดื่มที่ร้านมูนบัคส์เหมือนเคย…
แต่พอคิดไปถึงตรงนั้นฉันก็ฉุกคิดขึ้นมา
(การที่ฉันไปที่ร้านที่สึคาสะทำงานอยู่ ก็ถือเป็นไอเดียที่ไม่เลวไม่ใช่เหรอ?)
ร้านที่สึคาสะทำงานคือร้านคาเฟ่ปกติ
การที่ฉันจะไปที่นั่นคงไม่ใช่เรื่องแปลกและคงไม่มีใครไล่ฉันออกไป
สึคาสะเองก็เคยบอกเลยว่า “วันหลังลองมาได้นะเซย์จัง” ดังนั้นต่อให้ฉันจะไปตอนนี้ก็คงไม่มีปัญหาอะไรไม่ใช่เหรอ
ถ้าเอาแต่คิดถึงเรื่องสึคาสะกับโทบิเซะมากขนาดนี้ บางทีการไปดูให้เห็นกับตาเลยน่าจะดีกว่า
(แต่ถ้าฉันไปหาสึคาสะทันทีหลังจากเพิ่งเจอโทบิเซะซัง อาจจะทำให้เธอสงสัยว่าเรากำลังคบกันอยู่หรือเปล่านะ…?)
ฉันเคยบอกเธอไปว่าตัวเองกับสึคาสะเป็นแค่เพื่อนกันปกติ
มันคงจะแปลกถ้าไปที่ทำงานของเพื่อนปกติทันทีหลังจากเลิกเรียน
ถึงฉันจะแสร้งทำเป็นว่ามันเป็นเรื่องบังเอิญ แต่คงถูกจับได้อยู่ดี
และถ้าสึคาสะถามว่า “ทำไมจู่ๆ ถึงมาหา?” ฉันก็คงไม่รู้ว่าจะตอบเขายังไงดีเหมือนกัน
(จะบอกว่ามาเพราะรู้สึกหึงโทบิเซะซังเหรอ…แบบนั้นมันน่าอายเกินไป!)
ฉันรู้สึกได้ว่าหน้าของตัวเองเริ่มแดงขึ้นเล็กน้อยเลยส่ายหน้าเพื่อไล่ความคิดนั้นออกไป
หลังจากคิดอย่างถี่ถ้วนแล้ว สุดท้ายฉันก็ตัดสินใจได้ว่า…
“…งั้นปลอมตัวแล้วกัน”
ก่อนหน้านี้ฉันเคยปลอมตัวมาแล้ว
ในตอนที่ไปซื้อโชโจวมังงะ ฉันรู้สึกว่ามันไม่เหมาะกับตัวเองแต่ก็อยากลองอ่าน เลยต้องปลอมตัวเล็กน้อยเพื่อไม่ให้ใครจำได้
ตอนนั้นฉันแต่งตัวแบบน่ารักด้วยการใส่กระโปรงที่ปกติไม่ค่อยใส่ เพราะคิดว่ามันเหมาะกับการไปที่โซนโชโจวมังงะดี
แต่ครั้งนี้เธอแค่จะไปร้านคาเฟ่เลยไม่จำเป็นต้องใส่กระโปรงก็ได้
“ขอแค่ทำให้ไม่มีใครดูออกว่าเป็นฉันก็พอ…ใส่แค่หมวกกับแว่นกันแดดแล้วก็ชุดที่สึคาสะไม่เคยเห็นมาก่อนก็น่าจะพอแล้ว คงไม่มีทางจับได้หรอก”
แล้วการปลอมตัวก็เสร็จสิ้นเป็นลุคที่แทบจะสีดำทั้งตัว พร้อมกับหมวกและแว่นกันแดด
อาจจะดูเกินไปหน่อย แต่ถ้าไม่ทำขนาดนี้สึคาสะคงจำฉันได้แน่ๆ
“อืม การปลอมตัวนี้ใช้ได้ดีเลย”
เซย์มองตัวเองในกระจกด้วยความมั่นใจว่าตัวเองจะไม่มีทางถูกจับได้แน่นอน
――แต่พอไปถึงจริงๆ สึคาสะกลับจำเธอได้ทันทีที่เห็น
“เอาล่ะ ไปกันเถอะ”
และแล้ว เซย์ก็เดินมุ่งหน้าไปยังร้านที่สึคาสะทำงานอยู่
-Facebook Fanpage-
Translarator
-Donate-
True Money Wallet ID : mraxzy
ไทยพาณิชย์ : 4051572923 //ชาคริต
