แน่นอนว่านางเองในมังงะแนวรอมคอมนั้นมีหลายประเภท
ซึ่งนางเอกแบบดั้งเดิมเช่นโทโจอิน คาโอริและฟูจิเสะ ชิโฮะเป็นประเภทที่มีโอกาสชนะสงครามมากที่สุด
และยังมีนางเอกที่ชอบพระเอกแต่ “นก” ด้วย เช่น ชิมาดะ เซย์และฮิซามูระ ริเอะ
นอกจากนี้ยังมีและประเภทของนางเอกที่พวกเธออยู่ในสถานะเดียวกับนางเอก แต่พวกเธอไม่ได้มีความรู้สึกพิเศษใดๆ ต่อตัวเอกอีกด้วย
พวกเธอไม่จำเป็นต้องเป็นนางเอก แต่เป็นตัวละครที่มีบทบาทเพิ่มสีสันให้กับเรื่องราว
นั่นคือบทบาทของโทบิเซะ มาริโนะใน “โอโจวจามะ”
ในเรื่อง โทบิเซะ มาริโนะ ไม่ได้แสดงออกถึงความรู้สึกที่ชัดเจนต่อยูอิจิ (พระเอก) นัก เพราะเธอเป็นนักศึกษามหาวิทยาลัยปีสอง และคิดว่าพระเอกเป็น “เด็กน่ารัก” เพียงแค่นั้น
แต่เธอกลับปรากฏตัวบ่อยครั้งและถูกนางเอกคนอื่นๆ หึงหวงหรือต่อต้าน
ส่วนมากเป็นเพราะเธอมักจะก่อให้เกิดเหตุการณ์วาบหวิวโดยบังเอิญ เช่น เสื้อผ้าหลุดหรือหกล้มทับยูอิจิจนทำให้โดนจับหน้าอกโดยไม่ได้ตั้งใจ
โดยเฉพาะฟูจิเสะที่มักจะรู้สึกหึง และโทโจอินก็ไม่ค่อยชอบเธอนัก
แต่ด้วยความที่โทบิเซะเป็นคนใสซื่อ อ่อนโยน เธอจึงบอกกับฟูจิเซะและโทโจอินว่า “ฉันชอบเด็กผู้หญิงที่มีความรัก มันน่ารักดีนะ ฉันจะเชียร์พวกเธอนะ”
ซึ่งผมได้พบกับนางเอกสุดเซ็กซี่คนนี้ก่อนที่เธอจะปรากฏตัวตามเนื้อเรื่องของ “โอโจวจามะ” ซะงั้น
“สึคาสะคุง? ทำหน้าเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่เลยนะ เป็นอะไรรึเปล่า?”
ในช่วงเวลาพักงาน ขณะที่ผมกำลังนึกถึงเรื่องราวในมังงะก็ถูกโทบิเซะซังถามด้วยความห่วงใย
“เปล่าครับ ไม่มีอะไร ผมแค่เหม่อนิดหน่อยหน่ะครับ”
“จริงเหรอ? ถ้ามีปัญหาอะไรบอกได้เลยนะ พี่สาวคนนี้จะช่วยเธอเองจ่ะ”
โทบิเซะซังทำหน้าตาน่ารักเหมือนจะมีเสียง “มุฟู่” ประกอบ
ไม่มีทางที่ผมจะบอกเธอว่า “กำลังคิดถึงเนื้อเรื่องของมังงะที่คุณอยู่ในนั้น” ได้หรอก เลยได้แต่ตอบขอบคุณเธอไปตามมารยาท
แต่ผมไม่เคยคิดเลยว่าเธอจะมาทำงานพาร์ทไทม์แบบนี้…นี่มีการพูดถึงเรื่องนี้ในมังงะด้วยเหรอ?
ตรงนี้ทำให้ผมเริ่มไม่แน่ใจ เพราะโทบิเซะซังโผล่มาในช่วงท้ายเรื่อง และข้อมูลของเธอค่อนข้างจำกัด
แม้ว่ามังงะเรื่อง “โอโจวจามะ” จะได้ถูกประกาศทำเป็นอนิเมะแล้ว แต่ก็มีเพียงเก้าเล่มที่ตีพิมพ์ออกมา
เธอเป็นตัวละครที่โผล่มาในช่วงหลังๆ ทำให้ผมไม่ค่อยรู้จักเธอมากนัก
แต่แม้จะมาในช่วงท้าย โทบิเซะซังก็สามารถคว้าอันดับสูงในการโหวตความนิยมตัวละครได้
ถ้าจำไม่ผิดเธอเคยได้อันดับสอง แซงทั้งนากเอกหลักอย่างเซย์จังหรือริเอะ แถมยังแซงโทโจอินและฟูจิเซะซึ่งเป็นนางเอกหลักได้อีกด้วย
…ทุกคนคงชอบพี่สาวอาร่าๆ สินะ
ใช่ ผมก็ชอบเหมือนกัน
แต่ยังไงผมก็โหวตให้เซย์จัง และชอบเธอมากที่สุดอยู่ดี!
หลังจากนั้น ช่วงพักก็จบลง และผมก็เริ่มกลับไปทำงานพาร์ทไทม์ต่อ
ผมปรับตัวได้เร็วเพราะเคยทำมาก่อน และแม้กระทั่งเริ่มทำสิ่งต่างๆ เช่น การรินเครื่องดื่มด้วย
ส่วนโทบิเซะซัง…
“ผู้จัดการคะ เมนูน่าอร่อยนี่ให้ไปส่งที่โต๊ะไหนเหรอคะ?”
“โต๊ะสามน่ะ ในใบออร์เดอร์น่าจะมีบอกไว้อยู่นะ”
“อ๊ะ จริงด้วยค่ะ โต๊ะสาม…ขอโทษที่ให้รอนะคะ เชิญทานอาหารอร่อยนะคะ”
“เอ่อออ ฉันไม่ได้สั่งเมนูนี้นะ”
“อาเร๊?”
“โทบิเซะซัง นั่นโต๊ะสี่นะ แล้วตอนเสิร์ฟก็ต้องบอกชื่ออาหารด้วยนะ”
ดูเหมือนเธอจะยังสับสนอยู่ แต่เพราะบุคลิกใสซื่อและเป็นกันเอง ผู้จัดการจึงมองเธอเหมือนเป็นหลานสาวที่น่ารักของเขาแล้วพูดว่า “ช่วยไม่ได้น้า”
“พะ-พี่สาวครับ อาหารที่เสิร์ฟเมื่อกี้ดูน่ากินจัง ผมขอสั่งอาหารเพิ่มได้ไหมครับ?”
“จริงเหรอคะ? อาหารของที่นี่อร่อยทุกอย่างเลยค่ะ ถึงฉันจะยังไม่ได้ลองกินเองแต่รับรองว่าอร่อยแน่นอนค่ะ”
“งะ-งั้นพี่สาวแนะนำเมนูไหนเหรอครับ?”
“ฉันเพิ่งทานนโปลิตันไป อร่อยมากจนแทบจะละลายในปากเลยค่ะ”
“งะ-งั้นเอานโปลิตันหนึ่งที่ครับ”
“ค่าๆ!…นโปลิตันหนึ่งที่ค่ะ!”
“อืม แต่อย่างพูดเป็นเล่นแบบนั้นสิ พูดให้ปกติเถอะนะ”
ลูกค้าดูเหมือนจะชอบความน่ารักของโทบิเซะซัง เลยสั่งอาหารเพิ่ม
เป็นอย่างที่คิด คนสวยนี่ได้เปรียบจริงๆ
แต่ก็ไม่ใช่แค่ความสวยหรอก ความใสซื่อและน่ารักแบบโทบิเซะซังนี่แหละที่ทำให้เธอเป็นที่รัก
“ตั้งแต่โทบิเซะซังมาทำงาน ยอดขายร้านก็ดีขึ้นเยอะเลย ถึงจะยังมีข้อผิดพลาดอยู่บ้าง แต่เธอนี่เหมาะกับการทำงานหน้าร้านจริงๆ น้า”
“เห็นด้วยเลยครับ”
ผมเองก็แอบสงสัยอยู่เหมือนกันว่าเธอจะทำอาหารเป็นไหมนะ เพราะในมังงะไม่ได้บอกไว้ แต่ก็คงจะไม่แย่ไปกว่าฟูจิเซะหรอกมั้ง
“นั่นคือเหตุผลว่าทำไมฉันถึงอยากให้ฮิซามูระคุงทำงานครัวมากกว่าหน้าร้าน ฉันเลยดีใจที่เธอเลือกทำอาหารนะ”
“ไม่เป็นไรครับ ผมก็อยากทำอยู่เหมือนกันครับ”
ดูเหมือนว่าการเริ่มทำงานพร้อมกับโทบิเซะซังจะช่วยให้ผมเรียนรู้งานเร็วขึ้น
คงต้องขอบคุณเธอสำหรับเรื่องนี้แล้วสิ
หลังจากนั้น เวลาก็ผ่านไปถึงช่วง 6 โมงเย็น เรา 2 คนเลยได้เลิกงานพร้อมกัน
“ทั้ง 2 คน ขอบคุณสำหรับวันนี้ แล้วก็ขอโทษฮิซามูระคุงด้วยนะที่ให้ทำงานจนดึกขนาดนี้ ทั้งที่วันนี้เธอควรจะแค่มาสัมภาษณ์เฉยๆ เท่านั้น”
“ไม่เป็นไรครับ ผมก็อยากเริ่มงานเร็วๆ อยู่แล้วด้วย ขอบคุณมากครับ”
“ขอบคุณที่ทำงานหนักนะคะ ผู้จัดการ”
“โทบิเซะซังเองก็เหมือนกัน ขอบคุณที่ทำงานหนักนะ”
หลังจากนั้นพวกเราก็เดินไปที่ห้องพักพนักงานด้วยกัน
“ขอบคุณสำหรับการทำงานหนักนะสึคาสะคุง ขนาดพึ่งเริ่มงานวันแรกกลับเรียนรู้ได้เร็วกว่าฉันอีก ทำเอาหมดความมั่นใจในฐานะรุ่นพี่เลย”
“ก็พอดีผมค่อนข้างคุ้นเคยกับงานพวกนี้หน่ะครับ”
“เอ๋ แต่เธอบอกว่านี่เป็นการทำงานพาร์ทไทม์ครั้งแรกไม่ใช่เหรอ?”
“อะ-อ่า คือ…พอดีผมแค่เคยอ่านมังงะที่เกี่ยวกับการบริหารร้านกาแฟหน่ะครับ เลยพอจะเข้าใจอยู่บ้าง”
“เห๋ งั้นเหรอ!”
อันตราย เกือบจะเผลอบอกไปว่าเคยทำงานพาร์ทไทม์ในชีวิตก่อนไปซะแล้ว
ขณะที่กำลังจะเปลี่ยนเสื้อผ้า ก็เกิดความคิดขึ้นมา
เดี๋ยวนะ ถ้าผมเปลี่ยนเสื้อผ้าที่นี่ งั้นโทบิเซะซังก็…
“อ่าว? มีอะไรเหรอ?”
โทบิเซะซังไม่สนใจผมเลย แถมยังปลดกระดุมเสื้อออกจนเกือบหมดแล้วด้วย
“ขอโทษครับ! ผมจะออกไปข้างนอกเดี๋ยวนี้แหละครับ!”
ผมเห็นชุดชั้นในของเธอนิดหน่อยเลยรีบออกจากห้องพนักงานแล้วปิดประตู
ผมพลาดอีกแล้ว…ว่าแต่ทำไมคนๆ นี้ถึงเปลี่ยนชุดเหมือนปกติทั้งๆ ที่มีผมอยู่ด้วยได้กัน?
“เราเปลี่ยนชุดด้วยกันก็ได้นะถ้าเธอต้องการ”
“ช่วยอย่าออกมาด้วยครับ!?”
โทบิเซะซังออกมาตามปกติโดยไม่ติดกระดุมเสื้อ
ทำไมผู้หญิงคนนี้ถึงไม่ระวังตัวขนาดนี้กันนะ?
-Facebook Fanpage-
Translarator
-Donate-
True Money Wallet ID : mraxzy
ไทยพาณิชย์ : 4051572923 //ชาคริต
