เวลาผ่านไปประมาณหนึ่งสัปดาห์หลังจากที่ผมตัดสินใจจะเริ่มทำงานพาร์ทไทม์
ผมได้สมัครงานไปแล้วและวันนี้คือวันเสาร์ซึ่งเป็นวันที่ผมต้องไปสัมภาษณ์งาน
ผมเดินไปยังร้านคาเฟ่ซึ่งอยู่ห่างจากบ้านของตัวเองโดยใช้เวลาเดินเพียง 10 นาที
ร้านนี้อยู่ในทิศทางที่ตรงข้ามกับโรงเรียน ทำให้การเดินทางอาจจะลำบากไปสักหน่อย แต่ก็ยังอยู่ในขอบเขตที่ยอมรับได้
เมื่อเปิดประตูเข้าไปในร้านก็มีเสียงกระดิ่ง “กริ๊งๆ” ดังขึ้นก่อนผมจะพบกับบรรยากาศเก่าๆ ของร้านคาเฟ่ที่ดูเรโทร
ที่นี่ไม่ใช่ร้านกาแฟแนวคาเฟ่ทันสมัยๆ ที่ตกแต่งด้วยสไตล์แฟชั่น แต่เป็นร้านคาเฟ่ที่มีบรรยากาศเก่าแก่และอบอุ่น
ผมรู้สึกว่าที่นี่เหมาะกับตัวเองมาก จึงได้เลือกสมัครงานที่ร้านนี้
ในช่วงเวลาก่อนเที่ยง ร้านยังไม่ค่อยมีลูกค้ามากนัก ร้านจึงค่อนข้างเงียบสงบ
“ยินดีต้อนรับครับ”
ชายวัยประมาณ 50 ปีที่ยิ้มอย่างอ่อนโยน เดินเข้ามาหาผม
“ผมฮิซามูระ สึคาสะที่จะมาสัมภาษณ์งานพาร์ทไทม์วันนี้ครับ”
“โอ้ เธอนี่เอง ยินดีที่ได้เจอ เชิญเข้ามาได้เลย”
“ครับ”
ชายที่น่าจะเป็นผู้จัดการร้านยิ้มอย่างมีความสุข ดูจริงใจไม่เหมือนรอยยิ้มที่แสดงให้ลูกค้าเห็น เขานำผมเดินไปยังด้านในของร้าน
ผมเริ่มรู้สึกประหม่าขึ้นมานิดหน่อย เพราะไม่ได้สัมภาษณ์งานมานานแล้ว
เราเดินเข้าห้องเก็บของและห้องล็อกเกอร์ก่อนที่ผมจะนั่งลงตรงข้ามกับชายที่น่าจะเป็นผู้จัดการร้าน
“ยินดีที่ได้รู้จัก ฉันชื่อไซโต้ เป็นผู้จัดการร้านนี้นะ”
“ยะ-ยินดีที่ได้รู้จักครับ ฮิซามูระ สึคาสะครับ ขอบคุณที่ให้โอกาสในวันนี้ครับ”
“ไม่ต้องเกร็งไปหรอกนะ แค่อยากพูดคุยกันสบายๆ และดูจากประวัติเธอนิดหน่อยเอง”
“ครับ นี่คือประวัติส่วนตัวของผมครับ”
“ขอบคุณนะ อืม… เธอเรียนที่โรงเรียนโทโจอินใกล้ๆ นี่เอง เดินทางได้สะดวกใช่ไหม?”
“ครับ ใช้เวลาเดินประมาณ 10 นาทีจากบ้านครับ”
“โอ้ดีเลย แบบนี้ก็ไม่ต้องเสียค่ารถด้วย ร้านก็ประหยัดไปได้ด้วย”
การสัมภาษณ์เริ่มขึ้นด้วยบรรยากาศที่ไม่เป็นทางการนัก มันเหมือนการพูดคุยทั่วไปมากกว่าการสัมภาษณ์ซะอีก
ก่อนหน้านี้ผมเคยทำงานพาร์ทไทม์ที่ร้านในเครือใหญ่ๆ ซึ่งการสัมภาษณ์จะเป็นทางการมาก แต่ที่นี่เป็นร้านคาเฟ่ส่วนบุคคล ดังนั้นบรรยากาศจึงผ่อนคลายมากกว่า
และผมก็รู้สึกว่ามันเหมาะสำหรับตัวเองดี
“อะไรเป็นเหตุผลที่อยากเริ่มทำงานพาร์ทไทม์ล่ะ?”
“เหตุผลหลักก็เพราะอยากหาเงินใช้หน่ะครับ…”
“ฮ่าๆ เด็กมัธยมปลายก็เป็นแบบนั้นแหละ อยากมีเงินเที่ยวเล่นบ้างก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร ถือว่าเป็นแรงจูงใจที่ดีนะ”
“ขะ-ขอบคุณครับ”
“เธอไม่ได้ทำกิจกรรมชมรมอะไรสินะ?”
“ครับ ผมไม่ได้เข้าชมรมเลยสามารถมาทำงานหลังเลิกเรียนได้ตั้งแต่สี่โมงเย็นครับ”
“งั้นเหรอ ดีเลย พอดีเลยหล่ะ ว่าแต่ตอนนี้เธอว่างไหม?”
“อะ-เอ๊ะ? ครับ วันนี้ผมว่างครับ”
“งั้นเริ่มทำงานหลังจากนี้ได้เลยไหม?”
“เอ๋?”
การเริ่มทำงานหลังจากนี้ หมายถึงเริ่มงานพาร์ทไทม์เลยใช่ไหม?
“หมายความว่าผมผ่านการสัมภาษณ์แล้วเหรอครับ?”
“หือ? อ่า ใช่แล้ว เรากำลังรับสมัครพนักงานอยู่ และดูจากประวัติของเธอกับความประทับใจที่ได้พบ เธอก็ดูเป็นเด็กดี ฉันเลยอยากให้เธอเข้าทำงานเลย ไม่เป็นไรใช่ไหม?”
“นะ-แน่นอนครับ! ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับ”
โชคดีจังที่ผมผ่านสัมภาษณ์แล้ว
ถ้าผมโดนปฏิเสธหลังจากที่บอกกับริเอะและเซย์จังไว้ว่าจะเริ่มทำงานพาร์ทไทม์ มันคงทำให้รู้สึกอับอายไม่น้อยเลย
“งั้นเริ่มทำงานได้เลยไหม?”
“คะ-ครับ ไม่มีปัญหาครับ”
“เยี่ยมเลย แน่นอนว่าฉันจะเริ่มจ่ายเงินสำหรับงานพาร์ทไทม์ต่อจากนี้ไป เพราะงั้นไม่ต้องกังวลนะ ฉันแค่ต้องการให้เธอเรียนรู้ขั้นตอนและวิธีการให้บริการลูกค้าก่อน”
“ครับ ขอบคุณครับ”
“นี่คือชุดพนักงานของเรา ใส่ก่อนได้เลย ส่วนกางเกงให้ใส่สีดำแบบที่ใส่อยู่ตอนนี้ในวันต่อไปก็พอ”
“ครับ เข้าใจแล้วครับ”
หลังจากได้รับเครื่องแบบแล้ว ผู้จัดการไซโต้ก็ออกจากห้องไป
ชุดพนักงานเป็นเสื้อเชิ้ตสีน้ำเงินกรมท่ากับเนคไทสีดำ ซึ่งเป็นเนคไทที่ไม่ต้องผูกเอง แต่เป็นแบบที่สามารถติดได้ทันที
นอกจากนี้ยังมีผ้ากันเปื้อนสีน้ำตาลแค่ครึ่งตัว ซึ่งผมจำได้ว่ามันเรียกว่า “เอี๊ยมซอมเมอลิเยร์”
โดยรวมแล้วชุดมีโทนสีเข้มและเรียบง่าย ซึ่งเข้ากับบรรยากาศของร้าน
ผมรู้สึกดีใจที่ผ่านการสัมภาษณ์และได้เริ่มงาน จึงเริ่มเปลี่ยนเสื้อผ้าทันที แต่แล้วก็ได้ยินเสียงกระดิ่งดังขึ้นจากด้านนอก
ดูเหมือนว่าจะมีลูกค้าเข้ามาเพราะใกล้จะถึงเวลามื้อกลางวันแล้ว
“อ๊ะ ต้องรีบส่งข้อความไปบอกให้ริเอะรู้ว่าผมผ่านการสัมภาษณ์และเริ่มทำงานได้เลย เธอจะได้ไม่ต้องทำอาหารกลางวันให้”
ขณะที่ผมถอดเสื้อเพื่อเปลี่ยนเป็นชุดพนักงาน ผมก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเตรียมส่งข้อความ
แต่ทันใดนั้นเอง…
แกร๊ก!
เสียงประตูห้องถูกเปิดออกดังขึ้นมา
“เอ๊ะ?”
“หือ?”
ผมคิดว่าผู้จัดการร้านที่เป็นคนเข้ามา แต่กลับเป็นหญิงสาวหน้าตาสะสวยคนหนึ่งแทน
เธอมีผมยาวสีอ่อนดัดเป็นลอนเบาๆ ทำให้ดูมีบรรยากาศที่นุ่มนวล
ใบหน้าของเธอมีดวงตากลมโตที่ดูอ่อนโยน เธอดูเป็นคนสวยแต่ไม่ใช่แนวเย็นชา ดูเหมือนพี่สาวใจดีมากกว่า
อ๊ะ? รู้สึกเหมือนเคยเห็นหน้าของเธอที่ไหนสักแห่งมาก่อน…
…เดี๋ยวนะ นี่ผมกำลังมองผู้หญิงคนนี้ที่เดินเข้ามาอย่างสงบในขณะที่ตัวเองกำลังเปลือยท่อนบนอยู่ไม่ใช่เหรอ?
และเธอก็เข้ามาทักทายผมอย่างสบายๆ
“อ้อ เธอคือพนักงานพาร์ทไทม์คนใหม่สินะ?”
ผมรู้สึกประหม่าอยู่ข้างใน แต่ผู้หญิงนี้กลับเดินเข้ามาคุยกับผมโดยไม่สนใจเลย
“อะ-อ๊ะ เอ่อ ใช่ครับ”
“ว่าแล้ว ยินดีที่ได้รู้จักนะ ฉันเพิ่งเข้ามาทำงานได้ไม่นานเหมือนกัน เรียนอยู่มหาวิทยาลัยปี 2 อายุ 19 ปี แล้วเธอล่ะเรียนอยู่ปีไหนเหรอ?”
“เอ่ออ ผมเรียนอยู่ชั้นมัธยมปลายปี 2 ครับ”
“เอ๋จริงเหรอ? ฉันคิดว่าเธอน่าจะอายุเท่ากันซะอีก เธอดูโตมากเลยนะ”
ถึงเราจะพูดคุยกันเหมือนปกติก็เถอะ แต่ผมยังอยู่ในสภาพล่อนจ้อนอยู่เลยนะ
ดูเหมือนว่าคนคนนี้ก็ไม่ได้สนใจอะไรเป็นพิเศษเกี่ยวกับเรื่องนี้ คงเป็นคนที่ไม่ได้แคร์ถ้าผู้ชายจะถอดเสื้อโชว์ร่างกายท่อนบนสินะ
ถึงจะอึ้งไปสักพักเพราะสถานการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหัน แต่ผมก็สวมเสื้อเชิ้ตในที่สุด
“ขอโทษนะครับที่เจอกันครั้งแรกตอนผมยังเปลี่ยนชุดไม่เสร็จ”
“อ๋อ? ไม่เห็นเป็นไรเลยนี่ ที่นี่เป็นห้องเก็บของ เปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นเรื่องปกตินะ ฉันเองก็กำลังจะเปลี่ยนอยู่เหมือนกัน”
“ดีใจที่เข้าใจนะครับ…ดะ-เดี๋ยวนะ?!”
เธอจะเปลี่ยนชุดทั้งๆ แบบนี้เลยเหรอ?
ก็ถือเป็นเรื่องปกติที่จะเปลี่ยนเสื้อผ้าที่นี่ แต่ตอนนี้เนี่ยนะ?
ขณะที่ผมกำลังคิดอยู่นั้นเอง เธอก็เริ่มถอดเสื้อผ้าออก
“ทะ-ทำไมอยู่ๆ ถึงเปลี่ยนเสื้อผ้าหล่ะครับเนี่ย!?”
ผมรีบมองไปทางอื่นอย่างรวดเร็ว
แม้ว่าจะไม่ได้เห็นชุดชั้นในของเธอเพราะเธอกำลังเริ่มแกะกระดุมเสื้อเชิ้ต แต่ผมกลับเห็นร่องอกที่เต่งตึงของเธอแทน
“เอ๋? ก็ที่นี่เป็นห้องเปลี่ยนชุดนี่ใช่ไหม?”
“แต่ผมเป็นผู้ชายนะครับ รอให้ผมออกไปก่อนได้ไหม!”
ทำไมเธอถึงได้ไร้การระวังตัวขนาดนี้นะ!?
“ผมใส่เสื้อเสร็จแล้ว เดี๋ยวผมจะไปเปลี่ยนข้างนอกเองครับ!”
“อืม ขอโทษที่ทำให้ต้องลำบากนะ”
ผมหยิบเนคไทกับผ้ากันเปื้อนแล้วเดินออกจากห้องหลังร้าน
เห้ออ อะไรของผู้หญิงคนนั้นเนี่ย…
“อ่าวฮิซามูระคุง ได้เจอกับเด็กผู้หญิงที่มาทำงานพาร์ทไทม์แล้วเหรอ?”
“ครับ อยู่ๆ เธอก็โผล่เข้ามาในห้องเปลี่ยนชุดทำเอาผมตกใจหมดเลยครับ”
“ขอโทษทีนะ ฉันลืมอธิบายให้เธอฟังเกี่ยวกับฮิซามูระคุงไปเลย”
ผู้จัดการร้าน ไซโต้ ขอโทษผมด้วยท่าทางรู้สึกผิด
“ไม่เป็นไรหรอกครับ…”
“เดี๋ยวรอให้เธอเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จก่อน แล้วฉันจะแนะนำให้เธอรู้จักใหม่อีกทีนะ”
หลังจากนั้นไม่นาน เมื่อผมใส่เนคไทและผ้ากันเปื้อนเรียบร้อยแล้วและกำลังเรียนรู้วิธีการลงเวลาทำงาน เธอก็เดินเข้ามา
“ขอโทษที่ให้รอค่ะผู้จัดการ”
“อ๊ะ โทบิเซะซัง มาพอดีเลย”
โทบิเซะงั้นเหรอ…?
รู้สึกเหมือนเคยได้ยินชื่อที่ไหนมาก่อนเลยนะ
พอมาคิดๆ ดูแล้ว ตอนที่เจอเธอครั้งแรกก็รู้สึกคุ้นๆ หน้าอยู่เหมือนกัน…
“นี่คือฮิซามูระ สึคาสะคุง ที่จะมาทำงานพาร์ทไทม์ตั้งแต่วันนี้นะ”
“ยะ-ยินดีที่ได้รู้จักครับ ฮิซามูระ สึกาสะครับ”
ผมทักทายเธออย่างสุภาพ เพราะคิดว่านี่คงเป็นครั้งแรกที่เราได้เจอกัน
“ยินดีที่ได้รู้จักนะ แต่เราน่าจะเจอกันแล้วไม่ใช่เหรอ?”
“เอ๊ะ? ขอโทษครับ ผมเคยเจอคุณที่ไหนมาก่อนหรือเปล่าครับ…”
“ก็เมื่อกี้ไง ที่ห้องหลังร้าน นายลืมแล้วเหรอ?”
“อ่า…ครับ”
ผมรู้สึกว่าเคยเห็นเธอมาก่อน แต่ทำไมถึงนึกไม่ออกกันนะ…
รู้สึกเหมือนเดจาวูเลยแฮะ…
“แล้วก็ฮิซามูระคุง นี่คือโทบิเซะ มาริโนะซัง เธอเพิ่งเริ่มทำงานเมื่ออาทิตย์ที่แล้วหน่ะ”
“โทบิเซะ… มาริโนะ…!?”
เมื่อได้ยินชื่อนั้น ผมถึงกับตกใจและอ้าปากค้างไปชั่วขณะ
ใช่แล้ว ผู้หญิงคนนี้…!
ไม่ใช่แค่ความรู้สึกว่าเคยเจอเธอที่ไหนมาก่อน
แต่ผมรู้จักเธอคนนี้
นั่นก็เพราะว่า–
“ฉันชื่อโทบิเซะ มาริโนะ ยินดีที่ได้รู้จักนะ”
…เพราะว่าเธอเป็นตัวละครจากมังงะเรื่องโอโจวจามะหน่ะสิ!
-Facebook Fanpage-
Translarator
-Donate-
True Money Wallet ID : mraxzy
ไทยพาณิชย์ : 4051572923 //ชาคริต
