『ขอบคุณสำหรับคุกกี้นะเซย์จัง ริเอะเองก็บอกว่าอร่อยมากเลย』
เมื่อเห็นข้อความนี้ ฉันก็เผลอยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว
『งั้นเหรอ ดีแล้วหล่ะ ถือว่าเป็นการตอบแทนที่ริเอะให้ฉันลองชิมไข่ม้วนตอนนั้น』
ก่อนหน้านี้ตอนที่ฉันกับสึคาสะแบ่งกันกินกับข้าวในกล่องข้าว รสชาติของอาหารที่ริเอะทำมันอร่อยมาก
ฉันเลยอยากตอบแทนเธอเลยทำคุกกี้ให้ไม่ใช่แค่สำหรับสึคาสะเท่านั้น แต่ยังรวมถึงริเอะด้วย
ตอนนั้นเองที่ข้อความจากสึคาสะก็ถูกส่งมาอีกครั้ง
『พอฉันเล่าเรื่องที่เซย์จังป้อนคุกกี้ให้ฟัง ริเอะก็ตอบกลับมาว่า “นี่พี่บ้าหรือเปล่า?” เลยแหละ』
“สะ-สึคาสะพูดบ้าอะไรเนี่ย…!”
มันไม่ใช่เรื่องที่ควรเอาไปเล่าให้คนอื่นฟังเลย แม้ว่าอีกฝ่ายจะเป็นคนในครอบครัวของเขาก็เถอะ
『นายอวดอะไรของนายเนี่ย? อย่าเอาเรื่องแบบนั้นไปพูดให้คนอื่นฟังสิ』
ฉันส่งข้อความกลับไปทันที ซึ่งไม่นานก็มีข้อความตอบกลับมา
『ฉะ-ฉันขอโทษนะ แค่อยากอวดหน่ะ ฉันไม่ได้คิดเลยว่ามันจะทำให้เธอโกรธ』
แม้ข้อความนั้นจะกลับมาด้วยการขอโทษ แต่ฉันไม่ได้โกรธอะไรจริงๆ
แต่พอกลับไปอ่านดูข้อความของตัวเองแล้วก็รู้สึกว่าฉันอาจจะตอบไปอย่างเย็นชาเกินไป จนอาจทำให้เขาคิดว่าฉันโกรธอยู่ก็ได้
『ฉันไม่ได้โกรธหรอกนะ』
พอส่งไปแบบนั้นแล้ว ฉันก็เขียนข้อความเพิ่มเติม
『คะ-แค่รู้สึกอายเฉยๆ เท่านั้นเอง』
หลังจากส่งข้อความนั้นไป ฉันก็รู้สึกใจเย็นลงเล็กน้อย และเริ่มรู้สึกอายมากกว่าเดิม
ยิ่งไปกว่านั้น แม้จะเห็นว่าเขาอ่านแล้ว แต่ข้อความตอบกลับก็ยังไม่มาอีกหลายนาทีจนทำเอาฉันเริ่มกังวล
(เอ๊ะ ทำไมเขาไม่ตอบกลับมาอีกนะ? หรือว่าเพราะฉันบอกว่าอายนี่มันทำให้เขารู้สึกไม่ดีหรือเปล่า? แต่ฉันอายจริงๆ นี่นา…)
ขณะที่ฉันกำลังคิดเรื่องนี้อยู่ก็ได้รับคำตอบจากสึคาสะ
『ก็รู้สึกโล่งใจอยู่หรอกนะที่เซย์จังไม่ได้โกรธ แต่ฉันนี่แหละที่กำลังสั่นอยู่เพราะเซย์จังน่ารักเกินไป』
พอได้อ่านข้อความนี้ แก้มของฉันก็ร้อนขึ้นมาทันที
『ไม่ต้องมารายงานอะไรแบบนั้นหรอกหน่า』
ฉันตอบกลับไปแบบนั้น แม้จะยังรู้สึกว่าอยากจะให้เขารายงานบ้างก็เถอะ เพราะตอนแรกก็แอบกังวลอยู่เหมือนกันที่เขาไม่ได้ตอบกลับมาในทันที
『ขอโทษนะ จะพยายามไม่อวดริเอะแล้วล่ะ』
『อืม ช่วยทำอย่างนั้นด้วยเถอะนะ』
『แต่บางครั้งมันก็มีเหตุการณ์ประมาณนี้อยู่บ้างนะ แบบว่าฉันเองก็ไม่ได้ตั้งใจจะอวดหรืออะไร แต่ริเอะมักจะพูดว่า “หยุดอวดหน่อยเถอะค่ะ”』
『…นายเล่าเรื่องอะไรให้เธอฟังเนี่ย?!』
『เช่น ตอนที่เราเดินไปโรงเรียนด้วยกันแล้วมีหมาตัวใหญ่เดินผ่านมา มันเห่าใส่พวกเรา แล้วเซย์จังก็สะดุ้ง มันน่ารักมากเลย ฉันก็เลยเล่าให้รินเอะฟังน่ะ』
『อย่าเอาเรื่องนั้นไปเล่าให้คนอื่นฟังอีกนะ! น่าอายจะตาย』
เป็นความจริงที่ฉันสะดุ้งจริงๆ ตอนนั้น แต่มันเป็นเหตุการณ์ที่น่าอายสำหรับฉัน
『หรืออย่างตอนที่กินข้าวกลางวันกัน แล้วมีไก่ทอดชิ้นใหญ่เกินไปจนทำให้เซย์จังต้องแทะมันเหมือนกระรอกเองก็น่ารักเหมือนกัน』
『เรื่องนั้นก็น่าอายเหมือนกัน! เดี๋ยวนะ…นายเห็นด้วยเหรอ!?』
เมื่อไม่นานมานี้ฉันกินไก่ทอดในกล่องข้าวที่ชิ้นใหญ่จนเกือบเคี้ยวไม่ไหว ถึงแม้ว่าฉันจะใช้มือปิดปากไว้แล้วเพื่อไม่ให้มันดูน่าเกลียด แต่ไม่คิดเลยว่าสึคาสะจะมองอยู่ด้วย
『ซ็อตน่ารักๆ พวกนี้แหละที่ฉันเล่าให้ริเอะฟังทุกวัน แล้วเธอก็มักจะตอบกลับมาว่า “พอแล้วๆ หยุดอวดซักทีเถอะค่ะ” ทุกทีเลย』
『…ฉันคิดว่า ริเอะที่ได้ฟังเรื่องพวกนั้นคงมองว่ามันเป็นการอวดจริงๆ นั่นแหละ แถมฉันเองก็อายเหมือนกัน เพราะงั้นก็เพลาๆ ลงหน่อยก็แล้วกันนะ』
ที่ฉันไม่ได้บอกให้เขาหยุดทั้งหมด เพราะลึกๆ แล้วฉันเองก็รู้สึกมีความสุขอยู่นิดหน่อยเหมือนกัน
『เข้าใจแล้ว ฉันจะจำกัดแค่วันละครั้งละกัน』
『ก่อนหน้านี้นายเล่าวันละกี่ครั้งกันเนี่ย…』
“เห้อออ สึคาสะนี่นะ…”
(นี่เขาจะชอบฉันมากแค่ไหนกันเนี่ย…อ๊าาา แค่คิดก็เขินไม่ไหวแล้ว!)
ฉันพยายามเลิกคิดเรื่องนี้และหันไปมองโต๊ะตรงหน้า ที่วางมังงะเรื่อง “เกิดใหม่เป็นก็อบลิน” ที่สึกาสะเคยยืมไปแล้วเพิ่งคืนมา
“จริงสิ…งั้นลองถามเขาดูดีกว่าว่าอยากอ่านมังงะแนวไหนต่อดี”
เมื่อนึกถึงสัญญาว่าจะให้เขายืมมังงะออก ฉันจึงส่งข้อความไปถาม
『นายอยากอ่านมังงะแนวไหนต่อดีหล่ะ? แนวโชเน็น, ต่างโลกหรือว่าโรแมนติกคอมเมดี้ดี?』
『อืมมมม เอาแนวโรแมนติกคอมเมดี้แล้วกัน』
『ไม่ใช่แนวโชโจวนะ แต่เป็นแนวโรแมนติกคอมเมดี้ที่ตีพิมพ์ในนิตยสารโชเน็นนะ โอเคไหม?』
『แน่นอน ฉันชอบแบบนั้นมากกว่าอยู่แล้ว』
『โอเค งั้นเดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันเอามาให้นะ』
『ขอบคุณนะ ฉันเองก็จะเอาโชโจวมังงะไปให้เธอยืมเหมือนกัน』
『อืม จะตั้งตารอเลย』
ในระหว่างที่คุยกันนี้ ฉันก็รู้สึกว่ามุมปากของตัวเองกำลังยกขึ้นโดยไม่ได้ตั้งใจ
ไม่ใช่แค่เพราะฉันตั้งตารอที่จะได้อ่านมังงะที่เขาจะเอามาให้ แต่การที่ได้คุยเรื่องมังงะกับสึคาสะเองก็ทำให้ฉันมีความสุขเหมือนกัน
『สึคาสะ…รักนะ』
ฉันพิมพ์ข้อความนี้ลงไป แต่กลับลังเลที่จะกดส่งออกไป
การส่งข้อความแบบนี้มันต้องใช้ความกล้าอย่างมาก
ถึงแม้ว่าฉันจะเคยพูดคำนั้นกับเขาบ้างไม่กี่ครั้ง แต่การพิมพ์ลงในข้อความมันทำให้รู้สึกอายขึ้นมาซะอย่างนั้น…
(งือออ น่าอายเกินไปแล้ว…)
แค่เห็นข้อความที่ตัวเองพิมพ์ลงไปก็ทำให้แก้มของฉันร้อนผ่าวแล้ว
ไม่ ฉันไม่สามารถส่งมันได้…ลบมันดีกว่า
ขณะที่กำลังแตะหน้าจอเพื่อจะลบข้อความ โทรศัพท์ของฉันก็เริ่มสั่น
“ว๊าาา! ตะ-ตกใจหมดเลย…โอ๊ะ ชิโฮะโทรมานี่เอง”
ดูเหมือนจะเป็นชิโฮะเพื่อนสนิทของฉันที่โทรมา
โดยปกติเธอก็มักจะโทรมาแบบไม่บอกล่วงหน้าแบบนี้อยู่แล้ว
“ฮัลโหลชิโฮะ มีอะไรรึเปล่า?”
『เซย์จัง ขอโทษที่โทรมากะทันหันนะ พอดีอยากถามเรื่องการบ้านคณิตน่ะ แบบฝึกหัดต้องทำถึงหน้าที่เท่าไหร่นะ?』
“ทำถึงหน้าที่ 24 หน่ะ”
『งั้นเหรอ ฉันไม่ชอบส่วนนี้สุดๆ ไปเลย』
“ให้ฉันช่วยสอนไหม?”
『จริงเหรอ!? ขอบคุณจริงๆ นะ! ฉันก็กะว่าจะขอร้องเธออยู่แล้วแหละ』
“ฮ่ะๆ กะแล้วแหละ”
ฉันนั่งลงหน้าโต๊ะพร้อมกับตั้งค่าให้โทรศัพท์อยู่ในโหมดลำโพงเพื่อที่จะได้ไม่ต้องถือโทรศัพท์แนบหู ขณะเดียวกันก็เปิดหนังสือโจทย์คณิตศาสตร์ขึ้นมาด้วย
ในตอนนั้นเองที่โทรศัพท์ของฉันสั่นอีกครั้ง ดูเหมือนว่าจะมีข้อความเข้ามา
『หือ? โทรศัพท์ของเซย์จังสั่นรึเปล่า?』
ชิโฮะที่อยู่ในสายโทรศัพท์เองก็ได้ยินเสียงสั่นของโทรศัพท์
“อืม ขอโทษนะ ฉันจะตั้งค่าไม่ให้มันสั่นเดี๋ยวนี้แหละ”
『ไม่เป็นไรหรอก แต่หรือว่าเป็นข้อความจากฮิซามูระคุง?』
“อะ-อ่า…น่าจะใช่นะ”
ในเวลานี้ ถ้าจะมีใครส่งข้อความมาก็คงเป็นสึคาสะที่เพิ่งคุยกันเมื่อครู่แน่ๆ
และพอฉันเปิดแชทของสึคาสะขึ้นมานั้นเอง…
“อ๊าาาา…!?”
『เอ๊ะ? เกิดอะไรขึ้นรึเปล่าเซย์จัง?』
ฉันเผลอร้องออกมาเสียงดังโดยไม่ตั้งใจ
เมื่อฉันมองดูหน้าจอโทรศัพท์ของตัวเองก็พบกับข้อความที่เขียนไว้ก่อนหน้านี้แต่ไม่ได้ส่งไป
『สึคาสะ…รักนะ』
ข้อความนั้นถูกส่งออกไปแล้ว
และยังขึ้นว่าอ่านแล้วด้วย นอกจากนี้ยังมีข้อความตอบกลับมาแล้วอีกต่างหาก
『ขอบคุณนะเซย์จัง ฉันก็รักเธอเหมือนกัน』
“พะ-พลาดซะแล้ว…!”
ฉันพึมพำเบาๆ ขณะที่ใบหน้าเปลี่ยนเป็นสีแดงสด
คงเป็นเพราะตอนที่ชิโฮะโทรมาแล้วโทรศัพท์สั่นเลยทำให้มือฉันไปโดนหน้าจอจนส่งข้อความออกไปโดยไม่ตั้งใจ
『มีอะไรหรือเปล่าเซย์จัง ? เธอโอเคไหม?』
“มะ-ไม่มีอะไรหรอก…แต่ก็ไม่ค่อยจะดีเท่าไหร่…”
『มีอะไรเหรอ? หรือว่าจะเป็นเรื่องเกี่ยวกับฮิซามูระคุง?』
“กะ-ก็ใช่อยู่แหละ…!”
การบอกเรื่องนี้กับชิโฮะมันน่าอายเกินไป
『เอ๋~ เกิดอะไรขึ้นเหรอ? เล่าให้ฟังหน่อยสิ?』
“ละ-เล่าไม่ได้หรอก นี่เป็นความลับระหว่างฉันกับสึคาสะ”
『อ๊ะ เมื่อกี้เซย์จังเรียกฮิซามูระคุงด้วยชื่องั้นเหรอ?』
“อ๊ะ…”
『เห๋~ เป็นแบบนี้นี่เอง~ แปลว่าตอนอยู่ด้วยกันสองคนก็เรียกแบบนี้สินะ?』
“มะ-ไม่ มันไม่ใช่อย่างงั้นนะ”
『ถ้าไม่มีเรื่องให้ตกใจขนาดนั้นเซย์จังคงไม่หลุดปากเรียกผิดหรอกจริงไหม? ตอนนี้ฉันชักสงสัยแล้วสิว่ามีอะไรเกิดขึ้นกับฮิซามูระคุงกันแน่』
“มะ-ไม่บอกหรอก! เอาหล่ะ ทำการบ้านต่อไปได้แล้วชิโฮะ”
『หืมมม~ หรือว่าฮิซามูระคุงจะส่งข้อความว่า “ฉันรักเธอ” มาใน RINE กันน้า』
“นั่…?!”
『อาระ ปฏิกิริยานั้นแปลว่าฉันเดาถูกใช่ไหม?』
“พะ-พอได้แล้ว! ถ้าแกล้งฉันมากกว่านี้ ฉันจะไม่ช่วยเธอทำการบ้านแล้วนะ!”
『ค่า~』
แม้จะหน้าแดงจัดแต่ฉันก็ยังช่วยชิโฮะทำการบ้านจนเสร็จ
หลังจากนั้นฉันก็แอบมองกลับไปดูข้อความของสึคาสะและนอนกลิ้งไปมาด้วยความเขินอาย
ขณะเดียวกันในเวลานั้น สึคาสะเองก็…
“น่ารักเกินไปแล้ว…! อะไรเนี่ย ข้อความนี้! แค่เห็นก็ต้องรีบแคปหน้าจอไว้ทันที…! ถึงจะไม่ได้พูดต่อหน้า แต่ว่าทำไมแค่ข้อความถึงดีต่อใจขนาดนี้กัน? ความน่ารักของเซย์จังทะลุมิติไปแล้ว!”
“พี่คะ เลิกดิ้นไปมาที่ห้องนั่งเล่นแล้วกลับห้องไปได้แล้วค่ะ”
ริเอะ น้องสาวของสึคาสะ มองเขาด้วยสายตาเย็นชา
-Facebook Fanpage-
Translarator
-Donate-
True Money Wallet ID : mraxzy
ไทยพาณิชย์ : 4051572923 //ชาคริต
