“นายจะเริ่มทำงานพิเศษเหรอ?”
“ใช่แล้ว”
ผมบอกเรื่องที่เคยเล่าให้ริเอะฟังกับเซย์จัง
“ฉันอยากทำงานพิเศษมาสักพักแล้ว พอดีเจอที่ๆ ดูเหมาะเลยติดต่อไป คิดว่าพรุ่งนี้วันเสาร์จะไปสัมภาษณ์หน่ะ”
“เป็นงานพิเศษแบบไหนหล่ะ?”
“เป็นงานที่คาเฟ่หน่ะ ไม่ใช่ร้านใหญ่อะไร แต่เป็นร้านที่บริหารเอง”
“งั้นเหรอ ก็ฟังดูดีหนิ แต่มันก็ดูกระทันหันไปหน่อยนะ ทำไมถึงอยากเริ่มทำงานพิเศษหล่ะ?”
“แน่นอนว่าก็เพื่อเซย์จังไง”
“เพื่อฉันเหรอ? ฉันไม่คิดจะขอเงินจากสึคาสะหรอกนะ?”
“ฮ่าฮ่า ฉันรู้ว่าเซย์จังจะไม่มีวันทำอะไรแบบนั้นหรอก”
ถึงแม้ว่าถูกขอจริงๆ ผมก็คงไม่ปฏิเสธ…หรือผมควรปฏิเสธนะ?
แต่ถ้าเป็นเซย์จังมาขอว่า “ฉันขอเงินหน่อยได้ไหมสึคาสะ?” ผมอาจจะให้ก็ได้…
ถึงจะรู้ว่ามันไม่มีทางเกิดขึ้น แต่เพราะเธอเป็นคนที่ผมชอบมาก ผมอาจจะปฏิเสธไม่ลงก็ได้
“ก็…จากนี้ไปเราคงได้ออกเดทกันอีกหลายครั้งใช่ไหมหล่ะ?”
“อะ-อืม คงอย่างนั้น”
คำว่า “เดท” ทำให้เซย์จังเขินจนแก้มขึ้นสีแดงนิดๆ น่ารักจริงๆ
“ตอนนี้เรามาแค่คาเฟ่กัน แต่เซย์จังเองก็คงอยากไปที่อื่นๆ อย่างสวนสนุกบ้างใช่ไหมหล่ะ?”
“อืมก็จริงนะ ส่วนใหญ่เราก็มาคาเฟ่กันตลอดก็อาจจะเบื่อได้”
“เพราะงั้นฉันก็เลยคิดว่าควรทำงานพิเศษเพื่อเก็บเงินไว้จะได้สามารถไปเดทกับเซย์จังในหลายๆ ที่ได้ไง”
“อะ-อย่างงี้นี่เอง เพราะอย่างนั้นสินะถึงบอกว่าทำเพื่อฉัน”
อีกเหตุผลหนึ่งก็คือ ผมได้เงินค่าขนมจากที่บ้านไม่มาก ถ้าไม่ทำงานพิเศษ ผมอาจจะไม่มีเงินพอจ่ายค่าเครื่องดื่มในคาเฟ่ด้วยซ้ำ
“แต่ว่าไม่ใช่แค่เพื่อออกเดทกับฉันสิ เอาไว้ใช้กับงานอดิเรกของตัวเองด้วยสิเข้าใจไหม?”
“อืมมม ก็อยากทำอย่างนั้นอยู่หรอกนะ แต่ฉันไม่มีงานอดิเรกอะไรเป็นพิเศษหน่ะสิ”
ในโลกก่อน ผมเคยทำงานพิเศษเพื่อซื้อของที่เกี่ยวกับเซย์จังจนหมดเงินไปเยอะ
เพราะงั้นในโลกนี้ ถ้าจะเอาเงินทั้งหมดมาใช้เพื่อเซย์จัง ผมก็ไม่เสียใจเลย มันมีแต่ความสุขเท่านั้นแหละ
“นายไม่มีงานอดิเรกเลยเหรอ? ตอนก่อนหน้านี้นายบอกว่าชอบอ่านการ์ตูนไม่ใช่เหรอ?”
“ใช่ๆ มังงะกับอนิเมะก็คงใช้เงินซื้อบ้างอยู่นะ”
มังงะในโลกนี้เป็นเรื่องที่ผมยังไม่เคยอ่านมาก่อน นั่นก็เป็นสิ่งที่ผมตั้งตารอเหมือนกัน
“พูดถึงมังงะแล้ว วันก่อนฉันอ่านมังงะเรื่องที่ไปซื้อกับเซย์จังแล้วนะ”
“อ๊ะ เรื่องนั้นเหรอ? โชโจวมังงะใช่ไหม?”
“ใช่ๆ เรื่องนั้นแหละ”
ก่อนหน้านี้ผมเคยพูดคุยกับเซย์จังเรื่องมังงะ แล้วเราก็ได้ไปที่ร้านหนังสือด้วยกันและซื้อมังงะมา
ดูเหมือนว่าเซย์จังจะได้อ่านมังงะของเด็กผู้ชายเยอะเพราะอิทธิพลจากพี่ชาย แต่เธอไม่ค่อยอ่านมังงะของเด็กผู้หญิงมากนัก
แต่ดูเหมือนเซย์จังจะสนใจอยู่บ้าง เธอจึงไปที่ร้านหนังสือด้วยตัวเองและสงสัยว่าเธอควรจะซื้อมังงะสำหรับเด็กผู้หญิงหรือไม่…ผมจำฉากนั้นในมังงะ “โอโจวจามะ” จากชาติที่แล้วได้
เซย์จังคิดว่าซื้อมังงะของผู้หญิงไม่เข้ากับคาแรกเตอร์ของตัวเอง เลยลังเลว่าจะซื้อมันดีหรือเปล่า
เพราะงั้นตอนที่ผมกับเซย์จังไปซื้อหนังสือด้วยกัน ผมก็เลยเป็นคนซื้อมังงะของผู้หญิงมา แล้วสัญญาว่าจะให้เซย์จังยืม
“สนุกไหม?”
“สนุกมากเลย”
“อะ-อ๊ะ งะ-งั้นเหรอ! ถึงฉันจะแนะนำนายไป แต่ฉันเองก็ยังไม่เคยอ่านเรื่องนั้นมาก่อนเหมือนกันเพราะงั้นเลยกลัวว่าจะไม่ถูกใจสึคาสะอยู่เหมือนกัน”
“เป็นแบบนั้นเองเหรอ ถึงจะไม่ถูกใจ แต่แค่ได้รู้จักความชอบของเซย์จัง ฉันก็มีความสุขแล้วแหละ”
“แต่ในเมื่อเป็นเงินของสึคาสะที่ใช้จ่ายไป ฉันเลยเลยอยากให้สึคาสะสนุกกับมันก่อนสิ”
“ฮ่าฮ่า เซย์จังนี่ใจดีจังนะ”
“มะ-ไม่ใช่ซักหน่อย เรื่องแค่นี้มันถือเป็นเรื่องธรรมดาต่างหาก”
เซย์จังพูดอย่างเขินๆ
“มังงะที่ฉันยืมเซย์จังไป เรื่องนั้นก็อ่านจบแล้วเหมือนกัน เดี๋ยวจะเอามาคืนให้นะ”
“อืม เข้าใจแล้ว ส่วนโชโจวมังงะนั่น…”
“แน่นอน เดี๋ยวฉันเอามาให้ยืมแน่นอน ก็เราสัญญากันไว้แล้วนี่”
“อะ-อืม! ขอบคุณ ฉันจะรออ่านนะ”
ใบหน้าของเซย์จังเปล่งประกายด้วยความดีใจ
ทั้งๆ ที่เป็นคนที่มีใบหน้าสวยและดูเท่ แต่เวลายิ้มแล้วน่ารักขนาดนี้มันช่างไม่ยุติธรรมเลย
“มังงะที่ให้ยืมมาเรื่อง ‘เกิดใหม่เป็นก็อบลิน’ สนุกมากเลย ไม่คิดเลยว่าตัวเอกจะเกิดใหม่เป็นก๊อบลินที่ดูอ่อนแอแต่กลับแข็งแกร่งขึ้นเรื่อยๆ”
“ฮิฮิ ใช่แล้ว ตอนแรกฉันก็ไม่คิดจะอ่านเพราะหน้าตามันดูเป็นแค่ก๊อบลิน แต่พอเห็นว่าเขาแข็งแกร่งขึ้นเรื่อยๆ และกำจัดสัตว์ประหลาดที่ดูถูกเขา มันก็สนุกมาก”
เราพูดคุยเกี่ยวกับมังงะที่เซย์จังให้ผมยืมมา
ทั้งผมและเซย์จังต่างก็ชอบการ์ตูน พอเราได้พูดคุยกันเรื่อยๆ เวลาจึงผ่านไปอย่างรวดเร็วมาก
“แล้วก็นะ…อ่าว มืดขนาดนี้แล้วเหรอ”
“จริงด้วย ข้างนอกก็มืดแล้ว ไม่รู้ตัวเลย”
“เรากลับกันเถอะ ขอโทษนะเซย์จังที่ทำให้อยู่ด้วยจนดึกขนาดนี้”
“ไม่หรอก ฉันต่างหากที่ต้องขอบคุณ เพราะไม่ค่อยมีโอกาสได้คุยเรื่องการ์ตูนกับคนอื่น เลยเผลอคุยนานไปหน่อยหน่ะ”
อย่างที่รู้กันดีว่าฟูจิเสะเพื่อนสนิทของเซย์จังไม่ค่อยได้อ่านการ์ตูน และอาจไม่มีใครที่เธอสามารถพูดคุยเกี่ยวกับมังงะด้วยได้
แต่ฉันชอบการ์ตูนและอ่านบ่อย และผมก็ชอบโชโจวมังงะที่ทำให้ผมอยากรู้เกี่ยวกับเซย์จังด้วย
“ฉันยินดีที่จะพูดคุยกับเซย์จังเกี่ยวกับการ์ตูนได้ตลอดเวลาเลยนะ แถมฉันเองก็สนุกกับการได้คุยกับเซย์จังด้วย”
“ขะ-ขอบคุณนะ ถ้างั้นฉันจะให้ยืมเรื่องอื่นๆ ด้วย แล้วมาคุยกันอีกนะ”
“อื้ม แน่นอน”
ผมกับเซย์จังยิ้มให้กันและออกจากคาเฟ่ไป
วันนี้เซย์จังป้อนคุกกี้ทำมือให้ด้วย เป็นเดทที่มีความสุขมากจริงๆ
หลังจากเดทที่คาเฟ่กับสึคาสะเสร็จ เซย์ที่กลับมาบ้านแล้วก็ได้ทำการบ้านจนเสร็จก่อนที่จะไปอาบน้ำ
ปกติแล้วเธอจะอาบน้ำทันทีหลังทำการบ้านเสร็จ แต่วันนี้เธอกลับยืนอยู่หน้าชั้นวางหนังสือในห้องของตัวเองโดยเอามือเท้าไว้ที่คางขณะครุ่นคิดบางอย่างอยู่
“งืมมม…จะให้สึคาสะยืมมังงะเรื่องไหนต่อดีนะ?”
เธอพึมพำกับตัวเองขณะที่มองดูมังงะมากมายที่แน่นจนถึงจุดที่ต้องซื้อชั้นวางหนังสืออีกอันแล้ว
“หรือว่าจะเป็นแนวโชเน็นแบบคลาสสิกดี? เขาชอบ ‘เกิดใหม่เป็นก๊อบลิน’ งั้นเขาอาจจะชอบการ์ตูนแนวโชเน็นก็ได้ แต่เขาบอกว่าอ่านได้หลายแนว ถ้าชอบการ์ตูนโชโจว การ์ตูนแนวโรแมนติก-คอมเมดี้ก็น่าจะดีเหมือนกัน”
เซย์สามารถอ่านและซื้อการ์ตูนแนวโรแมนติก-คอมเมดี้ที่มีพระเอกชายได้อย่างไม่ลังเล ดังนั้นในชั้นวางหนังสือของเธอจึงมีการ์ตูนแนวนี้อยู่หลายเล่ม
หลังจากคิดอยู่ประมาณ 10 นาที เธอก็ตัดสินใจ “อาบน้ำก่อนดีกว่า” และออกจากห้องไปอาบน้ำ
แต่แม้ว่าเธอจะนั่งแช่อยู่ในอ่างน้ำ สิ่งที่เธอยังคงคิดถึงก็คือการ์ตูนที่จะให้สึคาสะยืม
“เอายังไงดีนะ…อ๊ะ ไม่จำเป็นต้องเลือกแค่เรื่องเดียวก็ได้นี่นา งั้นให้เขายืมทั้งการ์ตูนแนวโชเน็นกับการ์ตูนแนวโรแมนติก-คอมเมดี้ไปเลยก็ดี เอาแบบนี้แล้วกัน”
เซย์พูดพึมพำกับตัวเองและถอนหายใจเบาๆ อย่างมีพึงพอใจ
(วันนี้ได้คุยเรื่องการ์ตูนกับสึคาสะแล้วสนุกจังเลย นี่เป็นครั้งแรกที่ได้คุยเรื่องการ์ตูนกับคนอื่น เลยเผลอคุยเพลินไปหน่อย หวังว่าเขาจะไม่รำคาญฉันนะ…)
เธอคิดถึงเรื่องต่างๆ ก่อนหน้านี้ที่ได้ทำร่วมกับสึคาสะ
(เขาดีใจที่ได้รับคุกกี้ทำมือจากฉัน ฉันก็ดีใจมากเหมือนกัน แล้วฉันก็ได้ทำตามสัญญาที่จะป้อนให้เขาด้วย…แม้ตอนป้อนจะเหมือนการป้อนอาหารสัตว์ แต่ตอนที่ฉันถูกป้อนมันก็เขินมากเลย…)
เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ เซย์ก็รู้สึกตัวขึ้นมาทันที
(ดะ-เดี๋ยวก่อนนะ นี่ฉันคิดถึงสึคาสะตลอดหลังกลับมาบ้านเลยงั้นเหรอ?)
เนื่องจากเป็นเวลาดึกแล้ว สึคาสะจึงมาส่งเซย์ที่บ้านของเธอ
ตอนที่สึคาสะเดินมาส่งเธอถึงบ้านตอนดึก เธอก็คิดว่า ‘ขอบคุณพระเจ้า เขาใจดีจัง…อืม เป็นแฟนที่ใจดีจริงๆ’
หลังจากกินข้าวเย็นและทำการบ้านเสร็จ เธอไม่ได้คิดอะไรมาก แต่ตั้งแต่นั้นจนถึงตอนอาบน้ำ เธอกลับคิดถึงแต่สึคาสะ
(นะ-นี่มันเหมือนกับฉันเป็นแฟนสาวที่คลั่งรักสึคาสะสุดๆ เลยไม่ใช่เหรอ…!)
เซย์ส่ายหัวราวกับจะแก้ตัวในขณะที่หน้าแดง
(มะ-ไม่ใช่สักหน่อย ฉันก็คิดเรื่องอื่นนอกจากสึคาสะเหมือนกัน ไม่ได้คิดถึงเขาตลอดสักหน่อย ฉันแค่คิดว่าจะให้เขายืมการ์ตูนเรื่องอะไรดีเท่านั้นเอง)
เธอพยายามหาข้อแก้ตัวในหัวและออกจากห้องน้ำ
หลังจากทาสกินแคร์และเป่าผมจนแห้งแล้ว เธอก็กลับมาที่ห้อง
ทันใดนั้น โทรศัพท์มือถือของเธอมีข้อความแจ้งเตือน
มันคือข้อความจากสึคาสะในแอป RINE
‘ขอบคุณสำหรับคุกกี้นะเซย์จัง ริเอะเองก็บอกว่าอร่อยมากเลย’
เมื่อเธอเห็นข้อความนี้ แก้มของเธอก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา
-Facebook Fanpage-
Translarator
-Donate-
True Money Wallet ID : mraxzy
ไทยพาณิชย์ : 4051572923 //ชาคริต
