“อยากทำงานพิเศษจังน้า”
ผมนึกขึ้นมาได้และพึมพำออกมาในขณะที่กำลังนั่งดูทีวีอยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่นที่บ้าน
“งานพิเศษเหรอ?”
ริเอะ น้องสาวที่นั่งดูทีวีด้วยกันบนโซฟาอยู่กันก็หันมาถามด้วยความสงสัย
“ใช่ งานพิเศษ”
“ทำไมอยู่ๆ ถึงคิดอยากจะทำงานพิเศษหล่ะคะ?”
“ก็พี่ไม่มีทำกิจกรรมอะไรหลังเลิกเรียนเลยว่างๆ ก็เลยอยากจะทำงานพิเศษเพื่อหาเงินสักหน่อยหน่ะ”
แต่เดิม ผมเคยทำงานพิเศษมาก่อนที่จะมาที่โลกนี้
โลกนี้คือโลกในมังงะเรื่อง “ฉันไม่สามารถมีความรักแบบปกติได้เพราะเพื่อนสมัยเด็กที่เป็นลูกคุณหนูคอยมาขัดขวาง” ซึ่งเป็นมังงะแนวโรแมนติกคอเมดี้ที่ผมได้เข้ามาอยู่นั่นเอง และนี่ก็ผ่านมาได้ 2 เดือนแล้วทำให้ตอนนี้ชุดนักเรียนถูกเปลี่ยนเป็นชุดหน้าร้อนแล้วด้วย
สิ่งที่เกิดขึ้นในช่วง 2 เดือนนี้คงเป็นสิ่งที่ผมไม่มีวันลืมไปตลอดชีวิต
ผมได้พบกับชิมาดะ เซย์ ตัวละครที่ผมชอบที่สุดในมังงะเรื่องนี้ และทันทีที่เราได้พบกัน ผมก็ได้สารภาพรักกับเธอไป…หลังจากนั้นก็เกิดหลายๆ เรื่องขึ้น และสุดท้ายเราก็ได้คบกัน
เป็นเรื่องที่ไม่เคยคิดฝันมาก่อนเลยตอนที่อยู่ในโลกก่อน
มันมีความสุขมากจนผมกลัวว่าโลกนี้จะเป็นแค่ความฝันที่จะต้องตื่นขึ้นในซักวัน
เอาล่ะกลับมาที่เรื่องงานพิเศษกันก่อนแล้วกัน ผมเคยทำงานพิเศษในโลกก่อนนั่นก็เพราะอยากหาเงินเพื่อเอาไปซื้อของที่ระลึกเกี่ยวกับเซย์จังที่ผมชอบจากเรื่อง “โอโจจามะ”
แต่ตอนนี้ที่ผมได้เข้ามาอยู่ในโลกนี้และได้คบกับเซย์จังแล้ว ทำให้ผมสามารถใช้เงินสนับสนุนตัวละครที่ผมชอบได้โดยตรงเลย
มีอะไรจะสุขกว่านี้อีกหล่ะ?
แต่ตอนนี้ผมไม่ได้ทำงานพิเศษเลยทำให้ไม่มีเงินเก็บเลย
และเนื่องจากจะมีอีเวนต์ต่างๆ ในช่วงฤดูร้อนที่จะมาถึง ผมเลยอยากเก็บเงินไว้บ้าง
“ก็การที่พี่คบกับเซย์จังอยู่ เงินก็ถือเป็นสิ่งที่จำเป็นใช่ไหมหล่ะ?”
“อ๋อ เพื่อเซย์ซังสินะ”
ริเอะ น้องสาวผมเคยเจอกับเซย์จังแล้วและรู้ว่าเรากำลังคบกันอยู่แล้ว
…แต่การบอกว่าเรากำลังคบกันอยู่นี่ก็น่าอายเหมือนกันนะ
“แล้วพี่คิดจะทำงานพิเศษแบบไหนหล่ะ?”
“ก็…เป็นพนักงานร้านคาเฟ่หรืออะไรประมาณนั้นหน่ะ”
ในโลกก่อนผมก็เคยทำงานพิเศษแบบนี้มาก่อน
“พี่เลยคิดว่าจะหางานพิเศษในคาเฟ่ใกล้ๆ บ้านดู”
“ก็ดีนะคะ”
“การทำงานในคาเฟ่น่าจะทำให้ได้เรียนรู้การทำอาหารง่ายๆ ด้วย เอาไว้พี่จะทำอาหารให้ริเอะกินนะ”
“อืม หนูจะรอนะ”
ริเอะยิ้มเล็กน้อย
อืมมม…น้องสาวของผมนี่น่ารักจริงๆ
ผมคิดขณะเผลอยื่นมือไปลูบหัวริเอะอย่างไม่ได้คิดอะไร
“อะ-อย่าลูบหัวหนูสิ”
“พี่จะทำอาหารอร่อยๆ ให้เธอกินแน่นอน เพราะงั้นก็รอหน่อยนะ”
พวกเราสองคนใช้เวลาอยู่บ้านแบบสบายๆ แบบนี้
วันถัดมา ในช่วงพักเที่ยงที่โรงเรียน
พวกผม 5 คนรวมตัวกันโดยเอาโต๊ะมาต่อกันและกินข้าวเที่ยงด้วยกันในห้องเรียน
“ยูอิจิ วันนี้ฉันก็ทำข้าวกล่องมาให้เหมือนเดิม วันนี้มีแฮมเบิร์กเป็นพิเศษนะ เป็นแฮมเบิร์กขนาดพอดีคำ แต่ฉันทำเองหมดเลยนะ”
“โอ้ จริงเหรอ เยี่ยมไปเลย”
“เอานี่อ้ามมม”
“ไม่เอาน่า ฉันบอกแล้วไงว่ามันน่าอายหน่ะ…”
“ฉันอุตส่าห์ตื่นแต่เช้ามาทำให้นายเลยนะ อย่างน้อยก็ขอรางวัลนิดๆ หน่อยๆ ก็ยังดี”
“อุ๊ก ก็ได้… อ้าม… อืม อร่อยมากเลย”
“หุๆ ดีใจจัง”
คนที่นั่งอยู่ตรงข้ามผมและคอยคะยั้นคะยอผมอยู่คือนางเอกของมังงะเรื่องนี้ ทังโจอิน คาโอริ
คนที่นั่งอยู่ข้างหน้าผม คนที่ถูกพันนิ้วของเด็กผู้หญิงคือตัวเอกของโลกมังงะโอโจจามะ
ผู้ที่นั่งอยู่ตรงหน้าผมคือ ชิเกโมโตะ ยูอิจิ ตัวเอกของมังงะเรื่อง “โอโจจามะ” ที่ผมหลุดเข้ามา
แล้วคนที่บังคับให้เขา “อ้าม” อยู่ก็คือ โทโจอิน คาโอริ หนึ่งในนางเอกลูกคุณหนู เธอเป็นคนที่กล้าหาญมากจริงๆ
“ชิเกโมโตะคุง ฉันเองก็ทำมานิดหน่อยเหมือนกันอยากลองกินไหมจ๊ะ? เป็นไข่ม้วนหน่ะจ่ะ”
“โอ๊ะ จะไม่เป็นไรเหรอ?”
“จ่ะ… เอ่อ อะ-อ้ามมม”
“ฟะ-ฟูจิเสะ ถ้าเธอเขินก็ไม่ต้องทำก็ได้นะ”
“มะ-ไม่เป็นไรจ่ะ! ฉันไม่ยอมแพ้ให้โทโจอินซังหรอก! นี่จ่ะอ้ามม”
“อะ-อ้า…อื้ม นี่ก็อร่อยเหมือนกันแฮะ”
ผู้ที่นั่งอยู่ข้างๆ ยูอิจิอีกคนคือ ฟูจิเสะ ชิโฮะ อีกหนึ่งนางเอกของเรื่อง
ฟูจิเสะกำลังต่อสู้กับโทโจอินซังเพื่อไม่ให้แพ้ด้วยการ “อ้าม” เช่นกัน
“จะ-จริงเหรอจ๊ะ!? ดีใจจัง…”
“ฟูจิเสะเองก็ทำอาหารเป็นด้วยเหรอ?”
“จะ-จ่ะ ฮิๆ พอดีว่าช่วงนี้ฉันฝึกมานิดหน่อยหน่ะ”
ฟูจิเสะยิ้มอย่างมีความสุข เมื่อได้ยินว่าของที่ตัวเองทำนั้นถูกชมว่าอร่อย
เดิมทีเธอเป็นนางเอกที่ทำอาหารไม่เป็นเลย
แต่ก่อนหน้านี้ เธอได้ไปยืมครัวบ้านโทโจอินซังเพื่อฝึกทำอาหารจนตอนนี้ทำได้ในระดับปกติแล้ว
“พัฒนาขึ้นเยอะเลยนะชิโฮะ…”
“ซะ-เซ…ชิมาดะ เธอเหมือนผู้ปกครองที่ชมลูกของตัวเองเลยนะ”
แล้วผู้หญิงที่นั่งข้างผมและกำลังมองฟูจิเสะอย่างภูมิใจคือแฟนของผม ชิมาดะ เซย์
เธอคือคนที่ช่วยฟูจิเสะฝึกทำอาหารอย่างมาก ดังนั้นการที่ฟูจิเสะทำอาหารให้ยูอิจิกินได้จึงทำให้เซย์จังรู้สึกยินดีมาก
นี่มันค่อนข้างอันตรายเลย ผมจะสามารถเรียกเธอว่า “เซย์จัง” ได้เฉพาะเวลาที่เราอยู่กัน 2 คนเท่านั้น
“เมื่อกี้ฉันได้ยินจากชิโฮะว่า เธอทำข้าวกล่องด้วยตัวเองทั้งหมดเลยในวันนี้หน่ะ”
“ว้าว นั่นมันสุดยอดเลยนะ ทั้งที่ก่อนหน้านี้ไม่นานเธอยังทำได้แต่สสารมืดอยู่เลย”
“เป็นข้อพิสูจน์ว่าเธอพยายามมากแค่ไหนไงหล่ะ”
“เธอพูดเหมือนเป็นพ่อแม่เลยนะ…ว่าแต่ข้าวกล่องของชิมาดะเองก็ทำเองเหมือนกันสินะ?”
“ใช่ ฉันทำเองเกือบทุกวันเลยหน่ะ”
เมื่อผมมองไปที่ข้าวกล่องของเซย์จังก็พบว่ามันเต็มไปด้วยเครื่องเคียงที่น่ารับประทาน
ก็อย่างว่าแหละนะ ฝีมือของเธอเก่งพอที่จะสอนฟูจิเสะทำอาหารได้เลยหนิ
“…อยากกินเหรอ?”
“อื้ม อยากกินสิ”
“ฮ่าๆ ตอบซะตรงเลยนะ ถ้าแค่นิดหน่อยก็ไม่เป็นไรหรอก”
เซย์จังกับผมกำลังเก็บเรื่องที่เรากำลังคบกันไว้เป็นความลับอยู่
ดังนั้นเซย์จังจึงพูดว่า “ไม่เป็นไร” ในความหมายว่า “ไม่มีใครจับได้”
“ฉันจะแบ่งเครื่องเคียงของฉันให้ด้วยนะ ถึงแม้ว่าจริงๆ จะเป็นฝีมือของริเอะ น้องสาวฉันที่ทำให้ก็เถอะ”
“งั้นเหรอ ฉันยังไม่เคยกินอาหารของริเอะเลย รอชิมไข่ม้วนได้ไหม?”
“ได้สิ”
เซย์จังคีบไข่ม้วนจากข้าวกล่องของผม
“ฮิซามูระอยากกินอะไรหล่ะ?”
“ขอเป็นไข่ม้วนเหมือนกันแล้วกัน”
“โอเค คีบไปได้เลย”
แต่ในขณะที่กำลังจะคีบ ผมก็ลังเลขึ้นมาชั่วขณะ
อึ๊กก…อยากจะให้เซย์จัง “อ้าม” แบบที่ยูอิจิโดนบ้างจัง
ถ้าเซย์จังทำให้ ผมคงมีความสุขมาก แต่แน่นอนว่ามันเป็นไปไม่ได้ในสถานการณ์แบบนี้
ถ้าทำไป คงทำให้คนอื่นรู้ว่าเรากำลังคบกันอยู่
ซึ่งไม่ดีแน่…ทั้งห้องจะจับจ้องมาที่ผมด้วยสายตาอิจฉา แบบที่พวกเขาจ้องยูอิจิอยู่ในตอนนี้
อันที่จริงผมพร้อมจะรับมือกับสายตาอิจฉาพวกนั้นได้อยู่หรอก แต่ในเมื่อเซย์จังไม่อยากให้เรื่องเราถูกเปิดเผย ผมก็ต้องระวังไว้
“หือ? เป็นอะไรรึเปล่า?”
เซย์จังถามด้วยความสงสัยเพราะเห็นว่าผมหยุดชะงักไป
“เปล่าหรอก กินกันต่อเถอะ”
ผมขยับมือที่หยุดแล้วคีบไข่ม้วนของเซย์จังขึ้นมา
พวกเรากินไข่ม้วนของกันและกันพร้อมๆ กัน
“อื้ม อร่อยมากเลย! สมกับที่เป็นชิมาดะเลย”
“ไข่ม้วนของนายก็อร่อยเหมือนกัน”
“ฉันจะบอกริเอะให้นะว่าเธอชมว่าอร่อย”
“อืม ฝากบอกเธอด้วยนะ”
หลังจากนั้น พวกเราก็ทานข้าวกันต่อ
“ว่าแต่เมื่อกี้ทำไมถึงหยุดนิ่งไปหล่ะฮิซามูระ?”
“หือ? หมายถึงตอนที่ฉันจะคีบไข่ม้วนหน่ะเหรอ?”
“ใช่ เหมือนนายกำลังลังเลอะไรบางอย่างอยู่เลย”
ไม่แปลกเลยที่เซย์จังจะสังเกตเห็นขนาดนั้น
ตอนนี้ยูอิจิและคนอื่นๆ ไม่ได้อยู่ตรงนี้แล้ว และไม่มีใครสนใจพวกเราเลย
ผมจึงขยับเข้าไปใกล้เซย์จัง แล้วพูดเสียงเบาให้เธอได้ยินเท่านั้น
“ความจริงก็คือ ฉันเองอยากให้เซย์จังป้อนเหมือนที่พวกยูอิจิทำกันหน่ะ”
“ห๊ะ…!?”
คำพูดของผมทำให้เซย์จังหน้าแดงขึ้นมาทันที
เธอมองไปรอบๆ อย่างรวดเร็ว ก่อนจะตอบกลับมาเสียงเบา
“ระ-เรื่องแบบนั้น… เราทำกันที่นี่ไม่ได้หรอก…!”
“อื้ม ฉันรู้ดี ฉันเลยยอมแพ้แล้วคีบมันขึ้นมากินเองไง”
“อะ-อย่างนั้นเองเหรอ…อืม นั่นสิเนอะ”
เซย์จังมองไปรอบๆ อีกครั้งเพื่อตรวจดูให้แน่ใจว่าไม่มีใครมองพวกเราอยู่ก่อนจะพูดขึ้นมาด้วยเสียงที่เบากว่าเดิม
“ถะ-ถ้าเราอยู่กัน 2 คน ฉันจะทำให้นะ…สึคาสะ”
ทันทีที่ได้ยินแบบนั้น หัวใจของผมก็เต้นรัว
ให้ตายเถอะ ผมนึกว่าจะตายซะแล้ว…! อันตรายต่อใจมาก…!
คำพูดที่น่ารักและทำให้ใจเต้นแรง รวมกับการที่เธอเรียกผมด้วยชื่อที่ผมยังไม่คุ้นเคยนั้นช่างอันตรายต่อใจอย่างแรง
“…สัญญานะ เซย์จัง”
“อะ-อื้ม ได้สิ”
เซย์จังหันหน้าหนีด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ
เฮ้อ…วันนี้เซย์จัง แฟนของผมก็น่ารักเกินไปอีกแล้ว…!
-Facebook Fanpage-
Translarator
-Donate-
True Money Wallet ID : mraxzy
ไทยพาณิชย์ : 4051572923 //ชาคริต
