ณ วันจันทร์ 2 วันหลังจากการฝึกทำอาหารของฟูจิเสะที่บ้านของโทโจอิน
ชิมาดะ เซย์ กำลังเดินทางไปโรงเรียนตามเส้นทางปกติ
ฉันกำลังเดินทางไปโรงเรียนตามปกติ วันนี้อากาศค่อนข้างดี ถึงแม้ว่าการสวมเสื้อเบลเซอร์จะทำให้รู้สึกร้อนนิดหน่อยก็เถอะ
เมื่อเดินมาถึงกลางทางระหว่างบ้านกับโรงเรียนฉันก็หยุดเดินอยู่ครู่หนึ่ง แล้วสูดลมหายใจเข้าลึกๆ
“ฟู่ววว…”
เป็นเวลาเกือบ 1 เดือนแล้วที่ฉันเริ่มคบกับฮิซามูระ สึคาสะ
หลังจากที่เริ่มคบกันแล้ว ทุกวันจันทร์พวกเราจะนัดเจอกันเพื่อเดินทางไปโรงเรียนด้วยกัน
เราเคยเดินไปโรงเรียนด้วยกัน 2-3 ครั้งแล้ว ฉันเลยเริ่มชินแล้วนิดหน่อยแต่ก็ยังรู้สึกประหม่าอยู่ดี
แถมวันนี้…ยังเป็นครั้งแรกที่ฉันจะได้เจอเขาหลังจากเหตุการณ์ในวันเสาร์ที่ผ่านมาอีกต่างหาก
พอคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวันเสาร์ที่แล้วนั้น ฉันก็รู้สึกเขินจนหน้าแดงขึ้นมาทันที
ในวันนั้น…ฉันเกือบจะจูบกับสึคาสะแล้ว
ถ้าไม่มีเสียงดังในโถงทางเดินหล่ะก็…ริมฝีปากของพวกเราคงสัมผัสกันไปแล้วแน่ๆ
(ให้ตายสิใจเย็นๆ ตัวฉัน…ฉันกำลังจะเจอกับสึคาสะ ฉันไม่สามารถไปเจอเขาในสภาพนี้ได้…)
ฉันหลับตาแล้วสูดหายใจเข้าลึกๆ
เหตุผลที่ฉันกังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้มากก็เพราะฉันได้โทรคุยกับชิโฮะเมื่อวานนี้
อยู่ๆ ชิโฮะก็โทรมาหาฉันอย่างกะทันหัน และเมื่อฉันรับสายของเธอแล้ว เสียงแรกที่ได้ยินคือ
“เธอจูบกับฮิซามูระคุงแล้วเหรอ!?”
เมื่อได้ยินแบบนั้น ฉันก็อดไม่ได้ที่จะตะโกนออกมาว่า “ห้ะ!?” ในห้องของตัวเอง
ดูเหมือนว่าตอนที่ฉันและสึคาสะไปหากล่องเบนโตะกันที่ห้องข้างๆ อยู่ ชิโฮะ, โทโจอิน และริเอะจะคุยถึงเรื่องนั้นกัน
ยิ่งไปกว่านั้น ตอนที่ทั้ง 3 คนมาถึงห้องเก็บอุปกรณ์ บรรยากาศที่อึดอัดระหว่างฉันกับสึคาสะจึงทำให้พวกเธอคิดว่าพวกเราน่าจะจูบกันไปแล้ว
“พอดีที่ห้องนั้นมีกล้องวงจรปิดอยู่ด้วยหน่ะ แต่เพราะมุมของกล้องมันดูไม่ชัด ฉันเลยอยากถามเซย์จังตรงๆ หน่ะจ่ะ!”
“เดี๋ยวนะ ห้องนั้นมีกล้องวงจรปิดอยู่ด้วยเหรอ!?”
“ก็มันเป็นบ้านของโทโจอินซังนี่นา”
คำอธิบายนี้ทำให้ทุกอย่างดูสมเหตุสมผล
คิดดูแล้ว การที่ไม่ได้จูบในห้องนั้นน่าจะเป็นการตัดสินใจที่ถูกต้องแล้ว
ขณะที่ฉันกำลังคิดเรื่องนี้อยู่นั้นเอง…
“อรุณสวัสดิ์เซย์จัง”
“ว้าย!?”
เมื่ออยู่ๆ ก็มีเสียงคนดังมาจากด้านหลังของฉัน ร่างกายของฉันจึงตอบสนองในทันที
เมื่อฉันมองไปข้างๆ ก็พบกับฮิซามูระ สึคาสะ คนที่ฉันนึกถึงในหัวก่อนหน้านี้
“เธอไม่เป็นอะไรใช่ไหม?”
“มะ-ไม่เป็นไร อรุณสวัสดิ์นะสึคาสะ”
ฉันรีบตอบกลับเขาไปอย่างรวดเร็วเพื่อพยายามปกปิดเสียงที่น่าอายของตัวเอง
“วันนี้มาเร็วจังเลยนะ แล้วริเอะไปไหนหล่ะ? แถมวันนี้นายก็ไม่ได้เอาจักรยานมาด้วยสินะ”
“พอดีริเอะเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าตัวเองมีเวรตอนเช้า แถมตอนที่รู้ตัวก็เกือบจะสายแล้วด้วย เธอเลยต้องรีบขี่จักรยานไปก่อนหน่ะ”
“งะ-งั้นเองเหรอ ริเอะเองก็ซุ่มซ่ามเหมือนกันสินะ”
“วันหยุดเสาร์อาทิตย์ก็อย่างนี้แหละ มักจะทำให้เราลืมเรื่องต่างๆ เสมอเลยเนอะ”
พอรู้ว่าริเอะไม่อยู่แล้ว แสดงว่าวันนี้ก็คงจะเป็นการเดินทางไปโรงเรียนด้วยกันแค่เรา 2 คนซะแล้ว
วันนี้ฉันอยากให้ริเอะอยู่กับเราด้วยจริงๆ
ไม่ใช่ว่าฉันไม่อยากไปกับสึคาสะ 2 ต่อ 2 หรอกนะ…แต่เพราะฉันกลัวว่าตัวเองจะพูดไม่ออกหากคิดถึงเหตุการณ์ในวันนั้นหน่ะสิ
ความเงียบที่แฝงไปด้วยความเคอะเขินเข้ามาแทรกระหว่างพวกเราทั้ง 2 คนอยู่ชั่วขณะหนึ่ง
“งะ-งั้นก็ไปกันเถอะ พวกเราเองก็จะสายแล้วเหมือนกัน”
“อืม”
พอได้ยินคำตอบของสึคาสะที่ดูธรรมดาก็ทำให้ฉันรู้สึกหงุดหงิดนิดหน่อย
(เหมือนมีแค่ฉันคนเดียวเองที่รู้สึกประหม่า…)
แม้ฉันจะคิดแบบนั้น แต่ก็อายเกินกว่าที่จะพูดมันออกมา
พวกเราเริ่มเดินไปตามเส้นทางไปโรงเรียนที่คุ้นเคย แต่ครั้งนี้รู้สึกแปลกไปเล็กน้อย
แม้ว่าเราจะเดินมาประมาณ 5 นาทีแล้ว แต่เราแทบไม่เห็นนักเรียนคนอื่นในระหว่างทางที่เราเดินเลย
ปกติแล้วเวลาที่ริเอะไม่อยู่ พวกเรามักจะเดินจับมือกันในช่วง 5 นาทีนี้
แต่วันนี้พวกเรายังไม่ได้จับมือกันเลย
“วันนี้วิชาพลนี่เรียนอะไรนะ?”
“ถ้าจำไม่ผิดผู้ชายเหมือนจะได้เล่นบาส ส่วนผู้หญิงได้เล่นเทนนิสข้างนอกนะ”
“อ๋อ ถ้าได้เล่นบาสก็หมายความว่ายูอิจิคงจะได้เป็นตัวเอกอีกตามเคย”
บทสนทนาก็เป็นไปตามปกติ แต่ฉันกลับรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย
รู้สึกเหมือนว่าวันนี้สึคาสะพยายามจะชวนเราคุยมากกว่าปกติ
แม้ว่าจะยังไม่ได้จับมือกัน แต่สึคาสะก็ยังคงพยายามหาเรื่องคุย
(บางทีสึคาสะเองก็คงจะรู้สึกกระอักกระอ่วนกับเหตุการณ์เมื่อวันนั้นเหมือนกันรึเปล่า…?)
อันที่จริงถ้าสึคาสะไม่รู้สึกอะไรเลยคงจะแปลกแล้ว
ตั้งแต่เหตุการณ์ในวันนั้น เรา 2 คนก็คุยกันทาง RINE น้อยมาก และไม่ได้พูดกันถึงเหตุการณ์ในวันนั้นเลย
ขณะที่เรากำลังคุยกันอยู่ ฉันก็เหลือบมองมือของเขาที่อยู่ใกล้มากๆ
นี่เป็นครั้งแรกเลยที่เราไม่ได้จับมือกันระหว่างที่อยู่ตามลำพังขณะทางไปโรงเรียน
ทุกครั้งที่พวกเราจับมือกันนั้นมักจะเริ่มจากฝ่ายสึคาสะเสมอ
วันนี้ฉันเองก็รอให้เขาเป็นฝ่ายเริ่มเช่นเคย แต่หากเขาไม่เริ่มเร็วๆ นี้พวกเราคงจะเดินไปถึงจุดที่มีนักเรียนคนอื่นแล้ว
(…ถ้าฉันไม่เริ่มก่อนบ้าง มันก็คงจะไม่ถูกต้อง ในฐานะที่เราเป็นคู่รัก เราควรจะเท่าเทียมกัน)
หลังจากที่คิดเรื่องนี้ในใจ ฉันก็รวบรวมความกล้าแล้วจับมือกับสึคาสะ
“เอ๊ะ! เอ่อ…”
“…ฮิๆ มีอะไรหรือเปล่า?”
“ปะ-เปล่า…ก็แค่ตกใจนิดหน่อยหน่ะ”
“การที่ฉันเป็นฝ่ายเริ่มจับมือก่อนมันแปลกขนาดนั้นเลยเหรอไง?”
“เปล่า มันไม่แปลกหรอก ฉันกลับดีใจมากเลยซะอีก ถ้ามือของฉันมีหกมือ ฉันคงจะใช้มือทั้งหมดมาจับมือเธอเลยแหละ”
“นายจะเป็นแมงมุมหรือไง?”
สึคาสะพูดด้วยท่าทางปกติ แต่ฉันรู้ว่าเขาเองก็คงเขินนิดๆ อยู่เหมือนกัน
ถ้าการที่ฉันเป็นฝ่ายจับมือก่อนทำให้เขาดีใจมากขนาดนี้ งั้นฉันก็อยากจะเป็นฝ่ายจับมือเขาก่อนอีกในอนาคตเหมือนกัน
(ก็…ฉันเองก็ไม่ได้เกลียดการจับมือซักหน่อยหนิ)
มุมปากของฉันขยับขึ้นเมื่อนึกถึงสิ่งนี้
“เซย์จัง เกี่ยวกับเรื่องเมื่อวันเสาร์หน่ะ…”
“อ๊ะ! ทะ-ทำไมงั้นเหรอ…?”
การที่อยู่ๆ สึคาสะก็พูดถึงเรื่องเมื่อวันเสาร์นั้นทำให้ฉันตกใจอย่างมาก
ฉันเงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยใบหน้าที่เขินอายและแดงก่ำ…ในขณะที่สึคาสะมีใบหน้าที่แสดงความรู้สึกผิดออกมามากกว่าที่จะเป็นการเขินอาย
“เกี่ยวกับเรื่องในห้องเก็บอุปกรณ์นั่น…ที่อยู่ๆ ฉันก็จะทำแบบนั้นกับเซย์จังหน่ะ ฉันขอโทษนะ”
“เอ๊ะ?”
“ไม่สิ ที่จะสื่อก็คือฉันรู้สึกว่าตัวเองรีบร้อนไปเอง…แถมฉันก็ไม่ได้คิดถึงความรู้สึกของเซย์จังเลย”
“…”
เป็นเรื่องจริงที่ตอนนั้นเกิดบรรยากาศกะทันหันแบบนั้น และฉันก็ตกใจมาก
ในตอนนั้นฉันรู้สึกดีมากเลยที่โดนลูบหัว แถมฉันยังเป็นฝ่ายเอียงตัวไปทางสึคาสะเองราวกับกำลังปล่อยตัวเองไป ซึ่งเมื่อฉันลืมตาและเงยหน้าขึ้นมาก็พบว่าใบหน้าของตัวเองอยู่ใกล้กับเขามากแล้ว
ใบหน้าของสึคาสะซึ่งฉันไม่เคยเห็นใกล้ขนาดนี้มาก่อนนั้นดูน่าดึงดูดอย่างน่าประหลาดใจ และฉันก็เริ่มรู้สึกแปลกๆ
ตอนนั้นสึคาสะมองตรงเข้ามาในตาของฉัน ในขณะที่ใบหน้าของเขาเข้ามาใกล้มากขึ้นเรื่อยๆ
(อึก! อะ-อย่าไปนึกถึงมันสิ ตัวฉัน…!)
ทันใดนั้นภาพเหตุการณ์ในตอนนั้นก็ลอยเข้ามาในหัวทำให้หน้าฉันยิ่งแดงกว่าเดิม
“ขอโทษนะ จนถึงตอนนี้ฉันคิดว่าเซย์จังอาจจะเกลียดฉันไปแล้วก็ได้ เลยไม่กล้าจับมือของเซย์จังหน่ะ”
“อะ-อย่างนั้นเองเหรอ”
“เพราะงั้นพอเซย์จังยื่นมือมาจับฉันก่อน ฉันก็เลยรู้สึกดีใจจริงๆ”
เมื่อได้ยินแบบนั้น พร้อมกับรอยยิ้มอันไร้เดียงสาของสึคาสะ ฉันก็รู้สึกว่าหัวใจของตัวเองเต้นไม่เป็นจังหวะ
สุดท้ายแล้วสึคาสะเองก็คิดถึงเรื่องตอนนั้นอยู่เหมือนกัน แถมเขาเองก็เป็นห่วงฉันในแบบของเขาเองด้วย
สิ่งที่ทำให้เขาไม่สบายใจคงเป็นเพราะหลังจากนั้น ฉันรู้สึกอายเกินไปจนไม่กล้ามองหน้าเขาและแยกตัวจากเขาไป
ถึงจะรู้สึกผิดอยู่บ้าง แต่ก็แอบดีใจเล็กๆ ที่เขาคิดถึงเรื่องนี้อยู่คนเดียวเหมือนกัน
“ฉันไม่มีทางเกลียดซึคาสะเพราะเรื่องแค่นั้นหรอกนะ ก็ฉัน…ฉันชอบนาย ถึงได้คบกับนายไง”
ถึงจะรู้สึกอายที่ต้องพูดอะไรแบบนี้ตั้งแต่เช้า แต่เพราะฉันเป็นคนทำให้เขารู้สึกกังวลมาตลอดเลยต้องรับผิดชอบด้วยการบอกความรู้สึกของตัวเองให้ชัดเจน
“เซย์จัง…ขอบคุณนะ ฉันเองก็ชอบเซย์จังมากเหมือนกัน”
“อะ-อืม ขอบคุณนะ”
ฉันตอบรับคำพูดของสึคาสะแม้ว่าจะรู้สึกเขินมากก็ตาม
พอเดินไปอีกสักพัก เราก็จะเข้าสู่เขตที่มีนักเรียนคนอื่นๆ แล้ว ดังนั้นพวกเราเลยจำเป็นต้องปล่อยมือที่จับกันอยู่ออก
“เซย์จัง คงต้อง…”
“อืม ฉันรู้”
ตอนที่เขากำลังจะปล่อยมือ ฉันก็คิดถึงคำพูดของสึคาสะเมื่อครู่นี้ก่อนจะพูดความคิดเห็นของตัวเองออกมา
“คือว่านะสึคาสะ…เกี่ยวกับเรื่องที่นายพูดเมื่อกี้หน่ะ ที่นายบอกว่าตัวเองไม่ได้นึกถึงความรู้สึกของฉันสินะ…”
“เอ๊ะ…อะ-อืม ใช่แล้วล่ะ”
สึคาสะดูเหมือนจะแปลกใจที่ฉันพูดถึงเรื่องนี้อีกครั้ง
แต่มีบางอย่างที่ฉันอยากจะบอกออกไป
มันเป็นเรื่องที่น่าอายมาก
ดังนั้นฉันจึงเช็ครอบๆ ซะก่อนเพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีคนอื่นอยู่แถวนี้ก่อนจะขยับตัวเข้าไปกระซิบที่ข้างหูของสึคาสะด้วยเสียงเบาๆ
“ตอนนั้น…ฉันหลับตาใช่ไหมหล่ะ? เพราะงั้น…ความรู้สึกของฉันก็คือแบบนั้นแหละ”
หลังจากพูดจบฉันก็รีบผละตัวออกมาและถอยห่างจากเขาทันที
สึคาสะดูเหมือนจะไม่เข้าใจทันทีว่าฉันจะสื่อถึงอะไร แต่ทันทีที่เขาเข้าใจ ใบหน้าของเขาก็เริ่มแดงขึ้นทันที
“เอ๊ะ…อ๊ะ…ห๊ะ…!?”
“นะ-นายเข้าใจความหมายแล้วสินะ! เราจะสายแล้วนะ รีบไปกันเถอะ!”
สึคาสะยืนอึ้งอยู่กับที่ ฉันเกือบจะยื่นมือไปจับเขาอีกครั้งเพื่อเร่งให้เขารีบเดิน แต่ก็ต้องหยุดไว้เพราะตอนนี้อยู่ในที่ที่มีนักเรียนคนอื่นอยู่ด้วย
ฉันเลยทำเพียงแค่เดินล่วงหน้าไปก่อน จากนั้นก็หันกลับไปมองเขา
“มาเร็วสิ…สึคาสะ”
“…หึๆ ฉันไม่เคยเอาชนะเซย์จังได้เลยนะ รู้สึกว่าคงไม่มีวันชนะได้จริงๆ”
สึคาสะพูดออกมาเบาๆ ขณะเดินเข้ามาข้างๆ ฉัน
“ซักวัน…ฉันจะทำให้ได้ ถึงตอนนั้นก็ช่วยหลับตาด้วยนะ”
“อ…อืม เข้าใจแล้ว”
ทั้งสองคนหน้าแดงด้วยความเขินอายเล็กน้อยก่อนจะเริ่มเดินไปตามเส้นทางไปโรงเรียนอย่างเงียบๆ
-Facebook Fanpage-
Translarator
-Donate-
True Money Wallet ID : mraxzy
ไทยพาณิชย์ : 4051572923 //ชาคริต
