ในที่สุดการฝึกทำอาหารของฟูจิเสะก็สิ้นสุดลงแล้ว
ฟูจิเสะได้ใส่เติมเครื่องเคียงและข้าวที่เธอทำเองลงในกล่องเบนโตะ 2 กล่อง ทำให้เกิดเป็นเบนโตะที่ดูดีออกมา
“เสร็จแล้วสินะ ยังห่างไกลจากสิ่งที่ฉันสอนอยู่ แต่ถ้าเปรียบเทียบกับอาหารจานแรกที่เธอทำแล้ว ก็ถือว่าพัฒนาขึ้นมาเยอะแล้วแหละ”
“แต่ที่น่าประหลาดใจคือทำยังไงถึงทำสสารมืดแบบนั้นออกมาได้กันนะคะในตอนแรก”
“โทโจอินซังขอบคุณมากนะ แล้วก็ขอบคุณริเอะจังด้วยนะจ๊ะ! ข้าวกล่องนี้ ฉันอยากจะให้กับพวกเธอสองคน…จะได้ไหม?”
คำพูดของฟูจิเสะทำให้โทโจอินเบิกตากว้าง
“ให้พวกเรางั้นเหรอ? ไม่ใช่ว่าเธอจะเก็บไว้ให้ยูอิจิที่โรงเรียนในวันมะรืนนี้เหรอ ?”
แม้ว่าจะมีกล่องข้าวอยู่ 2 กล่อง แต่ถ้าเป็นยูอิจิคงกินได้หมด
แต่ดูเหมือนฟูจิเสะต้องการจะมอบข้าวกล่องที่เธอทำอย่างเต็มที่ในครั้งนี้ให้กับโทโจอินและริเอะแทน
“ส่วนของชิเงโมโตะคุง ฉันจะพยายามทำด้วยตัวเองหน่ะ! ส่วนข้าวกล่องครั้งนี้ ฉันอยากให้พวกเธอ 2 คนที่ช่วยเหลือฉันจ่ะ!”
“…งั้นเหรอ ถ้าอย่างนั้นฉันจะรับไว้ละกัน”
“ขอบคุณนะคะรุ่นพี่ชิโฮะ”
ริเอะรับข้าวกล่องด้วยความเต็มใจ ส่วนโทโจอินนั้นหันหน้าหนีอย่างอายๆ แต่ก็รับไว้เช่นกัน
“สำหรับเซย์จัง วันนี้ฉันยังไม่มีให้นะ แต่ครั้งหน้าฉันจะทำมาให้แน่นอน! เพราะฉันได้เรียนรู้เกี่ยวกับการทำอาหารจากเซย์จังมากมายเลย!”
“อื้ม ฉันจะตั้งตารอนะ”
เซย์จังพูดด้วยรอยยิ้มอ่อนโยนราวกับแม่ที่มองดูลูกของตนที่เติบโตขึ้นแล้ว
รอยยิ้มนั้นน่ารักมากจนทำให้ผมเผลอมองดูอย่างหลงใหล และแล้ว…สายตาของผมก็สบกับสายตาของเซย์จัง
“…”
เซย์จังหน้าแดงขึ้นมาทันทีและหลบสายตาไป
ส่วนฉันเองก็รู้สึกอึดอัดนิดหน่อยจากเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ แต่การที่เธอหลบสายตาอย่างชัดเจนนั้นทำให้ผมรู้สึกเศร้าอยู่นิดหน่อย
ก็ช่วยไม่ได้แหละนะ…
แม้ว่าจะมีเรื่องราวแทรกซ้อนมากมาย แต่การฝึกทำอาหารของฟูจิเสะก็สิ้นสุดลงแล้ว
ตัดมาในตอนเย็นของวันนั้นเอง ผมกำลังทานอาหารเย็นกับริเอะอยู่ที่บ้าน
อาหารที่เธอทำให้เหมือนเช่นเคยคืออร่อยมาก
“อื๊ม วันนี้ก็อร่อยเหมือนเดิมเลยนะ”
“…อืม แบบนั้นก็ดีแล้วค่ะ”
ช่วงนี้ผมชมอาหารของเธอทุกวันจนริเอะชินกับคำชมไปแล้ว และตอบกลับอย่างไม่ใส่ใจ แต่วันนี้เธอกลับหลบสายตาเล็กน้อยอย่างอายๆ ขณะที่ทานข้าวกล่องที่ฟูจิเสะมอบให้
“อาหารที่ฟูจิเสะทำเป็นยังไงบ้าง?”
“อืม ก็อร่อยดีค่ะ หนูก็เคยชิมรสชาติมาบ้างแล้ว เลยรู้อยู่แล้วว่ามันอร่อยหน่ะ”
“งั้นเหรอ วันนี้ขอบคุณมากเลยนะริเอะ แม้ว่าพี่จะชวนเธอไปโดยอย่างกระทันหัน แต่เธอก็พยายามอย่างเต็มที่เพื่อช่วยฟูจิเสะ”
“ไม่หรอก หนูเองก็สนุกเหมือนกัน แถมทั้งรุ่นพี่คาโอริและรุ่นพี่ชิโฮะก็ใจดีอีกด้วย”
“พี่ดีใจที่พวกเธอเข้ากันได้นะ”
ในต้นฉบับผมไม่เคยเห็นโทโจอินซังสนิทกับริเอะมาก่อนเลยรู้สึกกังวลเล็กน้อยก่อนจะให้พวกเธอเจอกัน
ไม่น่าเชื่อเลยว่าเพียงแค่เพราะริเอะไม่ได้ชอบยูอิจิจะทำให้พวกเธอมีความสัมพันธ์ที่แตกต่างไปจากเนื้อเรื่องดั้งเดิมได้
ผมหวังว่าพวกเธอจะสนิทกันได้ดีต่อไป สงสัยผมคงต้องทำให้แน่ใจแล้วว่าริเอะจะไม่ตกหลุมรักยูอิจิ
จากนั้นผมก็ทานอาหารที่ริเอะทำอย่างอร่อยเหมือนเช่นทุกครั้ง โดยไม่มีคำพูดอะไรต่อไป
“ขอบคุณสำหรับอาหารนะ อร่อยมากเลย”
“อื้ม จานก็แช่น้ำไว้นะ”
“ไม่เป็นไรเดี๋ยวพี่ล้างเอง กล่องเบนโตะเองก็ต้องล้างและเอาไปคืนให้โทโจอินซังด้วยนะ”
“…งั้นเราล้างด้วยกันแล้วกัน”
พวกเราต่างคนต่างก็ไม่ยอมกันว่าใครจะเป็นคนล้างจาน จนสุดท้ายเราก็ตัดสินใจล้างด้วยกัน
ช่วงนี้เรามักจะมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นบ่อยๆ แล้วก็จบลงด้วยการล้างด้วยกันหรือไม่ผมก็ล้างคนเดียว
ผมไม่ต้องการที่จะปล่อยให้ริเอะทำทุกอย่างคนเดียว เพราะเธอเป็นคนทำอาหารแล้ว โดยที่ผมไม่ได้ช่วยอะไรเลย
วันนี้ริเอะพูดว่าอยากล้างด้วยกัน ผมจึงล้างจานกับเธอ
สุดท้ายแล้วก็ไม่มีอะไรจะพูดต่อ เราจึงล้างจานด้วยกันเงียบๆ โดยที่ผมเป็นคนใช้ฟองน้ำล้างจานแล้วส่งให้ริเอะเช็ดให้แห้ง
หลังจากล้างจานไปสักพัก ริเอะก็เริ่มพูดขึ้นมา
“นี่…พี่คะ”
“หืม? ว่าไง?”
“…พี่ทำอย่างนั้นกับเซย์ซังไปแล้วเหรอ?”
“เอ๊ะ? เธอหมายความว่ายังไงหน่ะ?”
“ก็…จูบไง”
“…เอ๊ะ?”
ผมกำลังมองจานที่ล้างอยู่ แต่เมื่อได้ยินคำถามนั้นของริเอะ มือของผมก็หยุดในทันทีก่อนจะหันไปมองริเอะที่อยู่ข้างๆ
ริเอะเองก็หยุดเช็ดจาน แล้วมองขึ้นมาที่ผมด้วยความเขินอายเล็กน้อยเช่นกัน
“ตะ-ตกลงพี่ได้จูบกับเซย์ซังหรือเปล่า?”
“ทะ-ทำไมจู่ๆ ถึงถามอะไรแบบนี้หล่ะ?”
“ก็…ตอนที่พี่ไปที่ห้องข้างๆ กับเซย์ซังที่บ้านของรุ่นพี่คาโอริ รุ่นพี่ชิโฮะกับรุ่นพี่คาโอริก็คุยกันเกี่ยวกับเรื่องนี้ หนูเลยสงสัยขึ้นมาหน่ะ…”
ไม่รู้หรอกนะว่าทำไมพวกเธอถึงคุยกันถึงเรื่องแบบนี้…แต่ถ้าฟูจิเสะกับโทโจอินซังอยู่ด้วยกันคงไม่แปลกที่พวกเธอจะคุยเรื่องความรักกัน
แต่ไม่คิดเลยว่าริเอะจะกล้าถามเรื่องนี้ออกมาตรงๆ แปลว่าเธอเองก็สนใจเรื่องพวกนี้เหมือนกันสินะ
“เอ่อ…พี่ขอเก็บเรื่องนี้เป็นความลับได้ไหม?”
“…ถ้าไม่อยากพูดก็ไม่จำเป็นต้องพูดก็ได้ หนูแค่สงสัยเฉยๆ หน่ะ มันพูดยากใช่ไหมหล่ะ?”
“อะ-อืม ขอบใจนะที่เข้าใจ”
ยังไงผมก็ไม่อยากบอกริเอะที่เป็นน้องสาวของตัวเองหรอกนะว่าผมกับเซย์จังไปไกลกันถึงขั้นไหนแล้ว
ริเอะเองก็คงไม่อยากฟังหรอกมั้ง…แต่การที่เธอถามแบบนี้ แปลว่าเธอก็อยากรู้หน่ะสิ
แต่…ผมคงให้คำตอบที่เธออยากฟังไม่ได้หรอก
เพราะผมกับเซย์จังยังไม่ได้จูบกันเลย (เอ๊า!!!)
ย้อนกลับไปเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนหน้านี้
ตอนที่ผมกำลังลูบหัวเซย์จังอยู่ ในขณะที่บรรยากาศเริ่มเปลี่ยนไปเป็นแบบนั้น
เรามองตากันใกล้มากจนร่างกายสัมผัสกันและเงียบไป
เมื่อผมมองไปที่ดวงตาของเซย์จังที่เริ่มปิดลงอย่างช้าๆ ผมก็รวบรวมความกล้าเพื่อขยับเข้าไปใกล้ใบหน้าของเธอและกำลังจะจูบ…แต่แล้ว…
พวกเราก็ได้ยินเสียงบางอย่างจากทางเดิน
ก่อนที่เสียงของโทโจอินซังและคนอื่นๆ จะตามมาหลังจากนั้นไม่นาน น่าจะเป็นเสียงประตูห้องครัวที่อยู่ติดกัน
บอกตามตรงว่าผมแทบจะไม่ได้ยินเสียงนั้นเลย แต่เซย์จังซึ่งมีประสาทสัมผัสดีมากก็มีปฏิกิริยาผิดปกติ
ผมรู้ได้ว่าเธอสะดุ้งอย่างมาก เพราะมือของผมกำลังโอบรอบคอของเธออยู่
จากนั้นเซย์จังก็หนีออกจากอ้อมแขนของผมอย่างรวดเร็ว พร้อมทั้งถอยห่างออกไปในทันที
เมื่อเห็นปฏิกิริยาของเซย์จัง ผมก็กลับมามีสติอีกครั้ง…ผมรู้สึกเขินอายมากซะจนไม่สามารถมองหน้าเซย์จังได้อีกต่อไป
พูดตามตรงผมแทบจะ…จูบกับเซย์จังอยู่แล้ว…!
อ๊าก…พูดจริงๆ นะผมอยากจูบกับเธอมาก…!
จะไม่อยากได้ยังไงหล่ะ? นี่มันเป็นการจูบกับคนที่เรารักมากๆ เลยนะ
แต่เพราะจังหวะไม่ดีและสถานที่ไม่เอื้ออำนวย
ถ้าเรามีเวลามากกว่านี้หรืออยู่ที่อื่นก็คงไม่ถูกขัดจังหวะแบบนี้
ฮึ่ม…เสียโอกาสไปเลย…จะเรียกว่าเสียโอกาสไปฟรีๆ ก็ได้
แต่ผมก็ยังตกใจมากอยู่ดี เซย์จังคงไม่ได้ไม่อยากทำมันเหมือนกัน…ใช่ไหม?
ผมเองก็ไม่รู้เหมือนกัน เราเพิ่งคบกันได้ไม่ถึงเดือน บางทีมันอาจจะเร็วไปหน่อย
จะทำยังไงดีถ้าเธอเกลียดผมหล่ะ…
แต่อย่างน้อยตอนนั้นเซย์จังก็–
“น่ารักจนทันไม่ไหวเลย”
-Facebook Fanpage-
Translarator
-Donate-
True Money Wallet ID : mraxzy
ไทยพาณิชย์ : 4051572923 //ชาคริต
