Love Comedy Manga ni Haitte shimatta node, Oshi no Make Heroine wo Zenryoku de Shiawase ni Suru - ตอนที่ 57
หลังจากนั้นผมก็ยังถูกพวกสาวๆ ถามเรื่องคนที่ชอบต่างๆ นานาต่อ ซึ่งผมก็ตอบพวกเธอไปแบบส่งๆ
การที่ต้องปิดบังว่าคนที่ผมชอบคือเซย์จังและพูดโดยไม่ให้ถูกจับได้ถือว่ายากนิดหน่อย แต่การได้พูดถึงชีวิตรักของตัวเองกับพวกเธอก็สนุกไปอีกแบบแหละนะ
ตอนที่ผมกำลังคิดเรื่องนี้อยู่ขณะพูดก็รู้สึกว่าโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงสั่นขึ้นมา
ในขณะที่ซาโต้ซังและคาโต้ซังกำลังคุยกันอยู่ ผมก็หยิบโทรศัพท์ออกมาดูก่อนจะพบว่ามีข้อความจาก RINE เข้ามา ซึ่งผู้ส่งคือ…เซย์จัง?
ผมแอบเหลือบมองเซย์จังอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพบว่าเซย์จังกำลังคุยกับพวกสาวๆ ที่ล้อมรอบอยู่เหมือนเดิม แต่ในมือมีโทรศัพท์ที่เมื่อกี้ยังไม่มีอยู่
เธอตั้งใจส่งข้อความมาให้ผมหรือเปล่านะ
เมื่อคิดดังนั้นแล้วผมก็เปิด RINE เพื่อดูข้อความที่ถูกส่งมา
“หลังจากนี้เราไปหาที่คุยกันหน่อยไหม?”
…ผมพยายามกลั้นรอยยิ้มบนใบหน้าอย่างสุดชีวิตจากการชวนเดทที่ไม่คาดคิด
ผมไม่เคยคิดเลยว่าจะได้รับคำชวนแบบนี้จากเซย์จังเลยตอบกลับเธอกลับไปทันที
“ได้สิ ไปกันตอนนี้เลยไหม?”
หลังจากส่งข้อความตอบกลับไปแล้ว ผมก็เห็นเซย์จังมองหน้าจอโทรศัพท์ของเธอจากหางตาของผม ก่อนที่ข้อความใน RINE จะขึ้นว่าอ่านแล้ว พร้อมการตอบกลับมาในทันที
“ทางฉันหน่ะไม่มีปัญหา ทางนายนั่นแหละโอเคไหม? เห็นว่าดูท่าทางสนุกกันอยู่หนิ”
นี่เซย์จังได้ยินเรื่องที่เราคุยกันงั้นเหรอ?
การที่เธอรู้ว่ากำลังสนุกอยู่ไหมนั้น ถ้าไม่ได้ยินเรื่องที่เราคุยกันก็คงไม่รู้หรอก…
ไม่สิ หรือว่าเมื่อกี้เธอจะได้ยินเสียงตอนที่ซาโต้ซังกับคนอื่นๆ กรี๊ดกร๊าดกันตอนที่ผมตอบพวกเธอเรื่องสิ่งที่ชอบเกี่ยวกับเซย์จังกันนะ
“ฉันอยากจะออกไปจากที่นี่ตอนนี้ เพื่อจะได้คุยกับเซย์จังได้มากกว่า”
เมื่อผมส่งคำตอบไป เซย์จังที่ยังเปิดหน้าจอแชทอยู่ก็ขึ้นว่าอ่านแล้วทันที
“งือออ!?”
“ชิมาดะซัง เป็นอะไรหรือเปล่า?”
“ปะ…เปล่า ฉันแค่ไอนิดหน่อยหน่ะ ขอโทษทีนะ”
ผมได้ยินเซย์จังไอนิดหน่อย หวังว่าเธอจะไม่เป็นอะไรมากนะ…
“เข้าใจแล้ว งั้นไปเจอกันที่สวนสาธารณะใกล้ๆ นี่ดีไหม?”
“รับทราบ งั้นฉันจะออกไปก่อนนะ ส่วนเซย์จังก็ทิ้งช่วงสักแป๊ปค่อยออกตามมานะ”
“โอเค แล้วเจอกัน”
หลังจากดูข้อความแล้ว ผมก็เก็บโทรศัพท์กลับเข้าไปในกระเป๋า
เอาล่ะ ออกไปกันเถอะ!
“ฉันขอตัวกลับก่อนนะ”
ผมลุกขึ้นแล้วบอกกับพวกสาวๆ ที่คุยด้วยกัน
“เอออ๋? ไม่เร็วไปหน่อยเหรอ? นี่ยังไม่ 2 ทุ่มเลยนะ?”
“นั่นสิ อยู่คุยกันอีกหน่อยเถอะนะ”
ผมก็ซาบซึ้งใจอยู่หรอกนะที่พวกเธออยากคุยกับผมมากขนาดนี้ แต่ผมอยากคุยกับเซย์จังมากกว่า
ตลอดงานฉลองนี้ ผมคิดอยากคุยกับเซย์จังเร็วๆ ตลอดเวลา
“ขอโทษนะ ฉันต้องกลับแล้วไม่งั้นจะโดนน้องสาวดุเอาหน่ะ”
“เอ๊ะ? ฮิซามูระคุงมีน้องสาวด้วยเหรอ?”
“ใช่ ฉันมีน้องสาวที่น่ารักมากๆ กำลังรออยู่”
“อ๊ะฮะฮะ ฮิซามูระคุงนี่เป็นซิสค่อนงั้นเหรอ?”
“อาจจะใช่ ขอโทษทีนะ วันนี้สนุกมาก พรุ่งนี้เจอกันที่โรงเรียนนะ”
พวกเธอดูท่าทางอยากจะถามเรื่องน้องสาวผม ริเอะ อีกยาวแน่ ผมเลยกล่าวลาแบบพอเป็นพิธีแล้วรีบหนีออกมา
กระเป๋าของผมอยู่ที่ที่นั่งที่ผมนั่งตอนแรกที่มีพวกยูอิจิ, โทโจอินซังและฟูจิเสะอยู่
ยูอิจิ…ยังกินอยู่อีกเหรอ?
“อ่าว? สึคาสะจะกลับแล้วเหรอ?”
“อ่า ฉันเหนื่อยแล้วเลยอยากกลับบ้านเลยหน่ะ”
“งั้นไว้เจอกันพรุ่งนี้นะ”
“…ลาก่อนนะฮิซามูระคุง”
“…แล้วเจอกันนะจ๊ะฮิซามูระคุง”
“อืม เจอกันพรุ่งนี้”
หลังจากกล่าวคำอำลาทั้ง 3 คนอย่างรวดเร็วแล้ว ผมก็หยิบกระเป๋าและจากไป
ดูเหมือนโทโจอินซังและฟุจิเซะซังจะมองไปทางอื่นด้วยท่าทีมีเลศนัย…แต่ช่างเถอะ
ขณะที่ออกจากห้องใหญ่สไตล์ญี่ปุ่น ผมก็แอบมองไปทางเซย์จังและสบตากัน
ผมพยักหน้าเบาๆ เพื่อบอกว่า “จะรอนะ” ซึ่งเซย์จังก็พยักหน้าตอบเป็นเชิงว่า “เข้าใจแล้ว”
ผมสงสัยว่าตัวเองเป็นคนเดียวหรือเปล่าที่มีความสุขกับสิ่งเล็กๆ น้อยๆ แบบนี้
แม้ว่าเดือนพฤษภาคมอากาศจะอุ่นขึ้น แต่กลางคืนก็ยังหนาวอยู่ดี
แต่ก็ไม่ถึงกับหนาวมาก เป็นความเย็นสบายพอดีๆ
เดินออกจากร้านมาไม่ไกลนั้นมีสวนสาธารณะเล็กๆ อยู่
ผมเดินไปที่นั่น และซื้อเครื่องดื่มอุ่นๆ 2 ขวดจากตู้ขายน้ำอัตโนมัติคือกาแฟหวานน้อย…และโกโก้
ผมซื้อเครื่องดื่ม 2 แก้วเสร็จแล้วก็มานั่งรอบนม้านั่งก่อนจะมองขึ้นไปบนฟ้าขณะรอเซย์จัง
ท้องฟ้าไม่มีเมฆเลยทำให้สามารถเห็นดาวและดวงจันทร์ได้อย่างชัดเจน
มันอาจจะสว่างพอที่จะมองเห็นบริเวณโดยรอบได้แม้จะไม่มีเสาไฟในสวนสาธารณะก็ตาม
ผมแทบจะรอให้เซย์จังมาที่นี่ไม่ไหวแล้วจนทำให้ต้องคอยเหลือบมองหน้าจอโทรศัพท์เพื่อเช็คเวลาอยู่เรื่อยๆ
ผมออกจากร้านอาหารมาได้ 5 นาทีแล้ว แต่เซย์จังก็ยังไม่มา
10 นาทีแล้ว…ก็ยังไม่มา
ผมคิดว่าเราตกลงกันว่าเธอจะตามมาในไม่กี่นาทีหลังจากที่ผมออกไปนี่นา หรือว่าจะมีเกิดอะไรขึ้นรึเปล่า?
เป็นไปได้ไหมว่าผมจะถูกแกล้ง?
ผมคิดอยู่ครู่หนึ่ง แต่ไม่มีทางที่เซย์จังจะทำอะไรที่ไร้สาระแบบนั้นหรอก
ถ้าเป็นยูอิจิ หมอนั่นอาจจะส่ง RINE มาถ้ามาไม่ได้ แต่เซย์จังจะไม่ทำอย่างนั้นแน่นอนแล้วเธอก็จะมา
ผมจึงรอด้วยศรัทธาว่าเธอจะมาหาอย่างแน่นอน ซึ่งหลังจากนั้นประมาณ 15 นาทีเซย์จังก็มาถึง
เซย์จังวิ่งเข้ามาในสวนสาธารณะด้วยท่าทางกำลังรีบ
เซย์จังมองไปรอบๆ ด้วยสีหน้าตื่นตระหนก แต่พอเธอเห็นผมที่กำลังนั่งรออยู่บนม้านั่ง เธอก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก
ผมคิดว่าแม้แต่ท่าทางแบบนี้ของเธอก็ยังน่ารักจนทำเอาแก้มของผมผ่อนคลายลงอย่างเป็นธรรมชาติ
“ขอโทษที่มาสายนะ นี่อาจเป็นข้อแก้ตัว แต่คนที่ฉันคุยด้วยไม่ยอมปล่อยเลย…”
“ไม่เป็นไรหรอก ฉันพึ่งมาถึงเอง”
“ไม่ต้องมีโกหกเลยนะ นายออกจากร้านมานานกว่า 10 นาทีแล้วหนิ”
“ฮะฮะ นั่นสิเนอะ”
“จริงๆ เลย…”
เซย์จังหัวเราะเบาๆ กับมุขของผม
ผมไม่ได้คิดอะไรมากจริงๆ แต่ดูเหมือนเซย์จังจะกังวลเล็กน้อยเกี่ยวกับเรื่องที่ตัวเองมาช้าอยู่
เซย์จังถอนหายใจแล้วนั่งข้างๆ ผม
ใบหน้าเซย์จังที่ถูกแสงจันทร์ส่องณะที่ผมสีเงินสวยของเธอเปล่งประกายเจิดจ้า
เพียงแค่มีเธอนั่งอยู่ข้างๆ ทิวทัศน์ก็ดูเหมือนโลกแฟนตาซีที่งดงาม
ผมคิดอย่างนั้นแล้วมองเซย์จัง ซึ่งเธอก็เอียงคอมองอย่างสงสัย
ผมสีเงินของเธอเปล่งประกายท่ามกลางแสงจันทร์ขณะที่พริ้วไหวไปมา ซึ่งมันสวยงามเกินต้านจริงๆ
“มีอะไรรึเปล่าฮิซามูระ?”
“เปล่าหรอก แค่คิดว่าเซย์จังนี่สวยจังเลยนะ”
“ห๊ะ!? อยู่ๆ ก็พูดอะไรของนายเนี่ย…”
เซย์จังเขินอายขณะที่เก็บเส้นผมที่หลุดลงมาไปทัดหู
ไม่รู้ทำไม ท่าทางทุกอย่างของเซย์จังถึงดูเหมือนงานศิลปะจนทำให้ผมกลัว
“อะนี่เซย์จัง”
ผมยื่นโกโก้ที่ซื้อมาก่อนหน้านี้ให้
“หืม? นี่อะไรเหรอ?”
“โกโก้หน่ะ”
“เอ๊ะ? ให้ฉันเหรอ?”
“อื้ม แต่มันอาจจะเย็นไปหน่อยนะ”
“นั่นเป็นเพราะฉันมาช้าเอง ขอบใจนะ ราคาเท่าไหร่หล่ะ?”
“ไม่เป็นไรหรอก”
“แต่ว่า…”
“ไม่เป็นไรน่า เอ้า มาชนแก้วกันเถอะ”
ผมพูดพร้อมกับยื่นกาแฟกระป๋องที่ถืออยู่ไปทางเซย์จัง
ในงานเลี้ยงเมื่อกี้ผมชนแก้วกันตอนที่ยูอิจิชวนแล้ว แต่กับเซย์จังยังไม่ได้ชนเลย
เรานั่งห่างกันมากจนชนแก้วกันไม่ได้เลย
ผมยื่นกาแฟกระป๋องไปทางเซย์จัง ซึ่งเธอก็หัวเราะแล้วเปิดกระป๋องโกโก้
“อื้ม ขอบที่เหนื่อยนะฮิซามูระ”
“ขอบคุณที่เหนื่อยนะเซย์จัง”
ผมกับเซย์จังชนแก้วกันเบาๆ แล้วดื่ม
“ยินดีด้วยที่ชนะการแข่งบาสเก็ตบอลนะ เซย์จัง”
ถ้าวันนี้ผมจะคุยกับเธอเรื่องอะไรก็คงเป็นเรื่องเกี่ยวกับการแข่งขันแหละนะ
“อ่า ขอบคุณนะ ยินดีกับนายด้วยที่ชนะเหมือนกัน การขว้างของนายในตอนท้ายค่อนรุนแรงเลย แขนกับไหล่ไม่เป็นอะไรใช่ไหม?”
“อืม โอเคดี ฉันทำคูลดาวน์แล้ว”
ผมคิดว่าตัวเองขว้างไปทั้งหมดมากกว่า 100 ครั้ง แต่คิดว่าคงไม่เป็นไรหรอกมั้ง
หลังจากที่เซย์จังให้กำลังใจผม ผมก็ขว้างลูกอย่างเต็มที่ แต่หลังจากนั้นก็ขว้างแบบไม่ฝืน
“งั้นก็ดีแล้ว ตอนนั้นนาย…เท่มากเลย”
“อ๊ะ! อา ขอบคุณนะ…”
ผมไม่คิดว่าจะถูกชมตรงๆ แบบนี้เลยสำลักเล็กน้อย
เซย์จังก็ไม่แม้แต่หันหน้ามาทางผม แค่แอบมองมาหน่อยๆ
แต่ถึงแม้จะอยู่ในความมืดมิดนี้ ผมก็ยังเห็นว่าแก้มของเซย์จังมีสีแดงเล็กน้อยอยู่
ผมกับเซย์จังดื่มพร้อมกันเหมือนการกลบเกลื่อนความเขิน
“เซย์จัง ก็เท่มากเลยนะ โดยเฉพาะตอนแข่งกับโทโจอินซัง”
ความเท่ของเซย์จังเทียบแล้ว ผมเทียบไม่ได้เลย
การแข่งขันกับโทโจอินซังนั้นเท่มากจริงๆ
ทั้งผู้ชายและผู้หญิงต่างก็สนใจเซย์จังกับโทโจอินซัง
โดยเฉพาะเซย์จังที่ได้รับความชื่นชอบจากผู้หญิงเป็นพิเศษ
“ต้องขอบคุณนายนั่นแหละที่ทำให้ฉันสามารถเอาชนะโทโจอินซังมาได้”
“ฉันไม่ได้ทำอะไรเลยนะ”
“เมื่อวานกับวันก่อนเราฝึกบาสด้วยกันใช่ไหม? เพราะแบบนั้นแหละฉันถึงชนะโทโจอินซังมาได้ ขอบคุณนะ”
“…ดะ-ด้วยความยินดี”
ไม่นะ ผมรู้สึกเหมือนกำลังถูกเซจังล่อลวงเลย
เธอเท่เกินไปจนผมไม่กล้ามองหน้าเธอเลย
เซย์จังแค่พูดขอบคุณตามปกติ ดังนั้นผมจึงเป็นคนเดียวที่เขินอายเพราะเธอที่ยิ้มโดยไม่เขินอายเลย
หัวใจผมเต้นแรงมากจนคิดว่าจะทำยังไงถ้าเซย์จังที่อยู่ข้างๆ ได้ยิน
-Facebook Fanpage-
Translarator
-Donate-
True Money Wallet ID : mraxzy
ไทยพาณิชย์ : 4051572923 //ชาคริต