Part 5
งานเลี้ยงจบลงโดยไม่มีปัญหาใดๆนอกเหนือจากการพูดคุยสัพเพเหระของไวเคานต์เวิร์สต์ โดยทั่วไปก็เป็นที่น่าพอใจ หลังจากพาฮิโระและคนอื่นๆไปที่ห้องของพวกเขาแล้ว ไวเคานต์เวิร์สต์ก็กลับไปที่ห้องของเขาด้วยความอารมณ์ดี
“เอาล่ะตอนนี้มาตัดสินใจกันเถอะว่าพวกเราจะนอนที่ไหน”
“ทำไมท่านพี่โรซ่าถึงต้องนอนกับพวกเราด้วย?”
“ไม่ๆ ลิซเองก็ไม่ควรมานอนกับชั้นด้วยเช่นกัน”
ตอนนี้ฮิโระถูกประกบด้วยคู่หูพี่สาวน้องสาวที่ประกบเขาเป็นแซนวิชกำลังทะเลาะกันเรื่องที่นอน
“ตามที่มาสเตอร์รูมกล่าว พวกเราไม่ได้เจอกันมานาน ดังนั้นลิซกับฉันควรจะนอนด้วยกัน แต่ว่าพวกเราต้องตื่นแต่เช้าตรู่ พวกเราก็เลยนอนด้วยกันสามคนเลยดีกว่าเนอะน้องพี่.”
ฮิโระพูดไม่ออกหลังจากได้ยินข้อเสนอเช่นนั้น แต่ก่อนที่เขาจะขัดจังหวะ ลิซก็พูดขึ้น
“อุมุ……….นั่นก็จริงนะคะท่านพี่โรซ่า ถ้างั้นท่านพี่โรซ่ายังชอบนอนข้างหน้าต่างเหมือนเดิมไหมคะ?”
“อืม พี่ยังชอบเหมือนแหละ พี่ชอบสถานที่ๆมองเห็นท้องฟ้ายามค่ำคืนเวลานอนน่ะ”
“หืมมม ถ้างั้นฉันจะเป็นฝ่ายนอนใกล้กับประตูเองกันมีเหตุฉุกเฉินฉันจะได้ตอบโต้ได้ทัน…”
“ถ้างั้นก็ตกลงกันแล้วนะ เอ่อนั่นสินะคะ เจ้าของห้องอย่างฮิโระเองก็คงต้องนอนตรงกลางระหว่างพวกเรา.”
“อืม ฉันคิดว่าแบบนั้นก็ไม่น่าห่วงเท่าไรนะคะ.”
ทั้งสองขึ้นไปบนเตียงและต่างมองฮิโระราวกับอ้อนให้เขามานอน
“อ๊ะ พอดีชั้นมีบางอย่างที่ต้องทำ ทั้งสองคนเข้านอนก่อนได้เลย.”
“หาววววววววว ……..งั้นเหรอ? ถ้าอย่างงั้นฉันขอนอนก่อนนะง่วงมากเลย.”
เพราะเป็นพี่น้องกันล่ะมั้ง จึงมีนิสัยคล้ายกันขนาดนี้ และเมื่อห่มผ้าห้ม ก็หลับไปอย่างรวดเร็วลิซหลับอย่างมีความสุข พวกเธอทั้งคู่ต่างเหนื่อยล้าจากการเดินทางไกล แถมยังเหนื่อยจากการดื่มเหล้าด้วย และพวกเธอก็ต้องให้ความสำคัญกับการนอน
หลังจากยืนยันว่าทั้งสองหลับแล้ว ฮิโระก็ออกจากห้องอย่างเงียบๆ จากนั้นมองไปยังความมืดที่ปกคลุมทางเดิน ฮิโระเลยพูดออกไป
“แล้วเป็นยังไงบ้างล่ะ?”
ราวกับตอบสนองต่อเสียงของเขา ได้ยินเสียงเหล็กกระทบกันในความมืด
“ห่วยแตกสุดๆไปเลย ถ้าแค่ภาษีหนักยังพอช่วยได้”
สิ่งที่ปรากฏขึ้นมาคือร่างใหญ่ๆของกาด้า มองไม่เห็นใบหน้าของเขาเพราะความมืด แต่จากเสียงของเขา ฮิโระพอจะบอกได้ว่าเขากำลังไม่พอใจอย่างมาก
“หือ แล้วมันทำเรื่องโง่ๆแบบไหนลงไปกันล่ะ?”
ฮิโระได้สั่งให้กาด้าตรวจสอบพื้นที่รอบๆซุยค์ล่วงหน้า
“หลังจากรีดภาษีแบบขูดเลือดขูดเนื้อแล้วก็ให้พวกทหารปลอมเป็นโจรปล้นสะดมหมู่บ้าน.”
“มีหลักฐานแน่ชัดไหม?”
“เมื่อพวกเราแวะไปที่หมู่บ้าน ก็มีคนคอยสังเกตการณ์ แม้จะค่อนข้างหงุดหงิด แต่ปล่อยมันรอดไปได้ แต่ยังเร็วเกินไปที่จะสันนิษฐานว่าไวเคานต์เวิร์สต์เป็นคนทำ.”
“ถ้าเป็นเช่นนั้นมาบังคับให้พวกมันมารวมตัวกับไวเคานต์เวิร์สต์กันดีกว่า”
“แต่ว่าจะทำยังไงให้พวกมันเปิดปากพูดล่ะ?”
“น่า น่า มีหลายวิธีที่จะทำให้พวกนั้นพูด.”
หลังจากพูดเช่นนั้น ฮิโระกำลังมุ่งหน้าไปยังห้องนอนของไวเคานต์เวิร์สต์เมื่อเขาสังเกตเห็นสิ่งผิดปกติก็หยุด
“กาด้า ถอยไป”
หลังจากที่เขาพูดเช่นนั้น ฮิโระก็หยิบเอ็กซ์คาลิเบอร์ออกมาและกระโจนเข้าไปในความมืดมิด สักครู่ต่อมาประกายไฟก็เกิดขึ้นพร้อมกับเสียงแหลมสูงของดาบที่ปะทะกัน
เสียงของคมดาบแตกหักดังก้องไปทั่วทางเดิน อย่างไรก็ตามฮิโระไม่หยุดแค่นั้น เขาม้วนตัวและเหวี่ยงเอ็กซ์คาลิเบอร์ไปทางซ้าย
“อ๊ากกกกกกก!!?”
“ชั้นจะไว้ชีวิตแกหากแกตอบคำถามชั้นสองสามคำถาม”
ภายใต้แสนจันทร์ที่ส่องมาจากหน้าต่างร่างของชายที่ถูกฮิโระเหยียบย่ำปรากฏขึ้น ที่ด้านล่างของเขาลำตัวของชายอีกคนหายไปตั้งแต่คอกำลังมีเลือดฉีดกระจายไปทั่ว
“ทำได้ดีมาก”
กาด้ามาหาฮิโระพร้อมกับชื่นชม
“ฝั่งนี้เองก็เจอเหมือนกัน ดูเหมือนจะมีมือสังหารถูกส่งมาสามคน”
ฮิโระพยักหน้ารับคำพูดของกาด้า ขยับเท้าออกจากมือสังหารที่เสียแขนซ้ายและมองไปที่หน้าของเขา
“ถ้ายอมบอกข้อมูลที่เป็นประโยชน์ให้กับพวกเรา แกจะไม่ต้องเสียส่วนไหนของร่างกายไปอีก พวกแกต้องการอะไร?”
มือสังหารตัวสั่นเมื่อได้ยินคำพูดแสนเย็นชา และรอยยิ้มก่อตัวบนใบหน้าเขา แม้ว่าปากจะกระตุก
“ “พระบิดา” ของเราจะให้พวกคนโง่ได้ลิ้มรสความเจ็บปวดชั่วนิรันดร์ “พระบิดา” ของเราจะมอบความทุกข์ทรมานชั่วนิรันดร์ และจะมอบสันติสุขให้กับประชาชน!”
เลือดสดๆพุ่งออกจากใบหน้าของชายคนนั้นที่ตะโกนออกมา เขาหมดแรงและล้มลงกับพื้น แอ่งเลือดกระจายไปทั่วโถงทางเดิน
ฮิโระตาเบิกกว้างด้วยความประหลาดใจ และเขาตรวจสอบทันทีว่ามือสังหารยังมีชีวิตอยู่หรือไม่ แต่มือสังหารตายแล้ว
“…พวกมันไม่ใช่มือสังหารธรรมดางั้นเหรอ?”
“ใช่แล้วพวกมันเป็นมือสังหารจากกลุ่มดินแดนทมิฬแห่งความตาย.”
ฮิโระมองไปที่ปลายทางเดินเขาเห็นดริกส์ยืนอยู่ตรงนั้น
“เป็นเวลากว่าสามร้อยปีแล้วที่ชื่อของพวกมันถูกกล่าวขานเป็นครั้งแรก มีความอดอยากครั้งใหญ่ที่สุดในมหาจักรวรรดิแกรนท์ในเวลานั้น ขุนนางและเจ้าดินแดนต่างขูดรีดภาษีจากประชาชนแบบลากเลือด ยั่วยุให้เกิดการก่อจลาจล บุกรุกดินแดนอื่นๆและการกระทำผิดอันชั่วช้ามากมาย พวกมันออกอาละวาด และสังหารจักรพรรดิที่ไม่สามารถแก้ไขวิกฤตในครั้งนั้นได้.”
ดริกส์เข้าใกล้ฮิโระเขานั่งลงโดยหันหลังพิงกำแพง
“นี่เป็นครั้งเดียวในประวัติศาสตร์ของมหาจักรวรรดิแกรนท์ที่องค์จักรพรรดิถูกลอบสังหาร ดังนั้นพวกมันจึงได้รับสมญานามว่า “ดินแดนทมิฬแห่งความตาย” แพร่กระจายไปทั่วทวีปกลาง”
เมื่อฮิโระเห็นดริกส์ที่เหงื่อไหลมาก เขาก็ขมวดคิ้ว
“นี่นายได้รับบาดเจ็บงั้นเหรอ?”
“ก็ได้แผลมาบ้างครับ แต่มันเป็นแค่รอยขีดข่วนเท่านั้น เหตุผลของเหงื่อนี่ก็เป็นเพราะกระผมหนีพวกมันมา”
“เป้าหมายของมันไม่ใช่พวกเรา แต่เป็นนายทหารชั้นสองดริกส์เหรอ?”
“ครับดูเหมือนจะเป็นเช่นนั้น ตอนที่กำลังค้นหาหลักฐานอยู่ก็เจอพวกมันเข้าดูเหมือนพวกมันจะเล็งกระผมเอาไว้และเข้าโจมตีครับ.”
ดริกส์โยนห่อกระดาษที่ผูกไว้ด้วยเชือกให้กับฮิโระ
“ดูเหมือนว่าไวเคานต์เวิร์สต์จะทำสัญญากับพ่อค้าทาส บันทึกการค้ามนุษย์อยู่ในซองนี้ และแม้แต่สินบนจากเหล่าพ่อค้า และยังมีวีรกรรมชั่วๆอีกมายมายที่มันได้กระทำ ทุกอย่างอยู่ในเอกสารซองนั้นครับ.”
ด้วยหลักฐานทั้งหมดในมือ ฮิโระสามารถใช้มันเพื่อต่อรองกับไวเคานต์เวิร์สต์ได้ มันจะง่ายที่จะไปถึงเป้าหมายของเขา ฮิโระพยายามขอบคุณดริกส์ที่พยายามอย่างหนัก แต่เสียงกรีดร้องที่ตัดผ่านความมืดทำให้เขาต้องเปลี่ยนความสนใจ
“หรือว่าจะเป็น―?”
หัวใจของฮิโระเต้นแรง เขากระโจนไปข้างหน้าและตัดสินใจในทันที
“กาด้ามากับชั้น ดริกส์ไปปลุกโรซ่ากับลิซให้ตื่นเร็วๆเข้า!”
ขณะที่วิ่งไปในทิศทางที่เสียงกรีดร้องดังขึ้นพวกเขาก็เห็นแสงสว่างในความมืดสลัว ดูเหมือนว่าประตูห้องของไวเคานต์เวิร์สต์เปิดอยู่และมีแสงส่องออกมา
เมื่อฮิโระไปถึงที่นั่นก็พบกับคนรับใช้หนึ่งคนนั่งหน้าซีดอยู่หน้าประตูทางเข้า
“สายเกินไปแล้วเหรอ…?”
เมื่อฮิโระเข้าไปในห้องก็เห็นว่าไวเคานต์เวิร์สต์ตายอย่างสยดสยอง
“ดวงตาทั้งสองข้างถูกบดขยี้และสมองก็ถูกทำลายในเวลาเดียวกัน นั่นต้องเป็นพวกมือสังหารชั้นสูงแน่นอนที่ทำแบบนี้.”
กาด้าที่ตามฮิโระมาพูดเช่นนั้น และเขาก็หอบหายใจ
“ถ้างั้นจะเริ่มการล็อคดาวน์เมืองเลยไหม? บางทีอาจจะไม่ใช่ฝีมือของไอ้สามคนนั้น.”
“ไม่ได้หรอก ทำอะไรไม่ได้เลยพวกมันสามารถหนีไปทางไหนก็ได้เพราะเมืองนี้ไม่มีกำแพงเมือง”
ฮิโระเอาผ้าคลุมร่างของไวเคานต์เวิร์สต์และพบบางสิ่งตกข้างๆมันเป็นตุ๊กตาดินเหนียวหัวขาด ซึ่งฮิโระหยิบมันขึ้นมาและมองด้วยท่าทางสงสัย
“นี่คืออะไร? กาด้านายพอจะรู้อะไรไหม?”
“ไม่ใช่ตุ๊กตาดินเหนียวที่ถูกปั้นขึ้นโดยลูกของไวเคานต์เวิร์สต์เหรอ?”
“เขายังไม่มีลูกเลย”
ถึงแม้เด็กจะปั้นสิ่งนี้ขึ้นมาแต่มันก็ดูน่าขนลุก
หลังจากมองไปที่ตุ๊กตาดินเหนียว พวกเขาได้ยินเสียงฝีเท้ารีบร้อนมาจากโถงทางเดิน ไม่นานหลังจากนั้น โรซ่า ก็โผล่มาข้างหลังเธอมีทหารที่เป็นคนคุ้มกันและดริกส์
“นาย! นายปลอดภัยดีรึเปล่า?”
โรซ่าดูตื่นตระหนกมาก—จากนั้นเธอก็เข้ามากอดฮิโระ
“ดิฉันดีใจเหลือเกินที่นายปลอดภัย ดูเหมือนว่าจะไม่ได้รับบาดเจ็บ รู้สึกปวดตรงไหนรึเปล่า?”
“ชั้นไม่เป็นไรหรอก ว่าแต่ทำไมโรซ่าถึงดูตื่นตระหนกแบบนั้นล่ะ?”
“ก็ได้ยินว่าพวก “ดินแดนทมิฬแห่งความตาย” บุกเข้ามาท่านดริกส์เล่าให้ฉันฟัง”
โรซ่าตรวจสอบร่างกายของฮิโระ แต่แล้วเธอก็เห็นตุ๊กตาดินเหนียว ฮิโระที่เห็นเธอมองก็ยกตุ๊กตาขึ้นมาและถามโรซ่า
“รู้รึเปล่ามันหมายถึงอะไร?”
“มันเป็นตู๊กตาดินเหนียวที่เลียนแบบ “พระบิดา” ซึ่งได้รับการบูชาในฐานะเทพเจ้าสำหรับพวก “ดินแดนทมิฬแห่งความตาย” พวกมันกล้ามาก ปกติมันจะทิ้งเอาไว้ในที่เกิดเหตุฆาตกรรมเพื่อเป็นหลักฐานว่าเป็นฝีมือพวกมัน”
ถ้าเป็นแบบนั้น ดูเหมือนจะไม่สมเหตุสมผลที่เก็บเอาไว้ แม้ว่าจะคาดหวังว่าพวกขุนนางใหญ่โตจะก่อเหตุวินาศกรรมบางอย่าง แต่ก็ไม่ได้คิดเลยว่าจะใช้มาตรการรุนแรงขนาดนี้
จะเอายังไงต่อจากนี้ แผนการผิดพลาดไปหมด เดิมทีเขาวางแผนจะใช้ไวเคานต์เวิร์สต์เป็นหุ่นเชิดโดยใช้ประโยชน์จากจุดอ่อนของเขาและวางแผนจะทำลายขุนนางส่วนกลาง
“แต่ไวเคานต์เวิร์สต์ถูกสังหาร หมายความว่าขุนนางคนใหม่จะถูกเลือกตั้งจากขุนนางส่วนกลาง”
โรซ่าพูดอย่างกังวล ฮิโระตบไหล่ของเธอให้มั่นใจ
“ไม่ต้องกังวลหรอกโรซ่า ต้องขอบคุณดริกส์ที่ทำให้เรายังได้เปรียบอยู่”
แม้การลอบสังหารจะสำเร็จ แต่พวกเขาล้มเหลวในการทำลายหลักฐาน
“ไม่ได้คิดว่าจะง่ายตั้งแต่แรก พวกมันจ้าง “ดินแแดนทมิฬแห่งความตาย”เพื่อให้มั่นใจว่าพวกมันจะกำจัดหลักฐานและสังหารไวเคานต์ มันไม่ได้แย่ขนาดนั้น.”
เหตุผลที่พวกมันจ้างพวกนี้แทนที่จะใช้กองกำลังส่วนตัวของมันเองเพราะกลัวว่าจะโดนติดตาม แต่ถึงกระนั้นมันก็ใช้มือสังหารชั้นสูงมาฆ่าปิดปากและทำลายหลักฐาน
“กาด้า ดริกส์.”
เมื่อฮิโระเรียกชื่อพวกเขา พวกเขาก็เข้ามาใกล้และคุกเข่าลง
“กาด้าอยากให้นายไปที่กองทัพที่ตั้งแคมป์อยู่ด้านนอกและเตรียมตัวออกเดินทางทันที.”
“ตามบัญชา”
กาด้ายืนขึ้นและรีบออกไปจากโถงทางเดิน
“ดริกส์ชั้นอยากให้นายมุ่งหน้าไปเมืองหลวตอนนี้พร้อมกับคนคุ้มกัน ต้องการให้นายรายงานเรื่องนี้และส่งหลักฐานทั้งหมดให้อธิการบดีกิลล์.”
ฮิโระยื่นห่อกระดาษที่ผูกด้วยเชือกให้ดริกส์ ซึ่งเป็นจุดอ่อนของขุนนางส่วนกลาง
“กระผมจะไปส่งสิ่งนี้ให้ถึงมืออธิการบดีกิลล์ แม้ว่าจะต้องแลกด้วยชีวิตก็ตาม.”
ด้วยสีหน้าจริงจัง ดริกส์ออกไปจากโถงทางเดินพร้อมกับทหารสองสามนาย
ตอนนี้มีฮิโระ โรซ่า และทหารที่คุ้มกันเธอ
“เอ่อ แล้วลิซอยู่ไหนเหรอครับ?”
“หลังจากที่เธอตื่นขึ้นเธอก็พาทหารออกไปลาดตระเวนรอบคฤหาสน์ทันที เธอเป็นห่วงนายก็จริง แต่เธอบอกว่ามีหน้าที่ต้องทำ”
ขระที่โรซ่าพูดแบบนั้น ลิซก็เข้ามาในห้องพร้อมเซอร์เบอรัส
“ฉันปลุกคนรับใช้ทั้งหมดและให้พวกเขามารวมกันที่ห้องโถงเรียบร้อยแล้ว แถมยังส่งทหารสี่นายไปตระเวนรอบคฤหาสน์ หากมีคนน่าสงสัยจะแจ้งให้ทราบโดยทันที.”
“ขอบคุณมากเลยนะลิซ ช่วยได้มากเลยล่ะ ชั้นเองก็ส่งกาด้าไปข้างนอกแล้ว ดังนั้นกำลังเสริมจะมาเร็วๆนี้.”
“อืม ดูเหมือนจะไม่ได้รับบาดเจ็บสินะ…….ดีใจนะที่ฮิโระไม่ได้รับบาดเจ็บ.”
ขณะมองไปที่ร่างของฮิโระ ลิซยืนยันว่าเขาไม่ได้รับบาดเจ็บและกอดเขา
“ฉันเองก็อยากเป็นประโยชน์ให้กับนายบ้างนะรู้ไหม?”
ฮิโระยิ้มต่อเธอที่กำลังออดอ้อน
“ชั้นไม่เป็นไรน่า ดังนั้นดีใจมากเลยที่เธอเตรียมตัวรับมือกับสถานการณ์ได้อย่างรวดเร็ว”
หากลิซตัดสินใจมาหาฮิโระเลย เขาคงดุลิซไปแล้วที่ละเลยความปลอดภัยของเหล่าข้ารับใช้ แม้ว่าเธอจะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นก็ตาม
“ฮิโระแอบคิดว่าฉันโง่อยู่รึเปล่า?”
“เปล่าหรอก แต่บางครั้งเธอก็แอบทำตัวบ๊อง.”
“นายมันแย่ที่สุด แอบคิดกับสาวๆแบบนี้เหรอ?”
แน่นอนสิ แม้เธอจะเป็นสมาชิกของราชวงศ์ จึงไม่ได้หมายความว่าเธอไม่มีคุณสมบัติ แต่เธอยังมีประสิทธิภาพอีกด้วย ไม่ได้ด้อยไปกว่านายพลที่ยิ่งใหญ่ที่เธออยากจะเป็นเลย
“ขอโทษที ล้อเล่นเฉยๆอย่าโกรธกันเลยนะ”
ฮิโระหัวเราะขณะที่ลิซพองแก้มด้วยความไม่พอใจ
“หืมมมมมม ก็ได้ แต่จะทำยังไงต่อไปดีล่ะ?”
“พวกเราจะปล่อยให้เลขานุการของที่นี่จัดการและจะออกเดินทางในวันรุ่งขึ้น พวกเราต้องรีบจากไปก่อนข่าวลือแปลกๆจะเกิดขึ้น แน่นอนพวกเราจะคอยจับตาดูสิ่งต่างๆ…”
หากเป็นความจริงเขาคงอยากจะปล่อยให้เป็นหน้าที่ของขุนนางตะวันออกสักคนมารับหน้าที่นี้ แต่นั่นอาจสร้างปัญหาให้กับขุนนางส่วนกลางโดยไม่จำเป็น มันจะดีกว่าถ้าปล่อยให้เป็นหน้าที่ของอธิการบดีกิลล์
“ถ้าอย่างนั้นคุณผู้หญิงทั้งสองท่านควรเข้านอนได้แล้วครับ เดี๋ยวที่เหลือกระผมจะจัดการเอง”
“แต่ว่า…”
“ลิซ เรื่องนี้ให้เขาจัดการเถอะ หากเธอไม่นอนจะแต่งหน้าไม่สวยเอานะ”
ฮิโระพยักหน้ากับคำพูดของโรซ่า
“เธอเป็นเจ้าภาพในงานวันรุ่งขึ้นนะ คนจำนวนมากจะมองเธอ ดังนั้นอย่าสร้างความประทับใจแย่ๆอย่างการอดนอนสิ”
ฮิโระกระตุ้นให้ทั้งสองคนออกไปและอยู่ในห้องตามลำพัง
“…”ดิแดนทมิฬแห่งความตาย” งั้นเหรอ?”
ฮิโระหันมามองที่มือเขา มีตุ๊กตาดินเหนียวที่มือสังหารทิ้งไว้เบื้องหลัง
