หลังจากเหนื่อยล้าจากศึกป้องกันในดินแดนมาร์เกรฟกรินด้าได้สำเร็จ ฮิโระและลิซไม่ต้องอะไรนอกจากการพักผ่อน สองสามสัปดาห์ แต่ความชั่วร้ายไม่เคยหยุดลง และการอ้างสิทธิ์ทางสายเลือดของฮิโระ ถูกประกาศก้องไปทั่วทั้งมหาจักรวรรดิ ในไม่ช้าเขาก็พบว่าตัวเองถูกเรียกไปยังเมืองหลวงเพื่อเข้าเฝ้ากับจักรวรรดิ การปรากฏตัวของฮิโระในครั้งนี้จะเป็นตัวกำหนดอนาคตของเขาในอเลเทีย แต่เขาต้องการเดินอย่างระมัดระวัง ขุนนางผู้มีอำนาจทั้งหลายวางแผนใช้ฮิโระเป็นหมากและจักรพรรดิเองก็มีแผนการต้อนรับ สำหรับทายาทคนใหม่ ในขณะเดียวกันลิซเข้าร่วมการเดินทัพของกองทัพจักรวรรดิที่สี่เพื่อไปยังลิชไทน์
ในขณะที่การมาถึงของบุคคลปริศนาที่มาท่าเรือทางตอนใต้ถือเป็นสัญญาณแห่งความล่มสลายครั้งใหญ่ได้มาถึง เมื่อศัตรูเข้าใกล้ลิชไทน์ที่สิ้นหวังมากเรื่อยๆ ก็กลายเป็นความหวังสุดท้ายของพวกมัน พายุกำลังจะเกิดขึ้นทางทิศใต้ และโชคชะตาที่ดึงฮิโระกับลิซเข้ามาเกี่ยวข้องกับศูนย์กลางของเรื่องนี้ !
เสียงกรีดร้องดังสนั่นไปทั่วทั้งทะเลทรายภายใต้การจับจ้องของดวงอาทิตย์ที่แผดเผา เสียงเยาะเย้ยเย้อหยัน เสียงดังกึกก้องแห่งความตาย เสียงฟ้าร้องของเหล่าเกือบม้า ทั้งหมดนี้ปะปนกันในหนองน้ำแห่งความใหลที่สิ้นหวังที่ถูกขนานนามกันว่าสนามรบ การปะทะกันของคมดาบทุกครั้งทำให้เกิดซากศพใหม่และหว่านเมล็ดพันธุ์แห่งความขุ่นเคือง คนตายจ้องมองคนเป็นด้วยการกล่าวหาที่ว่าเอ็งทำให้ข้าตายและยืนกวักวมือเรียกพวกเขาไปยังโลกใต้พิภพ
ท่ามกลางการต่อสู้ระยะประชิดดั่งนรกเป็นโอเอซิสแห่งความตาย พื้นที่ๆถูกตั้งโดดเดี่ยวจากความวุ่นวายรอบตัว ร่างของทั้งสองคนหันเข้าหากัน อากาศระหว่างพวกเขาต่างตึงเครียด คนหนึ่งเป็นชายสวมผ้าปิดตาและถือดาบระยิบระยับภายในมือ อีกคนเป็นชายที่มีผิวสีม่วงอ่อนถือดาบใหญ่ในอ้อมแขนของเขา
[แม้กระทั่งตอนนี้ผ่านไปสิบเอ็ดชั่วโมงแล้ว ก็มีผู้คนจำนวนมากคิดจะต่อต้านข้า]
ชายคนนั้นสะบัดผมที่เปียกปอนไปด้วยเหงื่อ เผยให้เห็นคริสตัลสีม่วงขนาดเล็กที่ฝังอยู่ระหว่างคิ้วของเขา
[จริงๆแล้วเนี่ยดวงซวยชะมัดเลยนะ]
ท่าทางของชายหนุ่มเป็นเช่นนั้น ใครๆก็คงคิดว่าเขาดูอ่อนแอ แต่ชายที่เผชิญหน้ากับเขากำลังรู้สึกกดดันอย่างมาก จากออร่าที่ปรากฏรอบตัวร่างกายอันผอมเพรียวนั่น มันเป็นพลังกายที่มากล้น ผ่านสนามรบมานับไม่ถ้วนได้รับการฝึกฝนมาเป็นเวลาหลายปี การที่เขามีร่างกายและประสบการณ์ในอายุเพียงแค่นั้น ไม่มีอะไรน่าประหลาดใจไปกว่านี้อีกแล้ว
ชายคนนั้นหัวเราะคำราม
[นักรบที่เกิดขึ้นมาตามธรรมชาติเรอะ นั่นคือสิ่งที่แกเป็นสินะ]
เมื่อเขาเห็นชายหนุ่มที่อายุน้อยกว่าตัวเองหลายปีก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา
[เข้ามาเลย เจ้ามังกรตาเดียว! มาสู้กันให้ตายไปข้างหนึ่ง ผู้ชนะจะได้ทุกสิ่งทุกอย่าง ส่วนผู้แพ้ก็นอนจมกองเลือดไปซะ ไม่มีอะไรที่ยุติธรรมกว่านี้อีกแล้ว]
ปากแห้งๆของเขาถึงเติมเต็มไปด้วยรอยยิ้ม เขาหมุน แทงปลายดาบใหญ่ที่ตั้งสูงตระหง่านลงไปในทราย
ชายหนุ่มเหลือบมองแล้วยักไหล่อย่างไม่สนใจว่า
[ซลอร์ตต้าในมือและแรงจูงใจในการฆ่าอันสูงส่งเรอะ] เขาพูดเช่นนั้น
[ตัวชั้นนั้นต่างจากแกไม่ใช่มอนสเตอร์หรือปีศาจแต่เป็นมนุษย์ธรรมดาทั่วไป]
ขณะที่เขาพูด ปากของเขาก็เผยรอยยิ้มอันแสนป่าเถื่อน การแสดงออกบนใบหน้าของเขา ทำให้ชายคนนั้นต้องหนาวสั่น
[แต่ตอนนี้ชั้นเริ่มจะอารมณ์เสียแล้ววะ ดังนั้นจะไม่ปล่อยให้แกได้หลับแบบสบายๆหรอกนะ]
รอยแยกมิติที่แตกออก เขาระเบิดความโกรธของเขาออกมา ยกดาบสีเงินมาจากช่อว่างของมิติและเล็งไปที่คอของศัตรู
ป.ล.เปิดรับบริจาคช่วยหารค่าเล่มนิยายเด้อ เพื่อจะได้มาแปลลงให้อ่านต่อได้ ซื้อมาเล่มเกือบเฉียดๆ 300 เลยเด้อ
