Part 1
ย้อนเวลากลับไปก่อนหน้านี้เล็กน้อย――.
ลมแรงพัดผ่านและฝนตกหนักที่กระทบผิวหนัง บนหลังคาของหอคอยป้อมปราการเบิร์กผู้คนทั้งหลายต่างพูดอะไรไม่ออก
พวกเขารู้สึกราวกับหายใจไม่ออกเพราะว่าบรรยากาศกดดันจากทุกด้าน หญิงสาวผมสีแดงที่อยู่ถัดจากฮิโระมองไปที่สนามรบ เลิกคิ้วด้วยความเป็นห่วง
“ฮิโระแบบนี้ไม่แย่เอาเหรอ…?”
“ไม่หรอก ตอนนี้ยังพอจะไหวอยู่…”
ฝ่ายศัตรูตกอยู่ในความวุ่นวาย และสิ่งเดียวที่ต้องทำคือเด็ดหัวนายพลศัตรู แม้ว่าจะชะลอทัพเพราะฝนตกหนัก แต่กองทัพ “อัศวินดำจักรวรรดิ”ที่นำโดยออร่าก็ไม่ได้เสียขบวนทัพเลยแม้แต่น้อย
(มีศัตรูเหลือประมาณแปดพันนาย หือออออออ…)
สถานการณ์ปัจจุบันยังเป็นโอกาสสำหรับเราที่จะล่าพวกนั้นได้ทันการ ฝั่งนี้มีเพียงพันกว่าคนแต่โดนป่วนจนทำอะไรไม่ถูก
การซ่อนตัวท่ามกลางสายฝนตกหนัก พวกนั้นอาจจะไม่สังเกตเห็นถึงพวกเรา แม้ว่าจะรู้ตัว แต่ตอนนี้สายบัญชาการก็ค่อนข้างจะยุ่งเหยิงมาก
――ถึงเวลาที่พวกเราจะต้องบุก
ชั้นมองไปที่ลิซเมื่อตัดสินใจได้ แต่เธอไม่ได้อยู่ข้างชั้นอีกต่อไปนั่นเพราะเธอวิ่งไปหาลุงของเธอ
ตัดสินจากข้อเท็จจริงที่เธอกำลังเสนอบางสิ่งบางอย่างเธออาจจะรู้สึกแบบเดียวกับฮิโระ เมื่อเห็นว่าคิออร์กพยักหน้าและถ่ายทอดคำสั่งไปที่เหล่าทหาร ฮิโระจึงมองไปที่สนามรบอีกครั้ง
“พวกเขาจะล้มฝั่งศัตรูได้ไหมนะ?”
ขณะนั้นเอง “เนตรภูติสวรรค์” ที่จับภาพชัยชนะที่มาจากสนามรบ แต่แล้วมังกรดำนั้นก็แยกออกเป็นสองส่วนราวกับว่าเจอกำแพงขนาดใหญ่และเริ่มตั้งแนววงกลมในแดนของศัตรู
“…ทำไมถึงไม่หนีกันล่ะ?”
ฮิโระวางมือลงบนกำแพงและโน้มตัวขึ้นเกร็งสายตาของเขา เขาสามารถบอกได้ว่ามีบางอย่างแปลกๆเกิดขึ้น แต่ข้อมูลมันเยอะเกินไป และเขาไม่ทราบข้อมูลที่แน่นอน
(ดูเหมือนจะไม่มีทางเลือกนอกจากไปด้วยตัวเอง)
ไม่มีเวลามาลังเลแล้ว เขาปีนกำแพงฮิโระมาถึงขอบ เขาสามารถเห็นทหารที่เคลื่อนไหวอย่างเร่งรีบ มันเป็นขนาดความสูงที่ตกลงมาก็ตายไป
“ฟู่วววว…”
หลังจากหายใจเข้า ฮิโระก็ตัดสินใจกระโดดลงไป
“ฮิโระ!!”
ลิซกรีดร้องด้วยความตกใจเมื่อเห็นฮิโระตกลงไปจากหอคอย เสียงฝนกลบเสียงเธออย่างรวดเร็วและฮิโระไม่ได้สังเกตด้วยซ้ำ
(…ถ้ามัวแต่ลงบันไดอาจไม่ทันการ.)
แรงโน้มถ่วงดึงดูดเขาเข้าหาพื้นดิน เขารู้สึกว่าอวัยวะของเขาถูกดันขึ้นไปข้างบน ฮิโระดึง”ดาบภูติจักรพรรดิสวรรค์”ออกมาทันทีที่ปลายฝักดาบโผล่ออกมาฮิโระก็ใช้มันเป็นฐานและกระโดด ทำแบบนั้นซ้ำไปซ้ำเล่าจนเหมือนเขาวิ่งไปในอากาศ
บนพื้นดินเห็นทหารหลายนายวิ่งมุ่งหน้าไปยังสนามรบ ลิซและคนอื่นๆเองก็ใช้บันไดเพื่อลงมาชั้นล่าง
ฮิโระลงจอดกับพื้นหลังจากกระโดดข้ามประตูหน้านำหน้าพวกของเขาไปหนึ่งก้าว
มีเสียงโห่ร้องมาจากฝ่ายเดียวกัน ไม่มีเวลาหรือความจำเป็นที่จะต้องอธิบายสถานการณ์ในตอนนี้
ด้วยดาบสีขาวเงินในมือฮิโระพุ่งตัวราวกับวิ่งผ่านทุ่งหญ้า วิ่งผ่านมันอย่างราบรื่นโดยไม่ติดอยู่ในโคลน เมื่อเขาวิ่งมาถึงสนามรบก็เจอกับศัตรูจำนวนมาก
นี่คือเส้นทางที่ “อัศวินดำจักรวรรดิ” พยายามอย่างเต็มที่เพื่อเปิดทาง หลังจากพบช่องว่างขนาดใหญ่ฮิโระก็พุ่งเข้าใส่มัน
“โทษทีนะกำลังรีบ!”
แสงวูบวาบกระทบเข้าด้านหลังศัตรูที่บดบังเส้นทางของเขา ก่อนที่เลือดจะกระเซ็นไปทั่วทั้งพื้นที่พรากชีวิตศัตรูที่ขวางทางให้เปิดทาง ศีรษะของศัตรูหลุดลอยซ้ำแล้วซ้ำเล่า
ด้วยดาบที่เปล่งประกาย ทหารธรรมดาตายก่อนที่จะรู้สึกตัว
“แกเป็นใครกันวะ?!”
หัวหน้าหน่วยของศัตรูรู้สึกตัวแล้วและเหวี่ยงดาบใส่ฮิโระ
“ฟู่ววววว!”
เขาหลบแล้วเฉือนไปทางด้านข้าง ดาบของศัตรูหักครึ่งจากตรงกลาง คมดาบตกลงสู่พื้น หัวหน้าหน่วยศัตรูกลายเป็นซากและถูกฝังอยู่ในโคลน ศัตรูรอบตัวต่างสับสน
ฮิโระวิ่งไปข้างหน้าอีกครั้งโดยไม่รอให้ศัตรูได้ตั้งสติ ต้องขอบคุณพรของ “ดาบภูติจักรพรรดิสวรรค์” ความเร็วขนาดนี้เป็นไปไม่ได้เลยสำหรับคนธรรมดา
ในที่สุดเขาก็เห็นร่างของออร่าได้ด้วยสายตาของเขา เมื่อมองไปยังหญิงสาวที่ตัวเปื้อนโคลนและทรุดตัวลง ดวงตาของฮิโระก็เต็มไปด้วยความโกรธ
ตามที่ฮิโระคาดการณ์เอาไว้ มิติตรงหน้าเปิดออกราวกับตอบสนองต่อเขา อาวุธภูติชิ้นหนึ่งโผล่ออกมาจากรอยแยกที่มีอัญมณีประดับอยู่ เขาหยิบด้ามจับขึ้นมาโดยไม่ลังเล และเขวี้ยงจนแทงทะลุข้อมือนายพลของศัตรู
ฮิโระพุ่งเข้าหานายพลฝั่งศัตรูที่ตื่นตระหนก ก่อนที่เขาจะสังเกตเห็นก็วาด”จักรพรรดิสวรรค์”ไปทางด้านข้าง
“กุโอ้วววววววววววววววว―!?”
ความรู้สึกของคอที่ถูกตัดจากกระดูกยังอยู่ในมือเขา นั่นมันแน่นอนว่าศัตรูจะต้องตาย
“หืม ทำไมยังมีชีวิตอยู่อีกล่ะเนี่ย?”
ฮิโระหยุดและหันไปหานายพลฝั่งศัตรูราวกับตั้งคำถาม
“แกเป็นใครกันวะหะ?”
ฮิโระที่บุกเข้ามาอย่างกะทันหัน ไม่น่าแปลกใจที่ศัตรูจะตั้งคำถาม ฮิโระเพิกเฉยและมองไปที่คอของศัตรู มันเชื่อมติดกันแล้ว
“…ถ้าตัดอีกรอบดูสิจะต่อกลับได้ไหม.”
ฮิโระชี้”จักรพรรดิสวรรค์”ไปที่นายพลของศัตรู
“ไม่คิดจะบอกชื่อให้ข้าคนนี้ฟังงั้นรึ? งั้นข้าจะบอกชื่อของข้าให้แกฟังก็ได้ การที่แกได้รู้ชื่อคนที่ฆ่าแกมันเป็นสิ่งสำคัญนี่นะ.”
นายพลฝั่งศัตรูยิ้มอย่างดุร้าย
“เรย์ฮิลล์ เลแมร์ ลิชไทน์ ข้าคือเจ้าชายคนต่อไปของราชอาณาจักรลิชไทน์!”
เรย์ฮิลล์ประกาศชื่อของตัวเองและเหวี่ยงอาวุธภูติในแนวตั้ง ฮิโระรับมันด้วย “จักรพรรดิสวรรค์”และสะบัดมันกลับไป ประกายไฟเกิดขึ้นระหว่างทั้งสอง
“ข้าคนนี้เนี่ยนะแพ้ด้านกำลัง…?”
เรย์ฮิลล์ที่ถูกผลักจนถอยกลับกำลังสงสัยและมีเครื่องหมายคำถามปรากฏขึ้นบนหัว จากนั้นก็เหลือบมองฮิโระ
“…ดาบนั่นมันอะไร อาวุธภูติงั้นเหรอ?”
“ไม่มีเหตุจำเป็นที่จะต้องบอกแกหรอกนะ”
ฮิโระประหลาดใจเล็กน้อย นี่เป็นเพราะความแข็งแกร่งทางกายภาพของศัตรูนั้นสูงเกินจินตนาการของเขา แม้ว่าเขาจะสวนกลับได้ก็ตาม แต่ฮิโระก็ถอยห่างจากที่เดิมสองก้าว
“คุคุ ฮ่าฮ่าฮ่า ก็ดี ไม่จำเป็นต้องพล่ามอะไรให้มากความ หลังจากที่ฆ่าเจ้าแล้ว ข้าจะตรวจสอบมันให้ละเอียดเลย.”
เรย์ฮิลล์เข้าหาฮิโระพร้อมกับฟาดดาบลงมาอย่างไร้วิถี
ฮิโระกระโดดออกจากพื้นหมุนตัวแทรกร่างเข้าไปตรงอกของเรย์ฮิลล์ เพื่อแทง “จักรพรรดิสวรรค์” แต่ก็โดนดักทางได้ง่ายๆ และความรู้สึกแปลกๆปรากฏขึ้นที่มือของเขา
ความสุขแพร่กระจายไปทั่วใบหน้าของเรย์ฮิลล์
“แม้ว่าจะดูน่าเกรงขาม แต่สิ่งที่แกมีก็แค่ความเร็วล่ะวะ.”
ด้วยรอยยิ้มบนริมฝีปาก เรย์ฮิลล์ฟาดดาบอย่างรุนแรง แต่ว่าร่างของฮิโระที่พยายามขับไล่มันด้วย “จักรพรรดิสวรรค์”ลอยเบาๆ
(พละกำลังมากกว่าเมื่อกี้นี้อีก!)
ถ้ามีคนเฝ้าดูการต่อสู้ครั้งนี้จนตายพวกเขาจะคิดว่ายังไงชายหนุ่มคนนี้ก็ต้องปลิวไปแน่ๆ แต่ว่าฮิโระเบี่ยงวิถีดาบไปด้านข้างแล้วกระโดดกลับเพื่อสร้างระยะห่าง
ฮิโระพยายามควบคุมสถานการณ์ แต่เมื่อเขาหันมามองไปข้างหน้า――.
“――!”
เรย์ฮิลล์ก็อยู่ตรงหน้าเขาแล้ว
“ย๊ากกกกกกกกกกกห์!”
“อึก!”
ไม่กี่วิหลังจากที่เขาลงจอดพายุก็พัดผ่านศีรษะของเขาจากขวาไปซ้าย
หลังจากหลบการโจมตีฮิโระก็ดันจักรพรรดิสวรรค์ไปด้านหน้าแต่เรย์ฮิลล์เตะดาบของเขา และปลาบดาบชี้ขึ้นไปบนท้องฟ้า แขนของฮิโระถูกยกขึ้นเปิดช่องว่างขนาดใหญ่ให้ศัตรู
“ไอ้หนู มันจบแล้ว!”
คมดาบที่ทำให้อากาศส่งเสียงร้องราวกับสายฟ้าฟาดลงมาที่ดาบของฮิโระ อย่างไรก็ตามถูกปิดกั้นด้วยดาบสองเล่มที่ปรากฏขึ้นท่ามกลางรอยแยก
“อะไรวะ?!”
อาวุธภูติทั้งสองที่ถูกเก็บไว้ในโลกภูติผ่านจักรพรรดิสวรรค์เมื่อพันปีก่อน
อาวุธภูติทั้งสองชิ้นที่ทำหน้าที่ของเขาลุล่วงได้จากโลกนี้ไป และไม่มีอะไรหลงเหลืออยู่ระหว่างฮิโระและเรย์ฮิลล์
“ไอ้นั่นมันอะไรวะ?!”
เรยย์ฮิลล์ตกใจไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น
“ตอนนี้แหละ!”
ฮิโระแทงจักรพรรดิสวรรค์ออกไปจากรอยแยกของมิติ
“อย่ามาเล่นตุกติกกันนะโว้ย!”
ส่งผลให้เกิดรอยเฉือนไปด้านข้างของเรย์ฮิลล์เท่านั้น
(การตอบสนองเองก็เร็วขึ้นเหรอเนี่ย.)
ถ้าเป็นเรย์ฮิลล์ก่อนหน้านี้ เขาคงหลบไม่ได้ เขารู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ
(แถมการฟื้นตัวที่ไม่ธรรมดานั่นอะไร…?)
ข้อมือที่ถูกตัดไปก่อนหน้านี้กำลังงอกใหม่และบาดแผลด้านข้างก็สมานในทันที
(อาวุธภูติไม่น่าจะมีพรอะไรแบบนี้นี่)
เป็นไปได้ว่าอาวุธภูติจะเกิดการวิวัฒนาการขึ้นงั้นเหรอ แต่ไม่มีอาวุธไหนที่ให้พรแบบนี้กัน อย่างน้อยในความทรงจำของฮิโระไม่มี
(บางที…)
ฮิโระจำอะไรบางอย่างได้ แต่เรย์ฮิลล์ขัดจังหวะเขา
“รู้สึกตัวแล้วเหรอว่ามันแปลกๆ? คิดว่าจะฆ่าข้าได้งั้นเหรอ? โง่เง่า!”
เรย์ฮิลล์ซึ่งวางดาบไว้บนไหล่ชี้มาทางจักรพรรดิสวรรค์ที่ฮิโระถือ
“ก็ไม่รู้หรอกนะว่าดาบนั่นเป็นอะไร แต่ข้าสัมผัสได้ว่าเป็นหนึ่งในดาบทั้งห้าของมหาจักรพรรดิ ไม่ว่ากรณีใด พรจากอาวุธนี้จะช่วยเพิ่มความสามารถทางกายภาพให้อย่างมาก แต่ส่วนที่เหลือขึ้นอยู่กับความแข็งแกร่งระหว่างบุคคลดังนั้น――.”
หลังจากหยุดชั่วครู่ เรย์ฮิลล์พูดต่อ
“อย่าตื่นเต้นเกินไปหน่อยเลยเพราะทำได้นิดหน่อยนะไอ้หนู เมื่อผู้ชายแข็งแกร่งเช่นข้าได้เห็นความอ่อนแอของแกจะถูกเปิดโปง หากพลังดั้งเดิมของแกอ่อนแอ “นั่น” ก็เป็นเพียง “ผู้ถือครอง”ที่ไร้ประโยชน์”!”
เมื่อพูดจบเรย์ฮิลล์ก็เปลี่ยนไป หลังของเขาบวมขึ้นและแขนก็หนายิ่งขึ้นไป
ในที่สุด “สาเหตุ”ของความแข็งแกร่งของนายพลฝั่งศัตรูฮิโระนึกออกแล้ว
“เข้าใจล่ะ…”
“หืออ?”
ฮิโระกระแทกจักรพรรดิสวรรค์ลงบนไหล่ของนายพลศัตรูและเฉือนออก
“ฟูฮ่าฮ่าฮ่า ไม่ได้ผลหรอก!”
เรย์ฮิลล์ไม่รู้สึกเจ็บปวด แต่เขาเหวี่ยงดาบด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความสุข จับคมดาบสีขาวเงิน ฮิโระจ้องมองเรย์ฮิลล์ราวกับว่ากำลังแข่งกับเวลา
“สิ่งที่แกพูดก่อนหน้านี้นั้นถูกต้อง แต่รู้ไหมว่าพลังของแกในตอนนี้――.”
“โอร่าาาาาาาาาาาาาา!!”
“อั่ก!?”
เรย์ฮิลล์เตะฮิโระ และร่างของเขาก็ปลิวไป เขากลิ้งลงกับพื้นหอบหายใจชั่วขณะหนึ่ง ความเจ็บปวดรุนแรงแทบจะฉีกร่างของเขา
ฮิโระหยุดลงเมื่อเข้าชนกับทหารศัตรูที่อาละวาดในสนามรบซึ่งสถานการณ์มันวุ่นวายสุดๆ ฮิโระค่อยๆลุกขึ้นยืน ไม่มีสีหน้าเย็นชาบนใบหน้าเขาอีกต่อไป แต่เป็นใบหน้าที่เหมาะกับวัยของเขา
“…ก็อยากรู้อยู่หรอกนะว่าเอา “ปีศาจ”มาใช้ได้ยังไง…”
ปลายหอกของทหารศัตรูที่สังเกตเห็นฮิโระลอยไปมาอย่างน่ากลัว หลังจากมองไปรอบๆพวกเขา ฮิโระก็พูดขึ้นอย่างใจเย็น
“แต่ก็อย่างที่รู้ๆกัน หากรู้วิธีใช้พลังของตัวเอง ก็ไม่จำเป็นต้องพึ่งพาของแบบนั้นหรอกนะ.”
หลังจากที่ฮิโระโบกมือซ้ายดาบของเขาก็แทงเข้าหน้าอกของศัตรู “ทั้งหมด” ที่ล้อมรอบเข้า ศัตรูทุกคนได้แต่ตั้งตำถาม แต่โดยไม่รู้เหตุผลที่แน่ชัด ศัตรูทุกคนล้มลงกระอั่กเลือดตาย
