「 …เออ ชิโนฮาราา ｣
「 ขออีก… อีกแก้ววหน่อย ｣
「 อะ… อืม ｣
「 …เธอไหวมั๊ยเนี้ย ? ไซออนจิ ｣
เกาะแห่งการศึกษามีร้านกาแฟที่เป็นร้านลับซึ่งอยู่ที่ชายแดนของเขต 3 กับ 4
ไซออนจิและฉันที่ซึ่งมักจะต้องโกหกอยู่ตลอดเวลา เรามักจะใช้ร้านนี้เพื่อ “การพูดคุยลับ ๆ” กัน ซึงไซออนจิจะบุคลิกต่างจากตอนเป็น [จักรพรรดินี] โดนสิ้นเชิง
แก้มและคอของเธอแดงก่ำ ดวงตาว่งซึม เสียงที่พูดไม่เป็นคำ ง่าย ๆ ก็คือกำลังเมานั้นเอง
( อืม… )
ไม่ใช่ว่าอ้งว่าเป็นประชุมลับเลยแอบดื่มทั้งทียังอายุไม่ถึงหรอกนะ
แต่เมนูใหม่อย่าง [ Whiskey Bonbon ] ดันมีอยู่ในร้านกาแฟเนี้ยสิทั้งที่ไม่มีลุกค้าคนอื่น
ฉันเลือกช็อกโกแล็ตที่ทำจากเหล้าตะวันตก (ได้รับการแนะนำมา) เป็นของว่างยในประชุมนี้
ทำให้เมาเร็วมาก
ช็อกโกแล็ตที่เหลืออยู่ชิ้นสุดท้าย เมื่อลองดมกลิ่นอีกครั้ง
「 กลิ่นแรงชะมัด… ｣
ไม่รู้ว่าแอลกอฮอล์แรงแค่ไหน ทำเอารู้เสียนหัวเลยแหะ
「 …ฉันม่ายด้ายเมาาาสักหน่อยย ｣
「 มันไม่ควรที่จะเมาเพราะของหวานด้วยซ้ำ ｣
「 ฉันหมายยถึงชิโนฮาราา… น่านนมานนของฉันนะ ｣
「 อะไร ? ｣
ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันเกิดอะไรขึ้น
ไซออนจิพูดด้วยน้ำเสียงที่แตกต่างจากปกติ
ทันใดนั้นเธอก็วางมือลงบนโต๊ะ โน้มตัวไปข้างหน้า และเข้ามาหาฉันด้วยใบหน้างดงามของเธอ
สีแดงและดวงตางดงามดั่งทับทิม
จากนั้นไซออนจิก็หยิบช็อกโกแลตจากนิ้วของฉันเข้าปาก
「 เออ… หวานนน ｣
ไซออนจิเลียริมฝีปากด้วยปลายลิ้น
ในขณะที่ฉันยังคงเอนกายลงบนโต๊ะ ใบหน้าแนบชิดสนิทไปกับโต๊ะแทบจะสัมผัสได้ถึงลมหายใจ
เสียงหวานใสดังขึ้น
「 นายก็กินมันเหมือนกาานไม่ช่ายเหรออ ชิโนฮาระ ｣
「 คือว่า… ｣
「 แค่ไม่กี่ชิ้นเอง… ｣
「 ไม่กินให้มาก ๆ ระวังจะม่ายโตเอานะ ｣
「 มัน… ไม่เหลือแล้วนะ ｣
ชิ้นสุดคือของที่ไซออนจิกินเข้าไป
「 …รู้อยู่แล้วนาา ｣
ไซออนจิเห็นและพยักหน้าด้วยความภาคภูมิใจ
จากนั้นเธอก็หันหน้าที่แดงก่ำเหมือนเป็นไข้เล็ก ๆ มาทางฉันอีกครั้ง
「 …ชิโนฮาระ ｣
ถ้าแค่รสชาติก็ยังคงอยู่…
「 ทำอย่างไรดีล่ะ ? ｣
นี่คงเป็นไซออนจิที่เวลาปกติคงไม่มีทางได้เห็น （น่ากลัวชะมัด ）
ในทางกลับกัน
ฉันพยายามที่จะระงับหัวใจที่เต้นรัวให้สงบลง
และ—
「 …คิคิคิคิคิคิคิคิคิ ｣
「 เฮ้ย… จะนอนตรงนี้เหรอ ? ｣
ฉันกอดไหล่ของไซออนจิ
ขณะที่เธอสลบสไลด์หลับไหลลงกับโต๊ะไป
ประมาณหนึ่งชั่วโมงถัดมา…
ไซออนจิก็ตื่นขึ้นมา ซึ่งเธอจำตอนที่เมามายสำมะเรเทเมาได้อย่างชัดแจ่มแจ้ง
เธอตะโกนตัวใบหน้าแดงก่ำ
「 ลืมไปซะ ลืมมันไปซะ ลืมมันไปให้กมด ๆ เลยนะยะ ｣
เธอยังคงตะโกนไม่หยุดหย่อน
