เรื่องที่เกิดขึ้นในวันที่แสนธรรมดา
เกาะแห่งการศึกษา เขตที่ 4
ณ ห้องสภานักเรียนของโรงเรียน คนที่ในห้องประชุมซึ่งก็คือตัวฉัน “ฮิเมจิ ชิรายูกิ” และยังมีอีกคนเด็กสาวชั้นปีที่ 3 “อาคิซึกิ โนอา” อยู่ด้วย
ซึ่งปกติฉันจะอยู่กับนายท่านตามลำพัง และอยู่ข้าง ๆ ด้วยกันสองคน
แค่ตอนนี้ท่านอาคิซึกิกลับนั่งอยู่ข้าง ๆ ฉัน
จู่ ๆ ท่านอาคิซึกิก็ฮัมเพลงขึ้นมา ฉันล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าหยิบของบางอย่างขึ้นมา เป็นขนมช็อกโกแลตหรือก็คือ [ป็อกกี้] นั้นเอง
「 ของว่างค่ะ ท่านอาคิซึกิ ｣
「 ของว่างเหรอ ชิรายูกิจัง♪ ｣
「 วันนี้เป็นป๊อกกี้เดย์น่ะค่ะ คนต่อแถวกันซื้อเยอะมาก ๆ เลยนะคะ ♡ ｣
「 ป๊อกกี้เดย์… เข้าใจแล้วว่าเป็นวันที่ 11 พฤศจิกายนสินะ ? ｣
ฉันพอใจมาก
ถามว่าวันนี้คือวันที่ 11 พฤศจิกายนที่คนเรียกว่า [ Pocky Day ] หรือ [ Pocky & Pretz Day ] เพราะเป็นวันเดือนที่เลข 1 อยู่ถึง 4 ตัว
「 เฮะ ๆ ｣
「 ท่านอาคิซึกิแกว่งขาด้วยความอารมณ์ดี ทวินเวลที่ฟูฟ่องของเธอสั่นไหวไปมา ｣
「 ขอโทษนะ ถ้าฮิโรโตะคุงกลับมาเมื่อไหร่ กะว่าจะชวนเขามาเล่นป๊อกกี้เกมกันน่ะ ♡ ｣
「 …เกมป๊อกกี้เหรอคะ ? ｣
( ก็เคยได้ยินมาบ้าง )
( มันเป็นเกมที่เล่นกันกันสองคน ซึ่งส่วนใหญ่มักจะเล่นกับเพศตรงข้าม การกินป็อกกี้จากทั้งสองฝั่ง และฉันไม่เข้าใจกติกาของมันเลยสักนิด )
( เกมที่เล่นโดยปกติใบหน้าของทั้งคู่จะค่อยเข้าใกล้กัน ดีไม่ดีอาจจะจบลงที่การจูบกันด้วยซ้ำ )
「 ทำอย่างนี้มันไม่เหมาะสมเลยนะคะ ท่านอาคิซึกิ ｣
「 เอ๋ ? เธอหมายถึงอะไรน่ะ ｣
「 โนอาจังอ่ะนะ ทั้งเรียบร้อยและไร้เดียงสาจนไม่เข้าใจอะไรเลยสักนิด ♡ ｣
ท่านอาคิซึกิเอากล่องป๊อกกี้แนขแก้มของตัวเองเอาไว้ และมองมาที่ฉันด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์
「 ไม่มีอะไรค่ะ…. ｣
ฉันคิดว่านี่คงเป็นการ [ยั่วยุ] จึงตัดติดที่จะโต้ตอบ
ฉันยึดกล่องป๊อกกี้จากมือของท่านอาคิซึกิ แกะและใช้นิ้วมือที่สวมถึงมืออยู่นั้นหยิบแท่งป็อกกี้ขึ้นมา
「 งั้นฉันจะสอนท่านอาคิซึกิที่ไร้เดียงสาให้เข้าใจเองค่ะ ｣
「 เปิดปากของคุณด้วยค่ะ ท่านอาคิซึกิ ｣
「 เอ๊ะ…. อ้ามมม ｣
「 มาเริ่มป๊อกกี้เกมกันเถอะ ｣
「 …อั่ม ｣
ฉันปัดผมเบา ๆ และเสียบแท่งป๊อกกี้เข้าไปในปากท่าอาคิซึกิ
ทันทีเกิดเรื่องขึ้น
รสชาติของมันกระจายไปั่วปาก การกินคงปกติคงกินแล้วหักไปแล้ว แต่น่าเสียที่มันคือป๊อกกี้เกมที่เราต้องค่อย ๆ กินทีละนิด
เสียงที่ดังขึ้นเบา ๆ
ท่านอาคิซึกิที่ใบหน้าตื่นตระหนก เมื่อมันเริ่มขึ้นอย่างกระทันหัน ไม่นานหน้าของเธอก็ค่อย ๆ แดงขึ้นเรื่อย ๆ และขยับริมฝีปากเช่นเดียวกัน
…ช่วงเวลาแห่งความเงียบสงบค่อย ๆ ผ่านไป
แน่นอน
ปัจจุบันท่านอาคิซึกิกับฉันระยะห่างเพียงป๊อกกี้ 1 แท่ง
ฉันวางมือบนไหล่ของท่านอาคิซึกิ
และมือของท่านอาคิซึกิก่อนประคองที่เอวของฉันอย่างสงบ
ท่านอาคิซึกิที่แก้มแดงก่ำและเขินอาย
อาจเป็นเพราะความดื้อรั้นของเธอในฐานะแม่ปีศาจตัวน้อย ทำให้เธอไม่อาจถอยจากเกมนี้ได้
( …เดี๋ยวนะ ถ้าเป็นอย่างนี้เราได้จูบกันจริง ๆ แน่เลย ? )
อยู่ ๆ ฉันก็เริ่มรู้สึกประหม่าขึ้นเสียอย่างนั้น
ตอนนั้นเอง…
「 ขอโทษนะที่มาช้า… หืม ? ｣
จู่ ๆ ประตูห้องก็เปิดออกมา นายท่านของฉันที่เดินเข้ามา แต่จากตำแหน่งของพวกเราตอนนี้เหมือนสถานการณ์ที่เข้าด้ายเข้าเข็มเช่นนี้
เขามองพวกเราอยู่อย่างนั้น
ก่อนที่เสีนงประตูปิดจะดังขึ้นมา
「 …เอ่อ ขอโทษด้วยนะครับที่มารบกวน ｣
「 เดี๋ยวก่อนค่ะ นายท่านไม่ใช่นะคะ ! ｣
「 เดี๋ยว ๆ ฮิโรโตะคุงมันไม่ใช่อย่างนั้นนะ ! ? ｣
ฉันและท่านอาคิซึกิรีบยืนขึ้นด้วยความตื่นตระหนกก่อนเริ่มไล่ตามนายท่านไป
เสียงป๊อกกี้ที่หักดังเปร๊าะซึ่งเป็นสัญญาณจบป๊อกกี้เกมลง
