เมื่อฉันตื่นขึ้นมาข้าง ๆ กายฉันก็มีฮิเมจิอยู่ด้วย
(ฝันเหรอ……?)
สัมผัสที่แสนนุ่มนวล ร่างกายส่งกลิ่นหอมหวาน สะอาดชวนให้หลงใหล
ฉันที่สติยังไม่ตื่นตัวดีนั้น ตื่นขึ้นมาในทันที――พึ่งสังเกตุเห็น
ห้องที่กำลังนอนอยู่ ไม่ใช่เตียงของตัวเอง ฉากกั้นขนาดใหญ่คลุมผนัง รีโมทถูกโยนทิ้งเอาไว้ โซฟานุ่มสบาย
…ฉันพึ่งเผลอหลับในห้องฉาย
(ลองคิด ๆ ดูแล้ว …ฉันกำลังเล่มเกมใหม่กับฮิเมจิอยู่นี่)
ทำหัวให้เย็นแล้วคิดดู
(…ถึงอย่างนั้นก็เถอะ)
ไม่ใช่ว่าคิดไม่ซื่อหรอกนะ ฉันเหลือบมองเด็กสาวที่กำลังนอนอยู่ข้าง ๆ
(ฟู่ว ฟู่ว)
เสียงของฮิเมจิเข้าออกสม่ำเสมอ
เธอแต่งกายด้วยชุดเมดตามปกติของเธอ
เป็นเวลากว่าหลายชั่วโมง แผ่นหลังของเธอพิงโซฟา ทางซ้ายของเธอซบไหล่ฉันที่นั่งอยู่ข้าง ๆ
อีกด้านของเธอมอบความไว้วางใจให้ฉันที่นั่งข้างเธอเบา ๆ น่าอัศจรรย์มากที่พวกเรายังตัวติดกันอยู่แบบนี้
(อื้ม ๆ)
นานพอสมควรแล้วที่เธอเป็นเมดส่วนตัวของฉัน
ใบหน้าตอนนอนของฮิเมจิที่ใช่ว่าจะเห็นครั้งแรก …แต่ก็ไม่เคยได้มีโอกาศมองใกล้ชิดขนาดนี้เลยสักครั้ง
…เป็นธรรมดา แต่เธอยังเป็นสาวงามที่แค่มองก็เอาแทบลืมวิธีหายใจไปเลย ฉันคิดได้แค่ว่าสิ่งมีชีวิตศักดิ์สิทธิ์มีความลำเอียงบางอย่าง
「 …อ๊ะ ? ｣
จากนั้นข้าง ๆ ฉัน ดวงตาสีฟ้าของฮิเมจิค่อย ๆ กระพริบตาขึ้น เธอเอนตัวลงนอน ส่ายหัวเบา ๆ แล้วหันกลับมามองฉันซึ่งนั่งอยู่ข้าง ๆ
เธอจึงพูดขึ้น…
「 อรุณสวัสดิ์ค่ะ นายท่าน ｣
เสียงใสของเธอจนไม่อยากเชื่อว่าเธอจะพึ่งตื่น
「 ขอโทษนะ …ฉันเผลอหลับไปตอนกำลังเล่นกัน… ｣
「 อย่างน้อย ๆ ฉันก็อยากห่มผ้าให้นายท่านนะคะ ｣
「 ….แต่ฉันก็เผลอหลับไปเหมือนกันค่ะ ｣
「 ฉันนอนอยู่บนโซฟา แต่คุณไม่รู้สึกเจ็บเมื่อยบ้างเหรอ ? ｣
「 อืม… นั้นสินะคะ ｣
ฮิเมจิยังคงอยู่ในท่านั่ง ยื่นแขนขึ้น เริ่มยืดตัวออกพร้อมกับส่งเสียงเล็ก ๆ ผมสีเงินสวย ของเธอพลิ้วไหวต่อหน้าฉัน
「 เหมือนจะไม่เป็นอะไร ขอบคุณที่เป็นอุตส่าห์ห่วงกันนะค่ะ นายท่าน ｣
「 ใช่สิคะ…… ? ｣
จากนั้นเธอก็เอียงคอด้วยความสงสัย
「 นายท่าน ตื่นเร็วกว่าฉันอีกใช่มั๊ยคะ ? ｣
「 อื้ม ! …แค่แปปเดียวเท่านั้นเอง ｣
「 …มองหน้าตอนหลับของฉันด้วยสินะคะ ｣
(นั้นมัน ……ก็เธออยู่ใกล้มากซะจน…)
「 ไม่ชอบใจเหรอเปล่า ? ｣
「 ไม่ค่ะ ! แต่ว่า… ｣
ฮิเมจิส่ายหน้าแล้วมองมาที่ฉัน
แม้ในห้องจะมีแสงสลัว แต่ก็เห็นแก้มของเธอย้อมสีแดงเชอร์รี่สดใสได้ชัดเจน
「 ฉันตื่นขึ้นมา แล้วเจอหน้าของนายท่านอยู่ตรงหน้า …ทำให้ฉันประหม่านิดหน่อยนะค่ะ ｣
