Late Night Bookstore ร้านหนังสือยามดึก - ตอนที่ 186

186 – เจ้านายเป็นคนขี้เหงา

 

ร้านหนังสือในตอนเช้เงียบเหงามาก แน่นอนว่าร้านหนังสือนี้แทบจะไม่มีคนเข้าเพราะว่าค่าใช้จ่ายขั้นต่ํา 100 หยวนถือเป็นเงินที่ค่อนข้างมาก

 

ซูชิงหลางอยู่ในห้องนอนชั้นบน ช่วงนี้เขาทําตัวขี้เกียจจริงๆไม่เหมือนกับตอนที่ยังทําร้านอาหารอยู่

 

ไป๋อิ่งนั่งอยู่คนเดียวที่บาร์ชั้น 1 เธอกําลังเล่นเกมมือถือและมีความสนุกสนานมากมาย

 

ประตูร้านหนังสือถูกเปิดออก ไป๋อิ่งเงยหน้าขึ้นและเห็นเด็กหญิงตัวน้อยในชุดสีแดงยืนอยู่ที่ประตู เธอแต่งตัวตามเทศกาลและดูน่ารักไร้เดียงสาอย่างหาที่ติไม่ได้

 

หลังจากหาวไป๋อิ่งยังคงก้มมองโทรศัพท์มือถือของเธอต่อไป

 

เด็กหญิงตัวน้อยเดินไปที่หน้าบาร์ เธอตัวเล็กไปหน่อยและไม่สามารถมองขึ้นไปที่บาร์ซึ่งสูงกว่าศีรษะของเธอ

 

ดังนั้นเธอจึงเปิดประตูเล็กๆของบาร์แล้วเดินเข้าไป เธอยืนอยู่ข้างหลังไป๋อิ่งและมองดูไป๋อิ่งเล่นเกม

 

ในตอนท้ายของเกมไป๋อิ่งเหยียดร่างกายเพื่อผ่อนคลาย หลังจากเหลือบมองเด็กหญิงตัวน้อยเธอก็วางโทรศัพท์มือถือของตัวเองลงแล้วถามว่า

 

“ต้องการอะไร?”

 

เด็กหญิงตัวน้อยยกคางอันบอบบางของเธอมองดูไป๋อิ่งส่ายหัว และยิ้ม

 

“แม้แต่เจ้านายของคุณก็ไม่กล้าพูดกับฉันแบบนี้”

 

“ตอนนี้คุณกับฉันแตกต่างกันอย่างไร” ไป๋อิ่งยักไหล่

 

เราทุกคนล้วนเป็นสุนัขและเราทุกคนล้วนถูกสวมด้วยปลอกคอ มีประโยชน์อะไรที่คนถอยหลัง 50 ก้าวจะ หัวเราะคนถอยหลัง 100 ก้าว?

 

เด็กหญิงตัวน้อยนั่งลงบนเก้าอี้ ซึ่งทําให้เธอพึงพอใจเป็นพิเศษ เธออ่อนไหวต่อส่วนสูงเสมอ และไม่ชอบ ขึ้นมองคนที่สูงกว่าตัวเอง

 

“เธอคิดว่าเธอเทียบกับฉันได้เหรอ”

 

เด็กหญิงตัวน้อยถาม

 

“นี่ ฉันพูดกับเธออยู่นะ…” เด็กหญิงตัวน้อยขมวดคิ้วเพราะในเวลานี้ไป๋อิ่งหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเล่นอีกแล้ว

 

“มีอะไรก็พูดมา?”

 

เด็กหญิงตัวน้อยหยิบถุงซองจดหมายจากกระเป๋าของเธอแล้วโยนลงบนบาร์

 

“ทุกอย่างที่เขาให้ชั้นสอบสวนรวมไปถึงข้อมูลของบาทหลวงชาวญี่ปุ่นคนนั้นอยู่ที่นี่แล้ว”

 

“ทําไมไม่โทรหาเขาเองหรือจริงๆแล้วคุณไม่อยากปรากฏตัวต่อหน้าเขา” ไป๋อิ่งถาม

 

“เธอคิดจะสู้กับฉันเหรอ”

 

“ก็เอาสิ!”

 

เด็กหญิงตัวน้อยตบมือบนบาร์และตะโกนใส่ไป๋อิ่ง

 

“อย่าคิดว่าฉันเหมือนเธอ!”

 

ไป๋อิ่งเหยียดริมฝีปากและพึมพํา “ไว้ให้เธอตัวสูงเท่าฉันก่อนค่อยพูดเรื่องนี้ก็ได้”

 

เด็กหญิงตัวน้อยยับยั้งแรงกระตุ้นที่จะต่อสู้กับไป๋อิ่งและกล่าวว่า

 

“พ่อแม่ของฉันไม่อนุญาตให้ใช้มือถือ ฉันคิดว่าเขาน่าจะอยู่ในร้านหนังสือก็เลยมาที่นี่โดยตรง”

 

“เขาออกไปทําธุระ” ไป๋อิ่งกล่าว

 

“เขายุ่งจริงๆ”

 

“ใกล้จะได้เป็นพนักงานประจําแล้ว”

 

ไป๋อิ่งพูดด้วยรอยยิ้ม ไม่ว่าใครต่างก็สามารถมองเห็นได้ว่าเธอมีความสุขกับความสําเร็จของโจวเจ๋อจริงๆ

 

“เธอมีความสุขที่ได้ช่วยเหลือเขาเหรอ” เด็กหญิงตัวน้อยพูดด้วยน้ําเสียงเบื่อหน่าย

 

เพราะเธอไม่อยากเป็นเหมือนซอมบี้โง่ๆคนนี้

 

“ทําไมล่ะ เขาเป็นเจ้านายของฉัน ยิ่งเขามีความสามารถเท่าไหร่ฉันก็ยิ่งภูมิใจในตัวเขามากเท่านั้น ยิ่งไปกว่านั้นยังไงคุณก็ไม่สามารถเป็นอิสระจากการเป็นทาสของเขาได้ การที่เขามีตําแหน่งสูงขึ้นมันยิ่งจะมีประโยชน์กับคุณมากขึ้นไม่ใช่เหรอ?”

 

“ฉันคิดว่าเธอควรเอาเวลาไปใส่ใจเรื่องที่ฤดูหนาวกําลังจะมาถึงมากกว่า!”

 

เด็กหญิงตัวน้อยมองไม่เห็นรอยยิ้มหวานๆของไป๋อิ่งอีกต่อไป

 

เด็กหญิงตัวน้อยกับคุณหนูไปต่างรู้จักกันดี พวกเธอเป็นเหมือนน้ําบ่อไม่ยุ่งกับน้ําคลอง แต่ว่าเด็กหญิงตัวน้อยก็รู้ดีว่าคุณหนูไปเป็นคนแบบไหน ไม่มีทางที่เธอจะปล่อยไป๋อิ่งให้อยู่ในโลกนี้ต่อไปอย่างแน่นอน

 

“ยังไงล่ะ ฉันออกแบบเรื่องนี้ไว้แล้ว”

 

ไป๋อิ่งก็เปิดคอมพิวเตอร์ คลิกที่โฟลเดอร์แล้วพูดว่า

 

“ฉันออกแบบมันมาเป็นเวลานานแล้ว”

 

เด็กหญิงตัวน้อยเห็นเตียงไม้ไผ่บนหน้าจอคอมพิวเตอร์ มีเตียงไม้ไผ่ในสไตล์เป็ดแมนดารินและผีเสื้อ ในขณะเดียวกันบนเตียงก็มีของตกแต่งมากมาย?

 

“เตียงนี้มีค่าใช้จ่ายค่อนข้างมาก แต่ไม่ต้องห่วงเพราะตอนที่ฉันตายพ่อแม่ของฉันเอาสมบัติมากมายฝั่งรวมกันกับฉันด้วย ขอแค่ฉันขายอะไรบางอย่างออกไปก็มีเงินพอที่จะทําเตียงแบบนี้?”

 

เด็กหญิงตัวน้อยเอามือปิดหน้า เธอไม่รู้จะพูดกับยัยโง่นี้ยังไง

 

“เธอรู้ว่าวันหนึ่งจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นแล้วเธอยังคิดจะเป็นสาวใช้ของเขาอยู่” เด็กหญิงตัวน้อยรู้สึกทั้งในเรื่องนี้จริงๆ

 

“ฉันชอบชีวิตของฉันตอนนี้” ไป๋อิ่งพูดอย่างเฉยเมย

 

“เธอคิดว่าเขาจะทําจริงๆหรือเปล่า” เด็กหญิงตัวน้อยถาม

 

ไป๋อิ่งไม่ตอบ

 

เด็กหญิงตัวน้อยไม่อยากพูดเรื่องนี้ต่อเธอมองดูซองจดหมายที่เธอเพิ่งโยนลงบนบาร์แล้วถามว่า

 

“เขาหายไปไหน”

 

“เหมือนจะไปโรงเรียนเลย” ไป๋อิ่งกล่าว

 

“โรงเรียน?” เด็กหญิงตัวน้อยหันข้างไม่สนใจ “ฉันไปก่อนนะ เมื่อเขากลับมาเธอก็มอบซองนี้ให้เขา”

 

“ตกลง”

 

ไป๋อิ่งพยักหน้า

 

เด็กหญิงตัวน้อยลุกจากเก้าอี้และกําลังจะจากไป แต่เมื่อไปถึงประตู เธอเหลือบมองไปยังเด็กชายที่นั่งตรงมุมร้านหนังสือ

 

เด็กชายกําลังอ่านหนังสือในมือในบางครั้งเขาก็หัวเราะออกมา

 

เด็กหญิงตัวน้อยหยุด ตอนที่เธอเดินเข้าร้านมาเธอไม่สามารถสัมผัสได้ว่ามีผู้อยู่ในร้านนี้?

 

เด็กหญิงตัวน้อยเอื้อมมือออกไปชี้ไปที่ชายหนุ่ม แล้วถามไป๋อิ่งว่า

 

“เขาเป็นใคร”

 

“เป็นผู้ที่มีอาการผิดปกติทางสมอง เขามาที่ร้านหนังสือเองพระวิญญาณของเขาไม่สมบูรณ์จึงไม่สามารถไปนรกได้ เจ้านายจึงออกไปแก้ปัญหาเรื่องนี้”

 

“วิญญาณไม่สมบูรณ์ ?”

 

“เขาชื่ออะไร?” ลอรี่น้อยถาม

 

“ซุนชิว นักเรียนมัธยมต้น”

 

เด็กหญิงตัวน้อยเอื้อมมือไปหยิบหนังสือเล่มนั้นออกมา

 

ซุนชิวทําหน้าไม่พอใจ

 

“น้องเล็ก ทําอะไร อย่าซน”

 

ด้วยเหตุนี้ซุนชิวจึงเอื้อมมือไปหาหนังสืออีกครั้ง

 

ทันใดนั้นเด็กหญิงตัวน้อยแลบลิ้นออกมาทันที ลิ้นของเธอเหมือนแส้ที่ฟาดเข้าใส่วิญญาณของซุนชิว

 

“ป้า!”

 

ซุนชิวถูกกระแทกปลิวลงจากโต๊ะเขากรีดร้องออกมาอย่างเจ็บปวด

 

เมื่อเห็นสิ่งนี้ไป๋อิ่งก็เดินออกจากบาร์

 

“เฮ้ คุณกําลังทําอะไรอยู่ นี่คือผลงานของเจ้านายของฉัน”

 

“ผลงาน?” ลอรี่ตัวน้อยชี้ไปที่ซุนชิวซึ่งกําลังนอนอยู่บนพื้น เธอพูดว่า

 

“ทุกคนในร้านหนังสือนี่เป็นคนโง่ทั้งหมดหรือเปล่า”

 

โจวเจ๋อเข้าสู่วงการผีมาเป็นเวลาไม่น้อยแล้วแต่เมื่อเทียบกับเด็กหญิงตัวน้อยที่เป็นหัวหน้าเขตนี้มาเป็นเวลานานก็ย่อมไม่สามารถเปรียบเทียบกันได้

 

“นี่ไม่ใช่ผีเหรอ?” ไป๋อิ่งตกตะลึง

 

“ไม่ใช่เพราะวิญญาณของเขาไม่สมบูรณ์จึงไม่สามารถเข้าสู่นรก แต่เพราะเจ้านี่ไม่ใช่ผีต่างหาก”

 

ลอรีน้อยมาที่ซุนชิวและเฆี่ยนเขาด้วยลิ้นของเธอ เขายังคงกรีดร้อง

 

“คุณเห็นไหมตามธรรมดาเมื่อวิญญาณถูกโจมตีแบบนี้พวกมันจะสูญสลายไปแล้ว แต่นี่เห็นได้ชัดว่าเป็นเพียงภาพลวงตาเท่านั้น”

 

เด็กหญิงตัวน้อยพูดอย่างหนักแน่น

 

“เขาไม่ใช่ผี แต่เขามาที่ร้านหนังสือ…” ไป๋อิ่งนึกถึงอะไรทันที? ใบหน้าของเธอเปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน

 

เด็กชายคนนี้ไม่ใช่ผีแต่เขามาที่ร้านหนังสือและเล่าเรื่องผีเพื่อให้เจ้านายไปที่โรงเรียนนั้น?

 

“ใครมาที่ตงเฉิงเร็วๆนี้” เด็กหญิงตัวน้อยถาม

 

“ผู้ชายจากเฉิงตูมาที่นี่แล้ว”

 

เมื่อเด็กหญิงตัวน้อยได้ยินคําพูดนั้นใบหน้าของเธอก็บิดเบี้ยวอย่างรุนแรงก่อนที่เธอจะถามออกไปว่า

 

“มีใครอีก”

 

ไป๋อิ่งคิด ทันใดนั้นเธอก็นึกถึงเด็กหญิงตัวเล็กๆที่บอกว่าเธอออกมาจากหมู่บ้านที่สามในวันนั้น

 

“มีเด็กหญิงตัวเล็กๆคนหนึ่งมาที่นี่ เธอแข็งแกร่งมากฉันไม่สามารถเป็นคู่ต่อสู้ของเธอได้?” จากนั้นไป๋อิ่งชี้ไปที่ซุนชิวแล้วถามด้วยความร้อนรน

 

“ผู้พิพากษาขั้นสูงของยมโลกผู้ที่พกปากกาหยินหยางสามารถกําหนดเรื่องราวของสวรรค์และปฐพี่มาปรากฏตัวอยู่ที่นี่หรือเปล่า? “

 

เด็กหญิงตัวน้อยไม่ตอบเธอหัวเราะอย่างสนุกสนานและมีความสุขอย่างแท้จริง

 

ฮ่า ๆ ๆ ๆ…

 

“หมายความว่าเจ้านายกําลังตกอยู่ในอันตราย?” ไป๋อิ่งกล่าว

 

เด็กหญิงตัวน้อยยักไหล่แล้วพูดว่า

 

“เราควรจะดีใจมากไม่ใช่หรือ ถ้ามีคนฆ่าเขาเธอกับฉันก็จะเป็นอิสระทันที”

 

“คุณไม่รู้หรือว่าเจ้านายเป็นคนยังไง” จู่ๆไป๋อิ่งก็ถามขึ้น

 

“อะไร?” เด็กหญิงตัวน้อยรู้สึกแปลกๆ

 

“เจ้านายเป็นคนขี้เหงา ถ้าเขารู้ตัวว่าหนีไม่พ้นสําหรับฉันที่มีความสัมพันธ์อันดีกับเขาอาจจะไม่แน่ แต่สําหรับคุณรับรองได้ว่าเขาจะบดขยี้วิญญาณของคุณอย่างแน่นอน”

 

“……….” เด็กหญิงตัวน้อย