Late Night Bookstore ร้านหนังสือยามดึก - ตอนที่ 185

185 – ภาพวาด

“เจ้านายเป็นอะไรไป?”

เหล่าเต๋ารู้สึกงุนงงเล็กน้อย

ตอนนี้ใบหน้าของเขาบวมเป่งแต่มันมาจากการลื่นล้มของเขาเอง

โจวเจ๋อเอื้อมมือหยิบปากกาที่ตกลงมาจากพื้น ส่งผลให้ปากกากลายเป็นเถ้าถ่านทันทีที่สัมผัส

“มันถูกระบายสี” โจวเจ๋อกล่าว “ความสามารถในการต่อสู้ของเขามีไม่เท่าไหร่”

“ระบายสี?”

“ใช่ มันเหมือนกับการสะกดจิตขั้นสูง ซึ่งทําให้การมองเห็น การได้ยิน กลิ่น ของคนคนหนึ่งเปลี่ยนแปลงไปตามการออกแบบของเขา”

โจวเจ๋อมองไปที่แขนของเขา เมื่อก่อนมีรอยแผลเป็นที่แขนชัดเจน แต่ตอนนี้เขามองไม่เห็นเลย แต่พื้นผิวที่แท้จริงของภาพสามารถทําให้ผู้คนเชื่อโดยจิตใต้สํานึกว่าสิ่งเหล่านี้เป็นความจริงในเวลาอันสั้น

“ที่แท้เจ้าเด็กนั่นก็เก่งแค่หลอกลวงเท่านั้น”

เหล่าเต๋าฟื้นความมั่นใจของเขากลับคืนมา

เจ้าผีเด็กคนนั้นที่แท้ก็เป็นเพียงแค่เสือกระดาษ

“เจ้านายพวกเราจะจัดการเขาให้ตอนนี้เลยหรือเปล่า”

โจวเจ๋อส่ายหัวและชี้ไปที่หน้าต่างทางเดิน

“ใกล้จะเช้าแล้ว และเขากําลังซ่อนตัวอยู่”

อันที่จริง การปรากฏตัวของผีไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับความมืดและความสว่าง อย่างน้อยสําหรับผีก็ไม่มีอิทธิพลสําคัญ แต่มีผลกระทบต่อผู้คน

ในระหว่างวันทุกอย่างอยู่ในตอนกลางวันแสกๆแม้ว่าจะมีเรื่องแปลกเกิดขึ้น คนธรรมดาสามารถรู้สึกกล้าได้กล้าเสีย อย่างน้อยก็มีการปลอบโยนทางจิตใจบ้าง

และในตอนกลางคืนที่มืดมิดจะทําให้คนรู้สึกขาดความกล้า ดังนั้นผีเย็นสามารถใช้ประโยชน์จากจุดนี้ได้

แน่นอนว่าผีตัวนั้นมีความพิเศษนิดหน่อย เขาเก่งในการวาดภาพ แต่ไม่ว่าภาพวาดและคุณภาพของภาพวาดจะดีแค่ไหนก็ต้องได้รับการสนับสนุนและความร่วมมือจากสภาพแวดล้อม

ในเวลากลางวัน มันไม่ใช่พื้นหลังภาพวาดที่เขาโปรดปราน เพราะมันจะขยายจุดบกพร่องในภาพวาดของเขา และในตอนเย็น ภาพวาดของเขาจะดูสมจริงมากขึ้น

“แล้วเราจะไปทานอาหารเช้ากันไหม”

โจวเจ๋อเดินไปที่ปลายอีกด้านของทางเดินและเหล่าเต๋ก็เดินตามมาอย่างรวดเร็ว จากนั้นเหล่าเต๋ก็มองโจวเจ๋อเดินเข้าไปในหอพักที่มีป้ายห้องต่างๆ

ในห้องนอกจากกองของกระจุกกระจิกแล้วยังมีรองเท้าหนังสีดําอีกคู่หนึ่ง โจวเจ๋อนั่งบนเตียงราวกับกําลังคิดอะไรบางอย่าง

“เจ้านาย?”

โจวเจ๋อยกมือขึ้นและส่งสัญญาณให้เหล่าเต่เงียบในเวลานี้

เหล่าเต่พยักหน้าและนั่งลงบนเตียงฝั่งตรงข้าม เขาไม่ต้องกังวลกับรอยฟกช้ําบนร่างกายของเขา หลังจากเดินทางมาหลายปี เขาได้รับบาดเจ็บที่ผิวหนังมากมายนี่เป็นเพียงบาดแผลจ็บน้อยเท่านั้น

หลังจากนั้นประมาณ 15 นาที โจวเจ๋อก้มลงใต้เตียงและเริ่มค้นหา เหล่าเต่ก็ก้มลงทํางานด้วยกัน เขาไม่รู้ว่าเจ้านายกําลังมองหาอะไร แต่ก็ไม่สําคัญ

ท้ายที่สุดแม้ว่าคุณจะเป็นคนที่ไม่มีความสามารถอะไรแต่ขอเพียงคุณมีทัศนคติในการทํางานที่ยอดเยี่ยม เพียงพอที่จะเอาชนะใจหัวหน้าได้แล้ว มีของกระจุกกระจิกอยู่ใต้เตียง แต่ไม่มีอะไรมากกว่านั้น

โจวเจ๋อเปิดตู้เสื้อผ้าเปิดตู้ทั้งหมดแปด ข้างในไม่มีอะไรอื่นนอกจากขี้เถ้าบางๆ

เหล่าเต๋าเกาศีรษะและปีนขึ้นไปบนหลังตู้ ชั้นบนมีโปสเตอร์มากมาย พวกมันทั้งหมดเป็นโปสเตอร์ของดาราฟุตบอลอย่างโรนัลโด้และรามอส

โจวเจ๋อคิดว่าควรจะมีบางอย่างที่นี่ มิฉะนั้นวิญญาณของหวังเป่าคงไม่สามารถอยู่ที่นี่ได้ตลอดเวลาและโจวเจ๋อเห็นฉากแปลกๆอื่นๆในหอพักด้วยตาของตัวเอง

ดังนั้นห้องนอนนี้ควรเป็นจุดสําคัญของกิจกรรมชุดนี้

“เจ้านาย รูปภาพบนโปสเตอร์ที่ติดอยู่ผนังคืออะไรมันดูแปลกๆ” เหล่าเต๋าชี้ไปที่ภาพวาด

“ภาพวาดของปิกัสโซ” โจวเจ๋อตอบกลับ

จากนั้นโจวเจ๋อก็ดูเหมือนจะพบบางสิ่งและเอื้อมมือไปแตะโปสเตอร์

จากมุมมองของเหล่าเต๋า เจ้านายของเขาเอื้อมมือไปสัมผัสตําแหน่งหน้าอกของผู้หญิงในภาพ ใบหน้าของเหล่าเต๋าบิดเบี้ยวในทันที

“เจ้านาย กลับบ้านไปค่อยไปจับของกิ่งกิ่งก็ได้ ผู้หญิงในภาพวาดน่าเกลียดเกินไป…”

ก่อนเหล่าเต๋าจะพูดจบเขาก็ได้ยินเสียง

โจวเจ๋อฉีกภาพโดยตรง และกระดาษหลายแผ่นก็ตกลงมาพวกมันถูกซ่อนอยู่หลังภาพวาดที่ผนัง

โจวเจ๋อไม่มีเวลาจัดการกับเรื่องไร้สาระของเหล่าเต๋า เขาหยิบกระดาษแผ่นหนึ่งขึ้นมาโดยตรง

นี่คือภาพวาดด้วยปากกาและหมึก ภาพวาดมีความเข้มข้นมาก ในภาพวาดเป็นหอพักซึ่งถูกปกคลุมด้วยชั้นของเหลวพิเศษที่มีลักษณะคล้ายเลือด

ในภาพถัดไป บนระเบียง มีเด็กผู้ชายคนหนึ่งที่มีร่างกายเพียงครึ่งเดียวพยายามจะปืนเข้าไปข้างในและในตู้ห้องนอนมีขาสองข้างเหยียดออกมา

ต่อไปเป็นภาพที่สาม ซึ่งชายคนหนึ่งกําลังยืนคว่ําบนกระเบื้องและมือของเขาก็สวมรองเท้าไว้ ภาพวาดสามภาพแสดงถึงสามสถานการณ์ที่โจวเจ๋อเพิ่งเห็นมาเมื่อสักครู่

ถัดมามีภาพอีกสามภาพ รวมเป็นหกภาพ

เมื่อหยิบขึ้นมาดูในภาพใบแรกมันเป็นโครงกระดูกที่มีหนังสืออยู่ในมือเขาเดินอยู่ท่ามกลางครูและนักเรียน โดยไม่มีใครสงสัยว่าเขาตายไปแล้ว หากไม่มีอะไรผิดพลาดนี่คือซุนชิว

ต่อไปเป็นภาพที่ห้าเมื่อเห็นภาพในภาพนี้ โจวเจ๋อก็หันไปมองเหล่าเตทันที

ในเวลานี้เหล่าเต๋ายืนอยู่ด้านข้างของโจวเจ๋อและใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความงุนงง

“นี่เป็นภาพวาดอะไรนะ” เหล่าเต๋าถาม

โจวเจ๋อมอบภาพวาดให้เหล่าเต๋ เหล่าเต่จับขอบเตียงด้วยมือข้างหนึ่งและอีกมือหนึ่งรับภาพวาดมาดู จากนั้นคนทั้งหมดก็ตกตะลึงและล้มลงโดยตรง

โชคดีที่มันไม่สูงดังนั้นจึงไม่มีอะไรผิดปกติ แต่เหลาเด็ดูเหมือนจะสูญเสียจิตวิญญาณของเขาไป

ภาพวาดตกลงบนพื้น ในภาพวาดชายชราในชุดคลุมของนักพรตนอนอยู่ที่นั่นโดยมีมีแมวดําตัวหนึ่งอยู่ใกล้ๆ ซึ่งดูเหมือนว่ากําลังแทะร่างกายของเขาอยู่

โจวเจ๋อเปิดภาพสุดท้าย

ซึ่งมันทําให้เขาตกตะลึงเล็กน้อยเพราะภาพวาดนั้นไม่ใช่ภาพวาดของเขา แต่เป็นครูเวรคนนั้นที่พาโจวเจ๋อเข้ามาในห้องนี้

เพราะไผ่ 2 เม็ดอยู่ที่แก้มของเขามันค่อนข้างชัดเจนว่าตัวละครนี้คือใคร ในภาพวาดของมีคมอะไรบางอย่างแทงทะลุศีรษะของเขา

หลังจากมองภาพวาดทั้งหมดแล้วโจวเจ๋อก็มองไปยังเหล่าเต๋า เขารู้สึกสับสนเหตุไฉนภาพวาดนี้ถึงไม่มีตัวเขาอยู่ ?

เหล่าเต๋าปืนกลับขึ้นมาอีกครั้ง จากนั้นเขามองภาพวาดทุกใบแล้วพูดกับโจวเจ๋อว่า

“เจ้านาย ภาพวาดทั้งหมดเป็นของปลอมใช่ไหม”

โจวเจ๋อลุกจากเตียง ล้างมือในอ่างแล้วพูดว่า

“มีเพียงครูเวรคนนั้นกับภาพวาดของคุณที่ผมยังไม่เห็นว่าเหตุการณ์เหล่านี้เกิดขึ้นจริง”

“มันจะเป็นไปได้ยังไง นี่ไม่ใช่คําทํานายของชาวมายันสักหน่อย ผมยังมีชีวิตอยู่อย่างน้อยๆครูเวรคนนั้นว่ายังมีชีวิตอยู่เหมือนกัน”

“หรือบางทีผีตัวนั้นอาจจะมีความสามารถในการทํานายเหตุการณ์ล่วงหน้าก็ได้?” โจวเจ๋อกล่าว

“ไม่มีทางเจ้านาย เขาแค่กําลังทําให้เราสับสนเท่านั้น!”

โจวเจ๋อไม่ได้พูดอะไรอีก แต่ส่งสัญญาณให้เหล่าเตนําภาพทั้งหกออกไป จากนั้นโจวเจ๋อก็ไปที่ระเบียง

ใกล้จะรุ่งเช้าแล้วและรุ่งอรุณก็มองเห็นได้ไม่ชัดเจน ผู้คนมักชอบใช้รุ่งอรุณเป็นสัญลักษณ์แห่งความหวัง แต่บางครั้งก็เป็นเหมือนความหดหูใจก่อนที่ความมืดจะมาถึง

เหล่าเต๋าที่มีใบหน้าขมขื่นก็ยืนอยู่ที่ระเบียงเขาหยิบบุหรี่ออกมา ยื่นบุหรี่ให้โจวเจ๋อส่วนตัวเขาก็สูบไปมวนนึง เช่นกันจากนั้นถอนหายใจแล้วพูดว่า

“เจ้านาย สิ่งเหล่านี้เป็นของปลอมหรือเปล่า?”

เหล่าเต๋าเคยถามคําถามนี้มาก่อน

“ไม่รู้”

โจวเจ๋อส่ายหัวจากนั้นเอนตัวพิงขอบระเบียง โจวเจ๋อพูดต่อ

“คุณรู้สึกหรือเปล่าว่าตั้งแต่พวกเราเข้ามาในอาคารนี้ อาคารนี้ดูเหมือนจะมีความชื้นแปลกๆและยังมีกลิ่นของดินด้วย?”

“ใช่ทําไมถึงเป็นแบบนี้?” ชายชราพ่นควันบุหรี่ออกมา

โจวเจ๋อเอื้อมมือออกไปและขมวดคิ้ว ในเวลานี้มีเสียงกริ่งในอาคารหอพัก ซึ่งหมายความว่านักเรียนทุกคนถูกปลุกให้ตื่นขึ้นแล้ว

ในขณะเดียวกันก็มีนักเรียนที่ค่อนข้างตื่นเช้า เพียงได้ยินเสียงกริ่งพวกเขาก็ออกจากห้องในเครื่องแบบสีแดง ในขณะเดียวกันนักเรียนที่อยู่ในอาคารเรียนอื่นๆล้วนสวมชุดสีน้ําเงิน

“สีชุดนักเรียนต่างกัน”

โจวเจ๋อชี้ไปที่เครื่องแบบของนักเรียน เขาไม่ต้องการปล่อยรายละเอียดใดๆในตอนนี้

เหตุผลนั้นง่ายมาก ตั้งแต่เขาเข้าไปในอาคารหอพัก สิ่งที่เกิดขึ้นอย่างต่อเนื่องทําให้โจวเจอรู้สึกสับสนอย่างสิ้นเชิง

“ประมาณว่าเครื่องแบบนักเรียนมัธยมต้นจะแตกต่างจากนักเรียนมัธยมปลาย นี่คืออาคารหอพักของโรงเรียนมัธยมต้น อาคารทั้งสองด้านนอกดูเหมือนจะเป็นอาคารมัธยมปลาย โรงเรียนมัธยมแห่งนี้เป็นที่ที่โรงเรียนมัธยมต้นแต่ก็มีแผนกมัธยมปลายเหมือนกัน”

“นั่นไงครูคนนั้น”

โจวเจ๋อเอื้อมมือลงและซื้ออกไปครูเวรตัวเล็กๆคนหนึ่ง เขาเดินออกมาจากห้องสํานักงานที่อยู่ข้างล่าง ในมือของเขาเล่นโทรศัพท์มือถือไปด้วย

“อืม เขายังมีชีวิตอยู่”

“สแนป!”

มีเสียงกระจกแตกที่ด้านบนของอาคาร เหล่าเต่คิดว่ามีลมพัดผ่านหน้าเขาเพียงครั้งเดียว จากนั้นเขาก็ได้ยินเสียงและกรีดร้องจากเบื้องล่าง

ครูเวรคนนั้นยืนอยู่ข้างล่าง มีกระจกที่แตกจากด้านบนเสียบคาศีรษะของเขาอยู่