Late Night Bookstore ร้านหนังสือยามดึก - ตอนที่ 181

181 – ที่นี่มีครูเวรคนไหนตายไปหรือเปล่า

“เจ้านาย เขาตายแล้ว เราจะทําอย่างไร” เหล่าเด็ถามขึ้น

เพราะมันแปลกที่จะเห็นคนตายใช้ชีวิตร่วมกับคนเป็น โดยที่คนตายคนนั้นไม่รู้ว่าตัวเองตายไปแล้ว

โจวเจ๋อขมวดคิ้วเล็กน้อย ปัญหาคือเขาไม่สามารถรู้ได้ว่าซุนชิวตายไปแล้วตั้งแต่เมื่อไหร่ ซึ่งทําให้เขาไม่สามารถระบุได้ว่าซุนชิวเสียชีวิตโดยบังเอิญหรือถูกผีฆ่า

สําหรับดวงวิญญาณที่ไม่สมบูรณ์ของซุนชิว มีความเป็นไปได้มากมาย ซึ่งไม่จําเป็นต้องถูกทําร้ายโดยผีที่ทรงพลังกว่าเขาเสมอไป

“หาคนมาถามดีกว่า”

เนื่องจากซุนชิวตอนนี้เป็น “ปัญญาอ่อนระดับสูงสุด” ดังนั้นข้อมูลทั้งหมดของเขาจึงไม่สามารถสอบถามจากตัวเขาได้จําเป็นต้องมีข้อมูลแวดล้อมอื่นๆอีก

ในเวลานี้โจวเจ๋อมีความหิวกระหายที่จะจับผีเป็นอย่างมาก หากเขาไม่สามารถส่งซุนชิวไปนรกได้เขาก็จะส่งครูเวรคนนั้นเป็นคนลงนรกแทน

พวกเขาเดินเข้าไปในสํานักงานหอพัก มีชายวัยกลางคนสองคนยังคงคุยกันอยู่ ในขณะที่อีกหลายคนกําลังหา “เหยื่อ” ของตัวเอง

คราวนี้โจวเจ๋อและเหล่าเต่ได้รับความสนใจในที่สุด

“คุณกําลังทําอะไรอยู่!”

หนึ่งในนั้นชี้ไปที่โจวเจ๋อโดยตรงและถามออกมาด้วยน้ําเสียงที่เต็มไปด้วยความโกรธ

โจวเจ๋อหยิบบุหรี่ออกมาสูบคราวนี้แทนที่จะให้เหล่าเตําถาม เขากลับพูดเรื่องนี้ด้วยตัวเอง

“ผมอยากถามพวกคุณบางอย่าง เร็วๆนี้มีครูเวรคนไหนที่เสียชีวิตบ้าง”

ทันทีที่เสียงของโจวเจ๋อจบลง ใบหน้าของทั้งสองก็เปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน

“คุณเป็นตํารวจ?” ครูเวรคนหนึ่งเสียงสั่นเล็กน้อย

โจวเจ๋อส่ายหัว

“ถ้าอย่างนั้นคุณเป็นพ่อแม่ของนักเรียนเหรอ”

โจวเจ๋อส่ายหัวอีกครั้ง

“แล้วแกมาทําไมที่นี่ ที่นี่คือโรงเรียน คนที่ไม่มีความเกี่ยวข้องไม่ได้รับอนุญาตให้เข้ามา ไสหัวออกไป” ครูเวรคนหนึ่งตะโกนออกมาด้วยความโกรธ

แต่ก่อนที่เขาจะลุกขึ้น โจวเจ๋อก็บีบศีรษะของครูเวรคนนั้นด้วยกรงเล็บของเขาอย่างรวดเร็ว

“ฟู…”

ครูเวรคนนั้นคุกเข่าลงกับพื้นใบหน้าบิดเบี้ยวอย่างเห็นได้ชัด เจ็บปวดอย่างยิ่ง

ครูเวรอีกคนเห็นฉากนี้เขาก็รีบวิ่งออกจากห้องด้วยความหวาดกลัว

ในเวลานี้เหล่าเตรับหน้าที่เป็นคนจัดการ เหล่าเต่เหวี่ยงครูเวรคนนั้นกระแทกพื้นอย่างรุนแรงพร้อมกับใช้เท้าของตัวเองเหยียบหน้าอกของฝ่ายตรงข้ามไว้

อันที่จริงเหล่าเต่มีความสามารถด้านการต่อสู้ค่อนข้างสูง แม้ว่าเขาจะดูไร้สาระไปวันๆ แต่จริงๆแล้วเขาออกพเนจรมาตั้งแต่เด็กดังนั้นจึงหลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะเติบโตขึ้นมาในแก๊งอันธพาล

“พูดสิ”

โจวเจ๋อลากเก้าอี้มานั่งลงและปล่อยให้อีกฝ่ายคุกเข่าต่อหน้าเขาแบบนี้

ครูเวรที่นั่งคุกเข่าคนนั้นหวาดกลัวเป็นอย่างมาก เขาไม่ได้ตอบคําถามของโจวเจ๋อ แต่ถามว่า

“คุณเป็นใครและคุณจะทําอะไร … อ่า! “

เล็บของโจวเจ๋อแทงเข้าไปในศีรษะของครูเวรคนนั้นเล็กน้อย ในเวลาเดียวกันโจวเจ๋อก็ใช้กระบองที่ใช้ทําโทษเด็กนักเรียนของอีกฝ่ายยัดเข้าไปในปากเพื่อไม่ให้เขาสามารถร้องออกมาได้

“มาลองดูกันว่าใครจะหมดความอดทนก่อน”

เหล่าเต่เชิดคางของตัวเอง

“ผมถามอะไรคุณก็ตอบ”

โจวเจ๋อต้องการทํา 1% ให้สําเร็จให้เร็วที่สุดดังนั้นเขาจึงไม่คิดจะเสียเวลากับปลาซิวปลาสร้อยพวกนี้

“เร็วๆนี้มีครูเวรตายหรือเปล่า?”

ครูเวรคนนั้นเจ็บปวดจนน้ําหูน้ําตาไหลออกมาเขาไม่ลังเลที่จะพยักหน้า

“ใช่ เมื่อเดือนที่แล้วมีครูเวรตายคนหนึ่งเขาชื่อหวังเป่า”

“เขาตายยังไง” โจวเจ๋อถาม

“เขากระโดดตึกตาย.”

“โอ้ เขาเป็นคนที่ชอบสวมรองเท้าหนังหรือเปล่า?”

โดยปกติแล้วมันจะเป็นธรรมดาอย่างมากที่คนวัยทํางานจะสวมรองเท้าหนัง แต่ในโรงเรียนประจําแห่งนี้พวกที่ถูกจ้างมาเป็น “อันธพาล” ความจริงไม่มีความรู้ความสามารถอะไรเลยนอกจากทําโทษเด็กนักเรียน

เมื่อโจวเจ๋อเดินเข้ามาในห้องแล้วพบคนทั้งสองคนนี้ หนึ่งในนั้นสวมรองเท้าแตะอีกคนสวมรองเท้าผ้าใบ ดังนั้นการที่จะมีใครบางคนสวมรองเท้าหนังยอมเป็นคนที่แปลกแยกจากพวกเขา

“ใช่ เขาชอบใส่รองเท้าหนังและใส่สูท พวกเราเคยแซวเขาขําๆว่าเขาคิดว่าตัวเองเป็นครูจริงๆหรือยังไง”

“เขาตายที่ไหน” โจวเจ๋อถาม

“อยู่ในแปลงดอกไม้หน้าตึกนี้ ห้องของเขาอยู่ที่ชั้นหนึ่ง ก่อนหน้านี้พวกเราอาศัยอยู่ในห้องเดียวกันแต่หลังจากที่เขาตายผมก็ย้ายไปอยู่กับคนอื่น” เขาชี้ให้เห็น

โจวเจ๋อพยักหน้า “พาผมไปที่ห้องของเขา”

ด้วยเหตุนี้โจวเจ๋อจึงเข้าไปในหอพักซึ่งมีรูปแบบเดียวกับหอพักนักเรียน แต่ไม่มีเตียง 2 ชั้น ในห้องนี้มีเพียงเตียงขนาดใหญ่เตียงเดียว

“ไม่มีใครเอาของของเขาไปเหรอ?” โจวเจ๋อถาม

“เขามีญาติคือพี่สาวคนนึง ในตอนที่โรงเรียนแจ้งให้พี่สาวของเขามารับศพรวมทั้งค่าทําขวัญที่โรงเรียนจ่ายให้เธอก็เคยมาห้องนี้แต่รู้สึกว่าจะไม่มีของมีค่าอะไรเธอจึงไม่ได้เอาของกลับไปด้วย”

โจวเจ๋อพยักหน้า มีเสื้อผ้าอยู่ในตู้เสื้อผ้า กุญแจอยู่ใต้โต๊ะ ข้างเตียงมีรองเท้าหนัง 2 คู่

“นี่คือรองเท้าหนังที่เขาใส่เป็นประจํา”ครูเวรคนนั้นรีบอธิบาย

เงๆอยู่หน้ารองเท้าหนังขึ้นมาด รองเท้าหนังนี้ยังมีโคลนใหม่ติดอยู่ หมายความว่าต้องมีคนสวมรองเท้าคู่นี้ออกไปเดินข้างนอก

หอพักมีความชื้นมากโดยเฉพาะในทางเดิน

โดยทั่วไปแล้ว พื้นรองเท้ามักจะเปียกเมื่อครูในหอพักตรวจสอบห้องและตรวจสอบหอพัก แต่ตามจากที่ครูเวรคนนี้อธิบาย หวังเป่าเสียชีวิตไปตั้งแต่เดือนที่แล้วดังนั้นใครเป็นคนเอารองเท้าของเขาไปสวม?

“ทําไมหวังเป่าถึงกระโดดตึก?” โจวเจ๋อถาม

“ไม่มีใครรู้เรื่องนั้น เขาทําตัวเป็นปกติ วันนั้นเขาก็หยิบกุญแจออกไปแล้วเดินตรวจเหมือนที่เคยทําทุกวัน”

โจวเจ๋อมองไปรอบๆเขาต้องการตามหาวิญญาณร้ายตัวนั้น

หากต้องการพิสูจน์ว่าซุนชิวถูกฆ่าหรือเปล่า มีทางเดียวก็คือต้องพิสูจน์ว่าวิญญาณของหวังเป่ายังคงวนเวียนอยู่ในตึกนี้หรือไม่

“ไปเถอะ”

ครูเวรคนนั้นมึนงงอยู่ครู่หนึ่งแล้วถอยออกจากห้อง ส่วนเขาจะโทรแจ้งตํารวจหรือไม่ โจวเจ๋อไม่ได้สนใจ

หลังจากนั้นโจวเจ๋อเป็นเพียงคนเดียวที่เหลืออยู่ในห้อง เล็บในมือขวาของเขางอกออกมาหมดแล้วมวลของอากาศสีดําอยู่รอบฝ่ามือของเขาเช่นกัน

จากนั้นโจวเจ๋อใช้เล็บของเขาเคาะไปที่พื้นกระเบื้องพร้อมกับปลดปล่อยควันสีดําพวกนั้นลงไปในดิน

ไม่นานหลังจากนั้นโจวเจ๋อก็พบรอยเท้าสีดําเดินเข้าไปในตัวอาคาร รอยเท้าพวกนี้อยู่หน้าบันไดบางครั้งก็ไปหยุดอยู่ที่หน้าห้องพักของนักเรียน พวกมันมีความสับสนเป็นอย่างมาก

สิ่งนี้แสดงว่า ถึงหวังเป่าจะตายไปแล้วแต่เขาก็ยังทําหน้าที่ของตัวเองอยู่ทุกวัน

เขายังคงตรวจสอบหอพัก จ้องมองนักเรียน และตรวจสอบเวลานอนของนักเรียน กลางดึกเขาก็เดินไปทั่วทางเดินของหอพักรวมไปถึงยืนจ้องมองอยู่หน้าประตูหอพักเป็นเวลานาน

เขาตายแล้วดังนั้นเขาจึงมีเวลามากมายให้ทําเรื่องพวกนี้

นักเรียนในหอพักไม่รู้ พวกเขาต้องต่อสู้กับครูเวรที่มีชีวิตเป็นประจําอยู่แล้ว หากให้พวกเขารู้ว่าพวกเขาต้องพบเจอกับครูเวรที่เป็นคนตายไม่รู้ว่าพวกเขาจะคิดยังไง!

ทันใดนั้น ดวงตาของโจวเจ๋อก็แข็งตัวเล็กน้อย เขาเห็นว่ารอยเท้าสีดํานั้นหนาแน่นที่สุดนอกประตูห้องนอนตรงปลายทางเดิน

ซึ่งหมายความว่าหวังเป่าอยู่ที่นี่มาเป็นเวลานานแล้ว และแม้กระทั่งเกิดความลังเลในใจของตัวเอง ซึ่งทุกสิ่งทุกอย่างถูกแสดงออกมาผ่านรอยเท้าของเขา

โจวเจ๋อเดินไปที่ประตูหอพัก ที่ด้านหน้าประตูมีป้ายเขียนว่า “ว่าง” หมายความว่านี่เป็นหอพักที่ไม่มีนักเรียนอาศัยอยู่