Late Night Bookstore ร้านหนังสือยามดึก - ตอนที่ 161

161 – คุณเคยเห็นพระธาตุเป็นพลาสติกอย่างนั้นเหรอ

“เจ้านาย ผมไม่คิดว่าเด็กคนนั้นจะแกล้งทําเป็นตลกหรอกนะ” เหล่าเต๋พูดอย่างจริงจังและเสริมว่า

“ผมคิดว่าเพื่อความสงบสุขของสังคม เราไม่ควรนั่งเมินเฉย ถ้าเขาเป็นคนกินศพจริงๆตอนนี้ เขาก็แค่แอบกินศพในโรงพยาบาล แต่หลังจากที่ศพในโรงพยาบาลหมดไปไม่แน่ว่าเขาอาจจะก่อคดีขึ้นเอง”

เมื่อได้ยินเช่นนี้โจวเจ๋อก็พยักหน้า ราวกับว่าเขาคิดว่าสิ่งที่เหล่าเต๋าพูดนั้นสมเหตุสมผลมาก จากนั้นเขาก็เอื้อมมือไปตบหัวลิงน้อยแล้วพูดว่า

“จากนั้นคุณสามารถพาพี่น้องลิงไปปราบปีศาจและกําจัดมารร้ายตัวนั้นเพื่อช่วยให้โลกเราน่าอยู่ยิ่งขึ้น”

ลิงน้อยไม่ได้ตระหนักถึงอันตราย มันควงกระบองพลาสติกในมือคล้ายจะพูดว่า

“รีบไปกันเถอะ!”

ใบหน้าของเหล่าเทรุดลงโดยตรงและเขานั่งลงบนเก้าอี้ที่อยู่ด้านข้าง เห็นได้ชัดว่าประสบการณ์เมื่อสักครู่ยังคงหลอนประสาทของเขาอยู่

หลังจากนั้นไม่นาน ชายชราก็เงยหน้าขึ้นมองโจวเจ๋อ เขาพบว่าโจวเจ๋อกําลังเตรียมขนมและไวน์เล็กน้อย เขาเกิดความรู้สึกสงสัยจึงถามว่า

“เจ้านาย คุณกําลังเตรียมอาหารมื้อเย็นไปกินที่ไหน”

” ของพวกนี้นําไปให้คนตาย”

“พวกเราจะไปสุสานเหรอ?

” พวกเรา?”

“ส่งมาให้ผมเดี๋ยวผมขับรถให้เจ้านายเอง”

เหล่าเต๋ตกใจเล็กน้อย เขาไม่คิดว่าโจวเจ๋อจะมีด้านนี้เหมือนกัน

โจวเจ๋อเก็บข้าวของ ถือกระเป๋าสะพาย แล้วเดินออกจากบาร์

“บอสให้ผมขับรถ คุณไม่มีใบขับขี่” ชายชราพูดอย่างสุภาพ

โจวเจ๋อลังเลและพยักหน้า

เหล่าเต๋าเปิดประตูรถ nissan ของซูชิงหลางและพาโจวเจ๋อไปที่สุสาน

สุสานปิดแล้ว แต่กําแพงที่นี่ไม่สูงนัก การจะเข้าไปข้างในก็ไม่ใช่ปัญหาอะไร

เหล่าเต๋าเข้าใจว่าทําไมโจวเจ๋อถึงมาตอนกลางคืน เฉพาะในเวลากลางคืนเมื่อไม่มีใครอยู่รอบๆ เขาสามารถใช้เวลาอยู่ที่นี่ได้อย่างเต็มที่

ในสุสานมีการจัดวางป้ายหน้าหลุมศพตามลําดับการเสียชีวิตของแต่ละคน ชีวิตของผู้คนมากมายท้ายที่สุดก็จะจบลงที่นี่

ในตอนเย็นมีเสียงกระซิบในสุสานเหมือนมีคนพูดอยู่ที่นั่น

ตอนแรกเหล่าเต๋าคิดว่าเขาเข้าใจไปเอง แต่หลังจากฟังอย่างระมัดระวังไปซักพักก็พบว่ามันมีเสียงพูดคุยจริงๆ เขาจึงเอื้อมมือไปแตะเป้าทันที

“เจ้านาย มีวิญญาณชั่วร้าย!”

โจวเจ๋อไม่สนใจ เขาชี้ไปที่ชั้นเล็กๆข้างหน้าเขา มีกล่องอยู่บนนั้น มีลําโพงอยู่ที่นั่น เป็นลําโพงพลังงานแสงอาทิตย์

เสียงมันเล็ดลอดออกมาจากลําโพงนั้นนั่นเอง

เหล่าเด็รู้สึกสับสนเล็กน้อย เขามองดูมันอย่างสนใจ เหล่าเต๋าเคยได้ยินเพียงการทิ้งหนังสือไว้บนศิลาหน้าหลุมศพ ไม่คิดว่าจะมีใครมีความคิดล้ำหน้าถึงกับทิ้งวิทยุไว้ให้ผู้ล่วงลับฟัง

โจวเจ๋อพบหลุมศพของเขาเอง ซึ่งที่ป้ายหลุมศพมีรูปของเขาและมีบรรยายประวัติสั้นๆอยู่ข้างล่าง

หลังวันกวาดสุสาน จะมีพวงหรีดและของที่ระลึกและตัวอักษรเล็กๆอยู่หน้าป้ายหลุมศพ บางอันมาจากเพื่อนร่วมงานในอดีตบางส่วนมาจากเด็กๆของสถานเลี้ยงเด็กกําพร้า

โจวเจ๋อนั่งลงที่หน้าหลุมฝังศพของเขาและเปิดจดหมายที่ละฉบับซึ่งเป็นคําที่เด็กๆแสดงความอาลัยต่อเขา

ที่จุดเริ่มต้นของจดหมายคือ ” พี่ชายโจว” และ “พี่ชายที่รักโจว” จดหมายของเด็กบางฉบับยังสะกดผิดอยู่บ้างเพราะพวกเขายังจําตัวอักษรได้ไม่หมด

โจวเจ๋อนั่งพิงหลุมศพของตัวเอง เขาไม่ได้ร้องไห้ออกมาแม้ว่าจะมีใบหน้าเศร้าหมองเล็กน้อยก็ตาม

หลังจากเฝ้าดูอยู่ครู่หนึ่ง โจวเจ๋อก็หยิบไวน์และอาหารที่เขานํามาออกมา จากนั้นเขาก็เอื้อมมือไปหยิบมันช้าๆและดื่มกินตรงนั้น

เขามักจะกินด้วยความเจ็บปวด คราวนี้ก็ไม่มีข้อยกเว้น แต่ถึงจะไม่มีน้ำบ๊วยเปรี้ยวเขาก็ยังกินทุกอย่างที่พกมาจนหมด

แม้ว่าจะกลืนยากมากแม้ว่าจะยังน่าขยะแขยงแต่เขาก็ไม่ได้คลายออกมาแม้แต่ชิ้นเดียว

เหล่าเตย่อตัวลงข้างๆเขาและมองดูเจ้านายที่กินเครื่องสังเวย เขาไม่ได้พูดอะไร เขาเข้าใจ

โจวเจ๋อตายแล้ว แต่ก็ยังมีชีวิตอยู่ที่นี่

ดังนั้นเครื่องสังเวยทั้งหมดจึงถูกกินเพื่อตัวเขาเอง

ณ เวลานี้ ดูเหมือนว่าทุกสิ่งทุกอย่างจะเงียบสงบลง

หลังจากอ่านจดหมายแล้วโจวเจ๋อก็ลุกขึ้นยืนและมองหลุมศพของตัวเอง

เขาจําวันที่เขาถูกผลักเข้าไปในเตาเผาศพที่ไฟเผาผลาญร่างกายของเขาจนหมดสิ้น ร่องรอยสุดท้ายของเขาในโลกจึงหายไป

ใต้หลุมฝังศพมีขี้เถ้าของเขาเอง

“เจ้านาย ทําไมพวกเราไม่แอบเอาเถ้าอัฐิของคุณไปเก็บไว้เป็นที่ระลึกล่ะ” ชายชรากล่าวด้วยสีหน้าจริงจัง

โจวเจ๋อส่ายหัวเขาปล่อยตัวเองจากอดีตไปแล้ว เขาไม่ได้มีความหลงใหลที่ลึกล้ำ บางทีเขาอาจจะเคย แต่ตอนนี้เขาค่อยๆ มองทุกอย่างในมุมที่แตกต่างออกไป

แต่โดยไม่ได้ตั้งใจ โจวเจ๋อพบว่าที่ตั้งของหลุมฝังศพมีร่องรอยที่ละเอียดอ่อนมาก เขาจึงใช้ไฟฉายของโทรศัพท์มือถือส่องส่องลงมาทันที

เหล่าเต๋าเห็นสิ่งนี้และเขาก็ก้มลงดูด้วยกัน จากนั้นเขาก็พูดว่า

“หลุมฝังศพนี้มีใครบางคนมาแอบขุด!”

ตามสัญชาตญาณโจวเจ๋อไม่ต้องการที่จะขโมยขี้เถ้าของตัวเองกลับไปอยู่แล้ว แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าเขาต้องการเห็นขี้เถ้าของเขาถูกคนอื่นขโมยไปเช่นกัน

ท้ายที่สุดมันก็คือร่างกายของเขา ดังนั้นการที่มีคนเอาไปมันจึงทําให้เขาโกรธเกรี้ยวเป็นอย่าง มาก

เล็บทั้งสิบนิ้วของเขางอกออกมาทันที โจวเจ๋อใช้เล็บของเขาสอดเข้าไปในช่องว่างและงัดหลุมฝังศพขึ้น ในไม่ช้าอิฐด้านล่างก็ถูกขุด และโกศสีดําอยู่ข้างใน

เมื่อนําโกศออก มันมีน้ำหนัก ซึ่งหมายความว่ามีบางอย่างอยู่ในนั้น

โจวเจ๋อนัดเปิดฝาโกศด้วยเล็บสีดําของเขาในกล่อง

มีบางอย่าง

แต่ไม่ใช่ขี้เถ้า มันเป็นอนุภาคขนาดเล็กมีลักษณะสดใสคล้ายกับคริสตัล

“แม่เจ้าโว้ย! เจ้านายเถ้ากระดูกของคุณกลายเป็นพระธาตุไปแล้ว”

โจวเจ๋อเอื้อมมือออกไปหยิบเม็ดใสๆนั้นขึ้นมา เขาบีบมันเบาๆและทําลายมัน ในเวลาเดียวกันเขาพึมพําด้วยน้ำเสียงที่พยายามระงับความโกรธไว้

” คุณเคยเห็นพระธาตุเป็นพลาสติกอย่างนั้นเหรอ”

โจวเจ๋อควรโกรธดีหรือเปล่า? แน่นอนว่าเขาเต็มไปด้วยความโกรธ!

“เจ้านาย พวกเราไปแจ้งตํารวจกันเถอะ”

เหล่าเต๋าแนะนํา

จากนั้นเขาก็พบว่าโจวเจ๋อมองเขาด้วยสายตาที่เหมือนกับมองคนปัญญาอ่อน

“ฉันพูดผิดหรือเปล่า แต่คุณไม่ได้พูดเสมอว่าการที่เราเป็นพลเมืองดีเราต้องแจ้งตํารวจ?”

” เหล่าเต๋า” โจวเจ๋อพูดช้าๆ

” ครับ”

” ตอนที่เงินของคุณถูกขโมยคุณโกรธหรือเปล่า?”

“แน่นอน ผมโกรธ”

” แล้วถ้าเถ้าอัฐิของคุณถูกขโมยคุณจะโกรธไหม?”

“ใครมันจะเป็นเหมือนคุณ? ร่างกายเดิมของคุณกลายเป็นขี้เถ้า และคุณยังคิดว่าคนอื่นจะมีความรู้สึกเหมือนคุณอีกเหรอ”

“ฉันจะหาแกให้พบ”

ดวงตาของโจวเจ๋อเริ่มมีสีดําวาว เล็บทั้งสิบเปล่งแสงแปลกๆ

“ฉันจะฉีกแกเป็นชิ้นๆ!”