Late Night Bookstore ร้านหนังสือยามดึก - ตอนที่ 153

153 – สอบสวน

โจวเจ๋อวางเด็กหญิงตัวน้อยไว้บนเตียงแต่เมื่อเขาก้าวถอยหลังเขาก็มองเห็นว่าเด็กหญิงตัวน้อยหลับไปแล้ว

ตอนนี้เธอกําลังนอนอยู่บนเตียงมีเสียง “กรน” เล็กน้อยและน่ารักเหมือนตุ๊กตาดินเผาชั้นดี

หลังจากรอคอยชั่วครู่เด็กหญิงตัวน้อยก็ “ตื่นขึ้น” เธอใช้มือขยี้ตาของตัวเองแล้วถามว่า

“ลุง ทําไมลุงถึงอยู่ในบ้านของหนู? แล้วยังเข้ามาในห้องของหนูอีกด้วย”

ท่าทางของเธอน่ารักเป็นอย่างมาก

แต่โจวเจ๋อไม่ได้สนใจท่าทางของเธอเลย เขาหยิบขาข้างหนึ่งของเธอขึ้นมาพร้อมกับแกว่งร่างกายของเธอให้หมุนไปมาเหมือนกับลูกข่าง

“ผมไม่สนใจหรอกนะว่าคุณจะแกล้งทําหรือเปล่า ถ้าคุณไม่ได้แกล้งคุณก็ตื่นขึ้นมาเดี๋ยวนี้ผมมีเรื่องบางอย่างจะคุยกับคุณ รีบตื่นขึ้นมาอย่าประเมินความอดทนของผม “

โจวเจ๋อยกขาของเธอขึ้นแล้วแกว่งไปมาไม่หยุด เด็กหญิงตัวน้อยยังคงร้องไห้เธอเรียกหา “พ่อกับแม่” ตลอดเวลา

แต่หลังจากนั้นไม่นาน เธอก็เงียบดวงตาของเธอนิ่งสงบอีกครั้ง และเธอก็กัดริมฝีปากสีแดงอันละเอียดอ่อนก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นว่า

” ปล่อยฉันลง”

“โอ้ ตื่นขึ้นมาแล้วเหรอ!”

“ป๊า!”

โจวเจ๋อตบก้นของเด็กหญิงตัวน้อยๆอีกครั้งก่อนจะปล่อยเธอลง

แต่เด็กหญิงตัวน้อยยังคงจ้องมองเขาด้วยสายตาขุ่นเคือง

” ขอโทษด้วยไม่ได้ตั้งใจ ผมไม่รู้เลยว่าคุณกลับมาแล้ว”

“โจวเจ๋อ คุณคิดว่าฉันบาดเจ็บแล้วคุณจะทําอะไรก็ได้อย่างนั้นเหรอ”

เด็กหญิงตัวน้อยตะโกน

“ป๊า!”

ก้นของเธอถูกตีอีกครั้ง เด็กหญิงตัวน้อยๆปากค้างเธอไม่คิดจริงๆว่าเขาจะกล้าตีเธอทั้งที่เธอได้สติกลับมาแล้ว!

โจวเจ๋อลูบฝ่ามือของตัวเองอีกครั้งแล้วกล่าวว่า

“ครั้งนี้ตั้งใจ”

“กล้าดียังไงถึงทํากับฉันแบบนี้ คุณไม่กลัวว่าฉันจะฆ่าคุณเหรอ” เด็กหญิงตัวน้อยกัดฟันและพยายามข่มขู่

“ป๊า!”

“ป๊า!”

คราวนี้ไม่ใช่ก้นของเธอที่ถูกตี แต่เป็นใบหน้าของเธอซึ่งถูกโจวเจ๋อตบอย่างรุนแรง มีเลือดไหลซึมออกมาจากมุมปากของเธอเล็กน้อย

“เมื่อไม่กี่วันก่อนก็มีคนพูดแบบนี้เหมือนกัน แต่ผมฆ่าเธอไปแล้วดังนั้นอย่าพยายามข่มขู่ผมแบบโง่ๆ เพราะผมจะไม่ลังเลเลยที่จะฆ่าคุณอีกคน”

“เธอถูกคุณฆ่าไปแล้วเหรอ”

เด็กหญิงตัวน้อยรู้สึกหวาดกลัวขึ้นมาแล้ว ตามธรรมดาตัวตนอย่างพวกเขามักหลีกเลี่ยงการฆ่าเจ้าหน้าที่ด้วยกันเอง แต่เมื่อเคยลงมือไปแล้วดังนั้นมันไม่สําคัญว่าจะเป็นหนึ่งหรือสองคน

“จะถามอะไรก็พูดมา”

เด็กหญิงตัวน้อยนั่งบนเตียงและมองเขาด้วยสายตาโกรธเคืองปนหวาดกลัว

โจวเจ๋อหยิบใบรับรองออกมา ถือไว้ในมือแล้วถามว่า

” ผู้พิทักษ์ภูตผีทํางานยังไง? แล้วผมได้เป็นหรือยัง?”

“คุณมีหลักฐานและกุญแจสู่นรกของฉัน โดยพื้นฐานแล้วคุณก็คือผู้พิทักษ์ภูตผี”

“มันไม่ง่ายไปหน่อยเหรอ?” โจวเจ๋อตกตะลึงเล็กน้อย

“ความแตกต่างของระดับเจ้าหน้าที่นั้นยิ่งใหญ่มาก โดยปกติแล้วตัวตนอย่างพวกเรานั้นไม่ได้มีค่าอะไรเลยตอนรก ขอเพียงแค่เราสามารถได้ใบรับรองมาและทําภารกิจให้ครบก็ถือว่าผ่านแล้ว “

“โอ้ สภาพแวดล้อมในการทํางานหละหลวมมาก งั้นแสดงว่าคนที่สามารถฆ่าพวกเราก็จะได้ครอบครองใบรับรองพวกนี้ต่องั้นเหรอ?”

“ตามปกติแล้วใช่ แต่ก็เฉพาะคนที่หนีออกจากนรกได้เท่านั้นที่มีคุณสมบัติ

“ป้า!”

โจวเจ๋อตบหน้าของเด็กหญิงตัวน้อยอีกครั้ง

“ทําไม!” เด็กหญิงตัวน้อยรู้สึกอับอายอย่างมาก

“พูดดีๆอย่าตะโกน แล้วผมไม่ชอบสายตาของคุณด้วย” โจวเจ๋อเตือนเธอ

“แต่มีกฎของผู้พิทักษ์เหมือนกัน คือพวกเราห้ามฆ่ากันเอง!” เด็กหญิงตัวน้อยกล่าวเสริม

“ผมคิดว่านี่มันเป็นเรื่องไร้สาระที่คุณแต่งขึ้นมามากกว่า ผมรู้ดีว่าคุณพยายามจะฆ่าผม เช่นเดียวกับคนที่อยู่ในเฉิงตูเขาคงฆ่าผู้พิทักษ์มาไม่น้อย เขาทําได้แล้วทําไมผมทําไม่ได้”

โจวเจ๋อพูดจบก็ยกมือขึ้นอีกครั้งหนึ่งเตรียมจะตบหน้าของเด็กหญิงตัวน้อย

“นั่นเป็นเพราะคุณไม่ได้ละเมิดกฏ นอกจากนี้ผีที่คุณฆ่านั้นแม้ว่าเธอจะทรงพลังและมีอํานาจมาก แต่ท้ายที่สุดแล้วเธอไม่ได้เป็นผู้พิทักษ์เต็มตัว ดังนั้นการที่คุณฆ่าเธอมันไม่ได้ส่งผลกระทบต่อคุณเลย!”

“เอ่อ ผมไม่รู้ว่าผมสรุปแบบนี้ได้ไหม แสดงว่าผู้พิทักษ์แบบเรานั้นถือเป็นตัวตนระดับต่ำสุดต่อให้พวกเราตายหรือบาดเจ็บจากการทํางานพวกเราก็ต้องยอมรับเท่านั้นโดยไม่สามารถเรียกร้องค่าตอบแทนใดๆได้

หรือต่อให้พวกเราถูกขโมยใบรับรองไป คนที่ขโมยมันก็จะสามารถสวมรอยเป็นตัวตนของเราได้ขอเพียงพวกเราไม่ฆ่ากันเองเท่านั้น อย่างนั้นหรือเปล่า?

เด็กหญิงตัวน้อยพยักหน้า

“บอกตามตรง เจ้าหน้าที่แบบนี้มันน่าเบื่อจริงๆ”

โจวเจ๋อหันหลังกลับ เรื่องนี้ทําให้ความพยายามในการทํางานของเขาลดลงมาก ในตอนนี้เขายังคงเป็นพนักงานชั่วคราวอยู่ แล้วต่อให้กลายเป็นผู้พิทักษ์จริงๆก็ไม่เห็นว่าจะดีขึ้นเท่าไหร่

ในโลกของมนุษย์การเป็นข้าราชการนั้นล้วนแล้วจะเป็นเพื่อเช้าชามเย็นชาม ในขณะที่ข้าราชการในหมู่ผีก็ไม่มีความแตกต่างสักนิด มิหนําซ้ำชามพวกนั้นยังหมุนเวียนไปมาได้อีกด้วย

“ผู้พิทักษ์นั้นมีหน้าที่คอยจับวิญญาณลงนรก แม้ดูเหมือนจะเป็นกันได้ง่ายๆแต่ใบรับรองพวกนี้ไม่ใช่ของที่จะได้มาง่ายๆอย่างแน่นอน”

เด็กหญิงตัวน้อยมองใบรับรองในมือของโจวเจ๋ออีกครั้งเธอเม้มปากแล้วพูดต่อไปว่า

“ในโลกนี้มีนักบุญรวมทั้งเทพารักษ์ประจําขุนเขามากมายที่ไม่สามารถเข้าสู่นรกได้

ดังนั้นเพื่อรับรองตัวตนให้กับพวกเขานรกจึงได้ทําใบรับรองพวกนี้ขึ้นมาเพื่อให้พวกเขาสามารถดํารงชีวิตอยู่ในโลกมนุษย์และทําอะไรบางอย่างให้กับนรกเพื่อเป็นค่าตอบแทน

คุณคิดว่าผีธรรมดาจะสามารถแย่งชิงใบรับรองพวกนี้จากนักบุญหรือเทพารักษ์แห่งขุนเขาได้จริงๆเหรอ ”

“ก็คงเป็นอย่างที่คุณพูด แต่ผมยังมีคําถามอีกคําถามหนึ่ง” โจวเจ๋อกางฝ่ามือออก

“คุณจะเอาเครื่องหมายนี้กลับไปหรือเปล่า”

เด็กหญิงตัวน้อยไม่ตอบเธอหันหน้าไปทางอื่น

” ตอบมา”

ใบหน้าของโจวเจ๋อมืดลงทันที

เด็กหญิงตัวน้อยได้แต่พยักหน้า

โจวเจ๋อสูดหายใจเข้าลึกๆกําหมัดแน่นอย่างช้าๆและถามต่ออย่างแผ่วเบาว่า

“จะเอาคืนยังไง?”

“ฉันมีวิธีของฉันเอง”

“ฮ่าๆๆ ตอบมาเถอะที่รัก” โจวเจ๋อเหยียดมือออกแล้วลูบหัวเด็กหญิงตัวน้อย

“บอกคุณลุงคนนี้ซะดีๆอย่าให้ต้องลงมือใช้กําลัง”

เด็กหญิงตัวน้อยจ้องมองไปยังโจวเจ๋อ เธอลังเลไม่รู้ว่าจะบอกดีหรือไม่

” พูด.”

โจวเจ๋อขึ้นเสียงในขณะเดียวกันเล็บของเขาก็งอกออกมาแล้ว มันชัดเจนว่าหากเธอไม่ตอบเล็บพวกนี้จะแทงเข้าไปในร่างกายของเธอ

เด็กหญิงตัวน้อยกระซิบ

“ขอแค่ฆ่าคุณ มันก็จะกลับมาอยู่ที่ฉันเอง”