Late Night Bookstore ร้านหนังสือยามดึก - ตอนที่ 152

152 – ผลประโยชน์มหาศาล

“คุณยังมีวิญญาณหรือไม่ก็จิตสํานึกอยู่ ท้ายที่สุดคุณก็ไม่ใช่ผีดิบจริงๆ ตอนนี้ก็ปล่อยวางทุกอย่างเถอะแล้วผมจะส่งคุณไปตามทางของคุณ

ชายชราวางมือต่ําลง ดูเหมือนว่าเขาจะยอมแพ้แล้ว ไม่ว่าเขาจะเต็มใจหรือไม่แต่ก็ไม่มีอะไรที่เขาทําได้

อย่างไรก็ตามในเวลาต่อมา ชายชราก็กระโดดขึ้นจากพื้นพร้อมกับพยายามงับคอของโจวเจ๋อ!

“เจ้าโง่เอ้ย!”

โจวเจ๋อไม่ได้ขยับ แต่เล็บของเขาแทงเข้าไปในร่างของชายชราโดยตรงและอากาศสีดํารอบๆ เล็บของเขาก็เริ่มเดือดอย่างรุนแรงในร่างกายของชายชรา

นี่เป็นการทรมานอย่างรุนแรงที่สุดสําหรับวิญญาณ หากโจวเจ๋อไม่มีความสามารถแบบนี้มีหรือเขาจะจัดการกับโปอิ่งที่เป็นราชาผีดิบคนหนึ่งได้

ในเวลานี้ชายชราพยายามอ้อนวอนโจวเจ๋อ เขาเจ็บปวดมาก เขาต้องการให้โจวเจ๋อเอาเล็บพวกนั้นออกจากร่างกายของเขา

แต่โจวเจ๋อไม่ได้สนใจ สายตาของเขายังคงเย็นชาและมองดูชายชราดิ้นทุรนทุรายด้วยความเจ็บปวด

เห็นได้ชัดว่าทุกสิ่งทุกอย่างที่เขาพูดก็เพื่อให้ชายชราได้รู้สํานึก แต่ถึงกระนั้นการกระทําของเขาก็เปล่าประโยชน์

ชายชรายังคงดิ้นรนและแม้แต่เฮือกสุดท้ายในชีวิตยังพยายามต้องการฆ่าเขาอีกด้วย

นี่ก็เพียงพอแล้วที่จะเห็นได้ว่าการแสดงความเมตตาต่อฆาตกรนั้นเป็นสิ่งที่ไร้ประโยชน์

หลายคนสูญเสียตัวตนที่แท้จริงไปแล้ว ในตอนที่พวกเขาลงมือฆ่าคนพวกเขาไม่ได้ลงมือไปเพราะความโกรธ

เพราะจิตใจของพวกเขาไม่ใช่มนุษย์อีกต่อไป พวกเขาเป็นเพียงเดรัจฉานที่ทําไปตามสัญชาตญาณของตัวเองเท่านั้น

“อันที่จริง ผมไม่ได้เกลียดคุณอย่างที่คุณคิดหรอกนะ” โจวเจ๋อพูดเบาๆ

“แต่คุณไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ คุณไม่ใช่ผู้ผดุงความยุติธรรมอย่างที่ตัวเองเข้าใจ คุณเป็นเพียงปีศาจที่รอให้ผู้ผดุงความยุติธรรมตัวจริงมาจัดการเท่านั้น”

ภายใต้แรงกดดันจากเล็บของโจวเจ๋อ กลุ่มแสงสีดําก็ออกมาจากร่างของชายชรามาก

โจวเจ๋อเปิดประตูสู่ขุมนรก เขายื่นมือไปหยิบกลุ่มควันสีดําพวกนั้นก่อนจะโยนเข้าไปข้างใน

โจวเจ๋อไม่ได้ทําลายจิตวิญญาณของชายชรา เพราะเขาคิดว่าในตอนนี้ชายชราควรจะสร้างประโยชน์ให้เขาอย่างมหาศาล

อันที่จริงตอนที่อยู่โรงพยาบาลเขาต้องการจะฆ่าคนพวกนั้นทั้งหมด แต่โจวเจ๋อก็ไม่ได้ทําเพราะเขาต้องการให้หญิงคนนั้นเป็นคนลงมือเอง

ต้องเข้าใจว่าเมื่อวิญญาณร้ายฆ่าคนได้จริงๆ ระดับความอันตรายของพวกเขาจะมีมากขึ้นและ ค่าประสบการณ์ของเขาที่ได้รับจากการส่งพวกนั้นลงนรกก็จะมากขึ้นตามไปด้วย

ตาของโจวเจ๋อก็เบิกกว้างทันที!

เชี่ย!

ค่าผลงาน: 50%!

กล่าวคือเพียงแค่ชายชราคนนี้คนเดียวก็ทําให้เขาได้รับผลงานเทียบเท่ากับผีที่เขาส่งไปนรกทั้งหมดตั้งแต่ได้กุญแจของนรกนี้มา!

โจวเจ๋อรู้สึกเสียใจ เขารู้ว่าเขาไม่ควรรีบร้อนที่จะชายชราคนนี้ลงนรกเลย เขาควรถามชายชราว่ามีคนอื่นๆในลักษณะเดียวกันหรือไม่ และพวกเขาซ่อนตัวอยู่ตรงไหนของเมือง

เด็กหญิงตัวน้อยยังคงคุกเข่าอยู่บนพื้น เมื่อมองเห็นว่าโจวเจ๋อหยิบหนังสือเล่มหนึ่งออกมาดวงตาเธอก็เต็มไปด้วยความหวาดกลัว

จุดที่น่าตกใจไม่ใช่แค่ใบรับรองเท่านั้น แต่คือสิ่งที่อยู่เบื้องหลังหนังสือเล่มนี้

ทันใดนั้นเธอก็จําสิ่งที่สาวไร้หน้าพูดกับเธอตอนที่พวกเธออยู่ในเฉิงตู สาวไร้หน้าบอกว่าในสายตาของเธอผู้ชายคนนี้ไม่ได้อันตรายน้อยกว่าคนที่อยู่ในเฉิงตูเลย!

ในเวลานี้ จู่ๆภรรยาของหวังเค่อก็เข้ามาพร้อมมีด ส้อม และจาน เธอนั่งลงข้างๆชายชราแล้วพยายามใช้มีดปาดเนื้อชายชราก่อนจะใช้ซ่อมส่งเข้าปากของตัวเอง

เหล่าเด็รีบวิ่งเข้ามาหยุดเธอไว้ เขาใช้มือจับมือทั้งสองข้างของเธอ แต่ถึงกระนั้นเธอก็ยัง ดิ้นรนและกรีดร้องออกมาว่า

“ให้ฉันกิน ให้ฉันกิน ให้ฉันกิน …”

โจวเจ๋อหันไปมองเด็กหญิงตัวน้อยที่อยู่บนพื้นจากนั้นเขาก็มองดูภรรยาของหวังเค่ออีกครั้งดวงตาของเขาเป็นประกายสดใสจากนั้นเขาก็พูดว่า

” ที่แท้ก็เป็นแม่ของคุณนี่เองที่ไม่ปกติ”

เด็กหญิงตัวน้อยหันศีรษะเล็กน้อย เธอรู้สึกเสมอว่าโจวเจ๋อจงใจพูดคําที่คลุมเครือเช่นนั้น

เธอไม่ตอบคําถามนี้ เพราะไม่ว่าจะตอบคําว่า “ใช่” หรือ “ไม่ใช่” สุดท้ายแล้วมันก็ไม่มีประโยชน์อะไรเลย

นอกจากนี้เด็กหญิงตัวน้อยก็เชื่อว่าโจวเจ๋อมองเห็นมันมาโดยตลอด

ใช่ โจวเจ๋อรู้มาโดยตลอด เพียงแต่เขาคิดว่าหวังเค่อคือคนที่มีงานอดิเรกแบบแปลกๆนั้น ไม่คิดว่าจะเป็นภรรยาของเขาเองที่เป็นคนที่ชอบกิน “เนื้อ”

หวังเค่อเป็นนักจิตวิทยา เขามีหน้าที่ดูแลปัญหาของภรรยาของเขาเอง ดังนั้นทุกสิ่งทุกอย่างของเขาจึงเป็นการแสดงเพื่อให้ภรรยาของเขามีความสุข

ผู้ชายที่ประสบความสําเร็จทุกวันเขาต้องกลับบ้านมาเพื่อทาน ‘น้ําซุป’ ที่ภรรยาของเขาทํามิหนําซ้ําเขายังต้องแสดงท่าทางว่ามีความสุขด้วย

โจวเจ๋อไม่รู้ว่าภรรยาของหวังเค่อหา ‘เนื้อ’ พวกนี้มาจากไหน แต่เขารู้ดีว่าหวังเค่อต้องได้รับความทรมานจากการที่กินเนื้อพวกนี้ทุกวันแน่นอน

“มัดเธอไว้ จากนั้นก็เฝ้าเธออย่าให้เกิดอะไรขึ้น” โจวเจ๋อพูดกับไปยิ่ง

ไปยิ่งพยักหน้าจากนั้นก็ลากภรรยาของหวังเค่อเข้าไปในห้องทํางานของเขา

เหล่าเต๋ตรวจดูอาการบาดเจ็บของหวังเค่อ ก่อนจะอุ้มเขาขึ้นมาวางไว้บนโซฟาในห้องรับแขก

โจวเจ๋อไม่ต้องการพาหวังเค่อไปที่โรงพยาบาลโดยตรงไม่เช่นนั้นคงหลีกเลี่ยงไม่ได้ที่ภรรยาของเขาจะไปอยู่ในโรงพยาบาลจิตเวช

หวังเค่อควรมีทางเลือกของตัวเองเกี่ยวกับเรื่องของภรรยา

โจวเจ๋อไม่จําเป็นต้องสร้างปัญหาและตัดสินใจโดยไม่ได้รับอนุญาต นอกจากนี้โจวเจ๋อยังไม่ต้องการสร้างปัญหาให้กับตัวเองเกี่ยวกับตํารวจอีกด้วย

แม้ว่าหวังเค่อจะอยู่ในอาการโคม่าและได้รับบาดเจ็บบ้าง แต่ปัญหาก็ไม่ใหญ่มาก เขาควรจะตื่นขึ้นในไม่ช้า ถึงเวลานั้นเขาจะคิดเอาเองว่าควรทํายังไง

ยิ่งไปกว่านั้นในตอนนี้โจวเจ๋อยังมีอีกเรื่องที่ต้องแก้

เขานิ้วเด็กหญิงตัวน้อยขึ้นมา ท่ามกลางการดิ้นรนของเธอ

ในอดีตเด็กหญิงตัวน้อยเคยขอให้โจวเจ๋ออุ้มเธอขึ้นมา แต่นั่นเป็นเพราะเธอต้องการอยู่ในระดับเดียวกับโจวเจ๋อและเธอมีอํานาจในการตัดสินชีวิตของเขาได้

ตอนนี้สถานการณ์ทุกอย่างพลิกกลับ คราวนี้โจวเจ๋อเป็นคนที่ควบคุมความเป็นความตายของเธอ เมื่อเธอพยายามดิ้นรนโจวเจ๋อจึงหวดก้นเธอเบาๆไปครั้งหนึ่ง

“แกกล้าตีกันฉัน”

“ผมตีกันคุณแล้วยังไง”

โจวเจ๋ออุ้มเด็กหญิงตัวน้อยขึ้นไปชั้นบน เหล่าเตยืนอยู่ที่บันไดและมองไปที่โจวเจ๋อที่นิ้วเด็กหญิงตัวน้อยเดินขึ้นไปด้วยมือเดียว

ใบหน้าของชายชรากําลังดิ้นรนและเจ็บปวด เธอยังเป็นแค่เด็กน้อยคนหนึ่ง ไม่คิดว่าเจ้านายจะเป็นสัตว์ร้ายถึงขนาดนี้

ถ้าโจวเจ๋อรู้ว่าเหล่าเด็กําลังคิดอะไรอยู่ เขาคงไม่ลังเลที่จะทําให้ร่างกายของชายชรามีรูเพิ่มขึ้นอีกเล็กน้อย