Late Night Bookstore ร้านหนังสือยามดึก - ตอนที่ 151

151 สิ้นท่า

ชายชราคนนั้นพ่นบางอย่างที่น่าขยะแขยงออกมาจากปากของเขา โจวเจ๋อไม่รู้ว่ามันคืออะไรแต่ที่แน่ๆไม่ใช่ของดีแน่นอน

อย่างน้อยไปยิ่งก็คิดอย่างนั้น เธอกระโดดถอยหลังอย่างรวดเร็วไม่ปล่อยให้ของเหลวสีเขียวพวกนั้นกระทบกับใบหน้าของตัวเอง

หากใบหน้าของเธอได้รับความเสียหาย หลังจากนี้โจวเจ๋อคงต้องนอนอยู่ในตู้แช่และไม่มีทางนอนกับเธออีก เมื่อฤดูหนาวครั้งต่อไปมาถึงโจวเจ๋อคงต้องเผาเธอตามคําสั่งของคุณหนูไปอย่างแน่นอน

ท้ายที่สุดแล้วโลกใบนี้ก็คือสังคมแห่งการมองกันที่ภายนอก หรือคุณจะบอกว่าคนที่จิตใจดีที่สุดในโลกสามารถประกวดชนะ Miss Universe ได้โดยไม่สนใจหน้าตา

แม้ว่าทุกคนจะตายเป็นผีไปแล้ว แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าผีที่งดงามอย่างไปิ่งย่อมน่าสนิทสนมกว่าชายชราที่ใบหน้าเต็มไปด้วยหนองอย่างแน่นอน

“บูม! บูม! บูม!”

ในครัวมีเสียงคําราม

บนพื้นที่ของแตกมากมาย

กําแพงถูกทุบจมลงไป

การต่อสู้ระหว่างสองผีดิบล้วนเต็มไปด้วยพลังที่ไม่มีสิ้นสุด การลงมือของพวกเขาแต่ละครั้งมีความรุนแรงเป็นอย่างมาก

แต่หากไม่ใช่ว่าไปอิ่งระมัดระวังของเหลวที่เป็นกรดซึ่งออกมาจากร่างกายของชายชราเธอคงสามารถจัดการเขาไปได้นานแล้ว

ยิ่งกว่านั้น ชายชรายังเคยโดนเด็กหญิงตัวน้อยโจมตีอย่างรุนแรงมา 2 ครั้งแล้ว ดังนั้นมันจึงยากที่เขาจะต่อต้านได้ในระยะยาว

“บูม!”

ด้วยเสียงอันดังไปยิ่งโยนชายชราลงไปที่พื้นโดยตรง สักพักน้ําหนองของเขาก็สาดกระจายออกไปด้านนอก

ร่างของชายชราที่หักไปแล้วดูเหมือนกะลาสีโครงกระดูกในหนังเรื่อง Pirates of the Caribbean ทั่วทั้งร่างกายของเขาเหลือเพียงเนื้อไม่กี่ชิ้น

“ปะป้าป่าป่าป่า”

ในเวลานี้ เหล่าเที่มองดูอยู่ที่ระเบียงก็เดินเข้ามา เขาปรบมือให้ไปยิ่งและตะโกนสนับสนุนอยู่ด้านข้าง

” ซาช่า…………..”

ไปยิ่งลากร่างกายที่พังยับเยินของชายชราออกมาจากห้องครัว โดยทิ้งรอยสีเขียวไว้บนกระเบี้อง

แต่เขายังไม่ตาย เขายังพยายามดิ้นรนอยู่

แม้ว่าร่างกายของเขาจะพังยับเยินไปหมดแล้วแต่พละกําลังของเขายังคงมีมหาศาล

ไปอิ่งทุบตีร่างกายของชายชราอีกครั้งทําให้เขาหมดฤทธิ์ เธอลากร่างกายของเขาออกมาหาโจวเจ๋อตามคําสั่ง

โจวเจ๋อนั่งลงต่อหน้าชายชรา เขามองไปที่ชายชราและชายชราก็มองเขา

“คุณก็เป็นผีเหมือนกัน”

โจวเจ๋อพยักหน้า

“ผีตาบอด”

ชายชราถ่มน้ําลายใส่โจวเจ๋อ แต่เขาไม่มีผิวหนังที่คางดังนั้นเสมหะของเขาจึงไหลอาบไปที่บริเวณลําตัวของตัวเอง

“ผมสงสัยเรื่องหนึ่งมาตลอด ตอนที่ผมอยู่ที่โรงพยาบาลคุณเฝ้ามองเหตุการณ์ทุกอย่างหรือเปล่า”

” ตอนนั้นฉันไม่ได้อยู่ที่นั่น.” ชายชราตอบ “คนในโรงพยาบาลงั้นหรอ ไอ้เศษสวะ ไอ้คนชั่ว”

โจวเจ๋อไม่ตอบ

“คนพวกนั้นมันขยะ” ชายชราพูดซ้ํา

“ใช่ พวกเขามันเศษสวะ” โจวเจ๋อเห็นด้วย

“ถ้าแกเห็นว่าพวกมันเป็นเศษสวะแล้วทําไมไม่ปล่อยฉัน!” ชายชราพูดอย่างดื้อรั้นว่า “พระเจ้าขออย่าให้ผมตายเลย ขอให้ผมได้ฆ่าพวกมันทั้งหมด”

“แล้วเขาล่ะ?”

โจวเจ๋อชี้ไปที่หวังเค่อซึ่งอยู่ในอาการโคม่า

ชายชราลังเลอยู่ครู่หนึ่ง หลังจากที่โดนไปยิ่งทุบตี ความโกรธของเขาก็ลดลงเช่นกัน ดังนั้นในเวลานี้เขาจึงมีสติกลับมาแล้วเขามองไปที่หวังเค่อด้วยสายตาสับสน

” ชายชราตอบ

หวังเค่อบอกไว้อย่างชัดเจนแล้วว่าเขาไม่เกี่ยวข้องกับโรงพยาบาลนั้น แต่ชายชราก็ไม่ฟังในที่สุดหวังเค่อก็มีสภาพแบบนั้นซึ่งไม่รู้ว่าจะเป็นหรือตายในอนาคต

“เขาไม่มีความเกี่ยวข้องกับโรงพยาบาลนั้น แต่คุณก็พยายามจะฆ่าเขาและพยายามจะกินเนื้อ เขาด้วย คุณเสพติดการกินเนื้อคนหรือเปล่า” โจวเจ๋อพูดด้วยรอยยิ้ม จากนั้นเขาก็พูดต่อด้วยสีหน้าเหี้ยมเกรียม

” คุณบอกว่าพระเจ้าต้องการให้คุณอยู่ ต้องการให้คุณแก้แค้นกับคนที่ทํากับคุณแบบนั้น ผมยอมรับว่าทุกคนที่อยู่ในโรงพยาบาลนั้นผมต้องการให้พวกเขาตาย ผมต้องการให้พวกเขาชดใช้

แต่สุดท้ายคุณฆ่าคนจนกลายเป็นนิสัยไปแล้ว และคุณเสพติดการฆ่าคน โดยไม่สนใจว่าพวกเขาจะทําผิดหรือเปล่า คุณแค่ทําในสิ่งที่คุณอยากทํา

ในประเทศของเราก็เคยมีคนแบบคุณเหมือนกัน เขาเป็นอัยการสูงที่จับเจ้าหน้าที่ทุจริตได้หลังจากที่เขาจัดการเจ้าหน้าที่ทุจริตคนนั้นชื่อเสียงของเขาก็โด่งดังมาก

ท้ายที่สุดอัยการคนนั้นก็เสพติดการกระทําของตัวเอง เขาพยายามใส่ร้ายเจ้าหน้าที่ระดับล่าง เพื่อให้ตัวเองมีชื่อเสียงมากขึ้น การกระทําของเขาแตกต่างจากคุณตรงไหน”

โจวเจ๋อเหยียดมือออกและตบหน้าชายชราอย่างอ่อนโยน

จากนั้นโจวเจ๋อก็รู้สึกเสียใจกับการเคลื่อนไหวของเขาและเอามือเช็ดกางเกงเหล่าเต่ําเพื่อให้ของเหลวสีเขียวเหนียวเหนอะพวกนั้นหลุดออกไป

“…” เหล่าเต้

” เมื่อคุณทําผิดนรกก็มองหาคุณแล้วเพียงแต่คุณยังไม่รู้ตัวเท่านั้น”

โจวเจ๋อลุกขึ้นยืนช้าๆแล้วพูดว่า

“คุณคงเบื่อที่จะฟังผมพล่ามแล้ว ได้เวลาเดินทางสักที ”

“ฉันไม่เห็นด้วย ฉันและครอบครัวต้องทนทุกข์และถูกข่มเหง ทําไมไม่มีใครสนใจฉันและ ครอบครัวของฉันเลย…”

โจวเจ๋อส่ายหัว

“ต่อให้ผมไม่เห็นเหตุการณ์ผมก็รู้ว่าเรื่องราวของคุณน่าเศร้ามาก บางทีคุณอาจจะนอนอยู่ที่ โรงพยาบาลนั้นโดยยังไม่ถึงเวลาตายแต่อาจจะถูกใครบางคนวางยาพิษเพื่อทําให้ตัวเองชนะเดิมพัน

แต่ความทุกข์ของคุณก็ไม่สมควรที่จะไปลงกับคนอื่น นั่นมันไม่ใช่เหตุผลที่คุณจะได้รับอนุญาตให้คุณทําเรื่องชั่วช้าได้

ในโลกนี้ยังมีคนจนอีกมาก แต่คนส่วนใหญ่ล้วนพยายามทําชีวิตของตัวเองให้ดีขึ้น มีเพียงคนส่วนน้อยเท่านั้นที่ทําเรื่องผิดกฎหมายแล้วทําลายชีวิตของตัวเอง

แล้วมีอะไรพิเศษเกี่ยวกับคุณเหรอ ชีวิตคุณน่าสมเพชนั่นเป็นเรื่องจริง แต่ใครอนุญาตให้คุณฆ่าคน ไม่เคยมีและไม่มีวันมีแน่นอน”

เมื่อชายชราได้ยินคํานั้นก็เงียบไป

“ดังนั้น หนึ่งในรายการที่ผมเกลียดที่สุดคือรายการที่นักข่าวไปสัมภาษณ์ฆาตกร ในรายการพวกเขามักจะสารภาพและเล่าถึงชีวิตของตัวเองที่ประสบพบเจอกับความโหดร้ายของสังคม

แม้แต่เจ้าหน้าที่เรือนจําและนักข่าวยังพยายามกดดันให้ครอบครัวของเหยื่อยอมรับในการปรับปรุงตัวตนของฆาตกรพวกนั้น

กดดันให้พวกเขาปล่อยวางความเกลียดชังทั้งที่ความคับแค้นทั้งหมดในจิตใจของพวกเขาไม่สมควรได้รับตั้งแต่แรก คุณคิดว่าน่าตลกหรือเปล่า”

หลังจากคุยกับตัวเองได้ซักพัก โจวเจ๋อก็มองไปที่ชายชราอีกครั้งแล้วพูดว่า

“ที่ผมพูดมามากมายนั้นเพราะว่าผมต้องการประโยชน์สูงสุดจากการโยนคุณเข้าไปในนรก ตอนนี้เมื่อคุณตระหนักถึงความเศร้าโศกของครอบครัวของเหยื่อแล้วมันจะทําให้ผมได้รับผลประโยชน์มากขึ้นคุณคงเข้าใจ”

ชายชราค่อยๆหลับตาลงและถอนหายใจ