Late Night Bookstore ร้านหนังสือยามดึก - ตอนที่ 147

147 – คนสุดท้ายยังมีชีวิตอยู่หรือเปล่า

หวังเค่อเอนหลังและมองไปที่โจวเจ๋อดวงตาที่ซ่อนอยู่หลังแว่นตาของเขามีความลึกซึ้ง

“ผมไม่เคยเข้าใจผิดเกี่ยวกับคุณ”

“ตกลง”

หวังเค่อหยิบภาพออกมาจากลิ้นชักแล้วหันกลับมาวางตรงหน้าโจวเจ๋อ

ฉากหลังของภาพคือประตูโรงพยาบาล โรงพยาบาลที่เกิดเหตุ โจวเจ๋อยังเห็นนาฬิกาที่คุ้นเคยอยู่ด้านหลังภาพ

“ในภาพมี 17 คน มีเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย 4 คน พยาบาล 4 คน แพทย์ 3 คน และ ผู้บริหาร 2 คน ด้านหน้ามีสี่คน

สองคนกลางคือเจ้าของทุนสนับสนุนของโรงพยาบาล คนหนึ่งคือผู้รับผิดชอบแพลตฟอร์มการพนัน และคนซ้ายคือหมอชราที่มีชื่อเสียงในตงเฉิงซึ่งเกษียณอายุแล้ว

ผู้เสียชีวิตของโรงพยาบาล เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยสี่คน พยาบาลสี่คน แพทย์สามคน และผู้บริหารสองคนเสียชีวิตในวันนั้น

อย่างไรก็ตาม สองในสี่คนในแถวหน้าเสียชีวิตเมื่อสัปดาห์ที่แล้ว

ตัวอย่างเช่น ผู้สนับสนุนโรงพยาบาลประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์เมื่อสัปดาห์ที่แล้ว หมอชราเสียชีวิตที่บ้านเมื่อสามวันก่อน ผมเพิ่งได้ข่าวว่าเจ้าของแพลตฟอร์มเว็บพนันนี้เสียชีวิตจากอุบัติเหตุเมื่อคืน.. ”

หวังเค่อถอนหายใจขณะที่พูด

โจวเจ๋อเหยียดมือออกแล้ววางลงบนภาพถ่าย จากนั้นเขาก็ค่อยๆผลักหวางเค่อออกไปเพื่อให้นิ้วที่บดบังภาพถ่ายของเขาเลื่อนออกจากรูป

“คนสุดท้ายยังมีชีวิตอยู่หรือเปล่า”

หวังเค่อค่อยๆขยับนิ้วออก ใบหน้าของชายคนที่สี่ที่เขาใช้นิ้วปิดบังไว้ก็ปรากฏออกมา

มันเป็นใบหน้าที่คุ้นเคย คือใบหน้าของหวังเค่อ!

โจวเจ๋อมองขึ้นไปที่หวังเค่อ

หวังเค่อกางมือออก

“ใจเย็นๆ ฟังคําอธิบายของผมก่อน”

“ไม่คิดว่าคุณจะตกต่ำถึงขนาดนี้” โจวเจ๋อจุดบุหรี่

“อย่าเพิ่งด่วนสรุป มันไม่เกี่ยวอะไรกับผมจริงๆ หมอชราคนนี้คืออาจารย์ของผมในตอนที่เรียนอยู่ เขาบอกว่าเขาเปิดคลินิกและขอให้ผมไปร่วมพิธีตัดริบบิ้นดังนั้นผมจึงไม่อาจปฏิเสธ

เรื่องที่พวกเขาเล่นพนันกับชีวิตผู้คนนั้นผมไม่รู้ไม่เห็นด้วยทั้งสิ้น ผมไม่ได้ไปโรงพยาบาลนี้อีก เลยตั้งแต่วันตัดริบบิ้น ผมไม่เคยรับเงินจากพวกเขาแม้แต่แดงเดียว ”

หวังเค่อมองไปที่โจวเจ๋อ

“อันที่จริงมันยากสําหรับคุณที่จะจินตนาการว่าธุรกิจสีดําพวกนี้ทําเงินมากแค่ไหน ถ้าผมมีส่วนร่วมกับเรื่องนี้ผมจําเป็นต้องพึ่งพาเงินทุนจากคุณเจิ้งหรือ?

คุณน่าจะเห็นแล้วตอนที่เราอยู่บ้านของคุณเจิ้งว่าผมต้องง้อเขามากแค่ไหน ต่อให้เขาดุด่าผมเหมือนหมูเหมือนหมาผมก็ยังต้องอดทนเพราะผมต้องการเงินทุนจากเขา? “

หวังเค่อกล่าวออกมาด้วยอารมณ์ แม้ว่าคนทั้งโลกจะเข้าใจเขาผิดแต่เขาไม่ต้องการให้น้องชายคนเดียวของเขาเข้าใจผิดไปด้วย

“คุณไม่มีความจริงใจ ที่คุณต้องการก็แค่กลัวว่าฆาตกรจะมาฆ่าคุณเท่านั้น ดังนั้นคุณจึงต้องการให้ผมช่วยเหลือคุณ”

“อย่าใจร้ายนักสไอ้น้องชาย” หวางเค่อดูเหมือนจะหมดความอดทนดังนั้นเขาจึงเลิกทําตัวสุภาพ

“เพียงฉันเห็นรูปสเก็ตฉันก็รู้ว่าคนที่ลงมือนาย ดังนั้นฉันไม่คิดหรอกนะว่านายจะมาฆ่าฉันด้วยที่ฉันเรียกนายมาที่นี่ก็เพราะๆฉันต้องการคิดหาวิธีช่วยนายเท่านั้น”

“คืนนี้ผมจะอยู่ที่นี่ หวังว่าฆาตกรจะมาหาคุณคืนนี้ก็แล้วกัน”

โจวเจ๋อไม่สามารถอยู่ที่บ้านของหวังเค่อได้ตลอดไปดังนั้นเขาจึงต้องกําหนดเวลาให้ชัดเจน

“แล้วภรรยาและลูกสาวของคุณล่ะ” โจวเจ๋อถาม

“พวกเธออยู่ที่ชั้นบน คืนนี้ผมจะอยู่ข้างล่าง โชคดีที่ฆาตกรฆ่าเฉพาะคนในรูปเท่านั้น”

โจวเจ๋อได้ยินคําพูดและพยักหน้า

เมื่อออกมาจากห้องทํางานโจวเจ๋อเห็นว่าเหล่าเต่ทานน้ําซุปหมดแล้วเขาจึงค่อนข้างโล่งใจ

“อร่อยมั้ย?” หวังเค่อถามด้วยรอยยิ้ม

“ฝีมือดีจริงๆ” เหล่าเต่ํายกย่อง

“ฮ่า ฮ่า นี่เป็นหมูสดที่ภรรยาของผมซื้อมาจากนอกเมืองเป็นประจํา

“ยอดเยี่ยมจริงๆ ” ชายชราเลียริมฝีปาก

“ยังเหลือเต็มหม้อเลยเดี๋ยวผมอุ่นให้”

” ขอบคุณครับ

เห็นได้ชัดว่าเหล่าเต่ยังกินไม่อิ่ม อาหารที่อร่อยขนาดนี้เขาสามารถกินได้เรื่อยๆ

ทันใดนั้นก็มีเสียงดังมาจากชั้นสองว่า

“ที่รักถ้าคุณทํางานเสร็จแล้วคุณก็ขึ้นมานอนเถอะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันจะทําความสะอาดห้องครัวเอง”

ผู้หญิงคนนั้นยืนอยู่ตรงหัวมุมบันไดเมื่อพูดจบเธอก็เดินกลับห้องนอนของตัวเอง

เธอนอนลงบนเตียงซึ่งเป็นเตียงสีแดงขนาดใหญ่ ตอนนี้มีคนไม่มากนักที่ชอบผ้าคลุมเตียงสีแดงแบบนี้ต่อให้เป็นชนบทก็ตาม

นอกจากนี้ที่ขอบผ้าปูที่นอนยังมีหยดน้ําสีแดงหยดลงมาไม่หยุดหยดน้ําสีแดงพวกนั้นเมื่อรวมกันที่พื้นมันก็ทําให้พื้นกลายเป็นสีแดงฉาน

ชีวิตของหวังเค่อนั้นน่าเบื่อมาก เขาเป็นคนบ้างาน ทํางานหนักเพื่อชีวิตตลอดเวลา

คนที่กลัวความจนในตอนเด็กๆมักจะดื้อรั้นในเรื่องเงินเมื่อโตขึ้น และพวกเขาต้องการความรู้สึกมั่นคงปลอดภัยจากการสะสมเงิน

นอกจากนี้ยังเป็นเรื่องยากสําหรับคนที่เกิดในครอบครัวปกติที่จะเข้าใจจิตวิทยาของเด็กที่ออกมาจากสถานเลี้ยงเด็กกําพร้า

สิ่งที่พวกเขาขาดไม่ได้เป็นเพียงความรู้สึกของความมั่นคงทางการเงินเท่านั้น

ในอดีตอดีตโจวเจ๋อก็เป็นเหมือนกัน เพียงแต่ว่าเขาเป็นคนที่มีความขี้เกียจแล้วเปิดกว้างมากกว่าไม่มีความลุ่มหลงเหมือนกับพี่ชายคนนี้

ยิ่งหลังจากที่เขา “ตายไปแล้วครั้งหนึ่ง” เขายิ่งสามารถปล่อยวางเรื่องนี้จนแทบไม่ส่งผลกระทบต่อเขาอีกต่อไปแล้ว